Album Review

Groeten vanuit de aanstaande wrakstukken: Oneohtrix Point Never terug met Age Of


11 juni 2018

Nu heeft Daniel Lopatin de hogere regionen bereikt; onder de vlag van Oneohtrix Point Never klimt Lopatin uit de noise-kelders van Brooklyn tot componist van geluidsinstallaties in New York. Producties voor ANOHNI, Björk, Iggy Pop en nu, op nieuwe plaat Age Of met James Blake.

En het begint met een hoog uitgezongen Pie Jesu Domine. Afkomstig uit de Latijnse dodenmis: Lieve Heer, geef hen vrede – doden en achterblijvers. Maar zover komt het niet; de stem raakt niet verder dan een bijna onhoorbaar Lieve Heer. Een noodkreet.

Lopatin emuleert een klavecimbel die zich flarden van Bach meent te herinneren, maar diezelfde Bach in een zenuwinzinking ziet wegglijden: Lopatin trekt de luisteraar van het herkenbare naar het vreemde, en van het vreemde naar het ronduit beangstigende. Vijfhonderd jaar muziek vernietigt in drie minuten. Lieve Heer.

Veertig minuten dystopische angstmuziek volgen. Door en door kunstmatig, als het akelig gelukzalig glimlachende drietal op de plaathoes. Ook als er gezongen wordt, en dat is voor Lopatin’s doen zelfs bijzonder vaak, dan zijn de doorgeseinde stemmen koud en aangedaan. Alle wereldsystemen zijn inmiddels ingestort, maar de achterblijvers hebben nog de moeite genomen om een paar waarschuwingen vast te leggen.

Misschien met de moed der wanhoop, misschien tegen beter weten in.

 

Op de achterkant van single Black Snow bevindt zich de tekst: ‘What is here is dangerous en repulsive to us / this message is a warning about danger’. Een bericht uit de toekomst. Groeten vanuit de aanstaande wrakstukken. Op datzelfde Black Snow – ook voorzien van gezellige videoclip – hebben Lopatin en ANOHNI een onderonsje. Daniel zingt, als autocrooner uit de toekomst: ‘What’s at the bottom of a black hole?’, waarop ANOHNI vanuit een kapot lint teruggalmt: ‘A wave of black holes’.

En dat is het dan; een plaat die de bodem onder je voeten weg slaat. Age Of is een plaat die de rol van achtergrondmuziek niet verdraagt. Links of rechtsom worstelt de blikkerende geluidssynthese zich naar voren. Ook daar moet een zwart gat ontstaan – precies waar je de afwas doet, op je telefoon kijkt, een boek leest, een gesprekje hebt, waar je in de waan van de dag wegglijdt.