Op vrijdag 27 september kun je terecht in het Paard voor, arguably, twee van Neerlands’ beste rockbands van het moment. Pip Blom speelde afgelopen jaar zo’n beetje in elke uithoek van Europa, waaronder de veelbesproken show op Glastonbury. De band neemt Personal Trainer, het nieuwe project van Canshaker Pi’s Willem Smit, mee als support.
Het buitenland en Nederlandse bands: dat blijft een dingetje. Maar dat Pip Blom internationaal lekker gaat, kun je moeilijk onderuit. De 23-jarige Amsterdamse zag afgelopen zomer haar grote droom in vervulling gaan met haar show op Glastonbury, met enthousiaste reacties van de BBC als gevolg, en ook het grote Pitchfork was te spreken over haar debuutplaat. Maar gelukkig vergeet Blom nog niet waar haar roots liggen, en staat de band ‘gewoon’ ook nog in het Haagse Paard op 27 september. En wel samen met Personal Trainer, ook al zo’n band waar het talent vanaf druipt.
En daar wil jij bij zijn! We maken het bij The Daily Indie nog makkelijker voor je en geven tickets weg. Hebben? Stuur dan vóór 24 september een berichtje met wie jij mee wil nemen naar deze show en waarom, naar robin@thedailyindie.nl, en wie weet zien we je daar.
Met een debuut-EP die onderweg is en de internationale muziekjournaille in de nek hijgende, staat de druk er goed op bij Egyptian Blue. De band uit Brighton brengt 21 juni de EP Collateral Damage uit en met Contain It geeft het een bijzonder straf voorproefje.
Ergens tussen een lage- en een hogedrukgebied bevindt zich deze roerige postpunk-storm uit Engeland. Op eerdere singles To Be Felt en Collateral zag je in de verte al een flinke donderwolk aan komen drijven, met Contain It komt het pas echt met bakken uit de hemel zetten. Een nummer dat volgens de band over het volgende gaat: “The bitter end of the evening where people say something interesting. Or when someone says something that triggers negative thoughts in your head.”
De band brengt zijn werk uit via Yala! Records, het label van Will White, de voormalige gitarist van The Maccabees. Iemand met een goed oor en met zijn label doorgaans niet veel uitbrengt, dus als wij iets van hem voorbij zien komen, weten wij vaak al genoeg. Eerder bracht hij werk uit van YAK, The Magic Gang, BLANc, FEET en nu is het de beurt aan deze nieuwe punkadonissen.
Later dit jaar speelt de band op Misty Fields, die wel meer waanzinnige beloftes binnen hebben weten te slepen voor het festival en Paard van Stal in Paard op 6 september.
Evil Empire Orchestra Vrijdag 5 april
Een achtkoppig muzikaal monster dat alles in de strijd gooit om het publiek een fantastische avond te bezorgen, dat is hoe we Evil Empire Orchestra het liefst omschrijven. De Belgische band is geen onbekende meer in Nederland na optredens op onder meer Appelpop, Sniester en Life I Live. Inmiddels verscheen het debuutalbum Start A Fire en kan de band niet wachten om de nummers live te delen. Zoals in Paard op 5 april, waar wij te winnen tickets voor hebben liggen.
De Belgische band combineert psychedelica, souljazz en garagefunk met als rode draad de schurende stem van frontvrouw Kimberly Dhondt. En een schijnbaar onuitputtelijke dosis energie, dat ook! Verder bevat de band ook een driekoppige blazerssectie wat ongetwijfeld een herkenbare stempel drukt op de muziek van Evil Empire Orchestra.
Start A Fire Met het debuutalbum in de hand trekt de band de komende tijd door België, Nederland en Zwitserland. Start A Fire vormt het visitekaartje voor de band en hopelijk ook de sleutel tot grotere festivals. Over het album zegt de band het volgende: “Start A Fire is een protestsong. Wat in de maatschappij broeit, woedt bij ons vanbinnen. We stoken vuur onder gevestigde waarden en spelen vrijheid. Geïnspireerd door de rauwe passie en groeven uit de vorige eeuw. We roepen op tot dialoog. Via vuur en trilling. Langs oren en benen, zingen en spelen, trance en zweten. Terug naar wat dierlijk en puur is. Een ongezouten schreeuw naar wat duurzaam en recht is.”
Het protestelement wordt niet naar de achtergrond verschoven, dat horen we al in de vocalen, maar schijnt al door in de titels van de nummers. Wat dacht je van At War, Guns of Dangerous? Zangeres Kimberley Dhondt daagt ons uit en vuurt de woorden snijdend en schurend op ons af, waarbij de band de dreiging verhoogt. Dat belooft live meer dan vonken en vuur te geven, want Start A Fire is een veelzijdig album waarop duidelijk te horen is dat je niet met een dertien-in-een-dozijn band te maken hebt.
Kaarten winnen? Wil jij heel graag die tickets winnen voor de show van Evil Empire Orchestra in Paard? Stuur dan vóór 2 april een e-mail naar ricardo@thedailyindie.nl en leg daarin uit waarom jij de band zo graag live wilt zien en wie weet sta je over twee weken samen met je beste vriend of vriendin in Den Haag.
Jazeker, een spiksplinternieuw festival waar de laatste maand van het jaar mee zal worden ingeluid. Programmeur en bedenker van HINK is Henk Koolen die aan ons vertelt: “Toen een paar maanden geleden er een zaterdagprogramma uitviel in het Paard, dacht ik: ‘schijt, ik ga daar gewoon zoveel mogelijk leuke artiesten programmeren’.” Zo gezegd, zo gedaan en op 1 december vindt de eerste editie van het HINK Festival plaats.
Zowel in de Grote Zaal, Kleine Zaal en het Paardcafé treden er artiesten op tijdens HINK. Van pianopoëten tot futuristische jazz en onvervalste noisepunk: alles is te vinden op het mini-festival. Wij duiken erin met de redactie om de beste tips te geven en je voor te stellen aan de bands die Koolen allemaal naar Den Haag heeft weten te halen.
Maar voor het zover is, spreken we nog even met Koolen, om erachter te komen wat er nou precies achter het HINK Festival schuilgaat: “Een van mijn grote ergernissen als programmeur is dat schijnbaar alle bands uit werkelijk de hele wereld willen touren tussen half oktober en begin december. Je ziet dat de agenda’s van de Nederlandse popzalen in die periode werkelijk uitpuilen van het aanbod”, vertelt hij. “Als programmeur kun je meer niet dan wel programmeren, simpelweg omdat er maar een bepaald aantal dagen in een maand zitten. Toen een paar maanden geleden er op 1 december zo maar een zaterdagprogramma uitviel in het Paard dacht ik: ‘schijt, ik ga daar gewoon zoveel mogelijk leuke artiesten programmeren’. Gewoon omdat het kan en omdat ze er zijn. Zo begon een leuk spelletje met boekingskantoren.”
“Dat ging ongeveer in de trant van: ‘Oh ja, dat vind ik wel een goede of interessante act. Kunnen ze toevallig op 1 december? Let’s do it.’ Een beetje zoals je een playlist in Spotify of iTunes samenstelt. Met als grote gemene deler: allemaal muziek die ik zelf goed vind. Het gevaar bestaat dat het resultaat dan van de ene muzikale hak op de andere genre-tak springt, maar dat valt in de praktijk reuze mee. Het aanbod bestaat deze keer uit americana-gerelateerde acts als Lera Lynn, Great Lake Swimmers, Saint Seneca en Micah P. Hinson en trippy electronica als Red Snapper, Szun Waves, Leifur James en Miho Hatori. Verder pure verstilde schoonheid van Ferdrico Albanese en om iedereen bij de les te houden nog wat steviger Belgisch werk van The Sore Losers en Cocaine Piss. Een playlist in 3D, sterker nog: MIJN playlist in 3D.”
Henk Koolen | Foto: Jan Rijk
Foto: Alex Kozobolis
Leifur James Dan beginnen we direct met een van de spannendste acts van de avond: Leifur James uit Londen. Een artiest die onderdeel is van de nieuwe generatie artiesten die crossover-jazz maakt zoals het nog nooit gedaan is. Deze multi-instrumentalist is ongeveer een one-man movement. Zo heeft hij zijn complete debuutalbum A Louder Silence zelf ingespeeld. Een album dat speelt met analoge synths en allerlei elektronische invloeden. Het komt al een beetje naar voren in de titel van zijn album, maar James is naar eigen zeggen op zoek geweest naar: ‘The idea of space. Moments of blissful, structured intensity are juxtaposed with stillness and near silence – dark and light; loud and quiet.‘
Het is een album geworden waar zijn leven in samengevat is. Van de single Mumma Don’t Tell waarop hij piano speelt zoals hij dat hoorde van zijn moeder in zijn jeugd, die een klassiek geschoold pianiste is. En celliste, wat ervoor zorgde dat de kleine James al op zijn vierde de cello bespeelde. Tel daar zijn muzikale voorkeuren voor ambient, hiphop en house bij op en je krijgt een eigentijds album dat fans van Nicolas Jaar zeer aan zal spreken.
Red Snapper Uit een geheel ander vaatje wordt er getapt met Red Snapper, de band al meer dan twintig jaar bezig is en op zijn minst een ‘begrip’ genoemd kan worden. De band bracht in de jaren negentig via Warp Records een paar puike platen uit, in een generatie met Aphex Twin, Massive Attack en Squarepusher. De Londense muzikanten zijn pioniers van de acid-jazz met legendarische albums als Prince Blimey en Making Bones. Nadat het misschien allemaal nogal wat hard ging, is de band er een tijdje uit geweest, maar kwamen de leden in 2007 weer bij elkaar omdat het boek voor hun gevoel nog niet dicht was.
En zo kun je een van de vooruitstrevendste bands uit Engeland gewoon in Den Haag zien op 1 december. Met Hyena als laatste wapenfeit uit 2014. Een album vol afrofunk, psychedelische soundscapes, jazz en breakbeat. Wat je precies kunt verwachten weet je nooit bij deze band, dat maakt het ook zo tof om naar een Red Snapper-show te gaan.
The Sore Losers Geheel uit een andere hoek komt de Belgische bluesrockband The Sore Losers. Zoals een goede Belgische band betaamt, stond hij een jaar na de oprichting in de finale van de Humo Rock Rally, waar de band er vandoor ging met de tweede plaats. Maar laat je niet afleiden door die zilveren medaille. En ook niet dat dat medium zijn recensie van de laatste plaat, Gracias Señor, aftrapt met het woord ‘knuffelbaar’. Dit is namelijk een gouden tip. Een ander Belgisch medium, Dansende Beren, noemt het liever ‘stijlvol gas terugnemen’, een kritiek waar wij ons meer in kunnen vinden. En dat ze het gas op kunnen voeren, laat de band wel zien in zijn liveoptredens of voorgaande platen als Roslyn of onze favoriet: Skydogs, een hardrockplaat die regelmatig flink knipoogt naar stevig werk uit de jaren zestig.
Micah P. Hinson Donkere en bittere americana groeit het beste op een zure bodem. Het is een beschrijving die past bij deze doorgewinterde Texaanse dertiger met Buddy Holly-montuur: Micah P. Hinson. Het is een man die al een heel leven aan misère erop had zitten voor hij legaal een slok alcohol mocht nemen. Hij bracht zijn jeugd met name door op straat en in de gevangenis. Dat terwijl de jongeman verslaafd was aan tal van verdovende middelen. Gelukkig kon hij een stevig stukje muziek maken en dat viel ene John Mark Lapham (van The Earlies en die tegenwoordig in MIEN speelt) op, die Hinson onder de aandacht bracht van platenlabels. Dat hield de 22-jarige van de straat, bood hem de mogelijkheid te gaan studeren, hij vond een baantje bij een stripboekwinkel en hij maakte zijn zeer goed ontvangen debuut Micah P. Hinson and the Gospel of Progress.
In 2011 overleefde hij een heftig auto-ongeluk dat hem deels verlamde. Het was wederom een zware weg, waarover hij in detail vertelde aan Outline. Hij maakte het prachtige auto-biografische Micah P. Hindson and the Nothing, waar op het prachtige I Ain’t Moving met een duistere vorm van ironie wordt ingegaan op de gebeurtenis: ‘You can push me all you dare but I ain’t moving / and you can’t please me all you need but I ain’t deciding’. Zijn persoonlijke en spirituele reis door het leven wordt voortgezet op zijn laatste release: When I Shoot At You With Arrows, I Will Shoot to Destroy You. Als dat je nog niet genoeg geprikkeld heeft om te gaan kijken, doet het onderstaande live-optreden dat gegarandeerd.
Szun Waves Psychedelische jazz is er in een van de mooiste eigentijdste vormen te vinden tijdens het HINK Festival. Het Londense collectief Szun Waves komt met zijn gloednieuwe debuutalbum New Hymn To Freedom naar Den Haag. De Londense jazzscene lijkt wel in de fik te staan, want de ene na de andere vernieuwer staat op in deze creatieve beweging. Er is een omgeving gecreëerd waarin iedereen elkaar aan lijkt te steken met nieuwe ideeën en klanken. Met Szun Waves heeft Luke Abbott, die onderdeel is van James Holden zijn indrukwekkende Border Community, de crossover gevonden tussen synthesizer-freakouts en klassieke spirituele jazz uit de jaren zestig. Zes stukken muziek die volledig geïmproviseerd op de band zijn gezet en zonder enige vorm van nabewerking zorgen voor een transcendentale ervaring. Droney psychedelica die op veel momenten geen jazz of wat dan ook meer is te noemen, maar meer een soort out of body-experience.
Van Drowned In Sound ontving het album een dikke negen en Pitchfork schreef er het volgende vloeiende stuk over: ‘Constellation, the album’s grand, searching opener, wherein saxophonist Jack Wyllie, synth experimentalist Luke Abbott, and drummer Laurence Pike slowly bloom together into a noisy flower, full of yearning spirituality, knotty runs, and wonderful internal exchanges, all of it at once synthetic and organic. Als het zoemen van de planten en de sterren en de zon die door een vergrootglas schijnt op dorre aarde. We hebben een mooie live-uitvoering van het nummer Constellation voor je opgezocht om alvast in hogere sferen te komen.
Hebben ze in Glasgow moerassen? Dat weten we niet, maar wat we wel weten dat als dat zo zou zijn James McDonald, Conor Goldie, Stuart Ivens en de Carlo Kriekhaard (een echte Hagenees overigens) van Alligator eruit zouden voortkomen. Een jonge band die flink van zich afbijt, zo zien we ze graag. En laten wij nou kaarten voor je hebben om dat moeras in te duiken in het Paardcafé deze zondag.
Wij vertellen je dit overigens niet zonder dat we eerst zelf een pootje in het water hebben gestoken. The Daily Indie-hoofdredacteur Ricardo zag de jongens dit jaar namelijk al tijdens het Haagse festival Sniester. Hij werd op de schouder getikt, waarna een bekende hem in de oor fluistert om de band te checken: “Beetje garage, veel energie en het is hier aan de overkant”, wordt hem verteld.
Ricardo was overtuigd: ‘Lekker cocky, met langgerekte gitaarnoten, typische Gallagher-zanglijntjes en een geblondeerde gitarist die op Justin Bieber lijkt. Het is allemaal lekker old skool, niet per se vernieuwend, maar de band heeft wel een lekkere energie en zo’n opgeschoten zanger die lekker staat te blèren, zijn shirt uittrekt en aan het einde van de show zijn microfoon omdondert en van het podium afstormt na de mededeling dat ‘ie zo’n goede tijd heeft gehad in Den Haag. Lekker, man.’
Streaminghit
Niet zo gekke conclusie, als we het antwoord van de band lezen dat de jongens gaven op de vraag door welke subcultuur zij beïnvloed zijn: “Britse sixtiespop, UK-punk en glam en New York van midden jaren zeventig.” Wat ook niet zo gek is, is dat we de band dit jaar pas voor het eerst hebben kunnen bewonderen. De band bestaat namelijk pas sinds 2018. Toch is de band verre van onopgemerkt gebleven: zijn single Shadow By Your Side is al bijna honderdzeventigduizend keer gestreamd op Spotify. Zo schreven de muzikale collega’s van Scientists Of Sound over de single van Alligator: ‘Who said guitars are dead? Glasgow’s Alligator sure as hell missed the memo as they return swinging them from all angles on debut single, Shadow By Your Side. With the vocal harmonies of The DMA’s mixed with the grungy DIY sounds of The Districts, the four-piece rattle through a hazy 4 minute pop song filling it with depth and lavishly infectious hooks.’
Wat ook zeker de moeite waard is als je die single net zo lekker vindt als wij, is deze video van Alligators akoestische versie van zijn nummer Hollow tijdens een sessie met Rockstone.
Kaarten winnen?
Als je nu helemaal om bent en je je zwembroek al aan hebt om in dit gitarenmoeras in te duiken, schroom niet en stuur een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en doe dat wel vóór vrijdag 19 oktober. Flinke kans dat jij staat te grooven en te rock-‘n-rollen bij de boys deze zondag!
Potverdomme, want gaan ze in Den Haag het seizoen lekker openen volgende week met Paard van Stal! In aanloop naar het festival spraken we al met Paard-programmeurs Henk en Eva en de lokale indie-trots Niko. Nu gaan we even inzoomen op een aantal mooie acts die tijdens het gratis toegankelijke festival spelen, want er is genoeg moois te zien.
Genoeg moois om eruit te pikken, ons overkoepelende advies is dan ook om vrijdag 31 augustus lekker het Paard binnen te wandelen met je gratis te reserveren ticket en al dat moois tot je te nemen. Voor een goede portie voorpret zetten wij onze muzikale snorkel vast op en duiken we lekker in de line-up met onder meer bands als Canshaker Pi, Lewsberg, Modern English, Dandana, EUT, The Mauskovic Dance Band, WWWater en The Blank Tapes. Lokaal talent, nationaal talent, internationaal talent: alles is 31 augustus te vinden in Paard!
Foto: Jam de la Crème
Dandana We beginnen met niet zomaar een band, want deze band is dit jaar geadopteerd door Paard en dat doen ze natuurlijk niet om het een of ander. Dandana mengt afro-beats met stevige synths en psychedelische ambient, wat in 2015 resulteerde in het debuutalbum Third World Nightclub, waarmee de band onder meer op Rewire, Sniester, THE LIFE I LIVE en Parkpop speelde. Na een aantal goede studiosessies in Gambia (lees hier het verslag op 3voor12 Den Haag), komt de band dit jaar met nieuw werk op de proppen.
Eerder dit jaar verscheen op Record Store Day nog een split-single met Di-rect, dat uit is gebracht door Paard (en die vast te koop zal zijn tijdens de avond). Ga eerst maar eens kijken naar die liveshow van de band, zonder twijfel ga je daar nog veel meer van horen de komende tijd. En wil je meer weten over de samenwerking tussen Paard en Dandana? In ons interview met de Paard-programmeurs lees je meer over deze samenwerking.
The Blank Tapes Niet alleen lokaal en nationaal talent wordt op de planken van Paard gezet 31 augustus, uit Amerika komt The Blank Tapes naar Den Haag afgereisd. De band die deze zomer nog het prachtige album Candy afleverde, een collectie songs vol folk, rock, surf, psych, soul en pop, zoals we projectleider Matt Adams alweer sinds 2003 kennen! De ontspannen Californische muzikant die graag met zijn hoofd in het verleden zweeft, viert dit jaar alweer zijn vijftiende jubileum en is in die periode een van de actiefste muzikanten van de scene. De multi-instrumentalist nam in zijn eentje honderden nummers op met zijn eight track, maakte zijn eigen album-artwork en boekte in het begin van zijn carrière al zijn eigen tours.
Nu komt hij naar Europa met zijn nieuwe werk, dat hij in Portland opnam met Eric D. Johnson van The Fruit Bats. Een album dat wat grootser en steviger klinkt dan zijn vorige werk en waarmee hij een stevige voet in de aarde zet van de klassieke rock. AllMusic vatte dat laatst nog mooie samen in een kleine ode aan de muzikant: ‘Adams is just a guy playing the kind of music that sounds good to him, not someone trying to make a statement or a buck. That’s a rare and noble quality, and it makes it easy for a jaded music fan to love the Blank Tapes and truly absorb the warmth that Candy shoots out like sunbeams.‘ Luister hieronder voor je gemoedsrust eens naar Other Places, onze favoriete track van het laatste The Blank Tapes-album. Goede Pink Floyd-vibessss!
Foto: Tina Herbots
WWWater
Van iets dichter bij, maar toch uit het buitenland, komt WWWater. Onder meer door de support van Soulwax is geestesmoeder Charlotte Adigéry ondertussen ontploft in thuisland België, want die muzieknerds brachten namelijk haar eerste zelfgetitelde EP uit via hun boutique label DEEWEE en toen begon het balletje ineens snel te rollen. In hetzelfde jaar bracht ze onder de naam WWWater debuut-EP La Falaise uit en werd ze onder meer meegevraagd op tournee door Young Fathers. Dat is niet onopgemerkt gebleven, want dit jaar speelde ze met haar elektro en alt-R&B al op Eurosonic, The Great Escape, Gent Jazz Festival, Wildeburg, Pukkelpop en is Adigéry langzaam maar zeker in een keiharde superster aan het veranderen.
Gelukkig heeft de Gentse muzikante tussen alle interview-afspraken en festivals door nog tijd om lekker naar de Hofstad te komen op 31 augustus. Tijdens Down The Rabbit Hole stond het hutje-mutje tijdens haar show, geniet er dus nog maar van dat WWWater in een kleine setting kunt zien, binnen no-time staat er een dranghek tussen het publiek en de sublieme zangeres. En dan over die muziek… ja, als je mij zou vragen: ‘omschrijf het eens!’ Dan zou ik toch even met mijn mond vol tanden staan (en dat voor iemand wiens beroep het is om dat allemaal mooi aan het daglicht te brengen). Maar weet je: het is vooral onbeschrijfelijk gaaf en dat is toch het belangrijkste. Nog meer over Adigéry weten? Lees dan hier een interview met het Vlaamse magazine Poppunt.
Conjunto Papa Upa Het thema van de avond is wel swingen en kekke indiebands en in die eerste categorie is Conjunto Papa Upa wel een bijzonder fijne smaakmaker voor Paard van Stal. Bij deze uit Britse en Nederlandse muzikanten bestaande band ligt het tempo hoog en zorgt de mix van surf met Caribische invloeden, polyritmische grooves, orgeltjes, lo fi-gitaren, salsa en samba voor een waanzinnig lekker psychedelisch dansfeestje dat je nog niet eerder mee hebt gemaakt.
Met Conjunto Papa Upa is frontman Alex Figueira (ook van Fumaça Preta) op zoek gegaan naar zijn Venezolaanse roots, ben je nieuwsgierig hoe dat er live ongeveer uitziet? Check dan nog eens deze video. De band is bezig met het opnemen van een album lazen we op Facebook, dus zet je de 31ste maar schrap voor dit verse werk dat er ongetwijfeld retestrak in zit geramd bij de band.
Foto: Niek Hage
Lewsberg Een van de grootste, spannendste en fijnste verrassingen komt dit jaar uit Rotterdam en heet Lewsberg. Een band die je (zouden wij zeggen) toch nauwelijks hebt kunnen missen, want van Motel Mozaique, Valkhof Festival, Metropolis, Zomerparkfeest en Oerol: ze gingen dit jaar allemaal voor de bijl van deze rauwe en oprechte gitaarband. Over de single Terrible schreven we eerder dit jaar: “The Velvet Underground en The Fall? Of toch moderne gitaarmeesters als Ought en Parquet Courts? Nee, het Rotterdamse Lewsberg klinkt op hun nieuwe single Terrible vooral als zichzelf. En voor een band die pas vrij kort geleden de kop opstak, is dat bijzonder knap.”
Later mochten we nog de band zijn single Carried Away in première brengen, een song waar precies dat Lewsberg-DNA in is te vinden en waarover frontman Arie van Vliet tegen ons zei: “Carried Away gaat over hoe verfrissend het soms kan zijn om ergens niet bij te zijn. Voor jezelf, maar ook voor de mensen die er wel bij zijn.” Mocht je alles over deze verfrissende DIY-band die zijn eigen wegen bewandeld willen weten, lees dan nog zeker ons interview met de band van vorige maand. En oja: ga Lewsberg checken tijdens Paard van Stal!
Nog twee weken en dan staat de Haagse popzaal Paard op knallen tijdens het openingsfeest Paard van Stal. Vorige week spraken we al de lokale helden van Niko ter voorbereiding op het Haagse festival en nu gaan we de diepte in met Paard-programmeurs Eva von der Assen en Henk Koolen. Over de openingsavond, het afgelopen seizoen en het nieuwe programma.
Terwijl Koolen nog even naar het lichtknopje zoekt in de bar beneden, nemen we plaats in de Haagse zaal die op het moment aan de buitenkant onherkenbaar is door een muur aan steigers en klussende mannen. De zaal sluit in de zomer zijn deuren om op 31 augustus extra hard terug te komen met Paard van Stal, waar dit jaar onder meer Canshaker Pi, Lewsberg, Modern English, Dandana, EUT, The Mauskovic Dance Band, WWWater en The Blank Tapes spelen.
We spreken eerst over de favoriete show van Koolen van afgelopen seizoen waar, toevallig of niet, ondergetekende ook bij was en destijds het volgende verslag over schreef. “Kamasi Washington eind mei was een show waar voor ons alles samenkwam afgelopen seizoen. We hadden voor alle zalen in nieuwe geluidssystemen en akoestische verbeteringen geïnvesteerd, met name in de grote zaal is er veel veranderd. Die avond was alles voor het eerst in werking en het geluid was echt fantastisch”, vertelt Koolen. “De band was ontzettend blij, de uitverkochte zaal stond vol met enthousiaste mensen. Dat was wel een moment waarop ik dacht: ‘wat heb ik toch een mooie baan!'”
Kamasi Washington in Paard | Foto: Dave Stoker
Records verbroken
Wat voor jaar was 2017/2018 verder voor de programmeurs?
Von der Assen: “We hebben ons bezoekersrecord gebroken afgelopen seizoen en qua getallen hebben we het beste jaar ooit gedraaid. Dat is natuurlijk gaaf, maar ik ben vooral blij dat we dat met een inhoudelijk sterk programma hebben gedaan.”
Koolen: “We worden wel steeds beter heb ik het idee”, lacht de programmeur. “Je merkt ook dat mensen meer uitgaan, dat zien we ook terug bij onder meer onze nachtprogrammering. Bovendien lopen de grote acts goed, waardoor we weer kunnen investeren in kleinere shows en bijvoorbeeld nieuwe festivals kunnen ontwikkelen.”
Want Den Haag heeft zeker een breed aanbod op het moment: van Sniester tot Rewire, THE LIFE I LIVE, SuBmarine, The Crave en Crossing Border.
Von der Assen: “Het wordt wel gezien dat het goed gaat in Den Haag, want we merken dat er steeds meer vertrouwen is vanuit boekers, bands en het publiek. Dat is mooi om te zien.”
Koolen: “Dat heeft deels te maken met een economische swing, maar sinds twee jaar zijn we ook druk bezig met onze image, hebben we een nieuwe huisstijl en maken we nog meer verbinding met de stad. Daar hebben we speciaal iemand voor aangenomen, die nadenkt over partnerships en dingen in werking zet in de omgeving.”
Von der Assen: “Zo gaan we samenwerkingen aan met externe locaties, met start-ups en kleine bedrijven, maar we hebben ook zonnepanelen op het dak waarmee we 24 huishoudens in de buurt van stroom voorzien. Op die manier zijn we een steeds groter onderdeel van de stad.”
Foto: Vampillia en Black Honey
Paard van Stal
Zo blijft Paard om zich heen kijken en nieuwe manieren verzinnen om de breedte en de diepte in te gaan. Zo adopteert de venue lokale bands en is dit jaar het oog gevallen op Dandana.
Koolen vertelt hierover: “Het komende jaar proberen wij die band te steunen en het einddoel is dat de band aan het einde van komend seizoen een eigen show doet in onze kleine zaal. Wij zien het echt zitten met die band en hebben het idee dat de band het ook internationaal goed kan gaan doen. Op onze beurt geven we ze de mogelijkheid om hier te repeteren, aan hun lichtshow te werken, de band her en der op wat festivals te laten spelen en onlangs hebben we een 7-inch splitsingle uitgebracht met aan de ene kant Di-rect en de andere kant Dandana.”
En zo speelt Dandana dus onder meer op Paard van Stal op 31 augustus, de seizoensopener van het Haagse festival. Wat is het idee achter de avond volgens de programmeurs?
Von der Assen: “Deze avond is eigenlijk bedoeld als een soort cadeautje voor al het trouwe publiek dat regelmatig naar Paard komt, daarom kan iedereen gratis naar binnen. Als ze zich eventjes registeren via de site.”
Koolen: “Vroeger programmeerden we vaak een dwarsdoorsnede van wat je allemaal kon verwachten in het nieuwe seizoen, een soort Uitmarkt. Maar dat ging dan toch iets te vaak van de hak op de tak. Deze keer gingen we meer voor de hoek indie en alternative en aan de andere kant wereldmuziek.”
Von der Assen: “We zijn uitgekomen op een groep acts die we zelf allemaal tof vinden en volgens mij versterken deze elkaar enorm. Van tevoren hadden we een lijstje gemaakt van artiesten die we graag wilden boeken en ze konden allemaal ook nog eens!”
Koolen: “Dat gaat mooi worden, hoor. Voor de mensen die meer in de gitaarhoek zitten hebben we bijvoorbeeld Canshaker Pi, EUT of Lewsberg en wil je nog meer swingen, dan ga je naar The Mauskovic Dance Band of Conjunto Papa Upa.”
Foto: Michael Gira en Anna Von Hausswolff
Favoriete acts
Alle acts zijn de moeite waard tijdens Paard van Stal, maar als de programmeurs er dan eventjes eentje uit moeten lichten, voor welke gaan ze dan?
Koolen: “Zelf ben ik wel erg nieuwsgierig naar Lewsberg. Ik vind het tof hoe de band zijn invloeden verwerkt heeft in zijn eigen muziek. En ze trekken hun eigen plan, zijn eigenwijs, dat vind ik mooi om te zien.”
Von der Assen: “Ik heb wel veel zin WWWater. Ik zag die act voor het eerst op Eurosonic en toen vond ik het al mesmerizing. Ik kon niet mijn vinger erop leggen wat het nou precies was. Later hebben we de band geboekt, las ik er in The Guardian nog lyrische dingen over en zagen we het heel hard gaan in thuisland België. Maar ondertussen lijkt het echt geëxplodeerd te zijn! Laatst wilde ik ze nog even checken tijdens Down The Rabbit Hole, maar daar kwam ik gewoon niet eens meer in door de drukte! Dus toen had ik er helemaal een goed gevoel bij.”
Het komende seizoen Zijn er voor het najaar nog mooie dingen waar de programmeurs al naar uitkijken?
Von der Assen: “Oh, zeker weten! Zelf kijk ik ook uit Tamikrest in oktober. Het is altijd wat lastiger om Afrikaanse bands naar Nederland te halen in verband met grotere reiskosten, visa, et cetera. Maar we hebben een grote liefde voor die muziek, dus we proberen dat toch zoveel mogelijk te doen altijd.”
Koolen: “Absoluut, daar steken we veel energie in en dat lijkt over het algemeen vrij aardig te lukken. Wat betreft nog meer mooie dingen dit najaar: ik kijk wel uit naar Mirrors For Psychic Warfare, die band bestaat uit Scott Kelly van Neurosis en Sandford Parker van Buried at Sea. Dat vind ik echt heel gaaf. Maar ook shows van wat meer underground-acts als Beechwood, Sneaks, Dark Rooms, Still Corners, SONS en aan de andere kant ben ik ook blij dat Franz Ferdinand en Macy Gray komen. En, dat is ook wel echt leuk, op 1 december organiseren we een nieuw minifestival: HINK Festival. Het ging mij nog te ver om het HENK Festival te noemen”, lacht hij. “Tot nu toe hebben we onder meer Great Lake Swimmers, Cocaine Piss, Red Snapper, The Sore Losers en Micah P Hinson. Genoeg te doen, hoor!”
Gisteren kon je het verslag lezen van de eerste plakkerige Sniesterdag al lezen, met hoogtepunten als Pip Blom en Double Veterans. Ook op de tweede dag staan we weer met pen en papier voor alle podia die het festival rijk is en landen we aan het begin van de avond in hartje Den Haag op de Grote Markt. Eens kijken wat Sniester ons vandaag allemaal te bieden heeft.
Na een kleine, gezellige wandeling door de Hofstad, slaan we de hoek om en lopen we een volle Grote Markt op. Was het tijdens de openingsdag snikheet, is het vandaag tropisch en wordt er hier lekker uitgepuft onder een zee van parasollen. Eindeloze terrassen vol mensen, gezelligheid, drankjes en cafeetjes. Links en rechts wordt er al gesoundcheckt en buiten spelen bands als Trio Escobar, Baptiste W. Hamon en Mooon sessies op het plein. Na een hapje eten onder het motto “bodempje leggen”, zijn we er klaar voor. Halte 1: Altın Gün.Van Grasnapolsky tot Motel Mozaique, wie kent deze nieuwe festivalhit inmiddels niet vraag je je af? De band heeft vandaag de dubieuze eer gekregen om de dag te openen, waardoor (je las ’t net al van dat lekkere terras net) het even duurt voor het allemaal op gang komt. Het festival that is, want het zestal uit Amsterdam kijkt niet op of om en staat moeiteloos lekker te swingen in de Kleine Zaal van Paard. Ook vanavond wordt de Turkse psychrock (wij kregen laatst daar een lesje in van de band zelf) weer vakkundig nieuw leven ingeblazen. Percussie voert de toon, Erdinç Ecevit Yildiz staat te shredden op zijn saz terwijl Jasper Verhulst nonstop staat te glijden en te grooven op zijn bas. Al werkt deze band ook heel goed om 1 uur ’s nachts met een losgeslagen, dansende zaal; een kleurrijker begin van je festival kun je haast niet wensen.
Via-via lopen we toch nog even door naar de drie guitige stonerheren van Tony Clifton uit Velsen in het Paardcafé. Deze heren hebben een prima recept samengesteld: goede liedjes, lekker doorstampen en grooven zonder gelul. Bij het zien van deze medium rare hardrockers weet je ook ongeveer wat je kunt verwachten. Gitarist Merlijn Breedland ziet eruit alsof hij zo uit de bandbus van The Lemon Twigs is komen rollen en staat nonchalant dikke riffs te rammen op zijn duivelse Gibson SG. Bassist Lenny Kamsma springt en schreeuwt de longen uit zijn lijf alsof ‘ie in AC/DC speelt, terwijl drummer én zanger Mees Kamsma zonder shirt met een lekker geknepen stemmetje de boel aan elkaar zingt. Nee, zo zie je ze niet vaak meer.
Met droge ogen van de gigantische plafondventilatoren, zoeken we de Blauwe Kamer (dat is ‘ie ook echt) op voor een muzikaal intermezzo. Daar staat Pyke op het programma, een singer-songwriter die wordt omschreven als een tengere troubadour (hij is zeker niet dik in ieder geval), die simpele en eerlijke liedjes zou maken in de lijn van Patrick Watson (klopt ook). De Haagse Pijke de Grood staat nog wat te hannesen met zijn gitaar, tot hij plots inzet en ons direct overrompelt met een waanzinnig diepe stem. Gedachten van Bon Iver in zijn blokhutperiode schieten voorbij, terwijl Pyke alle registers opentrekt en van hoog tot laag zijn loepzuivere stem laat galmen door de bovenkamer. Terwijl zijn snaar breekt tijdens het tweede nummer Broke (oh, de ironie…) blijft hij onverstoorbaar en trekt binnen no-time zijn roestbruine stem weer uit het vat. Terwijl de Sniesterkat achter hem bliksemschichten schiet op het publiek, vuurt De Grood het ene wonderschone liedje na het andere op de verzamelde liefhebbers van een goede songsmid. Ergens in de verte horen we nog een beetje het cocky Britse van Miles Kane en een beetje veel PALMSY, die we gisteren nog zagen op Sniester. Goede afwisseling tussen alle metershoge versterkers en kilometers aan kabels naar synthesizers en effectpedalen: soms heb je niet meer nodig dan een gitaar en een goede stem.
Nog een Haags onderonsje is te vinden in de Beergarden naast de Sint-Jacobskerk om de hoek van de Grote Markt: daar speelt Every Kid Knows. Frontman John Turner, een Engelsman die tussen Londen en Den Haag pendelt, maakt met twee bekende scene-Hagenezen Sebas Simoen (WOOT) en Joeri Gordijn (hoofdredacteur 3voor12 Den Haag), een hedendaagse variant op de geliefde Madchester-periode met bands als Happy Mondays en The Stone Roses. Althans, op plaat dan. Publiek zonder oordoppen vliegt al snel weer terug naar de bar om een speciaalbiertje in te laten schenken met een zakdoekje op het voorhoofd, want het gaat hárd in de kelder. Dat komt ook wel door de brei van geluid die deze zaal veroorzaakt, waardoor de band wel tof klinkt, maar niet tot zijn recht komt. Door de continue brom horen we wel veel lekker Strokes-achtige drumpartijtjes, stonergrooves uit de bas en losjes gespeelde gitaarsolo’s die onwijs nonchalant uit de mouw worden geschud door Turner. Halverwege de set is het zweten geblazen in het volle keldertje en terwijl we happen naar adem, schroeft de band het distortionniveau terug, waardoor er ineens een Feelies en Talking Heads-achtig geluid omhoog komt borrelen in de Beergarden. De sterkte van de liedjes is plots scherp te horen en de Haagse belofte rinkelt ons gehoor in. Zonder twijfel een band die veel goede liedjes en dito sound in zich heeft, maar nog een beetje in and out of focus is.
We pakken nog even een paar knallende nummers mee van garagesensatie Ron Gallo, die gisteren op London Calling nog met een koffer zijn gitaar stond te misbruiken. Vandaag wordt al bij het tweede nummer een kleerhanger tevoorschijn getoverd om krankzinnige solo’s door De Zwarte Ruiter te blazen.
Om de veelzijdigheid van Sniester nog maar eens te benadrukken, kiezen wij er even later voor om ook nog even naar de Rootz te lopen voor GOSTO. De elektronische eindbaas Roel Vermeer meldt zich hier laat op de avond voor wat ongetwijfeld een bedwelmende set gaat worden. Twee minuten voor de show staat de band nog te kloten met kabeltjes, monitoren en soundcheckperikelen, maar om elf uur vinden ze het wel prima en wordt er gewoon gespeeld. Op een bewonderenswaardige manier gaat de band vanaf de eerste maat volledig kopje onder in de muziek en raakt Vermeer al snel in een diepe trance door zijn eigen geluid. De band speelt nummers van zijn laatste plaat Memory Ivy, die door een flink aantal fans mee worden gezongen op de eerste paar rijen. De subtiel georkestreerde liedjes komen prima tot zijn recht in de volle en intieme kroeg en het woord ‘magisch’ hangt in de lucht. Het is mysterieus, spannend, goed uitgevoerd en fascinerend om naar te kijken tot de allerlaatste noot. Ergens tussen de elektronische puntigheid van Klangstof en de jazzy vibes van Homeshake bewijst de band zijn geheimzinnige eigenzinnigheid die gemakkelijk in de grotere zalen van het festival had kunnen staan, maar juist hier helemaal op zijn plek is vanavond.
Sniester Festival 26 – 27 – 28 mei
Het Sniester Festival kruipt eind mei als een donderwolk over de stad heen en strekt zich met een flitsend programma uit van het Paard en De Zwarte Ruiter tot in allerlei donkere kelders en krochten van de Hofstad. Niet alleen met het aantal bands, ook het aantal locaties heeft het festival dit jaar flink uitgebreid. Met veertien podia en tachtig ‘sniesterwaardige’ acts, is er een hoop om je in onder te dompelen.
Tekst Ricardo Jupijn & Dirk Baart
Sniester is niet een festival waar je voor de headliners naartoe gaat, maar juist eentje voor de bands en artiesten waar je weleens/nooit van gehoord hebt. Met een open blik verlaat je regelmatig met open mond een zaal, omdat ‘je even niet aan zag komen dat dit zó vet zou worden’. Nu is het programma wederom om van te watertanden en is het voor ons eigenlijk onmogelijk om uit acts te kiezen als BARTEK, Pip Blom, Lucky Fonz III, GOSTO, Monomyth, Canshaker Pi, Jo Goes Hunting, Mooon, HECK, La Corneille, Brutus, The Swamp Shakers, Ron Gallo, Double Veterans, Altin Gün en ELLA. Ander voordeel: you can’t miss! En na een flink dispuut kunnen we je hieronder toch onze vrijdag- en de zaterdagtips geven voor Sniester.
Niko (vrijdag) Less is more? Dat slaat natuurlijk nergens op. Het Haagse Niko is dan ook een band met niet één, niet twee, maar drie leadzangers. Bas Prins van Taymir, Thomas van der Want van Soul Sister Dance Revolution én muzikaal meesterbrein Nik van den Berg. Schoonheid schuilt hier in diens viezige vlassnor en lauwwarme doch liefdevolle liedjes. De Hagenees biedt online sex tapes, Delftsblauwe tegeltjes en gel aan (neus na afloop dus vooral even door de merchandise), maar verkoopt op het podium voornamelijk zijn ziel en zaligheid. Die zaligheid klinkt – het woord zegt het al – zalig. Denk aan de jeugdige jaren van David Bowie, de luiste liedjes van Lou Reed en The Velvet Underground & uhm… Niko.
Jim Jones And The Righteous Mind (vrijdag) Jim Jones is zijn wilde manen letterlijk en figuurlijk nog niet verloren. Sterker nog, het briesende boegbeeld van de Jim Jones Revue, die ook lid was van Black Moses en Thee Hypnotics, heeft een nieuw project: met Jim Jones and theRightheous Mind, dat de Brit vijf dagen na de laatste show van zijn Revue al opzette, brengt hij op 12 mei album Super Natural uit. Het vehikel maakt in vliegende vaart korte metten met je festivaldip. Ook in zijn zoveelste hoedanigheid is Jones namelijk een van de meest extravagante en energieke rockfrontmannen van het moment. Zijn band ontleent zijn naam aan een psychologieboek, maar dat valt verder nergens aan te merken. Verwacht gitzwarte gitaren, borrelende baslijnen en duivelse drums. Rock dood? Niet zolang Jim Jones nog leeft.
Animal House (vrijdag) In eerste instantie speelde het Australische viertal Animal House in de grauwste garageboxen van Brisbane en omstreken. Een periode vol onverwachte omzwervingen en paspoort-gerelateerde problemen volgde, maar nu zetelt het kwartet comfortabel aan zee, in het Britse Brighton. En dat is te horen ook, want Animal House, dat vorig jaar met zijn eerste EP kwam, bevindt zich ook qua muziek op het middelpunt tussen het zonnige down under, het New York van The Strokes en de Britpop van stadgenoten als The Kooks. Kortom, een bonte beestenboel dus. In onze belevingswereld was Sour, de debuutsingle die Animal House in 2014 uitbracht, al lang een wereldhit, na de show op Sniester snap jij vast ook waarom.
The Guru Guru (zaterdag) Jeetje, die gasten van The Guru Guru trekken hem ook lekker door. Wij mochten de band zijn nieuwe album PCHEW een tijdje terug in première laten gaan op onze site. Het Belgische kwartet sleept sindsdien weer met hun muzikale oorlogsmateriaal van zaal tot zaal, waar het er tijdens het afvuren ongeveer zo uitziet. Een overstroming van wiskundige noiserock die niet alleen maar hard is, maar die in al zijn opgefoktheid ook simpelweg retegoed in elkaar zit. Het grote voordeel: de nummers verschillen onderling nogal van elkaar, waardoor je niet snel een nu-weet-ik-het-wel-gevoel krijgt bij de band. Maar hoe strak die platen ook in elkaar zitten, The Guru Guru is boven alles een ronduit sicke live-ervaring. Een band die altijd net even iets té hard gaat en zichzelf nog weleens verliest in het moment. Prima!
The Lucid Dream (zaterdag) Alweer een tijdje terug, maar meer dan drie jaar geleden interviewden we de psychedelische jongen van The Lucid Dream eens voor The Daily Indie. Onder meer over hun woonplaats Carlisle en over de plaat Songs of Lies and Deceit, waarna de band nog een zelfgetitelde plaat uitbracht en vorig jaar Compulsion Songs. The Lucid Dream is een band voor de liefhebber en eentje die dus ook al op de eerste edities van het vermaarde Liverpool Psych Fest speelde. Los van hun muzikale kunnen, zijn we vooral blij dat de Engelsen weer terug on the road zijn, want niet zo heel lang geleden kwam The Lucid Dream nog op een vervelende manier in het ‘social medianieuws’, doordat alle apparatuur van de band gestolen was en er shows geannuleerd moesten worden. Maar, door hulp van de community staat de band er inmiddels alweer zo voor. Op de zaterdag van Sniester kun je de prettig deinende mix van bubblegum psychedelica en healing pop van de heren dus gelukkig live aanschouwen.
Every Kid Knows (zaterdag) Voor nog een lokaal smaakje hebben we Every Kid Knows uit de line-up omhoog getrokken. Een band onder leiding van John Turner en met daarin bekende Hagenezen als Sebas Simoen (WOOT) en Joeri Gordijn (hoofdredacteur 3voor12 Den Haag). Dan heb je een goede kans ‘dat het wel goed zit’. Ook voor ons is deze band een aangename verrassing op de line-up, Every Kid Know komt op ons over als een ongelooflijk fijne variant van madchester-bands als The Stone Roses en Happy Mondays, maar flirt ook met de klanken van Jagwar Ma. Subtiel, groovy, zuiver opgenomen en omgeven door buitenaardse en utopische sferen. Het debuutalbum Defenders Of The Nish is vorig jaar uitgekomen en een prima plaat om eens een rustig avondje voor te gaan zitten. Op de zaterdag dus op Sniester: één keer raden wie daar sowieso vooraan staan!
Sniester Festival Sniester wordt georganiseerd door Grote Markt Den Haag, Paard van Troje en het Haags Pop Centrum. Data: Vrijdag 26 mei t/m zondag 28 mei Locaties: Grote Markt, De Zwarte Ruiter, Café September, Rootz, Paard van Troje, de Blauwe Kamer, Quantum (het Kwantum pand), Uno, Beergarden, Hostel de Gekke Geit Tickets: Early Cat (poes-partout) €10 Normaal: Day ticket €10 | Poes-partout ticket €15
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
