Interview

Real Estate: “Onze muziek is méér dan alleen chill”


10 april 2017

Dat er afgelopen periode een aardverschuiving plaatsvond in de schijnbaar altijd zonnige wereld van Real Estate zou de nietsvermoedende luisteraar niet ontdekken bij het luisteren van de nieuwe plaat In Mind. Toch ging er een hoop aan vooraf, gitarist Matt Mondanile die voor het kenmerkende geluid van de band verantwoordelijk werd gehouden verliet de band om zich meer te focussen op zijn band Ducktails, Julian Lynch kwam daarvoor in de plaats en de bandleden verhuisden naar verschillende delen van de VS. Bassist Alex Bleeker sprak met The Daily Indie over de nieuwe plaat.

Veel wil Alex Bleeker niet over het vertrek van Matt Mondanile kwijt. De officiële verklaring in mei vorig jaar luidde dat Mondanile zich volledig ging toeleggen op zijn project Ducktails. ‘Dat klinkt wel simpeler dan het is. Het is iets wat al een tijdje speelde, maar een eenvoudige beslissing was het niet. Na zo veel jaren samen in een band spelen, scheiden de wegen niet zomaar. Je neemt niet even afscheid om daarna te doen alsof er niks gebeurd is. Goed, het is ingewikkeld.

Het eerste wat veel mensen willen weten is of er veel veranderd is aan jullie sound, maar dat lijkt niet het geval te zijn.
“Voorkomen dat mensen In Mind op die manier zouden luisteren is onmogelijk. Dat merken we ook aan de reacties: het draait toch voor een groot deel om het feit dat Matt niet meer in de band zit. Mensen beginnen te luisteren met het idee dat ze moeten ontdekken of we een heel andere band zijn geworden. De reacties zijn ook grotendeels dat dat niet zo is, en dat mensen dat niet hadden verwacht. Voor ons ligt dat anders: we zijn al bijna een jaar bezig in deze bezetting, hebben een plaat opgenomen en veel tijd samen doorgebracht. Met Julian hebben we iemand binnengehaald die voor ons vertrouwd voelde, omdat we hem al heel lang kennen. We hebben even overwogen om een tijdelijke gitarist te vragen, maar van dat idee waren we snel af. Dat past niet bij ons als band, iemand vragen om een paar keer mee te spelen en dan weer te vertrekken.”

 

 

De sound is net zoals op jullie vorige album vrolijk en zonnig. Is dat iets wat altijd ontstaat als jullie samen spelen?
“We worden altijd omschreven als sunshiny band. Dat klopt ook wel, we zijn zeker geen pessimistische jongens. Onze sound ontstaat wanneer we gaan spelen, het is niet alsof we krampachtig opgewekte liedjes willen maken. In ons huidige politieke klimaat in de VS is er weinig om optimistisch over te zijn, en we moeten ook niet vergeten dat er verder ook van alles misgaat in de rest van de wereld. Wij zijn geen band die protestliederen schrijft, maar als je goed naar onze teksten luistert hoor je dat ze echt niet allemaal vrolijk zijn. Wij zijn ook lang niet altijd vrolijk. Er zijn veel tekstregels die gaan over angsten, maar onze melodieën vallen uiteindelijk toch op de een of andere manier zonnig en chill uit. Dat gebeurt gewoon. Maar als je echt voor de muziek gaat zitten en iets beter luistert, hoor je dat de muziek meer is dan alleen chill.”

 

 

Voor dit album huurden jullie een oefenruimte in een oude school. Dat klinkt als een prachtige tijd.
“Dat was het zeker. We wonen tegenwoordig niet meer bij elkaar in de buurt maar verspreid over het land, dus we sliepen in een Airbnb vlakbij het huis van Martin (Courtney) en huurden een ruimte in een oude middelbare school. Hij kwam ons vaak ‘s ochtends ophalen, en dan gingen we daar samen naartoe. De hele dag spelen, af en toe eten of een potje basketballen: samen met de band ver van de dagelijkse routine zijn. Als ik het zo opnoem klinkt het perfect, en zo voelde het ook. Ik hoor dat plezier ook terug wanneer ik de plaat luister.”

Eerder omschreven jullie dit album als een overgang van jong zijn naar volwassen worden
“Het klinkt diverser: we hebben meer gebruik gemaakt van synthesizers en drumcomputers, en we hebben geprobeerd om iets dieper te gaan. Zowel in de teksten als muzikaal. In dat laatste geval speelde ook onze nieuwe producer Cole M.G.N. een grote rol. Hij werkte eerder met Beck, Julia Holter en Snoop Dogg, en speelde in Ariel Pink’s Haunted Graffiti. We hebben geprobeerd om voor het eerst de studio ook als een instrument te zien, en daar heeft hij zeker mee geholpen. Op het laatst voelde hij als een volwaardig bandlid: dat was te gek. Ik denk dat In Mind met zijn inbreng uiteindelijk een iets complexer album is geworden dan Atlas.”

 

 

Er zijn op het album ook nummers te horen die klinken jams: Two Arrows bijvoorbeeld, het langste nummer van het album. Dat hoorden we nog niet eerder op platen van Real Estate.
“Binnen de band ben ik degene die het meest into jammen is. We houden allemaal van jammen in de studio, maar live doen we dat eigenlijk nooit. Of maar kort, zodat er weinig mis kan gaan. We zijn als band zeer georganiseerd en redelijk planmatig, dus je zal ons op het podium zelden iets volledig zien improviseren. Het lange outro van Two Arrows ontstond tijdens een jam in de studio, die is uiteindelijk zo op de plaat terechtgekomen. Of we daar straks live nog mee verder gaan experimenteren? Wie weet, dat lijkt mij in elk geval geweldig.”

Kijk je nog uit naar touren nu je al een tijdje meedraait in die wereld?
“Het blijft een voorrecht om te mogen reizen en je muziek te mogen delen, maar het valt wel steeds zwaarder. Het is geen avontuur meer zoals vroeger. Toen was het missen van familie en vrienden een bijkomstigheid die soms wat vervelend was. Nu ik iets ouder word, is het gevoel van missen het gevoel dat vaak overheerst. Maar dat klinkt wel erg zwaar: mogen touren is ook zeker iets moois. Vooral als we naar landen mogen waar we nog nooit eerder hebben gespeeld.”

 

 

Tot slot even over jullie video: op Darling zien we jullie spelen, terwijl er een paard door het beeld loopt. Hoe is dat idee ontstaan?
“Dat leek ons gewoon grappig om te proberen. Het viel nog behoorlijk tegen: zo’n groot beest in de studio is best wel eng. Het was gelukkig niet zomaar een paard: hij had wel vaker opnames gedaan. We hadden het idee om het paard allerlei dingen te laten omgooien terwijl wij aan het spelen waren, maar dat lukte steeds maar niet. Hij bleef maar rondsnuffelen Uiteindelijk hebben we eten onder het keyboard geplakt, en heeft de toetsenist Matt Kallman nog een handje geholpen door het toetsenbord om te duwen.”

De band live in actie zien? Real Estate speelt in juni op Best Kept Secret!