Ik wilde iets schrijven over muziek en daarin zou ongetwijfeld het woord ‘schaduw’ vallen. Muziek als schaduw, de meer aangename variant van een zomerse bloedhitte, een plaatselijke verduistering. Schaduw. Schemer en luwte: schaduw. Prettig.
Dus ik luisterde op een doordeweekse ochtend naar Promise van Faradays en ik dacht aan het woord ‘schaduw’. En vlak voordat ik naar de bushalte schoot schreef ik op: ‘Schaduw, een lokaal geval van schemer.’ De eerste regel in een fonkelnieuw kladblok: de zin om een een tekst op het nummer aan te hangen.
Context: Promise is het vervolg op Real, het enige liedje dat Faradays nodig had om een plek in de Popronde-selectie binnen te slepen. Van dezelfde materie maar-niet-helemaal is daar nu Promise, een stuk muziek dat galmt, dat in de ruimte hangt. Subtiel en afgemeten als Beach House, The xx misschien; tegelijk elegant en moeilijk te verplaatsen, omdat het aandacht wil. Frontvrouw Karindra Perrier zingt:
‘We are the promise that they gave us, the spoon-fed freedom got us numb.
A million chances to be happy, like youth is wasted on the young.’
Nog een gedachte om toe te voegen aan je eigen overpeinzingen, een zin aan je kladblok. Een overpeinzing als een soort lokale schaduw, als broodnodige onderbreking van de dagelijkse bloedhaast.
Faradays live zien? Hier kun je de band zien tijdens Popronde.
