Album Review

Het debuut van Lookapony is typisch grimmig en meeknikbaar


14 februari 2017

Bored en dead, het zijn misschien wel de twee meest gebruikte woorden op het debuutalbum van Lookapony. Verveeld klinken ze zeker, maar ‘dood’ zijn ze allerminst. Op het debuutalbum van de Eindhovenaren staat een aantal zeer fijne garagerock-songs. Opener Bored Lonely bijvoorbeeld, dat begint met een akoestische gitaar en mondt uit in een typische Lookapony-song: lekker grimmig en meeknikbaar.

Daarna volgt een nieuwe versie van een oude bekende: hun nummer Dangermoves heeft een andere tekst en pre-chorus gekregen. Single Forty-Four met zijn vele woow’s is een stuk vrolijker dan alle andere nummers, wat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat zanger Jasper Grave eens niet over zichzelf zingt. Het vuilste nummer van de plaat is met voorsprong Richie White, dat stiekem smaakt naar meer.

 

 

Lookapony komt soms verrassend uit de hoek op Ha Satan en dat heeft er alles mee te maken dat de band soms gas terug doet. Dog On is overduidelijk de ballad van het album, maar ook op nummers als Death With No Cape en in In Space doet Lookapony het wat rustiger aan. Die laatstgenoemde is een zeer geslaagde song over ‘weg willen, maar niet weten waar naartoe’. We vervolgen met de nummers Snakes en Hate Me, I’m Weird, die in eerste instantie wat saai en verveeld overkomen, maar per luisterbeurt groeien, waardoor ze uiteindelijk ontpoppen tot de leukste nummers van de plaat.
Tekstueel lijkt Lookapony soms wat oppervlakkig over te komen, maar niets is minder waar. Een van de moeilijkste vragen ooit is misschien wel: wat is de zin van het leven? Deze vraag galmt door het hele debuut.