Het is er weer de tijd voor: lome zomerse dagen met de barbecue en de koelbox binnen handbereik. Een dosis goede muziek daarbij doet wonderen. Zoek je die soundtrack? Zet dan vooral eens de psychedelische klanken van Summerlong van Rose City Band op. Je zakt moeiteloos weg in die hangmat op de cadans van deze perfecte zomerplaat.

Het brein achter Rose City Band is niemand minder dan Ripley Johnson, die je waarschijnlijk nog veel beter kent als de excentrieke frontman van Wooden Shjips en de ene helft van Moon Duo. Johnsons productiviteit kent geen grenzen. De zon schijnt eindeloos, in gedachten bevind je je in een klassieke Amerikaanse slee uit de jaren zeventig ergens niet ver van de Mojave. Deuntjes als Real Long Gone en Only Lonely laten je hoofd moeiteloos wiegen en wegdromen bij de eindeloze wegen en andere vergezichten. Kijk naar de hoes van Summerlong en je snapt het idee. Als je ooit een plaat al kan beoordelen op de cover, dan zeker deze wel.

Dit plaatwerk wordt gedragen door het bedwelmende gitaarwerk van Johnson als een aangenaam meanderend en rustgevend riviertje. Natuurlijk doet het denken aan Wooden Shjips – hoe kan het ook anders met die stem – maar dan veel subtieler en spaarzamer ingekleurd. Twangy ook, als een bloedverwant van het uitgesponnen werk van Jonathan Wilson. Het is de meest pure versie die je maar van Ripley Johnson kan krijgen: fascinerend, gedreven, broeierig en meeslepend.

Zelf zegt hij erover: “Ik dreigde mijn vrienden vaak dat ik een countryrockband zou beginnen, zodat ik met pensioen kan gaan en iedere donderdagavond tijdens happy hour in de kroeg kan spelen. Ik houd van toeren en reizen, maar ik ben ook verzot op het idee van gewoon een lokale band hebben. Meer een sociale muzikale beleving.” En toch is dit vooral een plaat die bij uitstek geschikt is voor op een lange roadtrip. Of – voor nu – om je die vooral in te beelden vanuit de achtertuin.


De term ‘on-Nederlands goed’ is er een om ten alle tijden te vermijden, maar Tamarin Desert is duidelijk een vreemde eend in de bijt. Het viertal – wat dus écht uit Nederland komt – heeft zich voor tweede single Dreams ondergedompeld in de psychedelica van de vroege jaren zestig met een dik, vet Amerikaans geluid tot gevolg.

Hokjesdenken levert de Nijmegenaren een plaats op tussen The United States Of America en The 13th Floor Elevators of, wat recenter, tussen Wooden Shjips en The Black Angels. Dreams – de titel spreekt boekdelen – zweeft heen en weer tussen ‘ruig en ritmisch’ en ‘dromerig en melodisch’ en is met zijn drieënhalve minuut een vakkundig gelaagd en voortdurend interessante track. Innovatief is het niet te noemen, verdomd knap gedaan wel.

 

 

wooden shjips

 

Vergeleken worden met onder meer The Doors en The Velvet Underground, het zorgt voor hooggespannen verwachtingen. De Amerikaanse rockformatie Wooden Shjips maakt die verwachtingen echter sinds hun debuut in 2007 meer dan waar. Everybody Knows, van het vorig jaar uitgekomen album ‘Back To Land’ is daarop geen uitzondering.

 

Psychedelische potloden
Pschydelische rock, het is een interessante combinatie gebleken. Qua akkoorden lijkt ‘Everybody Knows’ vooral naar de rock-kant van de band uit San Francisco te neigen, al is het nummer met psychedelische potloden ingekleurd, waarbij vooral het hoekige orgel hieraan bijdraagt.

 

De stevige gitaarlijnen staan in scherp contrast met de zweverige zang, kenmerkend voor Wooden Shjips. Het nummer is continu interessant en blijft in balans. De experimentdrang waar de rockers om bekend staan resulteert in een goed geordende chaos, waar heerlijk naar te luisteren valt. De gitaarsolo is het hoogtepunt van een toch al hoogstaand nummer.