Als je dwars door de dromerige lagen van haar muziek heen luistert, hoor je dat Weyes Blood bloedserieuze onderwerpen bezingt. Al op haar vorige album Front Row Seat to Earth besprak Natalie Mering ‘the end of days‘ en ook haar nieuwe plaat, Titanic Rising, draait om ons kolossale klimaatprobleem.
In een eerder interview met The Daily Indie werd de Amerikaanse muzikante omschreven als “een langharige mevrouw met glazige blik”. Als we haar drie jaar later ontmoeten op een druilerige dag in Amsterdam Noord zien we dit toch anders. Langharig? Check. Haar blik? Bezorgd, maar scherp. We spraken Weyes Blood over de ondergang van de Titanic en de wereld.
Enya de matriarch
Weyes Blood is sinds haar laatste solo-album in 2016 behoorlijk actief geweest. Ze speelde mee op de platen van Drugdealer en Father John Misty en ging ook de samenwerking aan met de excentrieke Ariel Pink. In ons gesprek reflecteert ze kort op de overeenkomsten tussen zichzelf en haar collega’s. Met Father John Misty deelt ze haar streng gelovige achtergrond, net als Ariel Pink nam ze in haar slaapkamer experimentele liedjes op met een viersporenrecorder en met Drugdealer is ze gewoon al lang bevriend. “Maar mijn eigen leven is denk ik toch heel anders dan dat van hen, omdat ik een vrouw ben. De manier waarop ik liedjes schrijf en waarover die liedjes gaan, dat is gewoon anders. Qua geluid ben ik helemaal niet bang om matriarchaal te zijn en een beetje als Enya te klinken.”
Naast Enya zoekt Weyes Blood naar inspiratie in de muziek van Kate Bush, Brian Wilson en vrij recentelijk de Beach Boys. “Jarenlang ontliep ik de Beach Boys, ik dacht, ugh, iedereen houdt van de Beach Boys, whatever! Ik was daar iets te hipster voor, maar nu heb ik ze ontdekt.” Met Jonathan Rado (Foxygen, red.) als co-producer van haar nieuwe album, luisterde ze veel naar Robert Fripp en Brian Eno. Door hen een beetje na te doen en hier samen lol in te hebben, creëerden ze een experimenteel geluid voor Titanic Rising.
Titanic Rising: what’s in a name?
Drie singles van het nieuwe album zijn al uitgebracht. Movies is geheimzinnig en elektronisch, Andromeda traagjes meeslepend, Everyday juist weer nostalgisch en catchy. De verbindende kracht? Het diep-doordachte thema van het album. “De albumtitel is dus Titanic Rising. Ik wilde daarmee inspelen op het symbolisme van die iconische gebeurtenis, die mij en vele anderen, onder andere in Hollywood, zo fascineerde. De tragedie is te danken aan de hoogmoed van de mens.”
De makers van de Titanic dachten dat het schip onzinkbaar was, maar niets is onzinkbaar. “Ik vond het wel symbolisch dat de Titanic tegen een ijsberg botste en zonk, maar nu smelten de ijskappen en zinken wij zelf. Op die manier is de Titanic als een feniks die uit zijn as herrijst. Titanic Rising moet iedereen wakker schudden: “Hey! Dit gebeurt al sinds het begin van de industrialisatie.”
Kleine meisjes en klimaatontkenners
Toen de jonge Natalie in de jaren negentig naar Titanic keek, gebeurde er iets bij haar. Ze zag hoe machtige witte mannen keuzes maakten waar vooral de mensen in de derde klasse de gevolgen van merkten. “Toen ik zo jong was, was ik niet eens bang voor klimaatverandering, maar voor men fucking things up.” Ze hoopte dat iedereen deze boodschap in de Oscarwinnende film zag, maar nu gokt ze dat andere meisjes van haar leeftijd de film vooral keken om weg te zwijmelen met Leonardo DiCaprio. “Die film was echt gemaakt voor kleine meisjes.”
Als we het hebben over de president van haar land, een grote oranje klimaatontkenner, schudt ze haar hoofd. “Toen ik Titanic voor het eerst keek, had ik mij deze gekte nooit kunnen voorstellen. De ijskappen smelten en Amerika zakt steeds dieper en dieper in het gat van klimaatontkenning.” Titanic Rising heeft dus een duidelijke boodschap op een cruciaal moment in de geschiedenis. “Het is lastig om mensen uit te leggen dat de mens geen totale heerschappij over de natuur heeft, als we dat nooit gaan inzien, dan is het onze ondergang.”
Posterkind
We hebben al even kunnen kijken in de hersenpan van het jonge meisje dat later Weyes Blood ging heten. Een intelligent jong meisje dat al van sweatshops en kinderarbeid af wist. Op de albumcover van Titanic Rising zwemt Weyes Blood in een overstroomde tienerkamer met tientallen posters aan de muur. Een verwijzing naar die tienertijd. Ze heeft lang over de idolatrie van popsterren en filmsterren nagedacht. “We hebben geen verenigende mythes meer in onze samenleving. Behalve kapitalisme en films. Consumentisme is de religie van onze tijd. Bands en muzikanten zijn de nieuwe heiligen.”
Ze geeft ons een kleine geschiedenisles: het begon met The Beatles en John Lennon die riep dat ze groter dan Jezus waren. Men begon de gapende leegte waar religie ooit diep gegrond zat te vullen met legendarische rocksterren. De tienerkamer werd een tempel waar men begon te bidden tot Madonna en The Jesus and Mary Chain. De vijftien-jarige Natalie was net iets anders dan andere tieners. Haar religieuze tekst was Wise Blood, een boek van Flannery O’Connor. “Dat boek had zo’n impact op mij. De hoofdpersoon zette een kerk op zonder Christus. “The church without Christ! Dat vond ik zo’n sicke gedachte.” Toen ze muziek begon te maken, noemde Natalie zich eerst Weyes Bluhd. “Toen was ik echt gek experimenteel. Ik veranderde het naar Blood toen mijn liedjes helderder werden.”
Terugkomst naar Nederland
Na de release van Titanic Rising op 5 april begint Weyes Blood aan haar Europese tour, op 29 april staat ze in Paradiso. Mering heeft zelf erg veel zin om weer in Nederland te spelen. “Ik kom hier al jaren en ik voel mij hier zeer geliefd.”
