LIVE: LONDON CALLING (DAG 1)

 

The Daily Indie is uiteraard van de partij in Paradiso tijdens London Calling! Verslaggever Domenico Mangione schrijft dit weekend het verslag vanuit de poptempel en dat doet hij samen met Remco Brinkhuis, die de foto’s verzorgt. De eerste dag van het showcase festival London Calling is alweer ons voorbij gegaan met veel vertier en zoete klanken. Dit festival schuilt al sinds begin jaren negentig in Paradiso en richtte zich vroeger voornamelijk op Britse muziek. In haar vele jaren heeft ze zich ontpopt tot een festival met een breed assortiment aan goede nieuwe bands. A good ground for discovery.

 

 

Wampire
De uit Portland, Oregon stammende mannen van Wampire stonden bekend om hun elektronisch geïnclineerde huiskamerconcerten totdat ze een aantal jaar geleden compleet het roer omgooide. Vorig jaar heeft de band, gecentreerd om het duo Rocky Tinder en Eric Phipps, onder de hoede van Jake Portrait van Unknown Mortal Orchestra en Blouse hun debuutplaat ‘Curiosity’ opgenomen en zijn ze keihard gaan toeren.

Bomvol is de zaal als wij binnen komen schuifelen, de buzz over de band wordt versterkt door het geroezemoes in de zaal. De nog redelijk onbekende Wampire gooit hoge ogen met hun debuutplaat door de frisse combinatie van psychedelische rock en eighties synth-hooks. Oerhard van begin tot eind brengt de band een krachtige set, hoewel deze met vijfentwintig minuten veel te kort is. Dit is dan ook het grootste probleem van Wampire, aangezien het niet écht op gang blijkt te komen en de smoezelige jongens zelf ook niet compleet op hun gemak lijken te zijn. Een langere set zonder jetlag zou deze jongens veel meer tot hun recht laten komen.

 

 

 

Young*Husband
Het Londense viertal is begonnen als lo-fi-akoestisch-slaapkamer-opnameproject van zanger Euan Hinshelwood, maar heeft zich al snel na de reïncarnatie van deze opnames ontwikkelt tot een échte band. De Phil Elvrum droomachtige zang lijkt getransplanteerd in een door drones gedomineerde ‘wall of sound’, een zeer aangename combinatie. Deze dromen en drones is dan ook waar hun debuutplaat naar is vernoemd: ‘Dromes’.

Verbaast over het groot aantal mensen constateert frontman Euan dat dit de meeste mensen zijn waarvoor ze ooit hebben gespeeld. Met een rustig begin zorgt Young*Husband ervoor dat hun ‘dromes’ werkelijkheid worden. Vanaf het begin van de set wordt er opgebouwd naar een climax die eigenlijk al halverwege de set behaald is, waardoor er jammer genoeg een dip ontstaat. Gelukkig wordt deze downer aan het einde van de set goed hersteld met een ‘wall of sound’ van My Bloody Valentine-achtig kaliber. Ondanks het sterk drone-achtige karakter van de nummers blijft het interessant door goede ritmes en melodische veranderingen. Als de laatste klanken klinken is de zaal aanzienlijk minder vol, wat erg jammer is aangezien Young*Husband het zeker in zich heeft.

 

 

 

The Dodos
The Dodos uit San Francisco staat bekend als een psychedelisch folk-duo bestaande uit akoestische gitaar en drums. Deze twee elementen mixen ze met interessante ritmes waarbij onder andere tamboerijnen aan schoenen worden vastgeplakt. Na het verlies van vast tourlid en goede vriend Christopher Reimer schreven ze de plaat ‘Carrier’ die in augustus uitkwam. Op deze plaat pakt frontman Meric Long de elektrische gitaar op, wat zorgt voor een wat diepere en een meer post rock-achtig geluid.

Een ijzige piep verstoort op ironische wijze het eerste nummer Confidence wat ervoor zorgt dat dit zelfvertrouwen tijdelijk verdwenen is. Na de bridge is, onder leiding van Meric Long, het zelfvertrouwen gelukkig weer helemaal terug. Deze piepen keren meermalig terug in het concert vanwege geluidstechnische redenen, maar verstoren The Dodos gelukkig niet meer. De dynamische partijen van Meric Long in nummers als Substance en The Ocean zorgen voor een prachtige ervaring. Slechts wanneer Meric de akoestische gitaar halverwege de set oppakt verliest er een gedeelte van de dynamiek die de voorgaande nummers nou juist zo interessant maakt. Gelukkig keert de elektrische gitaar terug en bezweert hij in zijn snerpende zang de laatste klaagzangen van de dodo op sardonische wijze.

 

 

 

Mac DeMarco
Mac DeMarco de jolige slacker rocker uit Canada die tegenwoordig in New York gevestigd is, heeft een hectisch jaar achter de rug. Na veel hype en lange tours staat Mac op London Calling. Vlak voor zijn optreden liep The Daily Indie Mac DeMarco tegen het lijf en vroeg hem over zijn eindeloze gereis. Duidelijk vermoeid, maar toch zeer enthousiast vertelt Mac dat hij morgen alweer naar Iceland Airwaves gaat. Vlak voordat hij weggaat geeft hij ons een handvol muntjes in ruil voor een goede recensie, jammer genoeg voor Mac was dit absoluut niet nodig geweest.

De charismatische Mac DeMarco begint de avond met een flinke kuch en stamelt hakkelig over de eerste paar nummers in zijn typisch nonchalante stijl. Zoals het eerste nummer Cooking Up Something Good al laat weten, is hij langzaam bezig met het beroeren van Paradiso. Alhoewel het begin een beetje aarzelend is vanwege de nét iets te grote zaal, is het duidelijk dat Mac er iets moois van maakt wanneer Eric Clapton in wordt gezet. De slapstick crooner maakt er met covers als Cocaine, Blackbird en zelfs een stukje Limp Bizkit duidelijk dat de zaal compleet onder hun controle is. Om het nog mooier te maken springt er op het hoogtepunt een vreemde madame het podium op die sterk de behoefte heeft allerlei ballerina danspasjes te tonen aan de wereld. Dit gecombineerd met een crowdsurfende Mac DeMarco maakt het duidelijk hét hoogtepunt van de avond.