ALBUM REVIEW: Twin Peaks – Down In Heaven

Chicago mag dan beter bekend staan om namen als Sam Cooke, Chaka Khan en Patti Smith, maar ook de laatste jaren brengt de stad nog steeds uitstekende acts voort, zoals Smith Westerns, Wilco en, meest recent, Twin Peaks. Die laatste bracht onlangs zijn nieuwste plaat Down In Heaven uit, de opvolger van het in 2014 verschenen Wild Onion.

Down In Heaven staat bol van de garagepop die nét rauw genoeg is om niet te verzanden in doorsnee pop. Op tracks als My Boys en Butterfly ga je geheid mee in de ‘la la la’-refreintjes, terwijl de band toch altijd die rauwe grit weet te waarborgen. Cadien Lake James kan zijn stem heerlijk te laten meegolven op de zwoele melodieën van de rest van de band, maar is nooit te beroerd om zo nu en dan even flink zijn strot open te trekken.

Compositorisch werkt het ook allemaal als een tiet: Down In Heaven bestaat back-to-back uit fenomenale indiesongs die zowel vocaal als instrumentaal uitstekend in elkaar zitten. We horen invloeden van The Velvet Underground, maar de vergelijking met hedendaagse bands als Ultimate Painting is ook snel gemaakt. Met het afleveren van dit derde album heeft het jonge vijftal een plaat op zijn naam staan waar veel andere indiepoppers een puntje aan kunnen zuigen. Kandidaat voor de zomerplaat van het jaar.