Terwijl havenstad Antwerpen langzaam de kleuren van de herfst aanneemt, vinden wij er de nieuwe elektropopband Jaguar Jaguar. Niks van die grauwe herfst in een stad die gedomineerd wordt door petrochemische industrie, zwaar havenverkeer of windmolenparken. Met zijn verse single So Long neemt het vijftal de luisteraar mee naar Antwerps frisse veelzijdigheid en naar de zonnige-, herfstkleurige nazomer zoals we die dit jaar meemaken.

De muzikanten kenden elkaar al lang, maar pas in juni van dit jaar ontstond het idee om samen de band Jaguar Jaguar te vormen. Om het geluid van hun muziek te definiëren trok het vijftal naar Spanje. Voor de band was die onbekende omgeving ideaal om iets totaal nieuw te beginnen. Het product van die reis werd al snel een stuk of tien nummers, waarvan we de eerste vier aantreffen op debuut-EP Montjoi die op 2 november verscheen. Eerdere single Tricks en op de opener So Long ademen veel plezier en nodigen van harte uit tot dansen. Wat we ook horen is een opvallend gelaagde stem in de dromerige catchy zanglijnen. Voor die gelaagdheid heeft de band expres gekozen door alle vijf samen te zingen en dat als één stem te laten klinken. Daarmee kiest de band ervoor om Jaguar Jaguar niet het gezicht van een frontman te geven, vanuit het idee dat de nummers belangrijker zijn dan de persoonlijkheden van de bandleden.

Met de verse EP op zak speelt de band deze maand in het Leuvense Entrepot op 14 november, Charlatan in Gent op 15 november en in Café Café in Hasselt op 22 november. Daarnaast zal de band binnenkort een mini-documentaire uitbrengen over het schrijfproces voor de EP met filmmateriaal dat geschoten is tijdens de opnames ervan. Of So Long een danshit gaat worden moet natuurlijk nog blijken, maar afgaande op onze oren heeft het er in ieder geval alle ingrediënten voor. Als je dus nog even in de zonnige Indian Summer wilt verblijven en een dansje wilt wagen, dan check je vooral graag de video bij So Long hier.

---

 

Warhaus, Zimmerman, J. Bernardt: drie zijprojecten die alleraardigste platen opleverden, maar toch zaten we stiekem te hopen dat het niet te lang zou duren totdat Maarten Devoldere, Jinte Deprez en Simon Casier de koppen weer bij elkaar staken voor een nieuw Balthazar-album. Het heeft even geduurd – laatste worp Thin Walls stamt alweer uit 2015 – maar onze wensen zijn verhoord: 25 januari verschijnt de spiksplinter nieuwe plaat Fever.

Een plaat met een bitterzoet randje, want het is het laatste album waarop violiste Patricia Vanneste te horen zal zijn. Maar laat dat de pret niet drukken: in de vorm van het titelnummer heeft de band al een eerste voorproefje uitgebracht, eentje die bepaald niet teleurstelt.

Slechts de eerste dertig seconden zijn even schrikken, opeens horen we marimba-achtige geluiden die meer klinken als de intromuziek van een retro-videogame dan als een nummer van onze favoriete zuiderburen. Gelukkig duurt het niet lang voordat het nummer echt losbarst en we onszelf in vintage Balthazar-territorium begeven. Een vertrouwd warm klankenpalet, heerlijke meerstemmige samenzang en een lekker hakkelende gitaar die halverwege op een geweldige manier tot uitbarsting komt. Fever bewijst dat we ons in onze handjes mogen wrijven dat Balthazar weer terug is.

Om de feiten even op een rijtje te zetten: 25 januari de nieuwe plaat en op 7 maart een show in AFAS Live. ‘I get the fever every time it crosses my mind.’

The Daily Indie Presents… Vive La Fête
Vrijdag 26 oktober

 

Potverdomme, de Vlaamse elektropoppers Vive La Fête zijn alweer twintig jaar bezig sinds hun debuut Je Ne Veux Pas in 1998 verscheen. En verleerd zijn Els Pynoo en Danny Mommens het nog zeker niet, ze lijken eigenlijk alleen maar beter te worden. Het nieuwe album Destination Amour kickt er dan ook hard in, de plaat die de band op 26 oktober in Poppodium 013 komt presenteren tijdens een The Daily Indie Presents-show.

Ben je lid van The Daily Indie? Dan maak je dikke kans op vrijkaarten voor de show van Vive La Fête in Tilburg eind deze maand.

Wij bellen alvast met Mommens, gitarist en vocalist van de Vlaamse band die over de laatste twee decennia over de hele wereld tourde. Wat is hij allemaal aan het doen voordat wij ‘m aan de lijn hebben? “Ik ben de loodgieter aan het uithangen op het moment, want ik ben een wasbak aan het repareren. Dat is een soort wiskunde met die linkerdraad, die rechterdraad”, vertelt hij. “Tussen de shows ben ik vooral op mijn boerderij te vinden, daar is altijd wel werk te doen. Je kunt ook niet continu met muziek bezig zijn, dat is niet goed volgens mij. Als het weer slechter wordt ga ik wel weer bezig.”

 

Hoe houd je het fris?
Inmiddels al meer dan twintig jaar bezig, is Vive La Fête nog altijd een band om rekening mee te houden. Het is niet eenvoudig om na al die jaren nog vol energie door te rocken, maar dat flikt de band toch nog steeds. Wat is het geheim? “Ja, dat is moeilijk uit te leggen. Misschien komt het omdat we niet echt een band zijn, maar omdat Els en ik Vive La Fête uitgevonden hebben met zijn tweeën. Ik kan begrijpen dat als je een groep met zijn vieren of vijven begint en er iemand wegvalt, dat je dan een andere naam moet kiezen of dat er iets verandert in het DNA van de band. Wij hebben ondertussen drie bassisten, vijf drummers en een paar keyboardspelers gehad; alles kan”, vertelt Mommens. “Die relatie tussen mij en Els is natuurlijk wel belangrijk. Een paar jaar geleden zaten we misschien wel even in een dip en moesten we alles verfrissen om op nieuwe krachten te komen. Maar op een of andere manier komen we altijd weer bij elkaar.”

Maar wat is er nou veranderd sinds het begin van de band en waar Vive La Fête op dit moment is? “We zijn toch wel wat professioneler geworden in de tussentijd, vroeger namen we het zo nauw niet. Ondertussen heb ik ook wel gezocht naar een andere stijl, maar ik heb toch wel ondervonden dat het het beste is om te blijven bij de stijl waarmee je begint. In plaats van altijd maar angstvallig te veranderen of te blijven zoeken, kun je beter één ding goed doen en daar beter in worden. We zijn gebleven bij de setup die we hebben met gitaar, bas, synths en drum. Dat werkt nog altijd voor ons.”

 

Destination Amour
Het album is nu iets meer dan een halfjaar uit, terugkijkend op Destination Amour: wat wilden Mommens graag doen met het album? “Niet te veel, want we houden het graag alternatief. Voor mij is het tijdens het schrijfproces wel al belangrijk hoe nummers live werken. We maken een soort muziek die je niet op de radio hoort, maar die je toch over moet brengen op het publiek. Er staan dikwijls mensen in de zaal die ons niet kennen en die wil je meenemen in jouw verhaal. Live lukt ons dat altijd het best”, vertelt de gitarist. “Dynamiek vind ik verder erg belangrijk, goed opbouwen, wat softer gaan, wat feller en dan naar het einde met een climax. Al liggen echt langzamere nummers mij niet zo, maar omdat Els die graag wil horen, hebben we die erop gezet. Verder neem ik vooral alle muziek zoveel mogelijk zelf op. Als je dat met een hele band samen moet doen, dan is dat een heel vermoeiend proces. Het is nu zo dat ik alles opneem en we muzikanten hebben die alles naspelen. Daar hebben ze het geduld ook niet voor, die willen lekker spelen, feestvieren en achter de vrouwen aanzitten”, lacht Mommens.

Mommens is al sinds de jaren negentig met zijn band bezig, heeft hij van Brazilië tot Spanje gespeeld en heeft de gekste dingen meegemaakt.  Zijn er dan nog dingetjes die hij graag weleens zou willen doen? “Dat vind ik moeilijk om te zeggen. Ik zou nog wel een keer op Lowlands willen spelen, al is dat meer voor nieuwe bandjes, niet? Wij hebben daar vroeger een paar keer gespeeld en ja, dat vond ik nou echt een tof festival. Verder zien we wel wat er op ons afkomt, je kunt het allemaal toch niet forceren.”

 

---

 

WEBSITE POPPODIUM 013 | FACEBOOK-EVENT

Ah, Vlaanderen. Onze Zuiderburen. Zo dichtbij, maar toch eigenlijk ook zo ver weg. Want we weten wel dat er een hoop gebeurt op muziekgebied, daar over de grens. Maar wat precies, het blijft toch ook een tikje mysterieus. Daarom hebben wij onze redactie-Vlaming Arne Devlies. Onder de noemer ‘Verhalen uit Vlaanderen’ bericht deze tekstuele Bob Ross over wat hij aldaar zoal op muzikaal gebied meemaakt, ziet en ervaart. 

Tekst en beeld Arne Devlies

In Ieper werd een aantal weekenden terug de Eerste Wereldoorlog herdacht. Het werd geen dode bedoening, maar een tweedaagse vol beleving. Zo werd voor het eerst de Great War Remembrance Race gereden, een koers doorheen de slagvelden van weleer. Natuurlijk kon ook muziek niet ontbreken. Naast optredens van Arsenal en Wannes Cappelle, tekende ook Brihang present. In het kader van Peace to the World, gecureerd door zanger en acteur Wim Opbrouck, kwam Boudy Verleye het beste van zichzelf geven.

‘Beste’ en ‘zichzelf’ bleken achteraf de goede trefwoorden te zijn. Een impressie van een unieke avond in de schaduw van de Ieperse kathedraal.

Hoe groot kan je gebrek aan megalomanie zijn, als je rapt in het West-Vlaams? Je hebt per definitie een bereik gelimiteerd op een dik miljoen mensen, dove baby’s en uitgeweken Limburgers meegeteld. Nochtans wil Brihang ‘alles wat hij zelf niet heeft/superveel geld en bling bling bitches’ en laat hij zijn fans 71 videoclips maken voor één nummer, getiteld Kleine Dagen. U voelt het al, er ontstaat een lichte spanning in de buikstreek. Nee, geen opkomende kramp, de kennismaking met iets nieuws dat niet gemakkelijk in een hokje te plaatsen is. Brihang vertolkt de twijfel in je stem, die tussen alles of niks, op schijnbaar eenvoudige wijze.

Muziek maken in de moedertaal, het leek al not done te zijn in Vlaanderen sinds Willy Sommers als een leeuw in een kooi ronddoolde. Alles wat maar naar Nederlands rook, werd onmiddellijk geëtiketteerd als ‘schlager’ of ‘kleinkunst’, Clouseau even buiten beschouwing gelaten. Akkoord, Get Ready ook niet, maar die hun hoogdagen liggen nu toch al even achter ons. Al beweren de botoxkaakjes van de frontzanger iets anders. Bazart heeft daar gelukkig verandering in gebracht, met teksten die dieper zijn dan de décolletés van de jonge meisjes die de muziek meebrullen.

Brihang gaat daar nog een stap verder in door het West-Vlaams trouw te blijven. Maar wat doet hij daar nu precies mee? Genres zijn nuttig, maar altijd een beetje artificieel. En erbuiten treden is het favoriete tijdverdrijf van de muziekhipsters van morgen, ondertussen al gisteren. Wat Brihang brengt, speelt zich los van dat alles af. Hij maakt poëzie toegankelijk door middel van muziek. Hij geeft woorden een podium, ondersteunt ze, maar maakt ze niet afhankelijk van een beat of gitaarsolo. Daarmee opent hij voor deze generatie een nieuw venster. Hij inspireert mensen die hem zelfs niet begrijpen. Muzikanten die zich willen uitdrukken in hun eigen taal, woordkunstenaars die next level willen gaan en alle anderen die niet de goede vorm konden vinden voor wat ze voelden.

In Balanceren bezingt Brihang de liefde op treffende wijze. ‘’t Is om te houden van je/ niet om je op te houden/ ’t Is om te wringen en te passen en iets op te bouwen/’t Is om te klungelen ermee, met de esthetiek.’ Liefde is een werkwoord ja, maar als het niet meer dan dat is, is het misschien geen liefde. Aha-erlebnis nummer één.

Het bovengenoemde Kleine Dagen bezingt dan weer de balans tussen de grote momenten in het leven en de alledaagse bezigheden. ‘Pas op of ze prijzen je de hemel in’. Je creëert maar beter geen hoge verwachtingen die je gepercipieerde waarde alleen maar laten dalen. ‘De grote dagen slorpen alles op/ ze willen altijd meer en zeggen nooit waarom.’ In ons streven naar medailles verliezen we misschien wel onszelf. En waarom eigenlijk? Goede vraag, Brihang!

‘Zo lang mogelijk ééndagsvlieg’. Dat is dan ook wat de rapper wil blijven zoals hij zegt in Ik Wil Alles, Behalve. Onze drang om te vergelijken met anderen en hun verwezenlijkingen wordt meesterlijk eenvoudig samengevat in dat ene zinnetje. ‘Ik ken iemand en die heeft ook een hond’. Cool story bro, tell it again. Dat morsen het belangrijkste ooit is, geeft hij ons nog mee, filosoferend over wat kunst nu wel of niet is.

We moeten opletten met woorden als authentiek, want de wens dat te blijven, is op zich al geforceerd. Toch is dat hoe Brihang overkomt. Op het eerste zicht zie je niks speciaals, maar wat hij doet klopt gewoon. Dat voelt aan als thuiskomen. Het ziet er ongetwijfeld gemakkelijker uit dan het is. Zijn stuntelige bindteksten lijken heel ongemakkelijk, maar vloeien even later moeiteloos voort in het volgende nummer. De West-Vlaming brengt een verhaal. Met zijn muziek en persoonlijkheid, maar evenzeer met zijn lichaamstaal, mimiek en berekende aarzeling. Wie aandachtig luistert naar zijn nummers, voelt zijn innerlijke Brihang al ontwaken. Een vleugje muziek is al wat nodig is om hem tot leven te wekken.