Zola Jesus, Soak: nachtelijk hoogdrama en dood door verdrinking

Ik staar naar de zwarte achterkant van de bar en ik wacht geduldig tot het spektakel voorbij is.  Schuin achter mij, op het podium, gilt Nicole Hummel zich moederziel alleen door een loodzwaar rookgordijn. Zola Jesus stampt ijzeren machines en ronkende synthesizers uit een voetpedaal tevoorschijn en zingt aan de hand van een volgende track uit Stridulum II opnieuw het licht uit de zaal. Ik staar naar de zwarte achterkant van de bar; de catharsis verschraalt mijn bier. Vera, drie november, 2010.

Er verstrijken zeven jaar, popplaat Taiga is verschenen en vergeten, en over de gloednieuwe single Soak hangt nog steeds de schaduw van Magere Hein. Er is weinig veranderd. Terwijl het hoogdrama zich voltrekt zingt het slachtoffer: Take me to the water / Let me soak in slaughter / I will sink into the bed like a stone. Een zwarte spiegel op het onpasselijke ‘Breng me naar het water, breng me naar het water en leg me neer’ van Marco Borsato. Breng me naar het water; vijfentwintig februari, 2016.

In vergelijking met alles van het verstikkende Stridulum II is Soak een opvallend ruim opgezet werk. Een nachtelijke omgeving met bomen, een waterpoel en een lichaam.  Je zou er welhaast in rond kunnen lopen, ware het niet dat de alles overheersende sirene van Hummel geen ruimte voor licht laat. Geen ontkomen aan, welhaast onvermijdelijk als de schaduw van zeismans zelf.

If there’s one thing that shackles everyone, it’s the inevitability of death and the way in which the Grim Reaper casts his shadow across our lives. N. Hummel; elf juli 2017.

Soak is afkomstig van het acht september te verschijnen Okovi (ketens) via Sacred Bones Records, op 28 november speelt Zola Jesus in Bitterzoet.