Het experiment staat centraal op laatste pre-Brexit-London Calling

Groeide London Calling de laatste jaren steeds meer toe naar een headliners-festival, het evenement doet dit jaar opnieuw waarvoor het bedoeld is: onbekend talent naar Paradiso brengen. Het levert een spannend programma op, maar ook een iets minder gevulde zaal, zo blijkt op de tweede dag van de najaarseditie van het showcase-evenement.

Tekst Jelmer Luimstra & Gea Bruinsma
Beeld Mirel Masic & Sabrine Baakman

 

Spannend programma
Door grote indienamen als Spoon en Kurt Vile aan het affiche toe te voegen, wist London Calling de afgelopen jaren goede zaken te doen. Het idee: je trekt niet alleen mensen die voor London Calling an sich komen, maar ook veel fans van de welbekende headliners. Het gevolg is een volle zaal, maar een minder spannend programma. Wat is er immers nog nieuw aan een band die alweer in 2007 The Underdog was?

Van die formule lijkt London Calling dit jaar afgestapt te zijn (lees hier ons verslag van de mei-editie). Trok de Britse avant-garde-groep The Garden de kar op de vrijdag, op de zaterdag is de semi-bekende elektrorockgroep Hookworms de blikvanger. De band uit Leeds brengt een experimentele show vol trippy visuals en doet wat het moet doen op London Calling: verrassen. Het optreden staat symbool voor het hele festival, dat het experiment weer centraal zet en de headliners links laat liggen.

Radicale ruk naar links
Uiterst sympathiek en vanuit artistiek oogpunt een sterke en gedurfde keuze. Gedurfd, want de radicale ruk naar links heeft ook zijn consequenties. Door het ontbreken van de, laten we zeggen, Spoon-fans, is het aanmerkelijk rustiger in de zaal deze editie. Voor wie wel de moeite neemt om deze zaterdag naar Paradiso te komen, valt er aardig wat te ontdekken. De Texaanse zangeres Jess Williamson bijvoorbeeld, die imponeert met rauwe indierock.

 

Of neem de Ierse postpunkers van Fontaines D.C., waarvan zanger Grian Chatten op Ian Curtiaanse wijze over het podium ijsbeert en de ene na de andere poëtische zin op zijn publiek afvuurt. Het is bovendien niet alleen gitaarmuziek op London Calling. New wave-duo Sink Ya Teeth uit Norwich overtuigt met een Yazoo-achtige act voorzien van een funky bas, ijzige synths en bijpassend statisch danswerk van zangeres Maria Uzor. Het is even 1983 in Paradiso.

 

Brits talent
Sink Ya Teeth is een van de vele Britse namen op deze editie van het van oorsprong op het Verenigd Koninkrijk gerichte festival. Ook de licht absurdistische artrock van het Londense Mellah en de ietwat lompe, maar ultiem strakke punk van Avalanche Party onderstrepen dat er anno 2018 nog behoorlijk wat talent te vinden is bij onze overzeese buren.

 

Exit UK?
Echter, het is mogelijk de laatste editie voordat de Britten hun langverwachte exit uit de Europese Unie zullen maken. Programmeur Ben Kamsma maakt zich in zijn inmiddels traditionele voorwoord in het programmaboekje dan ook zorgen. Hij wijst erop dat Britse bands door nieuwe veiligheidsmaatregelen vele malen duurder dreigen te worden om te boeken, iets waar The Daily Indie afgelopen jaar ook al voor waarschuwde. Het is te hopen dat de regering van Theresa May en de EU-onderhandelaars hierover goede afspraken kunnen maken, zodat ze jonge Britse bands niet onbedoeld de Europese markt uitprijzen, waardoor London Calling nauwelijks nog nieuwe Britse bands kan boeken. Juist die bands maken het festival tot wat het is. London mag dan, om het Clash-nummer achter de titel van het nachtprogramma te citeren, burning zijn, maar zeker niet met boredom.