Tim Heidecker, de comedian en muzikant met een bijzonder sterrenteam en nu ook een tijdloze plaat
28 september 2020
Tim Heidecker ken je misschien wel van Tim & Eric of van zijn muzikale uitstapjes de laatste jaren. Afgelopen vrijdag bracht bij met Fear Of Death een nieuw conceptalbum uit, dat hij maakte met leden van onder meer Foxygen, The Lemon Twigs en Weyes Blood.
Zo, nu we je aandacht te pakken hebben: waar zijn eerdere albums nog wel wat humoristisch waren, gaat het op Fear Of Death inderdaad over een wat serieuzer onderwerp: de dood. Of serieus, je kunt er albums over schrijven of paginagrote intellectuele interviews in de Volkskrant, het is niet dat je er verder iets aan kunt doen. Volgens Heidecker kwam dit onderwerp als een soort midlife crisis-reflectie naar boven. Vol besef dat je ouder wordt, alles eindig is en je plots met een dekentje over je heen op de bank ligt te denken aan existentialisme, nihilisme en of er toch een hemel zal zijn.
‘Shabby and simple tunes’
Het zijn ook wel de tijden voor zo’n zwelgplaat. Toch. Toch is het allerminst een bak ellende die in geluidsgolven over je uitgestort wordt. Heidecker componeert speelse liedjes vol referenties naar Elton John, John Lennon en tussendoor nog wat Father John Misty. Maar wat wil je ook als je indie-producer Jonathan Rado van Foxygen vraagt, de gebroeders D’Addario van The Lemon Twigs, Drew Erickson en Natalie Mering AKA Weyes Blood. De laatste die overigens verantwoordelijk is voor het zielroerende Oh How We Drift Away. Alle goden in de hemel, wát een nummer.
Een weelderig album vol sixties-georkestreerde popliedjes en die tijdloze jaren zeventig-productie. Met Fear Of Death heeft Heidecker een gevoelig en inlevend album gemaakt dat net zo mooi en zinloos is als het hele verdomde leven. Authentieke rockmuziek, gemaakt met een beetje hulp van zijn vrienden. Over dit, trouwens ontzettend gezellig en creatief uitziende team, vertelt hij in een statement: “This record is a dream come true for me. I got to work with some of the best, and nicest, musicians in town who helped me take some shabby, simple tunes and turn them into something I’m really proud of.”
