Het ruimteschip is geland: The Daily Indie in gesprek met Natalie Mering (Weyes Blood)

Ineens was ze daar: Weyes Blood. Een langharige mevrouw met glazige blik en aluminiumfolie-blauw trainingspak. Als uit een andere wereld staart ze op haar doorbraakplaat Front Row Seat To Earth de plaathoes uit. Onaantastbaar, ijl. Wie begint bij het begin, stuit op het oorverscheurende en obscure dronewerk Sciamacy (2007) met Axolotl . Nog altijd, intrigerend genoeg, dezelfde Natalie Mering. De luisteraar blijft met zijn verwachtingen bij Mering altijd op meerdere armlengtes afstand, zo ook op de laatste EP Myths 002 die ze samen met Ariel Pink maakte. Op 8 april speelt de mysterieuze en vervreemdende muzikante tijdens Motel Mozaique.

 

Niets van de kristalzuivere, fraai uitgevoerde folkmuziek: de eerste muziek van Mering is drukkend, zwaar en asgrauw. Noise uit NYC. Op negentienjarige leeftijd brengt ze onder de naam Weyes Bluhd in eigen beheer Strange Chalices Of Seeing uit, een zwartgallig stuk herrie waarop ze haar stem moeizaam begraaft in atonale horror en cassettegalm. Rebels kabaal.

Verder terug, omstreeks 1995.

Doylestown, Pennsylvania
“Toen ik opgroeide luisterde ik veel naar Stevie Wonder… vooral Talking Book. Mijn eerste cassette single kreeg ik van mijn oudste broer Zak: Duran Duran’s Ordinary World. Het zette mijn kleine wereld op z’n kop – zo’n vreemd, mooi nummer. We draaiden vaak Suzanne Vega en ik herinner mij heel helder de plaat 99.9, waar ik veel op heb gedanst”, vertelt ze. “Een gezinsfavoriet was English Settlement van XTC (mijn vader,red.) en Court And Spark van Joni Mitchell. Joni Mitchell was mijn moeders favoriet, het heeft trouwens lang, lang geduurd voordat ik begreep wat voor genie Joni was. Oh, en Nirvana, dat herinner ik mij absoluut. Ik heb Nirvana Unplugged grijsgedraaid.”

 

In een glanzend ruimteschip
Na een onafzienbaar lange tijd verschijnt in 2014 The Innocents: een ijzige, wat schizofrene folkplaat die tegelijkertijd uit de middeleeuwen en de chroomgetinte toekomst lijkt te komen. Hildegard von Bingen en haar hemels nonnenkoor in een glanzend ruimteschip. Met de laatste track van die plaat, Bound to Earth, trapt Natalie Mering de deur naar het glorieuze Front Row Seat to Earth evenwel wagenwijd open: het ruimteschip begint de landing in te zetten.

 

“Voor Front Row Seat heb ik geprobeerd om alles in dezelfde bol, alles in dezelfde omgeving te laten draaien. Als in een kathedraal.”

 

Rotte stank en verval
En niet zomaar ergens, want de voorkant van de plaat toont meermin Mering aan de Salton Sea in Californië: een moeras van vuil en wanhoop. “De stank is intens, als zwavel. Alles doet er moeite om te overleven; overal schalen, lege omhulsels, een gefermenteerde soep van bacteriën en verval. It’s all very intoxicating and beautiful in this strange way… Like the future.”

Front Row Seat to Earth: een plaat met een vervallen, door klimaatverandering geteisterde wereld als toneel. “De titel van de plaat is een commentaar op hoe we alles de wereld om ons heen bekijken, als toeschouwer, op social media, op onze schermen. Een soort theatrale afstandelijkheid met wat erop deze wereld aan de hand is.” Op Generation Why doolt Mering met een stel randfiguren verveelt door een beige, kapot landschap. Ze zingt:

Going to see end of days
I’ve been hanging on my phone all day
And the fear goes away
I might not need to stay
On this sinking ship for long

 

Kathedraal
“Voor Front Row Seat To Earth heb ik geprobeerd om alles in dezelfde bol, alles in dezelfde omgeving te laten draaien. Als in een kathedraal. Intieme momenten en momenten die je recht het universum in zouden blazen. Ik vind het lastig om dit soort ideeën in tekst uit te leggen, alsof je een dans in een afbeelding zou proberen te vangen”, vertelt ze.

In een ander interview met The Frame omschrijft ze het maken van muziek als volgt. “Als ik muziek maak, dan denk ik aan een sacred space… Ik groeide op met kerkmuziek en denk aan het geluid van een ziel, hoe dat klinkt als er muziek uit zou komen. Misschien in een galmende, vreemde kamer.” In aanvulling daarop. “Ik wil kwetsbaar en open zijn en die ervaring eerlijk en nederig delen. Dat is heilig voor mij. Het is oké om open en kwetsbaar te zijn, het is oké om te proberen iets heiligs te maken. Rechtstreeks, niet troebel.  Without clouded motives.”

 

 

Een streven dat tegen de achtergrond van Front Row Seat To Earth welhaast hoopvol klinkt. Hoeveel hoop is er volgens Natalie Mering? “Er is absoluut hoop, het gaat puur om perspectief. We zijn ontzettend veerkrachtig. We kunnen de manier waarop we de wereld waarnemen veranderen, en dat is alles waar ik op hoop; dat de mens dat nog steeds kan.”

Nevens de woestijn, 2:26 AM
Natalie Mering omschrijft tot slot de kamer waar ze zich eerder dit jaar bevindt: “Het is 2:26 AM, I am definitely night crawling. De kamer waar ik nu ben is klein, als een cabine, met oud tapijt. Er staat hier een piano, een orgel, een bureau, een bed, een platenspeler. Op het bureau een plaat van Brian Ferry. Overal kabels omdat ik hier muziek heb gemaakt. Een spinnenweb aan draden en snoeren. Buiten regent het, heel licht, het regent op het trottoir omdat de afvoer van het dak vol is… Sounds like some mellow snakes hissing.”

 

Weyes Blood speelt op zaterdag 8 april van 21:00 tot 22:00 uur in de Arminiuskerk tijdens Motel Mozaique.