Op zaterdagavond kwam ik terug uit Ibiza, om de dag daarna richting Venlo te vertrekken voor Zomerparkfeest. En zoals dat al klinkt: ik heb het vakantiegevoel nog even door kunnen trekken. Een dagje goede bands kijken en genieten van de gastvrije en bourgondische sfeer van het zuiden: daar gaan we!
Tekst Ricardo Jupijn
Foto’s Tess Janssen
Na in 1977 te zijn gestart als straatfeest in de Venlose Heutzstraat, is Zomerparkfeest inmiddels uitgegroeid tot een festival waar jaarlijks zo’n honderdduizend bezoekers op afkomen. Een soort Burning Man, alleen dan op zijn Limburgs. Met statafels, met vele uit Gods schoot gevallen kinderen en een smeuïge portie gezelligheid. Het groen aangelegde Julianapark is op de vierde dag inmiddels volledig afgetrapt. Als je het terrein oploopt krijg je meteen een herkenbaar en schurend, smakkend gevoel in je mond van het dwarrelende stof. Het gevoel van thuiskomen op Zomerparkfeest.
Alle andere vaste elementen zijn van de partij: van het reuzenrad, de theatertent en het herkenbare pleintje van het Amigo-podium met daaromheen de tientallen picknicktafels waar hele families zich tevreden keuvelend hebben genesteld. De ontelbare eetkraampjes, het restaurant in de kas, de theatertent met de kleurrijke vier-op-één-rij-buitenkant en de tegen een heuveltje aangelegde Kino waar mensen met koptelefoons zich vergapen aan het grote scherm.
Kwak-kwakkende gitaren
Aanwezig is eveneens een fijne line-up, waar eerdere dagen al bands als Whispering Sons, The Mauskovic Dance Band, Borokov Borokov, Wende, Temple Fang, Les Amazones d’Afrique en Orville Peck, hebben we vandaag nog genoeg voor de boeg. Te beginnen met de Amsterdamse lachebekkies van Feng Suave, die in de grootste tent van het festival geprogrammeerd staan. Wij zijn vooral nieuwsgierig naar het nieuwe werk van de band, wat er ongetwijfeld aan zit te komen met één single in 2018 en een EP in 2017.
Teleurgesteld worden we zeker niet door de band die vandaag uit een zestal muzikanten bestaat. Feng Suave schroeft het tempo omhoog en links en rechts zwelt de etherische sound van de band aan tot een heerlijk plakkerig en sensueel goedje, dat er door extra achtergrondzang nog lekkerder in gaat. Vooral de slicke baslijntjes smeren en binden de exotische muziekvruchten samen tot een zoete dubbeldrank. Van het podium komt een wasemende sliert zure zoetigheid, die opgaat in de kwak-kwakkende gitaren, groovy drums en onheilspellende orgeltjes. Het glijdt overal zo naar binnen, verrukkelijke muziek, helemaal #2019.
Jingle en jangle
Even later staat de lokale trots uit Horst op de Amigo zijn muziek uit te waaien over het publiek dat in groten getale aan de zijkant is verzameld in vele generaties Venlonaren. Coolboxer volgen we ondertussen al een tijdje, laatst lieten we nog een nieuwe livesessie van de band in première gaan. De band dendert ondertussen gestaag door het land om het evangelie van zijn frisse jingle-jangle te verspreiden.
Tinten van The War On Drugs, korrels The Strokes en een eigen enthousiasme dat de muziek tot leven blaast. De band duwt en stuwt en is nog lekker op zoek naar de grenzen van zijn eigen liedjes. Langzaam stijgt de muziek op tussen de zacht Limburgse tongval en het continue ruisen van de Brand-taps.
Jazzstronauten
In één druk door wordt het stokje doorgegeven aan de Londense jazzstronauten rondom de Oost-Londense Alfa Mist. De frontman die eerder in de grime- en hiphopkant van het muzikale spectrum bevond, maar zijn stem vond in de vernieuwende jazz die over de wereld waait. Hij werkte onder meer samen met Tom Misch en Jordan Rakei en vandaag wordt hij begeleid door zijn jonge band, die voor een gedeelte zelfs nog in deze eeuw geboren lijkt te zijn. Een talentscout is Alfa absoluut te noemen, want deze vijfkoppige formatie bewijst in de Arena-tent een onwijs spannende act te zijn. Iedereen krijgt de ruimte om te laten zien wat hij of zij in huis heeft en dat is bepaald geen kattenpis.
De saxofonist klinkt smeltend als een tevreden blok boter in de oven, terwijl de gitarist met wel acht vingers geboren lijkt te spelen in het shreddende tempo waarin hij de nummers aan elkaar naait. Alfa Mist speelt zwoel, maar de band kan zomaar de tent in een duister meer laten glijden waar het minutenlang kopje-onder gaat. Zo zijn we pas net binnen op Zomerparkfeest en hebben we onze tanden in al bijzonder veel muzikale hapjes kunnen zetten.
Animatie-medewerker
De Energie Award gaat vandaag naar de Belgische rapper met de verwarrende naam Dvtch Norris. Van een entertainer voor de kinderen alsof het een Zuid-Franse camping is, tot het afvuren van soepele beats die onder persoonlijke nummers zijn geplakt. Terwijl de hekken van het terrein ondertussen zijn gesloten wegens de show van de ongekend populaire Lex Uiting, blaast Dvtch Norris met een grote glimlach door om de energie vast te houden.
Hij neemt tussen de nummers door de tijd om met het publiek te binden, laat zijn schoenen strikken door een jochie vooraan en tussen de overhangende bomen stuitert hij met alle aanwezige hiphopliefhebbers die ineens uit de meute tevoorschijn zijn gekomen.
Stranger Things-achtig?
Een recensie die zichzelf schrijft door simpelweg een rondje door het publiek te lopen. ‘Een beetje luchtmuziek vind ik het.’ Mooie term, zeker. ‘Goede band om een jointje bij op te steken’, zegt een grijnzende zestiger. Maar de meest originele: ‘Vind het een beetje Stranger Things-achtig.’ Ja, wow, zo kun je er ook naar luisteren. Niet dat Jungle By Night op de bands uit de soundtrack lijkt, maar de muziek zou met zijn buitenaardse synth-melodieën verdomd goed onder de serie passen.
De nieuwe tunes van de band gaan hand-in-hand met de kleurrijke sfeer en omgeving van Zomerparkfeest. Golven aan blazers, percussie en toetsen deinen als schepen in een rotsige baai van mijn eerder genoemde trip naar Ibiza. Hemelsblauw en geelrode tinten in het groen van de aarde, duizenden schitteringen die laten zien hoe de wereld kan zijn, zo mooi en zo vol.
Knipperende kermisattractie
Een show openen met een drumsolo, ik weet niet of ik dat ooit heb gezien, joh. Ja, op oude dvd’s van nog veel oudere shows, maar 4B2M doet het vanavond op Zomerparkfeest. Waarom in hemelsnaam niet? Zou ik ook doen als ik motherfokking Jimmi Hueting van Jo Goes Hunting achter de drums had zitten. Al vrij vlot krijgt hij gezelschap van Teun Hieltjes op bas, gevolgd door broerlief Cas waarmee hij in St. Tropez speelt en van de andere kant Rocco Hueting van De Staat. Inderdaad: we hebben hier te maken met een broederband (4Brothers2Mothers) en wat voor eentje!
Een band die alleen al nieuwsgierig maakt met de omschrijving: ‘Sounds like a designer drug.’ Vooral omdat het überhaupt pas de tweede volledige show van de band is en er nog geen muziek beschikbaar is. Het blijkt een soort uit de klauwen gelopen mengelmoes tussen NEU!, Snapped Ankles, Hookworms en Kraftwerk te zien, die we zo laat op de zondagavond nog even voor onze kiezen krijgen. Als een stoomtrein puft het kwartet de ene na de andere outsider-krautrockkraker uit en verschijnen er achter de wolken damp telkens nieuwe knipperende kermisattracties waar de jongens ons inwerpen. Zeer fijne kennismaking, meer van dit op alle streamingkanalen alsjeblieft.
Zomerparkfeest 2019
Als een dief in de nacht verlaten we het Limburgse land, vol nieuwe kleuren en een maag vol eten en drinken. In de trein vanuit Venlo kloppen we het stof van onze kleding en weerspiegelen de beelden van vandaag in de ruit met het donkere Limburgse landschap in de achtergrond dat we langzaam achter ons laten.
