Album Review

Girls Names bevindt zich met Stains On Silence in vreemdere, abstractere en vooral duisterdere gebieden dan ooit tevoren


18 juni 2018

Laten we eerlijk zijn: Girls Names waren we collectief een klein beetje vergeten. De Noord-Ieren hebben zich de afgelopen jaren wel degelijk gevestigd in de indiescene, maar het is alweer even geleden dat ze die verdiende plek hebben bewezen. Het uit 2015 stammende Arms Around a Vision was geen overweldigende plaat, bevatte ook geen memorabele postpunksongs als Hypnotic Regression of Bury Me (in die tijd interviewden de band eens). Bovendien besloot de band een pauze in te lassen na de opnames van zijn laatste album.

De plaat verdween dus op de planken, om vorig jaar weer vanaf de eerste noot ontmanteld te worden. Dat resulteerde, niet verrassend, in een meer fragmenteerde en bijna surrealistische plaat. Je zou haast zeggen dat de band zich op Stains on Silence volledig opnieuw heeft uitgevonden. De drijvende stuwkracht die op vorige albums de boventoon voerde is grotendeels verdwenen. Op Stains on Silence draait het om atmosfeer. Girls Names bevindt zich in vreemdere, abstractere en vooral duisterdere gebieden dan ooit tevoren.

 

Claustrofobisch en onheilspellend
Met opener 25 konden we al eerder kennis maken als vooruitgesnelde single, een langzaam voortbewegend nummer die met zijn melodische baspartijen en onheilspellende synthesizers niet zou misstaan op Joy Divisions album Closer. Het claustrofobische Haus Proud is een soort verdoemde funktrack en opvolger The Process klinkt bijna gotisch. De constant rondspokende synthpartijen zorgen voor een dreigende sfeer, die het de luisteraar niet altijd even makkelijk maakt. Cathal Cully dient met zijn zware stem niet zo zeer als orator, maar vooral als een dreigend element in de algehele mix. Pas tijdens de laatste twee nummers is er tijd om adem te halen. De titeltrack is een minimalistische popballad waarin de onbehaaglijkheid van al het voorafgaande even vergeten mag worden. Afsluiter Karoline vormt een klein lichtpuntje, mede door Cully’s dynamische en gepassioneerde vocalen.

Stains on Silence is een plaat met zoveel lagen die het bijna onmogelijk is om jezelf er niet in te verliezen. En alhoewel de echo’s van Joy Division, Killing Joke en Public Image Ltd. nooit ver weg zijn, is dit een plaat die nú gemaakt moest worden. Een plaat die het wachten waard was.