De singles Darling en Stained Glass lieten onze blote voeten begin dit jaar jeuken voor teenslippers en onze oren smeken om meer zonnig, zwoel, zomers muziekgenot. Niet lang daarna volgde het album en een zuinig maandje later verscheen ons interview met de mannen. Genoeg Real Estate om weer een paar maandjes mee zoet te zijn.

Maar, precies on cue, herinnert de band ons er weer op een bijzonder creatieve manier aan dat 2017 van hun is. Namelijk met een interactieve video experience waar je U tegen zegt. Real Estate heeft de next level zomerkleurplaat voor op de achterbank onderweg naar Frankrijk gemaakt. Aan het eind van het eerste couplet klinkt ‘looking up at stained glass sky, and the only color is white.’ Tijd om daar verandering in te brengen.

In de video wandelt het viertal met hun instrumenten ons tegemoet, terwijl we worden toegezongen vanuit de kleurplaat op ons scherm. Bovenin staat een kleurenpalet à la Paint. De volgende stap is om je kinderlijke creativiteit los te laten. Met een volledig eigen ingekleurde videoclip als gevolg, in de sferen van The Beatles’ Lucy In The Sky With Diamonds! Wij kunnen geen betere activiteit verzinnen voor een zomerse namiddag.

Probeer het hier uit!

Dit is hoe de band hem zelf heeft ingekleurd:

Sinds de release van succesalbum Atlas is er vrij veel veranderd voor Real Estate. Gitarist Matt Mondanile verliet de band en werd vervangen door Julian Lynch. Van een grote koerswijziging is gelukkig geen sprake: op hun nieuwe single Darling klinkt de Amerikaanse indiepopband nog even suikerzoet als voorheen. De vertrouwde combinatie van lekker kabbelende gitaren en keyboards en het zachte stemgeluid van zanger Martin Courtney zorgt weer voor wat warmte in deze koude winterdagen.  

Het recept van Real Estate mag inmiddels bekend zijn, de band gaat tenslotte al even mee, dus wie graag enige scherpe randjes in zijn muziek hoort zou inmiddels moeten weten dat hij hier niet aan het juiste adres is. Door het lekkere uitgesponnen intro, een sussend keyboard op een warm bedje van gitaren, lijkt het misschien alsof de band deze keer voor een wat bombastischere inslag heeft gekozen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Na ongeveer anderhalve minuut mondt het nummer uit in een aangenaam voortkabbelend popnummer van het soort wat we van Real Estate gewend zijn. Weinig nieuws onder de zon dus, maar met Darling heeft de band wel weer een bijzonder fijn luisterliedje aan zijn repertoire toegevoegd.

 

Amber Arcades kende een prima start van 2016: Annelotte de Graaf, de Utrechtse muzikante die schuilgaat achter Amber Arcades, tourde door het Verenigd Koninkrijk en speelde op SXSW. Daarnaast brengt ze op 3 juni haar in New York opgenomen debuutalbum Fading Lines uit, en daar kijken wij nu al een tijd reikhalzend naar uit. En niet alleen wij: ook de internationale muziekblogs hebben Amber Arcades inmiddels in het vizier.

Tot 3 juni moeten we het nog even doen met de titeltrack, die laat horen wat we van het album kunnen verwachten: voortstuwende drums, een aanjagende gitaar en vooral de dromerige stem van De Graaf. Iets minder elektrisch dan de eerste single Turning Light, maar wel gewoon lekkere lo-fi garagerock. De plaat werd opgenomen met muzikanten van onder andere Real Estate. Yes, ook voor Amber Arcades belooft het een fijne zomer te worden.

 

De Canadese band Harley Alexander and the Universal Lovers is dan wel niet het bekendste muzikale exportproduct van het Noord-Amerikaanse land. De band houdt zich echter wel intensief bezig met zijn fans. Het zestal beslist namelijk samen met hen de tourdata voor de Amerikaanse tour! 

De nieuwste single Not New liepen we onlangs plotseling tegen het lijf. Perfect gemixte interessante muzikale partijen en de heerlijke lazy sunday vibe zorgen ervoor dat deze track in ieder geval op SoundCloud het populairste nummer van de band is. Fans van Mac DeMarco en Real Estate kunnen met Harley Alexander and the Universal Lovers hun slackerlol op.

Matt Mondanile – in een ander dagelijks leven ook wel de gitarist van Real Estate – heeft al sinds jaar en dag zijn eigen band: Ducktails. Eind deze maand wordt daar een prachtig, nieuw hoofdstuk toegevoegd aan zijn indrukwekkende discografie, genaamd ‘St. Catherine’. Ook zijn videocollectie wordt aangenaam uitgebreid met deze nieuwe videoclip, waarin er een mooie rol is weggelegd voor Mac DeMarco.

Laatste kwam al de blinkende single Headbanging In The Mirror uit van zijn nieuwe langspeler, in opmars daarvan is Surreal Exposure opnieuw een erg prettig voorbeeld van wat er te wachten staat. In de bijbehorende videoclip beleeft Mondaline allerlei gekke zomer- en wateravonturen met DeMarco. Zoals altijd gaat het weer helemaal nergens over, maar het is leuk, het is lekker en het is grappig.

‘St. Catharine’ komt eind juli uit via Domino. The Daily Indie interviewde Mondanile toen hij laatst in Nederland was, dat interview lees je in ons volgende blad. En hou onze site ook zeker in de gaten voor een videosessie die we die dag met hem op hebben genomen!

 

Wow, er is al weer een week voorbij, dat ging best wel snel. Onder het mom van ‘foto’s zeggen meer dan heel veel woorden’, heb ik een fotoverslagje van deze week gemaakt (met ook wat woorden). 

De eerste paar dagen hier stonden vooral in het teken van ont-jetlaggen. Ik heb onder andere veel in parken gezeten en nog wat teksten herschreven. Dit hier was een bijzonder fijn park – het East River State Park – met een heel mooi uitzicht op de skyline van Manhattan:

Na een paar dagen ontmoette ik via via Nick Helderman, een Nederlandse fotograaf die een tijdje in New York woont en met hele toffe bands hier werkt (METZ bijvoorbeeld!). Nick bleek een super toffe dude te zijn dus we hebben plannen gemaakt om de komende week samen wat foto’s te gaan maken van mijn avonturen hier in de studio. Ook hebben we een middagje door bakken met platen gezocht, dat was heel leuk:

Er zijn hier sowieso echt heel veel platenwinkels, met heel veel mensen er in die dingen kopen. Waar platenzaken in Nederland met moeite het hoofd boven water houden, lijkt het hier wat beter te gaan. Ik liep ook dit gave exemplaar tegen het lijf bijvoorbeeld:

Naast veel platenwinkels zijn er ook heel veel toffe shows. Elke dag van de week kan je wel kiezen uit minstens drie toffe gigs om heen te gaan. Tot nu toe zag ik J Fernandez, een psychedelische orgelwizard, en gister mijn buddies van John Andrews & the Yawns (het erg fijne solo-project van de drummer van Quilt/Woods).

Maandag was de eerste oefensessie. We repeteren in een ruimte die Looming Productions heet. Het is een bijzondere locatie. Van buiten zou je bijvoorbeeld niet zien dat er een oefenruimte complex in zit:

Van binnen is het ook bijzonder. Vooral omdat het echt best wel crappy is allemaal, haha. Maar ook heel charmant. Het is in ieder geval een “typical New York experience” is mij verteld, en daar ben ik helemaal voor in natuurlijk.

Deze eerste sessies waren alleen met Shane (de gitarist) en Ben (de producent), om wat feeling te krijgen met de nummers en de structuren te snappen, zodat alles sneller gaat als we zo met de volle band gaan oefenen en opnemen.

Dit is Shane die volgens mij net een grapje had verteld:

Dit is Ben die naast producent ook gitarist en bassist en pianist en tijdens deze sessie ook drummer is:

Ok, dat was het wel voor deze week! De hamburger-teller staat op 1 tot nu toe (en dat was ook een veganistische hamburger dus ik weet niet of dat telt). Daar ga ik wat aan doen deze week.

Peace x

Het is een jaar stil geweest rondom het project van Annelotte de Graaf sinds de debuut-EP van Amber Arcades in mei 2013 uitkwam, maar ze heeft zeker niet stil gezeten. Naast dat ze tegenwoordig ook frontvrouw is van noisy garagepop outfit Boner Petit is ze de afgelopen maanden druk bezig geweest met het afmaken van nieuwe nummers voor Amber Arcades, die ze de komende maand in New York gaat opnemen. Voor Daily Indie houdt de muzikante een dagboek bij van haar belevenissen in de Big Apple.

Daar zit ik dan – terwijl ik dit schrijf – in New York. Als ik uit het raam kijk zie ik de skyline van Manhattan, maar toch kan ik nog steeds maar moeilijk beseffen dat ik echt hier ben. Misschien komt dat door de jetlag waardoor ik sinds gisteren in een soort zombie-esque staat verkeer, waardoor alles een beetje langs me heen gaat. Misschien ook doordat dit hele plan eigenlijk altijd een soort abstract gegeven is geweest in mijn hoofd.  Ik riep al maanden dat ik dit ‘ooit’ wilde gaan doen, maar dat de daadwerkelijke uitvoering van dit plan steeds dichterbij kwam leek al die tijd aan me voorbij te gaan.

Ergens in november vorig jaar begon ik me te beseffen dat ik toch wel al een flinke stapel liedjes had opgebouwd en daarmee begon de vraag zich op te dringen wat ik daarmee wilde gaan doen. Ik ben niet iemand die van half werk houdt. Als ik een album ging maken moest het ook helemaal het album worden dat ik wilde, zonder halve keuzes. Ik besloot eens uit te zoeken welke producenten er zaten achter een aantal albums die ik te gek vind en kwam op een handjevol namen uit die ik op goed geluk een e-mail stuurde. Drie producenten reageerden enthousiast dat ze wel wat hoorden in mijn muziek en het komende half jaar tijd hadden om dit te gaan doen.

Na heel wat heen en weer mailen en skypen over planning en productieideeën kwam ik uiteindelijk op Ben Greenberg uit. Al ken ik Ben op dit moment alleen nog maar via skype en e-mail, volgens mij is hij best een awesome dude. Hij speelt in duizend-en-een-bands (waaronder old school punkers The Men, experimentele industrial outfit Uniform en ambient drone gitaar project Hubble) en werkt al sinds zijn tienerjaren als producent. Hij produceerde veel van de albums van de bands waar hij in speelt, maar ook andere prominente New Yorkse namen zoals Beach Fossils.

Een mooie bijkomstigheid was dat Ben in New York City woont, waar ik ook wat muzikale vrienden heb zitten. Halverwege vorig jaar leerde ik de gasten van Quilt kennen toen ik een show in De Nieuwe Anita met de band speelde. De band woont in NYC en toen ik vroeg of de muzikanten op de plaat wilden meespelen zeiden ze gelukkig ja! Ze bleken Ben ook weer te kennen uit de muziekscene in New York, wat volgens mij echt een klein en fijn incestueus wereldje is. De drummer van Quilt kon helaas niet meedoen want die is in nu op tour met Woods, maar Ben regelde zijn maat Jackson Pollis voor de drumpartijen, die jullie misschien kennen als drummer van Real Estate. Best wel vet.

Lang verhaal kort: ik boekte een vliegticket en nu ben ik dus hier. Ik heb nog drie dagen om over mijn jetlag heen te komen voor we maandag beginnen met oefenen en de pre-productie. Ik ben stiekem best wel zenuwachtig, maar ik vind het vooral heel erg vet om hier te zijn.

Oké, ik ga nog een hopeloze poging doen om wat te slapen, aangezien ik al om vijf uur vanochtend klaar wakker was. Peace uit, tot volgende week! Dan ga ik vertellen hoe het allemaal is gegaan met de oefensessies en hoeveel hamburgers ik al heb gegeten. Xx

real_estate_-_press_photo_-_300_dpi_11

 

Irving Park, Chicago Illinois, zomer 2013, Real Estate bevindt zich in Wilco’s loft. Bepakt met veel te veel instrumenten en Perzische tapijten banen ze zich door de loft een auditieve weg naar het einde van ‘Atlas’. De vrolijke jongens uit New Jersey, die bekend staan om hun zonovergoten rinkelende muziek, maakten gretig gebruik van de mogelijkheid om in Wilco’s fameuze studio op te nemen. Bekend om hun soft-rock geluid krijgt Real Estate vaak de kritiek dat ze hetzelfde klinken. Toch staat buiten kijf dat hun derde album ‘Atlas’ een stap in een nieuwe wereld is.

 

Alledaagse gevoel
Het nostalgische, ontspannen gevoel van eindeloos door Green Aisles rijden in suburban New Jersey, dat is wat overheerste op hun vorige album ‘Days’. Het alledaagse gevoel dat op zichzelf nietszeggend lijkt, maar werkelijk heel reëel is voor je leven. Toch verkoos Real Estate om met ‘Atlas’ niet meer te mijmeren in het simpele verleden, maar verder gaan met het heden en de angsten voor de toekomst.

 

 

 

 

Met Had To Hear begint ‘Atlas’ goed, maar bijna nietszeggend, alhoewel de heldere klanken gelijk duidelijk maken dat de productie meer dan geweldig is. Wat Had To Hear nét mist maken Past Lives en Talking Backwards gelukkig meer dan goed met hun niet te versmaden melodielijnen. Over de helft van de plaat wordt met Crime duidelijk dat de rinkelende muziek van Real Estate écht niet meer naïef is. Teksten als “Toss and turn all night, don’t know how to make this right/ Crippling anxiety” zijn namelijk zo direct als maar kan. Toch verdwijnt deze alarmerende directheid als sneeuw voor de zon onder de aangename geluiden van Matt Mondanile’s langzaam ronddraaiende gitaar.

 

Gedetailleerder 
‘Atlas’ heeft de bekende warme en rijke geluiden van Real Estate, alhoewel de nummers gedetailleerder zijn geworden. De band is opgegroeid en heeft een intrigerende overgang gemaakt van nostalgisch escapisme naar de heldere realiteit. Met ‘Atlas’ heeft Real Estate een bijzondere plaat gemaakt die niet alleen gemakkelijk te luisteren is, maar waar, ironisch genoeg, in de komende jaren goed op gereflecteerd kan worden.
Domenico Mangione

 

 

 

Donkere wolken vliegen voorbij gedurende de treinreis naar waar ik Real Estate, de koning(en) van de jangle pop,  ga ontmoeten. Onheilspellend op z’n minst én in opzienbarend contrast met de klanken van Real Estate’s immer zonnige nieuwe album ‘Atlas’. Hoewel ik totaal niet bijgelovig ben, leken de klanken van het album de wolken doen wegdrijven. Eenmaal binnen was de gniffelende bassist Alex Bleeker grappen aan het maken met gitarist Matt Mondanile. Na een korte voorstelronde werd ik door de glimlachende Bleeker meegenomen naar een berg eten en een zachte bank om een aantal vragen te stellen.

Het vorige album ‘Days’ is gebaseerd op het contrast tussen jullie jeugd in ‘the suburbs’ en de nieuwe wereld in Brooklyn waar jullie nu wonen. ‘Atlas’ is een naam die zeer tot de verbeelding spreekt.

Wat was de gedachte achter die specifieke naam?
“Het is niet echt iets wat we van te voren hadden besloten. Martin (Courtney red.)heeft de meeste teksten geschreven op het album, dus vroegen we hem om te kijken naar iets wat uit die teksten zou springen. Eerst dachten we aan ‘the Navigator’, aangezien dat één van de rode draden door het album is. Voor ons gaan de nummers namelijk grotendeels over plaatsen, of beter gezegd, over de fysieke, geografische ruimte waarin wij ons verplaatsen. In ons leven is op tour zijn, veel reizen en daarmee weg zijn van de mensen waar je om geeft overweldigend. Wat zwaar is voor Martin, die net getrouwd is met zijn zwangere vrouw. Daarnaast is ‘Atlas’ voor ons ook een mentale verschuiving van het schrijven over het verleden, naar het heden en de angsten voor de toekomst. Het gaat dus om een metafysische atlas, oftewel: waar ga ik naar toe met mijn leven?! What’s the plan, what’s the road, what’s the map, what’s the ‘Atlas’.”

Na het luisteren naar de plaat de laatste paar weken, kwam ik tot de conclusie dat ‘Atlas’ de bekende warme en rijke geluiden heeft van Real Estate, alhoewel de nummers gedetailleerder zijn geworden. Hoe zie jij die verandering?
“Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Het is iets dat heel organisch is ontstaan. De compositie van de nummers, niet zozeer de structuur, is steeds complexer geworden met verschillende melodieën en tegenpartijen. Alhoewel het nog steeds geen prog-rock of math-rock is!” lacht Bleeker. “We zijn ouder geworden en daarmee ook enigszins beter in het spelen van onze instrumenten én dus ook in het schrijven van nummers.”

Heeft het toevoegen van drummer Jackson Pollis geleid tot die verandering in aanpak en de verrijking van het geluid?
Nou, Jackson was meer een deel van het schrijfproces dan de vorige keer, omdat hij er bij ‘Days’ natuurlijk niet bij was! Dit keer hadden we een aantal maanden vastgelegd voor repetities, puur om nieuwe muziek te schrijven. Soms met z’n vieren en soms slechts twee van ons, maar iedereen was altijd betrokken. Het was een open en creatieve tijd.”

“Maar wat écht cool is aan dit album, is dat we de basistracks, zoals drums, gitaar en bas, live hebben opgenomen. Slechts de toetsen, vocalen en wat kleine versieringen hebben we later opgenomen! Dat is de eerste keer dat we zoiets hebben gedaan. Het was ongelofelijk leuk en bevrijdend, want we konden ontzettend snel werken. We hadden vier nummers af in één middag en ze klonken al direct als een ‘echt’ nummer. It was fucking amazing!”

Ondanks de lo-fi-beginselen van Real Estate hebben jullie ‘Atlas’ opgenomen in één van de werelds meest begeerde studio’s! Hoe surrealistisch was het om op te nemen in Wilco’s loft?
“Het was te gek, aangezien we allemaal Wilco-fans zijn! Gelukkig niet zó erg dat we ‘starstruck’ waren door Wilco. Wilco is geweldig, begrijp me niet verkeerd, maar er zijn andere bands waarvan ik letterlijk verlamd van angst zou worden!” buldert Bleeker lachend uit.

White Denim’s album in Wilco’s loft viel voor mij lichtelijk tegen, misschien omdat ze zelf met Jeff Tweedy werkte. Was dit voor jullie de reden om niet met hem persoonlijk te werken?
Inderdaad! We hebben heel duidelijk aangegeven dat we met producer Tom Schick wilden werken en Jeff Tweedy niet bij het proces wilden betrekken. Hoewel het een enorm privilege is om met hem te werken, zouden we dan té zelfbewust zijn geweest. Overigens wilden we ook niet dat het een ‘Jeff Tweedy presenteert Real Estate’ plaat zou worden! Ook al is Tweedy niet direct aanwezig op de plaat, zijn geluid is wel overal te horen, want ‘Atlas’ verdrinkt bijna in het geluid van zijn spullen. Ik voelde me net een kind in een snoepwinkel met een overvloed van absurd mooie gitaren, versterkers en microfoons! We waren misschien niet met stomheid geslagen door Wilco, maar wel door de enorme hoeveelheid en kwaliteit van hun spullen: het was geweldig.”

Real Estate is de laatste paar jaar enorm gegroeid. Hoe denk je dat Real Estate zich heeft ontwikkeld? En hoe zijn jullie binnen Real Estate ontwikkeld?
“Als je twee punten op de Real Estate tijdlijn pakt: ééntje in 2009, de andere ergens deze week en je zet ze naast elkaar dan is er echt een overweldigend verschil van ervaring! We waren een band, een jonge band, die zich nergens van bewust was. We zouden geen flauw idee hebben gehad hoe we ons in een situatie als deze moesten gedragen. Zeker als je nu de band ziet die net begonnen is met een best wel flinke perscampagne op een behoorlijk groot label. Nu ik het hard op zeg lijkt het een krankzinnig verschil! We zijn aardig gegroeid als band, maar de grap is dat ik me nog steeds precies hetzelfde voel als in het begin. Als je punt A en B naast elkaar legt lijkt het verschil enorm, maar voor ons was het heel geleidelijk en vooral heel natuurlijk.”

“Ik heb nooit het gevoel dat alles uit de hand is gelopen. Martin, Matt en ik zijn veel te goed in het voorkomen van dat soort problemen met zinnetjes als: ‘Yo dudes, we’re a fucking band, we have to get our fucking shit together!’ Maar tegenwoordig moeten we daar wel mee uitkijken. We hebben nu een manager en een hoop andere mensen om ons heen. Het zijn geweldige mensen die we natuurlijk ook vertrouwen, maar voor hun blijft onze band hun werk. Voor ons is Real Estate alles: we zijn hier op tournee, dit is alles wat we hebben, dit is alles wat we willen, dit is alles wat we moeten doen. “

 

 

COVER ISSUE 10

Illustratie: Sjors Driessen

 

 

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe en alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

 

The Daily Indie | Issue #10
In de tiende editie zijn er interviews te lezen met The War On Drugs, Real Estate, Bombay Bicycle Club, East India Youth, Howler, The Sweet Release Of Death, Naive Set, Shiny Darkly en Eyedress.

 

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Literature, The Daily Art en Best Of The Blog en hebben we Apneu gevraagd om een Spotify Mixtape te maken.

 

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard een hoop bladzijden volgeschreven over allerlei kersverse nummers, redactietips, een hele hoop albumrecensies, een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

 

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step

icon-Available-on-the-AppStore

—————————————————————————————————————————————————––

 

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

 

Screenshots

 

the daily indie radio podcast

 

We hebben deze week weer een nieuwe podcast in elkaar gezet met allerlei soepele en vuige deuntjes die ons erg lekker in het gehoor lagen.  Klik op play en laat je ruim dertig minuten verwennen door onze laatste podcast met The War On Drugs, The Men, Mac DeMarco, Jaakko Eino Kalevi, Francis Lung, Allah-Las, Liars en Real Estate.

 

Artwork by: Red Suitcase

*Je kunt ons ook volgen via The Daily Indie Radio Tumblr