Feature

Verhalen uit Vlaanderen: zo lang mogelijk ééndagsvlieg


8 september 2018

Ah, Vlaanderen. Onze Zuiderburen. Zo dichtbij, maar toch eigenlijk ook zo ver weg. Want we weten wel dat er een hoop gebeurt op muziekgebied, daar over de grens. Maar wat precies, het blijft toch ook een tikje mysterieus. Daarom hebben wij onze redactie-Vlaming Arne Devlies. Onder de noemer ‘Verhalen uit Vlaanderen’ bericht deze tekstuele Bob Ross over wat hij aldaar zoal op muzikaal gebied meemaakt, ziet en ervaart. 

Tekst en beeld Arne Devlies

In Ieper werd een aantal weekenden terug de Eerste Wereldoorlog herdacht. Het werd geen dode bedoening, maar een tweedaagse vol beleving. Zo werd voor het eerst de Great War Remembrance Race gereden, een koers doorheen de slagvelden van weleer. Natuurlijk kon ook muziek niet ontbreken. Naast optredens van Arsenal en Wannes Cappelle, tekende ook Brihang present. In het kader van Peace to the World, gecureerd door zanger en acteur Wim Opbrouck, kwam Boudy Verleye het beste van zichzelf geven.

‘Beste’ en ‘zichzelf’ bleken achteraf de goede trefwoorden te zijn. Een impressie van een unieke avond in de schaduw van de Ieperse kathedraal.

Hoe groot kan je gebrek aan megalomanie zijn, als je rapt in het West-Vlaams? Je hebt per definitie een bereik gelimiteerd op een dik miljoen mensen, dove baby’s en uitgeweken Limburgers meegeteld. Nochtans wil Brihang ‘alles wat hij zelf niet heeft/superveel geld en bling bling bitches’ en laat hij zijn fans 71 videoclips maken voor één nummer, getiteld Kleine Dagen. U voelt het al, er ontstaat een lichte spanning in de buikstreek. Nee, geen opkomende kramp, de kennismaking met iets nieuws dat niet gemakkelijk in een hokje te plaatsen is. Brihang vertolkt de twijfel in je stem, die tussen alles of niks, op schijnbaar eenvoudige wijze.

Muziek maken in de moedertaal, het leek al not done te zijn in Vlaanderen sinds Willy Sommers als een leeuw in een kooi ronddoolde. Alles wat maar naar Nederlands rook, werd onmiddellijk geëtiketteerd als ‘schlager’ of ‘kleinkunst’, Clouseau even buiten beschouwing gelaten. Akkoord, Get Ready ook niet, maar die hun hoogdagen liggen nu toch al even achter ons. Al beweren de botoxkaakjes van de frontzanger iets anders. Bazart heeft daar gelukkig verandering in gebracht, met teksten die dieper zijn dan de décolletés van de jonge meisjes die de muziek meebrullen.

Brihang gaat daar nog een stap verder in door het West-Vlaams trouw te blijven. Maar wat doet hij daar nu precies mee? Genres zijn nuttig, maar altijd een beetje artificieel. En erbuiten treden is het favoriete tijdverdrijf van de muziekhipsters van morgen, ondertussen al gisteren. Wat Brihang brengt, speelt zich los van dat alles af. Hij maakt poëzie toegankelijk door middel van muziek. Hij geeft woorden een podium, ondersteunt ze, maar maakt ze niet afhankelijk van een beat of gitaarsolo. Daarmee opent hij voor deze generatie een nieuw venster. Hij inspireert mensen die hem zelfs niet begrijpen. Muzikanten die zich willen uitdrukken in hun eigen taal, woordkunstenaars die next level willen gaan en alle anderen die niet de goede vorm konden vinden voor wat ze voelden.

In Balanceren bezingt Brihang de liefde op treffende wijze. ‘’t Is om te houden van je/ niet om je op te houden/ ’t Is om te wringen en te passen en iets op te bouwen/’t Is om te klungelen ermee, met de esthetiek.’ Liefde is een werkwoord ja, maar als het niet meer dan dat is, is het misschien geen liefde. Aha-erlebnis nummer één.

Het bovengenoemde Kleine Dagen bezingt dan weer de balans tussen de grote momenten in het leven en de alledaagse bezigheden. ‘Pas op of ze prijzen je de hemel in’. Je creëert maar beter geen hoge verwachtingen die je gepercipieerde waarde alleen maar laten dalen. ‘De grote dagen slorpen alles op/ ze willen altijd meer en zeggen nooit waarom.’ In ons streven naar medailles verliezen we misschien wel onszelf. En waarom eigenlijk? Goede vraag, Brihang!

‘Zo lang mogelijk ééndagsvlieg’. Dat is dan ook wat de rapper wil blijven zoals hij zegt in Ik Wil Alles, Behalve. Onze drang om te vergelijken met anderen en hun verwezenlijkingen wordt meesterlijk eenvoudig samengevat in dat ene zinnetje. ‘Ik ken iemand en die heeft ook een hond’. Cool story bro, tell it again. Dat morsen het belangrijkste ooit is, geeft hij ons nog mee, filosoferend over wat kunst nu wel of niet is.

We moeten opletten met woorden als authentiek, want de wens dat te blijven, is op zich al geforceerd. Toch is dat hoe Brihang overkomt. Op het eerste zicht zie je niks speciaals, maar wat hij doet klopt gewoon. Dat voelt aan als thuiskomen. Het ziet er ongetwijfeld gemakkelijker uit dan het is. Zijn stuntelige bindteksten lijken heel ongemakkelijk, maar vloeien even later moeiteloos voort in het volgende nummer. De West-Vlaming brengt een verhaal. Met zijn muziek en persoonlijkheid, maar evenzeer met zijn lichaamstaal, mimiek en berekende aarzeling. Wie aandachtig luistert naar zijn nummers, voelt zijn innerlijke Brihang al ontwaken. Een vleugje muziek is al wat nodig is om hem tot leven te wekken.