Popronde Nijmegen
12 september 2019

Volgende week gaat Popronde weer van start! Het grootste reizende muziekfestival van Nederland zal ook dit jaar weer in 41 steden het publiek kennis laten maken met een enorme selectie van aanstormend muzikaal talent. Net als vorig jaar bestieren we met The Daily Indie een eigen podium in een aantal steden.

We zijn met The Daily Indie al jaren trouwe mediapartner van Popronde. Vorig jaar rolden we voor de eerste keer ook een eigen podium uit. Aan de basis daarvan lag het idee dat er in de Popronde-selectie steevast een aantal acts zitten die ontzettend getalenteerd zijn, maar door de opzet van het festival lastig onder de aandacht te brengen zijn; omdat ze minder makkelijk in het gehoor liggen, of gewoon niet beschikken over een handige boeker.

En omdat we met The Daily Indie het tot onze missie hebben verheven om overkeken muzikaal talent een podium te geven, is dat letterlijk wat we doen op onze eigen Popronde-stage: de verborgen parels uit de selectie vissen zodat jullie, het publiek, toch kennis met ze kunnen maken. We beginnen op donderdag 12 september bij de eerste en traditioneel de grootste Popronde van het hele stel: Nijmegen, de thuisstad van het festival, waar op 44 podia vrijwel de hele selectie van dit jaar te zien is.

(De tekst gaat door onder de afbeelding)

Extrapool
Net als vorig jaar zijn we welkom bij het vernieuwende, multidisciplinaire cultuurpodium Extrapool (Tweede Walstraat 5). Dit podium en productiehuis is actief in drie werkvelden: sound, art en print. Extrapool organiseert regelmatig evenementen waarin exposities, performances en experimentele geluidskunst worden afgewisseld met workshops, presentaties, filmvertoningen en lezingen. Ook is Extrapool een toonaangevende maker van experimentele stencildruk en risoprints. Op regelmatige basis nodigen zij experimentele vormgevers, illustratoren en kunstenaars uit.

Al een aantal jaar biedt Extrapool een podium aan Popronde-acts die de grenzen van hun genre opzoeken: een prima match met onze doelstellingen. Net als overal tijdens de Popronde, is de entree uiteraard helemaal gratis en voor niets.

We zijn ontzettend blij dat we hier weer welkom zijn en voor 12 september hebben we drie mooie en uiteenlopende elektronische eenmansprojecten uitgekozen, die we hier graag aan je voorstellen. Daarnaast voorzien onze eigen The Daily Indie DJ’s de avond voor, tussen en na de bands van muzikale indie-omlijsting!

De Methode (20:30 uur)
Zware, lome ambient met uitstapjes naar noisy drones, dan weer dansbaar, dan weer zwevend in de leemte. Als een vertraagde opname van dansende mensen op een bloedheet dancefestival ergens in Zuid-Europa: De Methode is de soundtrack voor iedereen die nog geen afscheid kan nemen van zijn laatste Summer Of Love. Online gaat deze act verscholen achter een zweem van mysterie, zonder social media, website, of wat dan ook. Maar wij wisten genoeg: dit is het zoveelste project van muzikale duizendpoot Pieter van Vliet, die we vorig jaar als Nimbus3000 ook al over de vloer hadden in Extrapool. Dat beviel dermate goed, dat we hem rustig weer een podium durven bieden dit jaar.

Bec Plexus (21:30 uur)
Maar weinig acts in de Popronde-selectie van dit jaar die er zó met gestrekt been in gaan als Bec Plexus. ‘Makkelijk te behappen’ is geen doelstelling van Brechtje van Dijk, de jonge muzikante die schuilgaat achter deze DIY-act. Maar dat dat ontzettend interessant kan uitpakken, blijkt uit het feit dat het New Yorkse label New Amsterdam Records tekende voor haar eerste plaat Sticklip. Die moet volgend jaar verschijnen en plaatst Bec Plexus volgens ingewijden al in hetzelfde kaartenbakje als Dirty Projectors en Björk. Van Dijk gaat recht door alle genregrenzen, van versplinterende 8-bitelectro via klassieke popstructuren naar chaotische avant-garde, maar altijd met vernuft en eigenheid.

ZALM (22:30 uur)
Er zijn maar weinig genres zo onbegrepen als grindcore (of, zoals ZALM het zelf noemt: grindpunk). Songs van twintig seconden, met niet meer dan een terrordrone, 240bpm blastbeatdrums en hysterische krijszang. Desondanks heeft het genre een groep hondstrouwe volgers en is er meer than meets the ear: onder de allesverzengende muzikale epilepsie gaat niet zelden een politieke boodschap schuil. Zo ook bij de Eindhovense Mike Dobber, de man achter ZALM (en noiseproject en voormalig Popronde-deelnemer A Million Squeaks Will Do You No Harm), die zijn videoclips voorziet van tv-fragmenten van camp-tv à la SBS Probleemwijken, waarmee op een of andere manier haarfijn de vinger wordt gelegd op de hypocrisie van de Nederlandse samenleving. Wel oordopjes indoen, gokken we.

---

Je vindt dit jaar een The Daily Indie-stage op de Popronde in Nijmegen (12 september), Groningen (3 oktober), Utrecht (10 oktober), Arnhem (25 oktober), Rotterdam (2 november), Breda (14 november) en Den Haag (16 november). Houd onze site en social media in de gaten voor meer informatie!

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan LO-FI LE-VI, de bedroom-pop-producer die K-pop band Red Velvet en Tyler, The Creator tot zijn fans mag rekenen.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Voor Levi Dronkert, de naam waarmee LO-FI LE-VI dagelijks door het leven gaat, begon het allemaal met Guitar Hero en zijn vader die in een Rolling Stones-coverband zat. Inspiratie haalde de jonge muzikant uit artiesten als Tyler, The Creator, The Internet, Mac Demarco en Frank Ocean. In zijn slaapkamer maakte Dronkert lofi-popliedjes met invloeden uit R&B en indie.

Tidal richtte zijn pijlen op LO-FI LE-VI en zo was de muziek een tijdje exclusief daar te beluisteren. Debuut-EP SELF-TITLED verscheen vorig jaar en is vooral een verzameling van singles, of zo moeten we het volgens Dronkert vooral zien. Inmiddels nam hij een COLORS-sessie op in Berlijn en heeft zijn nummer YOU bijna twee miljoen streams op Youtube. Dit jaar doet LO-FI LE-VI mee aan de Popronde, want hoewel zijn muziek eerder gemaakt lijkt te zijn voor een Amerikaans publiek, valt er ook op eigen bodem vast nog heel wat te winnen.

Samengevat: Lofi-slaapkamerpop met invloeden uit R&B en indie voor roadtrips door Californië.

Weetje: Tyler, The Creator was er vroeg bij. In 2015 retweette hij een tweet van LO-FI LE-VI, met als bijschrift ‘I LIKE THIS DUDE!’.

Eentje voor de playlist: Deze week vullen we je playlist aan met Always On My Mind, de nieuwste single van LO-FI LE-VI dat tevens de voorbode vormt voor de nieuwe EP die er dit jaar nog aan zou komen. Wat Dronkert maakt is heel erg anno nu, met een laptopje in je kamer liedjes produceren, die online gooien en kijken wat de reactie is. Misschien is er toch niet zo veel verandert op dat vlak.

Het resultaat is een nummer dat ontzettend fijn wegluistert en zich een weg baant naar je hart. ‘Girl, you are always on my mind, maybe we can try it one more time I want you to be mine‘, klinkt het. Een gevoel dat ieder van ons wel kent, wat het heel toegankelijk en persoonlijk maakt, maar de kracht zit ook in de eenvoud en herkenbaarheid.

Voor fans van: Tyler, The Creator en The Internet, maar dan met een meer poppy invulling.

In je agenda: Een concrete datum is er nog niet, maar dit jaar zou er een nieuwe EP van LO-FI LE-VI verschijnen en dit najaar zie je Levi tijdens de Popronde.

---

Gisterenavond maakte Popronde de selectie acts bekend die dit najaar mee gaat doen aan het muzikale circus langs 41 steden. Uit de ruim duizend inschrijvingen werden dit jaar 146 bands en acts geselecteerd in, zoals we gewend zijn, allerlei uitleenlopende genres. Wat ze gemeen hebben, is dat ze de selectiecommissie wisten te overtuigen van hun potentie.

De Popronde bestaat 25 jaar en is inmiddels verworden tot zo’n beetje the holy grail en verplichte stop voor iedere ambitieuze artiest. En terecht: het rondreizende festival heeft inmiddels meer dan bewezen een kickstart te zijn voor een verdere muzikale carrière. Je komt er ook niet zomaar in: een enorme selectiecommissie van honderdvijftig personen uit alle hoeken en gaten van de scene zorgt ervoor dat individuele belangen effectief worden uitgefilterd. En tuurlijk, voor een groot percentage van de deelnemers is het echt geen rechtstreekse route naar een boeking op Lowlands. Maar des te effectiever is het ‘meters maken’ en voor acts die écht boven het maaiveld uitsteken blijkt Popronde eens te meer een goede springplank.

Een schaamteloze copy-paste van de 146 bands die zich wisten te selecteren voor de jubileumeditie: A.M. Sam, AC Berkheimer, Aidan & the Wild, Alexander, Alison Marble, Alison’s Fall, Andy Smart, Another Now, Ãslaug, Baer Traa, Barry de Wit, Bastian Benjamin, Beach Coma, Bec Plexus, Beerbottle Chopsticks, Bekir, Ben Forte, Beryl Anne, Black Monsoon, Bongloard, Bony Macaroni, Boom Boom Du Terre, Boyakira, Boyle, BUG, Cirrus Minor, Cymbaline, Damndamy, Dan August, De Methode, Deathtrap, Despicable Heroes, Destructive Penguins, Djesco10, Disk Space, Dr Justice & The Smooth Operators, Druiprek, Electric Company, Eva van Manen, FABZ Pi, FFlean, Fjaler, Foxlane, Get Jealous, GIAN, Grenadeers, Gumbo Kings, Haris, Hilbrandt, Hypergoods, Hytes Jade PraiZe, Joan Franka, Johnny loves me, Josh Island, Joysticker, Just, Kat Skills, Kay Slice, Kimberley Mungra, la loye, Laura, Lion’s Den, Leonard Luka, Lo-Fi Le-Vi, Lola’s Dice, Lorrèn, Lotte Pen, Loui Lind, LVZY, Maddy Moreah, Magic Moon, Magnetic Spacemen, Maxine, MC Lost, Meadowlake, Merel Sophie, Merijn Mooijman, Mikawe Oziki, Molino, Montblank, Muddy Grease, Nancy Acid, Nancy Kleurenblind en De Zingende Roadie, Nele Needs A Holiday, Nemsis, NMBRS, No Wow, Oliver Oat, Onegodless, Out Of Skin, Paracetamøl, Paterzonen, Port of Call, Price, PsySo, PYRO, Queen’s Pleasure, Quinn, Raderkraft, Real Derek, Robin Kester, Ruben Schaap, RUV, RZLZ, San Francisco, Sarah & Julia, Scott & Young, Seewolf, SEYI, Shaemless, Simon Keats, Small Town Bandits, Sonndr, SpeakEasy, Sterre Nacca x CRZE, Sterre Weldring, Susan H, Suzy V, Sweetgodanimals, Tessel, The Ballet Bombs, The Beatnik, The Koalaz, The Mighty Breaks, The Naked Sweat Drips, The Resurrection, The Secret Love Parade, The Small Breed, The Vices, Three Little Clouds, Tim Koehoorn, Tricklebolt, Two and a Half Girl, Valentino, Voidcrawler, Watwatis, Wholly Michael, Whybe, WIES, Wolf & Moon, Wowi, YSA, Zahrada, ZALM& Zeno. Voor profielen van de acts, zie de site van Popronde.

Het The Daily Indie-podium
Zoals elk jaar is het weer een zekerheidje: tussen nieuwe favorieten en oude bekenden staat ook een aantal acts die ons nog onbekend is, maar die je weer volledig gaan verbazen en overdonderen. En net als vorig jaar gaan wij ook weer een poging doen om de krenten uit de pap te halen voor je. Met onze verslaggeving en achtergrondartikelen, maar ook via ons eigen podium dat we sinds vorig jaar in verschillende Popronde-steden mochten hosten!

De Popronde begint op 12 september in Nijmegen en eindigt op 30 november bij het eindfeest in de Amsterdamse Melkweg. De steden die het festival dit jaar daarnaast aandoet zijn Alkmaar,  Almelo, Almere, Amersfoort, Apeldoorn, Arnhem, Assen, Breda, Delft, Den Bosch, Den Haag, Deventer, Doetinchem, Dordrecht, Eindhoven, Emmen, Enschede, Gouda, Groningen, Haarlem, Harderwijk, Heerlen, Hilversum, Hoorn, Leeuwarden, Leiden, Maastricht, Meppel, Middelburg, Roermond, Rotterdam, Sittard, Tilburg, Utrecht, Wageningen, Venlo, Venray, Zutphen en Zwolle.

Je leest het verdomme goed: Mexican Surf gaat er een punt achter zetten. Door de verdwijning van het oergevoel van de band, voelt het vooral voor frontman Jules Trum niet meer goed om het podium op te stappen: “Als je het niet meer eerlijk kunt overbrengen wordt het een toneelspel en werkt het niet.”

Een zeer eerlijke beslissing van de band, maar ook eentje die we bijzonder jammer vinden. De laatste jaren zagen we de band genadeloos knallen tijdens Popronde, op allerlei toffe shows en festivals spelen en behaalde Mexican Surf dit jaar nog de finale van de Grote Prijs van Nederland. In de tussentijd sloten wij Mexican Surf in ons hart, maar zoals met wel meer zaken het geval is: aan alles komt een einde.

Met veel plezier interviewden we de band, lieten we nieuwe singles in première gaan zoals Stuck en In A Cloud, en presenteerden we shows met de Brabantse band. Het is gelukkig niet zo dat hier een einde aan zal komen en dat we de bandleden nooit meer terug zullen zien, want achter de schermen is er alweer een nieuwe band opgericht met drie van de vier leden: Dripping Trees. Over het stoppen en over de nieuwe projecten spreken we de muzikanten. 

Jongens, laten we het maar direct vragen: waarom stoppen jullie ermee?
Jules: “De drijfkracht waar de band op vaart is op dit moment een stuk minder geworden. De frustratie die in mij borrelde is er niet meer. Deze is écht nodig om de muziek te kunnen schrijven en maken. Afgelopen periode ben ik veel na gaan denken, met als conclusie niet meer verder te gaan met de band. Voor mij persoonlijk heb ik alles uit Mexican Surf gehaald en daar ben ik ontzettend trots op. We hebben als doel gesteld veel shows te spelen op plekken die we tof vinden en met bands die we zelf vet vinden.”

“De soort shows die we iedere keer neerzetten hebben het nodig dat ze oprecht worden gespeeld. Om die verbinding tussen de band en het publiek te kunnen maken zijn we geen doorsnee ‘garagepunk-bandje’, maar eerder een confronterende gewaarwording. Emoties zijn duidelijk te merken in onze lichaamstaal in samenhang met het geluid. Als je het niet meer eerlijk kunt overbrengen wordt het een toneelspel en werkt het niet. Ik worstelde daar met name mee. Als je emoties veranderen wordt het tijd om mee te veranderen. In dit geval het beëindigen van een memorabele tijd.”

“Maar helaas als frontman, is het mijn taak teksten te schrijven en te zingen. Ik moet mij daar in blijven herkennen”

“Dit besluit is in goed overleg genomen. We zijn goede vrienden en dat zal niet veranderen. Voor de andere bandleden lag het iets anders. Ze waren graag nog een tijdje doorgegaan. Als dat niet meer het geval is, is het tijd hier mee te stoppen. Zoals het goede vrienden betaamt begrijpen we elkaar hierin. Met muziek zullen we nooit stoppen. Dat zit er in gebakken.”

Wat waren de hoogtepunten en wat hebben jullie allemaal geleerd?
Bas: ‘’De hoogtepunten waren voor ons toch wel om in Paradiso te spelen, het voorprogramma van The Wytches te doen in ’t Stroomhuisje en de vele gigs tijdens de Popronde. Wat we hebben geleerd is dat zelfs de elitepaupers uit Oss van ver kunnen komen. Shoutout naar Freek.”

Jullie beginnen direct een nieuwe band: wat is het idee hier achter en wat zijn de plannen?
Koen: ‘’Met zijn drieën-  Koen, Stef en Stijn – gaan we nu verder als Dripping Trees. Een band waarin we de narigheid uit ons dagelijks leven vertalen naar muziek. Denk hierbij aan innerlijke frustraties en confrontaties tussen mensen. Dit alles bekeken vanuit het perspectief van iemand die natgeregend buiten loopt, op een winderige herfstdag. Qua bandsound zijn Iceage en Nick Cave belangrijke inspiratiebronnen voor ons. De sound en de gedachte achter de band maakt nu een behoorlijke verandering door. We willen het garagerock-imago achter ons laten en een andere sfeer neerzetten tijdens shows. Dit zijn voor ons redenen om onder een nieuwe naam verder te gaan.”

“Op zaterdag 12 januari zullen we nog één keer alles uit de kast halen voor iedereen die aanwezig wil zijn”

“Het geeft het een hele frisse kijk op het schrijven van nieuw materiaal. De komende maanden gaan we hard aan de slag met het schrijven en opnemen van nieuwe songs. We gaan experimenteren met verschillende sounds en de grenzen daarvan opzoeken.”

Komt er nog een afscheidsconcert?
Stijn: “Jazeker! Op zaterdag 12 januari zullen we nog één keer alles uit de kast halen voor iedereen die aanwezig wil zijn. We spelen dan namelijk zeer intiem concert in OZ Studio in Oss. Entree is: pay-what-you-want. Het adres is Gasstraat Oost 30a, 5349 AV in Oss. Houdoe!”

Popronde Den haag
17 november 2018

 

Popronde duikt zijn laatste volledige weekend in, waarmee het het eindfeest op 24 november al in zicht is (waar wij overigens kaarten voor weggeven). In diverse steden vind je dit jaar ook een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Op donderdag 15 november vind je ons tijdens Popronde Den Haag, waar we Carina Nebula, Smudged Toads en Elsa Lester aan je voor gaan stellen! 

Elsa Lester is het alter ego van Lisa van Kampen, die dit jaar met haar garage en indierock langs verschillende Popronde-steden heeft gereisd. Ze begon in 2016 en een jaar later volgde al haar debuutplaat Stress Relief, en inmiddels de EP Dinner Party.

Hoi Lisa! Jij vertelde al eens bij The Daily Indie dat je via Bandcamp op garagebands stuitte en toen wist dat je ook die richting op wilde met je eigen muziek. Welke paden heb je daarvoor bewandeld?
“Toen ik zeven jaar was, ben ik eerst begonnen met pianoles. Op mijn dertiende kwam daar het spelen van gitaar bij en toen ik achttien was ben ik een metalband gaan spelen. Daar luisterde ik destijds veel naar. Later kwam daar nog basgitaar bij en ik speel cello in een orkest. Die metal is dus inmiddels verschoven naar indie, zo ervaar ik muziek op twee compleet verschillende manieren. Elsa Lester is wel echt mijn eigen project.”

Wilde je graag iets dat helemaal van jou is, in plaats van alleen onderdeel zijn van een band?
“Zeker! Ik was dertien en ontdekte de muziek buiten de Top 40. Op dat moment wist ik: dat wil ik eigenlijk ook wel. Zelf nummers schrijven, maar ook zingen. Dat heb ik heel lang uitgesteld omdat ik het niet durfde. Ik dacht dat ik dat niet zou kunnen, ik wist niet eens hoe ik klonk. Want ook al was ik alleen thuis en stond de muziek keihard, ik durfde simpelweg niet te zingen. Maar omdat ik toch echt muziek wilde schrijven, heb ik mezelf geforceerd. Nou, daar moest ik wel even goed inkomen. Vooral de eerste keer dat ik voor iemand anders ging zingen vond ik erg lastig. Nu vind ik het helemaal best hoor, gelukkig. Ik heb mij erover heen kunnen zetten.”

 

Focus je je ook extra op je lyrics?
“Ja, best wel. Ik heb het idee dat ik een liedje verpest als de tekst niet goed is. Daarin ben ik vrij perfectionistisch. Ik heb weleens dat ik naar artiesten luister die ik zelf goed vind, de tekst hoor en denk: ‘als ik dit had geschreven, had ik het dan zo gelaten, was ik er tevreden mee geweest?’ Vaak is het antwoord ‘nee’. Ik vind Courtney Barnett bijvoorbeeld ontzettend goed, maar zelf schrijf ik totaal niet zo. Zij is veel directer dan ik. Ik ben daar denk ik niet goed genoeg voor. Daar komt sowieso bij kijken dat Engels niet mijn eerste taal is en voor haar wel, zij heeft een veel bredere woordenschat. Ik vind het prettiger om dan wat vager te blijven. Of bijvoorbeeld Come For Me van Twin Peaks: ‘Well, I could be ordering sushi / Well, I might as well be ordering you. Of Crush van Cigarettes After Sex: ‘I wanna fuck your love slow’.”

“Het is zeker niet zo dat ik deze nummers niet leuk vind. Ik luister ze ontzettend graag, maar als ik dit zelf zou hebben geschreven, zou ik het een soort van ongemakkelijk vinden om het te zingen. En waarschijnlijk voor mezelf niet goed genoeg. Vooral die van Crush vind ik te cringy, haha.”

Je krijgt vaak het label DIY op je jas gespeld. Wil je dat blijven doen?
“Het is niet alsof ik per se DIY wil zijn en die stempel wil hebben. Misschien ben ik over vijf jaar ‘ooit begonnen als DIY-artiest’ en ben ik geswitcht. Het is gewoon makkelijk omdat ik eraan kan werken wanneer ik wil, en omdat het minder geld kost. Ik weet niet of ik het bij een volgend album of EP nog allemaal zelf ga doen. Ik sta er best wel voor open om bijvoorbeeld de drummer die live al meespeelt ook de drumpartij te laten inspelen. Ik weet niks van drums en gebruik nu gewoon software, waardoor de mogelijkheden ook beperkter zijn. En met jongens uit de band nadenken over riffjes en solo’s lijkt mij leuk om te doen. Maar ik wil nog steeds zelf de muziek maken, zingen, schrijven en gitaarspelen.”

Hoe is de Popronde tot nu toe voor jou geweest?
“Best wel goed, de reacties zijn ook heel goed. We hebben wel erg gemengd publiek, hoor. Onze show in EKKO in Utrecht was superleuk, met fijn publiek dat meedoet. Maar in Roodkapje in Rotterdam kregen we weinig respons, mensen klapten niet eens. Kijk, in Almere stonden we in een studentenkroeg, dus dan ben je een beetje achtergrondmuziek terwijl iedereen bier drinkt. Maar op een plek waar mensen speciaal voor de muziek komen, verwacht je wel iets meer. Klap gewoon joh, haha! Maar dat was het enige, verder was het top. Ik hoop vooral dat er mensen waren die ons voor het eerst zagen en dachten: ‘hé, dit is cool, dat wil ik nog een keer zien’. En dat dat ons weer naar nieuwe plekken brengt.”

Popronde Breda
15 november 2018

 

Popronde is nog even in volle gang en heeft 24 november zijn eindfeest (waar wij kaarten voor weggeven). In diverse steden vind je dit jaar ook een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Op donderdag 15 november vind je ons tijdens Popronde Breda in Proost, waar we gaan rocken met Snareskin, Elle Hollis en Esther Veen.  We stellen je even voor. 

Veen maakte haar debuut samen met Malvae (die wij onlangs interviewden) in 2017, de twee zijn klasgenoten op de Rockacademie in Tilburg. Veen twijfelde nog even welke kant ze op wilde met haar muziek, maar nu lijkt ze het helemaal te hebben gevonden, zoals te horen is op haar laatste single Undress & Unfold. We praten even bij met de muzikante.

Vertel, hoe is Esther Veen begonnen?
“Ik ben al heel vroeg begonnen met het maken van muziek, omdat mijn moeder gitaardocent is. Op mijn derde kreeg ik mijn eerste gitaar, en vanaf mijn zesde ben ik diehard begonnen met superveel gitaar spelen omdat ik net zo goed als mijn moeder wilde worden. Dus ik was al heel jong heel fanatiek. Daarna ben ik me meer bezig gaan houden met musical en theater, maar dat was het toch niet. Ik wilde iets dat van mezelf was. Mijn eigen liedjes, mijn eigen muziek. Toen ben ik op de Rockacademie beland.”

Ben je daar meteen het project Esther Veen gaan ontwikkelen zoals het nu klinkt?
“Nee, ik ging daar naartoe met een open blik. Ik kwam binnen als een meisje met een gitaar maar ik wilde juist zoveel mogelijk gekke dingen uitproberen. Ik heb een hiphop band gehad bijvoorbeeld, ik ben heel veel gaan rappen. Door buiten mijn comfortzone te gaan hoopte ik iets tegen te komen dat voorbestemd was voor mij.”

 

En was dat ook zo?
“Ja, in mijn tweede jaar ben ik de elektronische muziek ingerold. Eerst was ik een beetje huiverig, want voor mij stond dat gelijk aan enkel dansmuziek. Maar ik kwam erachter hoeveel mogelijkheden er zijn, en hoe je kunt experimenteren met effecten. Live gebruik ik een launchpad om van alles mee te samplen. Ik gebruik voornamelijk mijn eigen vocalen die ik helemaal bewerk.”

Je muziek heeft een oosters tintje. Waar komt die klank vandaan?
“Een deel van mijn familie is Indonesisch. Dat heeft zeker een invloed gehad. Liedjes die mijn vader me vroeger liet luisteren, bijvoorbeeld. Ik ben er zelf nog nooit geweest, maar dat wil ik nog wel heel graag. Want ondanks dat heb ik wel een hele sterke band met die cultuur. Dat uit zich ook in de manier waarop ik muziek schrijf. Ik begin vaak met de melodie en merk dat het vaak geïnspireerd is op de muziek die ik vroeger hoorde voor het slapengaan. Het klinkt niet heel westers.”

Tijdens de Popronde ben je te zien met Esther Veen, maar ook met Malvae. Ga je nog meer met hem werken?
“Nu vooral veel live, maar onlangs zaten we nog samen in de studio. We hebben weer een nieuw nummer afgemaakt, How It Hurts, en we zijn ook zeker van plan om dat te blijven doen. We kunnen het supergoed met elkaar vinden en begrijpen elkaar wat betreft muziek. Het zou zonde zijn om daar verder niks mee te doen. In het begin was dat even zoeken hoor, toen we bij elkaar in de klas zaten op de Rockacademie. Ik schreef nog niet zo veel in het begin. Door veel met hem te werken ontdekte ik mijn eigen schrijfstijl en ontstond die muzikale klik. Maar ik wil ook heel graag lekker blijven spelen met Esther Veen. Ik ben veel aan het schrijven.”

---

 

---

 

Popronde Rotterdam
3 november 2018

Popronde is in volle gang en in diverse steden vind je dit jaar een podium van The Daily Indie, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Aanstaande zaterdag 3 november spelen we een thuiswedstrijd in Mudly’s Barbershop in Rotterdam. We hebben een prachtig dagprogramma met JSSY, Maggie Brown en het mysterieuze LOGOUT, over wie we meer wilden weten.

Hij las een goed boek, De Gebroeders Karamazov, Fjodor Dostojevski. Nu: Een man achter een laptop in een stille kamer. E-mailvragen beantwoorden. Hij kijkt uit het raam, ziet de entree van het gebouw naast het gebouw waarin hij woont. In mail verzoekt LOGOUT mij vriendelijk geen namen te noemen: die zijn ondergeschikt aan het project. De man achter geluidsproject LOGOUT is ‘hij’, ‘de man’. Hij, de man, zit achter zijn laptop op zondagavond, een schaduw in een kamer.

Hij schrijft: “Het is zondagavond, rond tienen. Het is stil – ik hoor alleen het geluid van de laptop-ventilator. De eerste single van de nieuwe plaat (Pessoan Oddysey, red.) is letterlijk net de streamingservices van het internet opgeduwd; nu kan ik gelukkig ontspannen achterover zitten.” Bedachtzame elektrofolk moet het zijn: “Het omzetten of transponeren van folk sounds & songs naar synthetische instrumentatie, te kijken waar dat naar toe gaan, de grenzen verkennen tussen vastgestelde structuren en improvisatie. Muziek vanuit een kleine kamer met een drumcomputer, gitaren, synthesizer, vocalpedalen. Waar het begint varieert.”

 

De bedenksels van alledag
De reis begint in 2006, Griekenland: “Ik speelde in een band, The Place Within. Tijdens de brainstorm voor het verzinnen van een bandnaam kreeg de naam LOGOUT niet genoeg stemmen: het was een woord dat nog weinig gebruikt werd. Ik heb het bewaard voor mijn eigen project. Nu inmiddels twee platen verder: Paper Plane Flight Recorder en Little Things Buried in Concrete. Beide uitgebracht op het Griekse indielabel Inner Ear Records.”

Hij schrijft verder: “Met LOGOUT probeer ik mijn gedachten uit te zetten voor de bedenksels van alledag om te kijken waar mij dat brengt. Vandaar LOGOUT, of misschien daarom juist, wie weet. De nieuwe plaat N91°, is losjes gebaseerd op het verhaal van een aangespoelde eilandbewoner met geheugenverlies. Langzaam komen de gedachten terug, het verhaal van zijn aankomst. Het is de éénennegentigste parallel, de eerste na de bekende negentig van de wereldkaart.”

Popronde
Ik schrijf op een laptop en plotseling word ik mij bewust van het geluid van de laptop-ventilator, dwars door de huiselijke opnames van Paper Plane Flight Recorder. LOGOUT op zijn eigen laptop. “Popronde: Ik zal nummers spelen van de aankomende plaat, samen met wat ouder werk. Ik maak gebruik van een loopstation, een sampler, een elektrische gitaar, een synthesizer en een drumcomputer. Afhankelijk van de plaats zullen er videoprojecties zijn; voor elk nummer één. De venues bevallen erg goed: in Delft (platenzaak Plexus) vond ik Elliot Smith’s Figure 8 op vinyl.”

“Straks keer ik terug naar De Gebroeders Karamazov, Dostojevski zijn laatste. Ik heb het bijna uit. Een ontzettend verslavend en gecondenseerd werk. Het is ongelooflijk hoe de zaken werken zowel op literair en ideologisch vlak parallel lopen, gelijktijdig. Nu zal ik nog een aantal bladzijdes lezen.” De omtrek van een man staat op van zijn bureau, loopt naar zijn leesstoel. Hij pakt het boek dat is blijven liggen. Een zwaar boek. Hij zit in de stoel en leest. De ventilator van zijn laptop zwijgt: nu is het helemaal stil. Een man in een kamer leest. Het is zondagavond, tegen half elf.

---

 

Popronde Arnhem
26 oktober 2018

Popronde is in volle gang en in diverse steden vind je dit jaar een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Aanstaande vrijdag 26 oktober zijn we in Brigant in Arnhem en hebben we No Man’s Valley, Nimbus 3000 en Bieldermann op de bühne staan. Met de eerste twee maakte je al eens kennis hier, dus voelden we Gerben Bielderman aan de tand, die we nog kenden als bassist van PAUW en nu de aanstichter is achter Bieldermann (volgt u het nog?)

Denk aan: het wrikken en breken van een vierkant blok in een rond gat. Denk aan wringend geluid, het ontstaan van splinters en barsten. Denk aan: Angus Andrew van Liars in een opstelling van ingesnoerde trouwjurken, een gitaar die klinkt als kinderspeelgoed dat onder je ogen (of voeten) kapot gaat. Niet helemaal vriendelijk voor je besef van ‘hoe het hoort’, niet alles helemaal in orde. Maak kennis met Bieldermann.

Gerben Bielderman antwoordt vanuit zijn huis in Utrecht. Een huis aan een drukke straat, veel rumoer. Auto’s en fietsen. Uit de geluidsinstallatie klinkt: A single Tear, Converge. Technisch, boos en overspannen gillend, misschien om het spitsrumoer te overstemmen. Misschien zacht op de achtergrond, als een woedeuitbarsting verderop. Hij zegt: “Voordat Bieldermann is gaan spelen op het conservatorium bestond het concept al eventjes in mijn brein. Voor Bieldermann heb ik in meerdere bands gezeten, waaronder Pauw. Nu wilde ik even iets totaal anders. In plaats van altijd maar rechtdoor ook eens rechts- of linksaf: Battles, Tobacco.”

Zonder poespas, zonder gevestigde orde
Bieldermann is trio Gerben, Boy van Ooijen en Sander Notenbaert. Gedeelde voorliefde voor niks dat met popmuziek te maken heeft. Waar dat begint en eindigt? “De parameters zetten we zelf, maar de belangrijkste parameters zijn onze oren. We proberen een soort van analoge live-elektronicaband te zijn, zonder extra poespas als laptops die met een clicktrack meelopen op onze oordoppen.”

“De sloopdrang van Bieldermann zit ‘m meer in de nummers: is ’t voor de hand liggend? Weg ermee. Piept en kraakt ’t? Dan houden we het. Klinkt de gitaar als een kapotgaande 8-bit Nintendo? Niets meer aan doen. Zie ’t als het slopen van de gevestigde orde, in dit geval de typische popsong. Bij vlagen eindigt dat niks meer dan in pure noise, maar wel met zorgvuldig uitgekozen sounds. Wat je dus vooral niet hoeft te verwachten zijn poppy meezingliedjes, kom vooral langs om het zelf mee te maken.”

 

Na het circus
Hoe het leven er na de Popronde moet uitzien: “Leven op droog brood. Nee, zonder gekheid: nummers schrijven, meer optreden, opnemen, een EP of plaat uitbrengen. Iets in die trant. In wat voor tijdsbestek dat moet gaan gebeuren weet ik niet. Mocht er schot in de zaak komen, dan zal het zo snel mogelijk op de socials te vinden zijn.”

Ondertussen klinkt het technisch falen van een aantal machines uit de huisinstallatie: niet het hysterische gegil van Converge, maar Bieldermann. Dwars, kleurrijk, misschien is het shoegaze met gekneusde ribben, misschien staat de vocoder expres verrot afgesteld, misschien stort de toestand na de volgende break wel volledig in elkaar. Witheet, als het moet. Opdat er ruimte ontstaat voor meer kabaal.

---

 

Popronde Amersfoort
20 oktober 2018

 

Popronde is in volle gang en in diverse steden vind je dit jaar een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Op zaterdag 20 oktober vind je ons bij Popronde Amersfoort in Van Zanten, waar we psychedelisch gaan rocken met Love Couple, Morado (lees het interview met deze band terug) en Donkey Kung Fu. We stellen je bij dezen even voor aan die laatste.

Donkey Kung Fu: een bandnaam die al meteen de zintuigen prikkelt. Met wat voor malligheid hebben we hier te  maken? Het antwoord: een ietwat anoniem trio uit Amsterdam met karatebanden om hun hoofd, dat snoeiharde muziek speelt. Elk optreden is een energiebal die drie kwartier door raast, vol gas. Geen regels. Alle ritmes worden door elkaar gegooid: van stukjes kermis tot stukjes rammen. Maar in het dagelijks leven hebben de drie allemaal fulltime kantoorbaantjes. Een contrast dat gek genoeg perfect past bij die bizarre bandnaam. Gitarist Olivier ten Brink licht de boel toe.

Hé Olivier ! Hoe ziet jouw dag er vandaag uit?
“Ik ben jurist, merkadviseur. Niet heel spannend allemaal. We hebben allemaal een fulltime-baan waarmee we ons brood op de plank krijgen en doen de band er voor de lol naast. Gewoon, omdat we het leuk vinden om te spelen. En omdat we allemaal een baan hebben, hebben we de vrijheid dit te doen. Met Popronde is het nu wat moeilijker te combineren. Toen we in Utrecht heel laat moesten spelen, moesten we de volgende ochtend weer vroeg op ons werk zijn. Maar we doen nooit dingen die we stom vinden, met het oog op een doorbraak of meer exposure. Lol staat bovenaan, we zijn een soort piratenschip dat stad na stad aandoet.” 

Hoe is het allemaal begonnen met Donkey Kung Fu?
“Ik ken onze bassist al sinds de middelbare school, de drummer uit het circuit. In de basis zijn we drie vrienden die met z’n drietjes muziek maken heel leuk vinden, ik kan me echt niet voorstellen dat ik met andere mensen in een band zou zitten. Het is nu een stuk serieuzer geworden dan de bedoeling was, zonder dat we erg hard werken.”

 

En jullie naam? Is jullie favoriete spel Donkey Kong? Heb je een zwarte band?
“Oorspronkelijk was onze bandnaam een nummer van ons, het vat eigenlijk onze muzikale samenvatting wel goed. We willen een harde band zijn en we nemen het niet zo serieus. Dit is hoe we alles benaderen. We vonden het een mooie verzamelnaam. We noemen onze muziek ook ‘kung-fu’: hard en meedogenloos. We verzinnen ons eigen genre. Wat betreft die zwarte band: onze bassist kan wel goed squashen, maar daar houdt het mee op. Maar we doen onze naam wel eer aan, hoor! We spelen met karate-banden om ons hoofd, die hebben we speciaal voor Popronde uit Amerika over laten komen. En niet zomaar karatebanden: de originele Karate Kid-banden. Hebben we echt veel te veel geld aan uitgegeven.”

Behoorlijke dedication voor een uit de hand gelopen grap, bevalt Popronde een beetje?
“Tot dusver gaat het prima! We hebben tot nu toe vooral in van die stamkroegen zonder podium gespeeld en we hebben het voordeel dat we met z’n drietjes zijn. Je kunt ons in elk hoekje wegstoppen. We doen ook weinig research vooraf, we zien het allemaal wel. We hebben een eigen geluidsman mee, voor het publiek. Hij weet precies hoe hij ons volume mooi de zaal in kan krijgen. Hij is tevens onze chauffeur, dus wij drietjes kunnen zoveel bier wegtikken als we willen. We zijn de luxepaardjes van Popronde.”

---

 

LOGOUT als geluidsproject sluit voor- en achternamen uit, wel een aanhaling van Portugese dichter Fernando Pessoa: “Reizen? Om te reizen is aanwezig zijn voldoende. Waarom reizen? In Madrid, Berlijn, Perzië, in China, beide polen – waar zou ik moeten zijn behalve in mezelf; in mijn eigen ervaringen?” De Amsterdamse band verkent op nieuwe single Pessoan Odyssey het project het verschil tussen afstand en stilstand.

Dat is bedachtzaam en in de bijgevoegde lyricvideo wordt verder stil gestaan bij landschap-verschuiving en perspectief: het uitzicht verandert nagenoeg niet. Odysseus drijft zichzelf met epische drift voort, Pessoan blijft koppig vasthouden aan zichzelf. Tussen beide polen worden weinig antwoorden geserveerd; je mag het uitzoeken, je mag blijven hangen in het midden.

Dan de muziek: een arpeggio, een in losse stukken opgebroken akkoord waar LOGOUT naar verloop maar meer noten en meer galm aan toe blijft voegen. Een akkoord verandert in een klankgalm. Een stem verzandt in klankgalm. Herkenningspunten vervagen (Chad VanGaalen, Lower Dens, de Baltische Zee). Resteert een vaag vermoeden vooruit te worden geduwd. Door een computerpatroon. Ook dat strandt uiteindelijk, nu in de vorm van ruis. Je bent verplaatst, misschien niet geografisch, misschien niet fysiek. Je blijft hangen.

Pessoan Odyssey is afkomstig van (N91°): een conceptplaat over een aangespoelde drenkeling. LOGOUT zijn nieuwe werk gaat verschijnen op het Nederlandse Tiny Room Records. Dit najaar is LOGOUT live te zien tijdens Popronde.

Popronde Utrecht
11 oktober 2018

De Popronde is in volle gang en in diverse steden vind je dit jaar een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. We zetten aanstaande donderdag tijdens Popronde Utrecht kamp op bij onze vrienden van Swordfish & Friend. Daar hebben we een prachtig, minimalistisch-elektronisch programma voor je, met JSSY, Orphax en Rowine. We maakten kennis met die laatste.

Er wordt geschreven over haar minimalistische techno, meeslepende beats, melancholische sound. Diepe bassen. Momenteel schiet en schudt Rowines debuut Jade door de woonkamer, tegelijk gorgelt de afwasmachine, een kleuter rammelt op een driewieler langs het huis: de muziek van Rowine absorbeert het allemaal, alsof het allemaal hoort. Ik heb een halve gedachte over de gelijkwaardigheid van geluid, totdat er een beat valt. Opdat er niet alleen maar domweg gemijmerd wordt.

Rowine de Kok vertegenwoordigd met haar voornaam de meer ongrijpbare elektronica deze Popronde. Er mag gedanst worden, er mag nagedacht worden, er mag geluisterd worden en zo nodig kun je zelfs het huiselijk leven erin kwijt. Muziek als een Zwitsers zakmes. Je vraagt je af waar zoiets begint.

Waar is het begonnen?
“Het was in 2012 – in de laatste maanden van mijn studie documentairefotografie (aan de Koninklijke Academie Beeldende Kunsten in Den Haag, red.) heb ik steeds vaker de gedachte om iets met geluid te gaan doen. Tijdens de studie luisterde ik veel elektronische muziek, vooral de wat minder commerciële vormen van techno en house. Ik vroeg me af: ‘kan ik nog dieper duiken in de muziek die ik zo vet vind? Wat nu als ik het zelf ga maken? Lukt het me dan nog meer om ‘heel’ te worden met het geluid? Ik ging het onderzoeken, toen ben ik begonnen met maken. Je kunt het techno noemen, maar niet op de manier die je verwacht.”

Je maakt opvallend (veel) gebruik van field recordings in je muziek. Waar komt die interesse vandaan?
“Wat ik leuk vind aan het gebruik van field recordings heeft alles te maken met geluiden van alledag – geluiden die me opvallen, inspireren of irriteren. Laatst reed er een stoet van zo’n zestig demonstrerende, toeterende vrachtwagens door de straat. Het klonk als een orkest, onbedoeld natuurlijk. Het opnemen van een geluid is een herinnering van een moment, als een foto van geluid. Mijn opnameapparaatje is een soort camera.”

Wat kunnen we tijdens de Popronde van je verwachten?
“Je kunt een elektronische, dansbare, toegankelijke en toch experimentele set verwachten.”

Waar het één begint en het ander eindigt: je krijgt er de vinger niet goed achter. Dan: dwars door de drone van Eden hoor ik ineens een vrouwenstem; ze fluistert zo zacht dat ik onmogelijk kan verstaan wat ze zegt (praat ze met iemand, is ze aan de telefoon, maakt ze een verbale aantekening voor zichzelf). De herkenning van een mensenstem maakt me wakker, alert.