Toen PAUW in 2014 op het toneel verscheen, leek het even alsof er een verloren gewaande sixtiesband uit San Francisco was opgedoken in Nederland. Niets was minder waar, want de jonge band komt gewoon uit Haaksbergen, in het zuiden van Twente. Het debuutalbum, dat vorig jaar verscheen, werd goed ontvangen, maar de Tukkers zijn nooit op hun lauweren gaan rusten. Nu is er namelijk een nieuw project: PAUW slaat de handen ineen met de Britse indierockers van Mystery Jets.

PAUW brengt met de Britten een interessante splitsingle uit. Hierop is de Mystery Jets’ versie van PAUW’s single High Tide, afkomstig van het debuutalbum Macrocosm Microcosm, te horen. Deze interpretatie is elektronischer, maar heeft toch ook dezelfde Pink Floyd-invloeden als de Nederlanders. De bewerking van Mystery Jets klinkt triphopachtig, een beetje zoals Primal Scream ten tijde van Screamadelica, met veel reverb, bliepjes en een stevig voortdenderende ritmetrack. De bandleden laten genoeg heel van het origineel om het een rework te kunnen noemen, maar geven er met hun eigen sound toch een heel nieuwe draai aan.PAUW nam daarnaast een nummer van Mystery Jets op. Het gaat om Bubblegum, een song van het nieuwe album Curve Of The Earth. Beide reworks zijn inclusief de originele nummers te vinden op de High Tide / Bubblegum split.

Enigszins bijgekomen van een korte nacht en een reverb-tsunami van jewelste is het gros van de Eindhoven Psych Lab-bezoekers weer fris, fruitig en klaar voor een tweede dag met wederom ’s werelds beste psychedelische bands van het moment. Ook dagjesmensen zijn er in overvloed, maar dat mag met namen als PAUW, Goat en Föllakzoid geen godswonder heten. Het verslag van dag één vind je hier.

ULRIKA SPACEK
Zelfs met zo’n lokaal Brabants biertje in je rechterhand kun je de keren dat de band rondom Rhys Edwards een blik in het publiek werpt gemakkelijk in vingers uitdrukken. Alleen de in het duister gehulde zanger lijkt te beseffen dat zijn band vanmiddag niet in de repetitieruimte speelt. Muzikaal geeft Ulrika Spacek een hele andere indruk: de band speelt op weergaloos hoog niveau. De complexe krautrock, met een vleugje Deerhunter, van het in februari verschenen debuut The Album Paranoia krijgt op het podium een hele nieuwe dimensie. Tijdens de talloze woede-uitbarstingen klinkt de band ongenadig hard en gedurende de rustmomenten komen de Londenaren bijna tot stilstand. Als er dan daadwerkelijk een halve minuut stilte valt voorafgaand aan de meest melancholische track van de set blijft de Observatory aan de lippen van Ulrika Spacek gekluisterd. Intens is het toverwoord bij dit vroege hoogtepunt van de tweede dag.

PAUW
PAUW: de band die voor 3FM nét aan de psychedelische kant is en op Eindhoven Psych Lab opvalt door de poppy sound; althans, op papier. De band uit Haaksbergen doet voor een halfgevulde zaal zijn uiterste best om aan te sluiten bij de op-en-top psychedelische programmering, met wisselend resultaat. Zanger Brian Pots lijkt niet helemaal goed bij stem en een moeizame soundcheck zorgt ervoor dat ook de rest van de band stroef uit de startblokken komt. In alle experimenteerdrang klinken de normaal zo sterke songs vanavond een beetje rommelig en verwaterd. Pas als een avontuurlijk intermezzo de twee langgerekte slotnummers High Tide en Shambhala inluidt, krijgen we een glimp van de bloedvorm waarin het viertal gelukkig vaak genoeg verkeert. PAUW zegeviert als het de psychedelische eend in de bijt is en dat is vanavond helaas niet het geval.

FLAMINGODS
Het mooie aan ‘psychedelische muziek’ is dat het uit alle hoeken van de planeet lijkt te komen, zoals uit woestijnstaatje Bahrein, waar Flamingods zijn oorsprong heeft. De muziek van het vijftal is als een tropisch warm bad met geestverruimende dampen. Het gevolg is een vrolijke en kleurrijke trip, maar dan zonder de urenlang hoofdpijn na afloop. Afwisselend is de band hysterisch als een soort oriëntaalse Thee Oh Sees of kinderlijk vrolijk als een soort Years & Years on acid en die combinatie levert, gepaard met de caleidoscopische projecties, elke track weer een hypnotisch, exotisch orgasme op van synthesizers, pauken, cowbells en een eindeloze hoeveelheid uitheemse instrumenten. Soms verzuipt Flamingods in zijn eigen overdaad, maar als frontman en Yannis Philippakis-lookalike al schreeuwend het publiek in duikt zit er niets anders op dan onverbiddelijk te dansen.

GNOD
Op het buitenterras treedt langzaam de schemering in, maar in de kleine zaal van de Effenaar is de duisternis inmiddels allesvernietigend. Minutenlang klinkt een dreigende bromtoon en dan is Gnod nog niet eens begonnen. De eerste bandleden die het podium betreden zijn de twee drummers die synchroon slaan om het hardst en het publiek met elke klap een muzikale stomp in de ribbenkast toebrengen. Als vervolgens de gitaristen en schreeuwlelijk Neil Francis het podium betreden is het duidelijk: dus zo klinkt de apocalypse. Gelukkig weten de krautrockers uit het Engelse Salford niet alleen te overdonderen, maar lukt het Gnod met een vijftal bijna metalesque tracks in drie kwartier vooral mateloos te fascineren. Naast de ribbenkast, mikt de band trouwens ook genadeloos op de trommelvliezen. Een deel van de zaal stroomt voortijdig leeg met de vingers in de oren. Dat is een puntje van kritiek.

FÖLLAKZOID
Evenals Gnod heeft Föllakzoid een onwijs lange adem. Vier tracks speelt het langharige drietal uit Chili in zestig minuten tijd. Daarmee vereist de band volledige toewijding van de toeschouwers. Geef je echter over aan Föllakzoid en het is alsof de tijd een uur lang stil staat. De ritmes, de riffs en zelfs de visuals lijken zich eindeloos te herhalen. De enige interactie is onverstaanbaar en de beweging op het podium is nihil. Toch heerst er een onweerstaanbare, bezwerende magie in de zaal. Alsof de minimalistische, intergalactische kraut een toverspreuk en Föllakzoid een cult van magiërs is. Alsof de monotoon gesproken woorden van Gonzalo Laguna als een soort abracadabra de grote zaal in trance moeten wiegen. Slotstuk Feuerzeug voert het tempo van de set in de laatste vijftien minuten met een weergaloze groove op tot een punt waarop stilstaan daadwerkelijk een opgave wordt. Voor hen die de moeite namen om zich over te geven, speelde hier misschien wel dé band van de avond.

GOAT
Het blijft een eigenaardige gewaarwording, zeker na de o-zo gewone jongens van Föllakzoid: met de grootst mogelijke nonchalance komt het zestal Zweden van Goat, van top tot teen gehuld in tulbanden, sluiers en Afrikaanse gewaden, het podium op om in alle rust te soundchecken. Naadloos loopt de soundcheck vervolgens over in de daadwerkelijke show, als de verrassing reeds in gewenning is veranderd. Zo weird als de verschijning doet vermoeden wordt Goat nergens, maar de eclectische mix van alle denkbare Afrikaanse muziekstromingen plus de topzware gitaarriffs en basloopjes levert wel een hoogst fascinerend resultaat op. Dat er binnen de songs echter weinig gebeurt en weinig veranderd, kunnen de hysterische frontvrouwen met hun extravagante dansmoves niet verbloemen, maar who cares? Het einddoel voor Goat lijkt om een volledige mensenmassa in beweging te krijgen en daar slaagt Goat met vlag en wimpel voor.

Onze fotograaf Rudy schoot nog veel meer plaatjes op de zaterdag van Eindhoven Psych Lab. Bekijk ze hieronder!

Een festival inrichten als dorp; voor Welcome to The Village is het al voor de derde keer op rij een succes. Het driedaagse popevenement op de Groene Ster in Leeuwarden biedt dit jaar een tijdelijk thuis aan 7.500 mensen – inclusief ruim vijfhonderd vrijwilligers. Het doel: een alternatief bieden op festivals van grote partijen als Mojo en Friendly Fire. Geen overvolle festivalweides dus, maar rust.

Ook wil het festival ingaan tegen het rendementsdenken – is dit nu al het woord van 2015? Om financieel succes, zo zegt men, draait het niet, wel gaat het om duurzaamheid. En dat zie je overal terug. Je mobiele telefoon opladen met bananenschillen? Check. Biologisch vlees? Check. We kunnen je vertellen: Koe Janneke is niet meer. De speciaal voor dit festival geslachte koe deed de gemoederen bij Telegraaf-lezers hoog opwaaien, maar het idee van de leiding is: laten zien waar het vlees vandaan komt. Iedereen zou van Koe Janneke gaan eten. Het enige probleem: de koe is al na een dag op. Uit betrouwbare bron weten wij inmiddels: er was een back-up-koe. Eind goed, al goed.

Yuko Yuko

Maar is het muzikaal ook wat? Zeker. Voor 85 euro krijgen bezoekers drie dagen lang een gevarieerd programma met pop, rock, funk, techno en een blik aan feestbands. De eerste dag zorgt Dokkumer wavegroep Yuko Yuko al meteen voor een hoogtepunt met postmoderne wave en elektronica. Britpopgroep Circa Waves uit Liverpool laat daarna de hoogtijdagen van The Kooks en The Libertines herleven. En T-shirt weather (de titel van hun bekendste single – red.), dat is het. Rapper Typhoon zorgt even later met de hiphop en ska van zijn succesplaat Lobi da Basi voor het feestje van de dag. Een perfecte afsluiter van de dag is zZz, het Amsterdamse orgelwave-duo. De hypnotiserende krautrock blijkt de ideale schakel te zijn tussen het dagprogramma vol bands en het nachtprogramma, waarbij techno en dancemuziek vaandeldragers zijn.

The Pains of Being Pure At Heart

Blood Red Shoes zorgt op de zaterdag voor een flinke tegenvaller. Klonk de hoekige grungerock van het duo ooit spannend en vernieuwend, nu overheersen oersaaie rechttoe-rechtaan-gitaarloopjes. Vergane glorie. Veel spannender is even later het optreden van de Rotterdamse no future-band Rats On Rafts, dat werk speelt van zijn nieuwe experimentele plaat Tape Hiss. Op plaat missen de nummers soms nog wat structuur, maar live werkt het experiment. The Pains of Being Pure At Heart laat daarna horen hoe het zou klinken als My Bloody Valentine samen met The Smiths zou spelen. Hoe? Als melodieuze, melancholische shoegaze. Erg goed. De dag wordt afgesloten door de Deense sixtiespopgroep The Asteroids Galaxy Tour. Alhoewel niet ieder nummer even hard weet te boeien, heeft de band een handvol klassieke indiehitjes, zoals Around the Bend en Heart Attack, die veel goedmaken.

PAUW

Een domper: na twee zonnige dagen begint de zondag met een heftige regenbui. Toch, rock-‘n-roll doet wonderen. Als de heren van de psychedelische rockband PAUW zijn begonnen, is de bui weer over. De op de jaren ’70 geïnspireerde muziek van de Twentse band boeit tot het einde. The Homesick, die andere band van leden van Yuko Yuko, speelt daarna een interessante mix van jaren ’80-post-punk en op Ariel Pink geïnspireerde psychedelica. Het feest is compleet bij het Cairo Liberation Front. Een optreden van dit Tilburgse duo komt neer op: Egyptische muziek uit een dj-set en een langharige mc die hier heel hard ‘Áááfika’, ‘Áááááfrika!’ doorheen schreeuwt. Hij deelt theedoeken aan het publiek uit om mee te zwaaien. Een foute parodie op het Midden-Oosten? Ontzettend, maar toegegeven: dit is toch wel erg komisch. Belgische legende dEUS mag het festival afsluiten en speelt werk dat voor oudere bezoekers geldt als klassiek, maar helaas onbekend is bij veel jongere bezoekers. Als algemene afsluiter blijkt deze band dus in praktijk wat minder geschikt dan verwacht.

The Homesick 

dEUS

Zo! Een beetje bijgekomen van de zaterdag? Kun je je weinig meer over gisteren herinneren dan de bar? Of wil je simpelweg de shows van gisteren herbeleven? The Daily Indie is daar. Redacteuren Mabel Zwaan en Dion van Leeuwen beschrijven hun ervaringen en hoogtepunten, samen met fotograaf Willem Schalekamp. Enjoy your memories.

Vergezeld door de regen druppelen de eerste bezoekers voorzichtig richting het hoofdpodium van het festival. Aan de Amsterdamse band The Mysterons de eer om het Tuin-podium in de Tolhuistuin te openen. Het eerste nummer is volledig instrumentaal, totdat frontvrouwe Josephine van Schaik de tuin betreedt. Van Schaik is zeker niet de vertegenwoordiging van de badassrockchickclub, maar weet de harten van de vroege London Callingers met gemak te stelen met haar dansjes, praatjes en vooral haar heldere stem. Zij en haar compagnons jagen de regen met hun psychedelische garagerock weg en maken plaats voor een zonnige London Calling.

Rotterdams (oké, Voorschotens) trots The Breaks neemt de balletzaal Scoop voor zijn rekening. De garagerock-boys timmeren de laatste tijd aardig aan de weg en staan in menig café en club. En nu ze de lijst van Popronde 2015 in zijn geknald, zal de rock-’n-roll-sneltrein nog wel even door blijven razen. Tot die tijd: de kleine, snoezige zaal van London Calling Loves Concerto. Die ze afbreken. Gitarist Thomas Foster vindt zijn eigen manier van de rock-’n-roll-ballet uit en de rest van het werk laat de band over aan het publiek.

De set van The Griswolds, een Australische formatie onder leiding van Christopher Whitehall, kent een lastig begin. Het publiek is afwachtend en Whitehall en kompanen weten hier in eerste instantie niet op in te spelen. Toch lukt het ze: als Whitehall het publiek vraagt naar voren te stappen en hitje ’16 Years’ wordt ingestart, voelen zowel het publiek en The Griswolds zelf zich thuis. Wat volgt zijn potentiële meezingers die sporadisch ook daadwerkelijk worden meegezongen. The Griswolds is misschien niet uniek, maar wel erg vermakelijk.

Na The Mysterons en The Breaks is hier de derde sixties revival-band van de dag. De Nederlandse koning van de pysch: PAUW. Het oplettend oog zal vast en zeker niet zijn ontgaan dat dit niet het eerste optreden van frontman Brian Pots van vandaag is. Hij verkaste van de Tuin – met The Mysterons – naar de Noordzaal, die al snel overspoeld wordt door fantastisch, psychedelisch, instrumentaal geweld dat het publiek in trance achterlaat. Het enige ingrediënt dat de show nog mist is dat van vloeistofdia’s, maar dit maken de felle, mystieke lichten ruimschoots goed.

De zaal loopt per ongeluk vol. Toevallige voorbijgangers die geen enkele intentie hebben om de show van Klangstof te bekijken, worden betoverd door alles wat er op het podium gebeurt. Het project van Moss-bassist Koen van de Wardt weet door middel van magistrale imperfectie en ongemakkelijkheid (“We gaan nu een liedje van Portishead spelen, want dat vind ik een mooi liedje”) het publiek te verwennen. Alles komt goed over: van de ruige riffs tot de melancholische solo’s. En dan hebben we het nog niet eens over de Thom Yorke-achtige dansjes van de frontman gehad.

Verlicht door het avondzonnetje speelt fijn, lichtvoetig poprockbandje Palace in de Tuinzaal met een bladerdekdecor. Leo Wyndham wrijft tired en hungover over z’n pet en vertelt ons dat ze even rustig beginnen. Dat is slechts het begin van alle eenmansgesprekjes die hij het Palace-halfuur houdt. Of we even dichterbij willen komen, omdat ze willen crowdsurfen (not) en dat ze o, zo dol zijn op Amsterdam. Ondertussen worden de appelwangetjes van Wyndham met ieder nieuw nummer roder en roder. Zeker is: de fanclub van Palace is deze avond gegroeid.

Kevin Morby (jep, van Woods en The Babies) betovert ons samen met het avondgloren in de Tuin Zaal. Deze atmosfeer vormt de perfecte locatie voor de muziek van Morby, die in het Bob Dylan- en Real Estate-straatje valt. De timide, catchy nummers creëren een intieme, sprookjesachtige sfeer. Helaas doet de slechte, te harde akoestiek af aan de performance. Desalniettemin komen de songs op kabbelende wijze zijn wereld binnen, en terwijl de avond valt, vallen wij voor Kevin Morby. Als een blok.

OOK GEZIEN:

Bettie Serveert

Aurora

Ball Park Music

Breaking Levees

Kate Boy

Palace

Op Hemelvaartsdag is het traditioneel tijd voor Dauwpop, middenin de Hellendoornse bossen! Het uitverkochte festival begon voor ons met King Khan & The Shrines, die elke keer dat we hem zien beter en beter lijkt te worden. Een hoop grappen en grollen en in het publiek duikende bandleden, kortom: feest! Fotograaf Rudy Sablerolle was erbij en schoot het volgende verslag.

King Khan & The Shrines

Vervolgens gingen we door naar een van onze lievelingsbands van de afgelopen jaren, die momenteel met een afscheidstournee bezig is. Daarbij deed Foxygen ook Dauwpop aan, waar de band een prachtig, dynamisch concert geeft met ontzettend veel energie, geweldige danseressen en als resultaat een uitzinnig publiek. Na een verbluffende set, komt Foxygen nog terug voor een spetterende toegift, waarbij het duidelijk wordt dat de wereld binnenkort een geweldige band armer is.

Foxygen

Na deze knalharde set trokken we door naar de indiebelofte PAUW. Nadat zanger Brian Pots heeft verteld dat de band blij is dat ze deze keer eindelijk eens zijn geboekt voor het festival, barst het geweld direct los. Na de psychedelische trip van Shambhala, rennen we door naar Afterpartees, die een potje hard staat te knallen als altijd. De indiepoppers van Circa Waves weten ook wel raad met zomerse hits en lichten Dauwpop goed op vandaag.

PAUW

Afterpartees

Circa Waves

Net terug uit Los Angeles, beklimt een van Nederlands beste bands het podium. We hebben het over de noiserockers van Paceshifters. De band sluit voor ons vandaag het festival met een prettig gevoel af. De diversiteit was groot, de locatie schitterend als altijd en het niveau hoog.

Paceshifters

London Calling in Paradiso is overzichtelijk: twee zalen, boven en onder. In de Tolhuistuin moet je daarentegen kiezen tussen vijf podia: het lijkt verdomme Lowlands wel. Maar geen nood, de redactie van The Daily Indie gidst je door de rock-‘n-roll heen in vijf tips.

 1) Pauw

Noord Hall, 15:35

Ze hebben lange manen, ze hebben een single uit met de naam Shambhala en daarop bespelen ze een Indiase sitar. Jazeker, een fucking sitar: hoe jaren zestig wil je het hebben. Toch, voor de vier heren van PAUW is dit een logisch instrument. Deze band – uit het Oosten van       het land – ademt de sixties. De laatste tijd krijgen groepen te pas en te onpas het label ‘psychedelisch’ opgeplakt, maar wees gerust: bij de muziek van PAUW zit je met dit woord veilig. Een trip naar 1967, dat is PAUW. Wat moet het gek zijn om de bandleden te betrappen met een iPhone.

 2) The Mysterons

Tuin, 13:35

De Thunderbird 1, dat was dat kekke vliegtuigje uit de serie Thunderbirds. Dat die serie door de jaren veel jongetjes heeft geïnspireerd om piloot te worden, kunnen we ons voorstellen. Maar dat het ook muzikanten inspireerde, is toch op zijn minst verrassend te noemen. Maar het gebeurt: het vijfkoppige The Mysterons doopt zijn eerste single om tot Thunderbird 1. Nu is een link misschien gelegd: Thunderbirds de serie komt uit medio jaren zestig, en The Mysterons klinken ook behoorlijk trippy sixties. Trippy ja, alsof de muziek – met dromerige zang van Josephine van Schaik – je laat opstijgen in een Thunderbird 1 met maar één logisch eindstation: de summer of love.

 3) Klangstof

Noord Zaal, 18:15

Moss-bassist Koen van de Wardt heeft zijn eigen project: Klangstof. Klinkt als? Vooral niet als

rockband Moss, eigenlijk. Bij zijn solo-project maakt Van de Wardt eerder gebruik van donkere elektronica. Kale drumbeat, minimalistisch gitaarwerk, retro-synthesizer: veel meer is het niet, maar het werkt. Zijn single Hostage is een gitzwarte song over gevangen zitten in jezelf. Zoals hij het nummer onlangs uitlegde aan 3Voor12: je weet uit die slechte toestand te komen, maar voelt je nog steeds niet lekker. Moss blijft trouwens over zijn schouder meekijken: Van de Wardt speelt samen met onder meer – Moss-leden Finn Kruyning (drums, synthesizer) en Michiel Stam (gitaar).

 4) Weval

Noord Zaal, 23:35

Harm Coolen en Merijn Scholte Albers – die gast van Mastermovies – hadden een carrière in het vooruitzicht in de filmwereld. Dat liep even anders. In 2010 leerden ze elkaar kennen op de filmacademie in Amsterdam, waar ze een gemeenschappelijke passie voor elektronische muziek ontdekten. Hoofdingrediënten? Trip-hop en house. Ze besloten samen onder de naam Weval songs te produceren, maakten een EP’tje en gooiden hun nummers op Soundcloud. Het is niet onopgemerkt gebleven: het Keulse dancelabel Kompakt strikte ze vervolgens, en sindsdien staat Wevals Facebook-wall vol met showaankondigingen. De ene dag in Alkmaar, de andere in Parijs. Wordt dit het Disclosure van de underground?

 5) Kate Boy

Noord Zaal, 22:20

Kate Boy is een Stockholmse electropopgroep, bestaande uit een Kate (Akhurst) en twee boys: Markus Dextegen en Hampus Nordgren Hemlin. De oplettende kijker heeft ze afgelopen jaar al op London Calling zien spelen, maar nu is het tijd voor de Tolhuistuin. Vergeet bij deze groep vooral niet je o, zo ironisch reflecterende trainingspak van zolder te halen. Kate Boy haalt behoorlijk wat elementen uit de jaren ’90: Akhurst zingt op een uitbundige, drukke manier die terug doet denken aan de zang bij menig nineties housecollectief. Dexteger opent hier een blik aan elektronische geluiden bij waar zelfs DJ Jean ‘u’ tegen zegt. Kortom: feestmuziek voor in de avond. Die andere Stockholmer, ene Avicii, kan trots zijn op zijn stadsgenoten.

Deze lijst kwam tot stand op basis van de meningen van: Teun Guichelaar, Ricardo Jupijn, Arnout Coppetiers, Ruben van Dijk, Wessel van Hulssen, Mabel Zwaan, Dion van Leeuwen, Jort van Meeteren, Ronald van Berkel en Jelmer Luimstra.

Nederland is nog steeds behoorlijk goed bezig als het om de sixties-sound gaat. Na onder andere Jacco Gardner en PAUW is er nu het o-zo fijne Eindhovense Tamarin Desert: een pittig, psychedelisch rockbandje waar niet mee valt te sollen.

Op Fool’s Last Stand tonen ze ons vol trots hun effectenpedaaltjes waar zij vibes à la Tame Impala en Pond uit weten te toveren, met hier en daar Led Zeppelin-grooves erdoorheen geweven. Ook doen de vier gasten vol enthousiasme mee met het opkomende cassettebandjesconcept. Deze heerlijke single is namelijk te krijgen op zestig exclusieve en  speciaal bedrukte tapes.

Het is inmiddels alweer de achttiende editie van TDI MAG. Onze redactiebureaus puilen uit van net-niet-omvallende-stapels-promo’s en ons digitale mapje ‘TO LISTEN ALBUMS’ slokt langzaam alle vrije harde schrijf-geheugen op. Het was een periode waarin de releases je om de oren vlogen en de poppodia weer goed gevuld waren door het hele land. The Daily Indie reisde stad en land af en vulde een extra dikke april-editie van maar liefst 56 pagina’s.

Zo zijn we naar Rotterdam gegaan om een van Nederlands beste bands, Rats On Rafts, te interviewen en spraken we met Tobias Jesso Jr., dé ster van morgen waar inmiddels onze hele redactie en de hele blogosphere verliefd op is. Een a; gevormde ster die een tijd niet heeft geschenen is Jamie T, de Britse sensatie die na jaren weer terug is met een overweldigend en ontzettend goed ontvangen nieuwe plaat. Tijdens zijn show in de Tolhuistuin zochten wij hem op, om te vragen hoe het gaat met de artiest die al jaren lijdt aan onder andere heftige paniekaanvallen.

Voor diepe en duistere lagen zit je goed bij het uitgebreide interview met The Soft Moon, wat weer kleurrijk wordt gecontrasteerd door de white boy soul stars van de Britse band Peace. Precies tweeënhalf jaar na ons eerste interview met de band, spraken we dezelfde frontmannen op dezelfde locatie over hetzelfde onderwerp. Namelijk: Balthazar over hun nieuwe album, deze keer ‘Thin Walls’ getiteld. Binnen de Nederlandse grenzen is er de laatste jaren een ruime keuze aan toffe bands om voor te stellen en te interviewen, deze keer gingen we voor de Haagse boys van The Womb. Die bloedstollende psychedelica maken en op 1 mei met hun debuutalbum komen via Suburban Records.

Niet alleen voor de achtergrondverhalen zit je deze editie geramd, ook de categorie New Music is over zes pagina’s uitgesmeerd met de beste, nieuwe nummers en ook een column van Elias Elgersma (Yuko Yuko, The Homesick), die zijn nieuwe muzikale aanwinsten deelt met ons. Harde keuzes moesten er worden gemaakt voor TDI Radar, maar we zijn na nachten wakker liggen tot vijf bands gekomen die je écht eens zou moeten luisteren. Met onder andere Mini Mansions, Floris Bates en Pretty Vicious. Tussen al deze rubrieken kom je onderweg ook nog langs een special over het aanstaande London Calling Festival in Paradiso op 24 en 25 april en vroegen we vier artiesten naar hun platencollectie in een feature over Record Store Day dat op 18 april weer plaatsvindt over de hele wereld.  Zo vertelt Corto van Mozes and the Firstborn onder andere over zijn elpee-rangschikking, doet Carsten van John Coffey een duit in het zakje door zijn laatste gekochte en favoriete zomerplaat met ons te delen, vertelt Mark van traumahelikopter over zijn favoriete nachtplaat en heeft Brian van PAUW nog een mooie anekdote over zijn zwangere moeder en Pink Floyd.

Nog lang niet alles hoor, want achterin het blad vind je verse Album Reviews van bands als Lower Dens, Courtney Barnett, Purity Ring, of Montreal, Clarence Clarity, Roy Santiago, The Afterveins, Krill, Will Butler en Modest Mouse. Om af te sluiten kom je terecht bij een dikke Concertagenda waarmee je jezelf weer heerlijk kunt gaan verheugen op allerlei toffe shows. Dat – en nog veel meer – in deze extra vette editie van TDI MAG!

Deze week staat weer compleet in het teken van Eurosonic/Noorderslag, het showcasefestival in Groningen waar binnen- en buitenlandse bands een prachtige kans krijgen om zich te tonen aan nieuw publiek en de bobo’s van de muziekindustrie. Omdat er zo ongelooflijk veel bands geprogrammeerd staan in het Noorden, hebben wij alvast wat krenten uit de pap gehaald voor Noorderslag, dat qua diversiteit en kwaliteit  met gemak de buitenlandse line-up van Eurosonic evenaart dit jaar.

Tekst Ricardo Jupijn, Robin van Essel, Wessel van Hulssen, Rob Verkerk en Teun Guichelaar

The Indien
Deze band kwamen we voor de eerste keer tegen toen we aan naar toffe bandjes aan het zoeken waren tijdens de Popronde van 2014. De gruizige en melodieuze muziek van The Indien doet op een heel lekkere manier denken aan Tame Impala. Laid back grooved de band zich een weg door een heerlijk psychedelisch bos dat we in Nederland nog niet zo kende. Doe jezelf een plezier en ga iets over negenen naar de Marathonzaal om jezelf eens heerlijk te verliezen in Neerlands finest psych. RJ

Restaurant, Marathonzaal – 21:15 tot 21:45

Sväva
Het dromerige en zweverige in Sväva klinkt als een schot voor open doel, maar als je goed naar de songs van het Friese viertal luistert hoor je al snel dat er veel meer in deze muziek zit dan de beschrijving doet vermoeden. Debuut EP ‘We Have Just The Life You Want’, die de band bij de start van de Popronde presenteerde, staat vol met ijzersterke songs. De zorgvuldig toegevoegde lagen laten de geweldige songs leven als geen ander. Met name single Flown is er een om in te lijsten. Eentje om over jaren nog steeds te beschouwen als een voorbeeld van hoe het nou écht moet! WvH

Benedenzaal, Kelder – 21:15 tot 21:45

The Black Cult
Oh boy, The Black Cult op Noorderslag, dat wordt lekker! De garagekoningen van Groningen spelen een keiharde thuiswedstrijd 17 januari in de Oosterpoort die je zeker niet wilt missen. Een tijdje geleden doken we al met de band de donkere kelder van Vera Groningen in en speelden ze voor onze camera’s een heerlijk vlammende versie van All I Know, dat op hun kekke debuut-EP ‘I Don’t Want It’ is te vinden. Dan weet je al een beetje wat voor rauwe energie je kunt verwachten. RJ

Bovenzaal – 21:45 tot 22:15

Nouveau Vélo
Eind september verscheen zonder twijfel een van de beste, dan wel niet dé beste Nederlandse plaat van het jaar. Nouveau Vélo was na jaren live spelen en verschillende EP’s compleet gerijpt voor hun debuut. De band dook met al hun opgedane ervaringen de studio in en bracht zonder poespas maar met een portie Brabantse nuchterheid een sprankelend pareltje uit. De jangly indiepoppers konden dan ook zeker niet uitblijven op Noorderslag en dit zou dan ook meteen wel eens een hoogtepunt van de avond kunnen gaan worden. Om 22:15 in de Kelder, dus! You’re welcome! RJ

Benedenzaal, Kelder – 22:15 tot 22:45

Orange Skyline
Tijdens de jaren negentig was, naast de muziek, de onuitstaanbare arrogantie van de adepten van de Britpop reden om deze bands te adoreren of hartgrondig te haten. Hetzelfde gold voor de revival halverwege vorig decennium en inmiddels kunnen we wel stellen dat Cool Britannia wederom aan de vooravond staat van een bijzonder productieve periode, met bands als The Strypes, Superfood, Peace en Catfish And The Bottlemen. In Nederland wordt deze stroming het best vertegenwoordigd door de vier piepjonge, strakbepakte gasten van Orange Skyline, inclusief onmiskenbaar Britse cockiness op het podium. Tijdens de Popronde liet de al band zien geen moeite te hebben met zalen van een mannetje of driehonderd, dus thuiswedstrijd Noorderslag wordt voor deze Groningers gewoon keihard losgaan. RvE

Entreehal – 22:45 tot 23:30

The Afterveins
Vorig jaar stond The Afterveins nog op Altersonic, dit jaar mogen de Rotterdammers meedoen voor het echie, en terecht. Begin 2014 was daar ‘ineens’ de indrukwekkende, gelijknamige debuutplaat, zo uit het niets dat hij zelfs de muziekliefhebbers in de Maasstad zelf verraste. De geweldige, aan The Velvet Underground en The Feelies schatplichtige trip langs indierock, new wave, folk en psychedelica waarop de band je meeneemt op die plaat, doet drie oude zielen vermoeden, maar dit idee ontkrachten de intense liveshows des te meer. Vandaar dat het dit jaar erg rap ging met The Afterveins. In maart verwachten we het nieuwe album, op Noorderslag presenteert de band alvast de nieuwe single Wet, die op cassette in een oplage van 150 stuks gratis wordt weggeven. Zorgen dat je vooraan staat, dus. RvE

Benedenzaal, Kelder – 23:30 tot 0:00

PAUW
En plotseling verschijnt daar weer een nieuwe briljantje in de juwelencollectie van de nederpop: PAUW. Deze drie vrienden speelden al veelbelovend de Popronde van 2014 plat met psychedelische en experimentele sixtiesrock van hun debuut-EP ‘Pauw’. PAUW is de droomvogel die je met een kleurrijke verscheidenheid aan dartelende fluittonen en oosterse geluiden, gemengd met een flinke dot psych, even losmaakt van de koude modder en motregen thuis. Het drietal bewijst hier dat je gewoon vanuit een oude schuur op het platteland in het oosten van ons kleine kikkerlandje alle hoeken van de wereld kunt aftasten met een internationaal klinkend en betoverend geluid als gevolg. Dit missen is dan ook zeker geen optie! TG

Restaurant, Marathonzaal – 0:15 tot 1:00 uur

Sue The Night
Suus de Groot is de frontvrouw van een ware Nederlandse all-star band. Met onder andere leden van Bombay, Cheaters en A Polaroid View in haar band is 2015 het jaar waarin heel veel spijkers op hun kop geslagen gaan worden. De eerste twee singles die voor het album uit gestuurd zijn laten een tikje rammelend maar vooral heel breed geluid horen. Er zit energie in, alle elementen vullen elkaar perfect aan, het leeft! En als deze muziek live uitgevoerd wordt door bovengenoemde band, kan dat alleen maar een hoogtepunt opleveren in de Oosterpoort. WvH

Entreehal – 0:15 tot 1:00

BEA
Het is een paar maanden geleden sinds BEA de Engelse muziekblogs en pers kortstondig beheerste. Single Breadwinner, geproduceerd door Tim ‘Benny Sings’ van Berkestijn, knalde ineens door talloze Engelse laptopspeakertjes en koptelefoons. Het buitenland was daarmee eerder gecharmeerd van de Amsterdamse dan wij Hollanders. Met haar dromerige vocalen op haar EP, vult BEA vijf heerlijke tracks die stuk voor stuk onze luistertip meer dan waard zijn. Afgelopen november gaf de mysterieuze muzikante, die geen interviews doet, gastenlijstplekken weg voor de officiële releaseparty van haar EP ‘Good Thinking’ in de Kleine Zaal van Paradiso. Aan het enthousiasme van die avond is goed af te lezen dat ze wat grotere zalen binnen no-time ook zonder gastenlijst weet te vullen. Helemaal met een goede Noorderslag performance in de rug! RV
Benedenzaal, Kelder – 0:15 tot 0:45