Je kunt er sinds Too Bright uit 2014 je klok op gelijk zetten: iedere drie jaar brengt Mike Hadreas, alias Perfume Genius, een van de allerbeste platen van dat jaar uit. Dat gold voor dat album, zeker ook voor No Shape uit 2017 en het moet wel raar lopen als we het in mei te verschijnen Set My Heart On Fire Immediately niet makkelijk aan dat rijtje toe kunnen voegen. De eerste single Describe is in ieder geval een prachtig voorproefje.

Aan de eerste noten zou je nog kunnen denken dat Hadreas de wat stevigere lijn die we al van hem hoorde in singles als Grid en Slip Away voortzet, want Describe knalt in het begin aardig uit de speakers. Maar niets blijkt minder waar, want de schurende gitaar en daverende drums maken al snel plaats voor een veel rustiger klankenpalet, waarbij Hadreas uiteindelijke zelfs zijn zoetgevooisde vocalen in de fluistermodus lijkt te zetten.

In de laatste twee minuten verstilt het nummer vrijwel volledig, waardoor het in een eerste luisterbeurt misschien als een nachtkaars uit lijkt te gaan, maar meerdere luisterbeurten laten al snel blijken dat in dat onheilspellende einde juist de kracht van het nummer zit. Het geeft de track iets bezwerends dat erg benieuwd maakt naar de rest van de plaat. Hou maar alvast een spot vrij in de jaarlijstjes.


Death Cab For Cutie is behoorlijk productief bezig. Thank You For Today, het meest recente album van de indie-giganten is nog geen jaar oud of er ligt alweer nieuwe muziek op tafel. Op 6 september verschijnt The Blue EP, een release met vijf nieuwe nummers die volgens frontman Ben Gibbard ‘op dezelfde manier verwekt zijn, maar verschillend geboren zijn’. Juist.

De eerste van deze vijf tracks die we mogen horen is Kids in ’99 en is door de band afgelopen winter opgenomen met producer Peter Kathis, die onder meer werkte met Interpol, The National en Japandroids. Om nu te zeggen dat de band meteen als een van die bands klinkt gaat te ver, maar Kathis drukt wel duidelijk zijn stempel op het klassieke DCFC-geluid. De productie klinkt in ieder geval een stuk sprankelender dan de wat vlakkere sound waar Thank You For Today bij momenten mee kampte.

Kids In ’99 gaat tekstueel over een explosie aan een pijplijn in Billingham, Washington in 1999. Hierbij kwamen drie kinderen om het leven. Billignham is de thuisbasis van de band, dus het is niet zo gek dat Gibbard en consorten zich er mee verbonden voelen. Het nummer komt dus bovenal enorm oprecht over, wat geen overbodige luxe is bij zo’n delicaat onderwerp.

De geëmotioneerde tekst van Gibbard in combinatie met de door de prominent aanwezige en neurotische drums zorgt voor een nummer dat een wat dissonante sfeer uitstraalt, maar desondanks zeker een gevoelige snaar weet te raken. Zet die zakdoekjes maar alvast klaar, dus. En houd die maar bij je in de buurt tot 6 september, want als dit nummer enige indicatie is heeft Death Cab For Cutie weer een prachtplaat aan zijn discografie toegevoegd.

Geïnspireerd door artiesten als Big Thief en Nirvana creëerde Kevyn van der Linden met The Psychedelic Birthday Party een canvas om zijn creatieve uitspattingen op vast te leggen. Zelf noemt hij het ghostly pop for the lost, het mag dus duidelijk zijn dat je hier geen rooskleurige, zomerse single moet verwachten. Hoe dan ook, wij waren overtuigd en daarom gaat vandaag debuutsingle Bad Blood bij ons in première met bijbehorende video.

Op Bad Blood verschuilt Kevyn zich voor de boze wereld, maar tevens uit hij het diepe verlangen met haar verbonden te zijn. Het is tekenend voor de schaduwwereld van de songwriter waar alternatieve pop en nineties-nostalgia elkaar ontmoeten. De eens eenzame nacht kleurt in liefde en verdoemenis, een duister kleedje op een mooie dag.

Over die nieuwe single zegt Kevyn het volgende: “Ik kwam bijna niet meer buiten en was compleet lamgeslagen door de opbouw van jarenlange spanningen. Ondanks dat ik het liefst wilde verdwijnen, wist ik dat het grootste verdriet lag in de schaamte en pijn dat ik niet de beste versie kon zijn voor mezelf en mijn omgeving. In die sombere put van betekenisloosheid, waar ik zonlicht schuwde en de nacht mij liet verteren, is Bad Blood geboren. En ik ben blij dat zij nu mag sterven.”

De zanglijnen klinken alsof de woorden uit het diepst van Kevyn zijn ziel geschept moeten worden en dan heel voorzichtig het daglicht te zien krijgen. Wanneer de zon doorbreekt in de clip, voel je een schril contrast tussen wat je hoort en ziet. Alsof er een filter over de duisternis gegooid wordt, laten we eerlijk zijn: dat doen we allemaal wel eens op social media. A filter a day keeps the doctor away, lijkt het motto soms wel. Misschien moeten we wat eerlijker zijn tegenover onszelf?


Alweer twee jaar geleden was het dat (Sandy) Alex G zijn album Rocket uitbracht. Een juweeltje waarin hij zich van al zijn experimentele kanten liet zien. Gitaarwerk, elektronische geluiden met Death Grips-achtige invloeden? Sandy kon het allemaal. Waarbij vele ideeën al gauw tot chaos leiden, kreeg Sandy het voor elkaar om er een samenhangend geheel van te maken.

Ondertussen heeft Sandy met Frank Ocean getoerd en nummers opgenomen voor zijn album Blonde en nu is het tijd voor een opvolger: House of Sugar. (Sandy) Alex G weet met leadsingle Gretel zijn beste attributen te vermengen: enerzijds hoor je zijn geweldige melancholische gitaarspel en anderzijds experimentele elektronische geluiden. Vervormde schrille stemmen en sonische effecten worden al gauw verruild voor een sterke wall of sound. De bulderende en gelaagde gitaren, een sirene-achtig geluid en de verdraaide lofi-beat maken het een moeilijk te doorgronden en zelfs een beetje een spookachtig nummer. Een voorbode voor duisternis lijkt hierdoor nooit ver weg.

Toch laat Sandy in het refrein de opgebouwde spanning (voorlopig) los. Alexander Giannascoli (zoals Alex G heet in het dagelijkse leven) zijn warme doch ietwat verlangende vocalen komen vooral hier naar voren: ‘I don’t wanna go back / Nobody’s gonna push me off track.’ Het refrein heeft een catchy hook die zich een aantal keer herhaalt, voordat hij ons weer in de duisternis ondergedompeld. Een uitstekende opmars van (Sandy) Alex G, die op 14 september zijn nieuwe album uitbrengt.


We zitten midden in het festivalseizoen met dit weekend op de agenda: Best Kept Secret. Dagelijkse verslagen lees je natuurlijk op The Daily Indie, maar gelukkig verscheen er vandaag ook heel wat muzikaal moois voor wie niet afreist naar Hilvarenbeek, Vestrock of nog een ander festival. Nederland heeft er genoeg!

Ga maar even zitten voor nieuwe platen van Pip Blom, Sinkane, The Gotobeds, Sacred Paws, Yonaka, Juan Wauters, Thaïti en Psychedelic Porn Crumpets. Verder verschenen ook heel wat singles, we visten er weer wat voor jullie op van onder meer Froth, Sufjan Stevens, Penelope Isles, Crumb en Metronomy.

Altijd op de hoogte blijven? Houd dan onze Spotifyplaylist en onze pagina vol Album Releases en New Music in de gaten.



Pip Blom – Boat

Sinkane – Dépaysé

The Gotobeds – Debt Begins At 30

Sacred Paws – Run Around The Sun

Yonaka – Don’t Wait ‘Till Tomorrow

Juan Wauters – Introducing Juan Pablo

Thaïti – Toucan Bay

Psychedelic Porn Crumpets – And Now for the Whatchamacallit

Nederlands als muzikale voertaal lijkt populairder dan ooit te zijn en op die golf drijft ook Stippenlift mee. Vandaag verscheen de nieuwe EP Sip via Magnetron Music. Alsof dat nog niet genoeg feestvreugde is op deze zonnige vrijdag, gaat vandaag de video bij Lang Duurt Dit Leven in première via The Daily Indie. Een alternatieve versie voor Lang Zal Ze Leven die je bij het tweede refreintje al voorzichtig meezingt.

Wat is de gemene deler van ‘in de gloria’ en ‘kan het niet meer aan’? Wel, ze worden op dezelfde melodie geplaatst. Om het maar meteen over een catchy stukje te hebben. De formule van Stippenlift kennen we inmiddels, maar blijkt nog steeds een garantie voor heerlijke nummers met hitpotentieel die je af en toe ook een innerlijke crisis bezorgen. We stuurden Stippenlift nog even wat vraagjes op, want met een nieuwe EP en videoclip uit waren wij wel benieuwd hoe het allemaal zit.

Kan je wat meer vertellen over Stippenlift? 
“Stippenlift is een project waar ik zo’n 8 jaar geleden mee begonnen ben toen ik een keytar van mijn opa en oma erfde en daarmee liedjes ging maken. In die tijd was ik helemaal into psychedelische muziek en dit was voor mij echt een uitstapje. Inmiddels heeft die ene synth – Yamaha SHS-10 – mijn hele leven veranderd en daarmee ook mijn muzieksmaak. Precies drie jaar geleden bracht ik voor het eerst een Stippenlift-nummer uit, genaamd Huilen. Ik voelde toen een enorme aandrang om dat nummer de wereld in te krijgen en velen voelden, blijkt nu, met mij mee. Dat was het begin van het huidige Stippenlift-geluid, inmiddels zonder de keytar.”

Waar ben je momenteel mee bezig? 
“Ik ben altijd met tien dingen tegelijk bezig. Het ene is afleiding van het andere als je net even te diep er in bent gedoken en in een totale depressie en isolement raakt van de intense focus op je eigen creaties. Daarom heb ik ook altijd een paar projecten naast elkaar. Sommige breng ik soms uit, anderen niet. Op dit moment liggen er albums op de plank van Nederlandstalige grunge, een fictieve Mallwave-soundtrack, een lo-fi instrumentale houseplaat en ga zo maar door. Dit houdt het maken van muziek voor mij dynamisch en interessant. Stippenlift komt dan af en toe om de hoek kijken. Ik ben daarnaast ook nog een hoorspel aan het ontwikkelen met Faberyayo.”

Waar gaat Lang Duurt Dit Leven over? Kan je ons nog even meenemen naar het creatieproces? 
“Ik heb een notitie in mijn telefoon met onderwerpen voor nummers. Soms schiet me iets te binnen, meestal ’s nachts of op de fiets, wanneer je er niet echt iets mee kunt en dan schrijf ik het op. Af en toe kijk ik daar doorheen en zo kwam ik ook ‘lang duurt dit leven’ tegen. Het is iets dat ik vaak voel, de eindeloosheid van het leven, hoe lang de dagen wel niet kunnen duren en dat er altijd meer zijn. Ik hoor vaak mensen, zeker mensen die ouder zijn dan ik, zeggen dat het leven zo snel voorbij gaat. Ik heb dit altijd anders ervaren. Vaak genoeg denk ik: ‘het is nu wel mooi geweest, ik heb genoeg gezien en gedaan voor één leven’. Dat gevoel had, zoals meer nichegevoelens, volgens mij een anthem nodig. Die heb ik gemaakt. Ik heb voor het refrein het klassiek Nederlandse ‘Lang Zal Ze Leven’ gebruikt, want een verjaardag is natuurlijk het ultieme moment om stil te staan bij het starten van wéér een jaar. Het nummer komt ook niet toevallig uit op mijn eigen verjaardag.”

Hoe is de video tot stand gekomen? 
“De video is gemaakt door fans, zoals alle video’s die bij de EP Sip horen. Ik deed voor de tweede keer een oproep op Instagram en kreeg enorm veel leuke reacties. Het is wonderlijk om te zien hoeveel getalenteerde mensen ik met mijn muziek bereik. De vorige keer dat ik zo’n oproep deed, heb ik Vormlust gevonden, die inmiddels 3 video’s voor mij hebben gemaakt. Dit keer kreeg ik een kant-en-klare video van kunstenaar Ruben van der Linden. Ik heb hem in het echt nog nooit gezien of gesproken, maar hij is het perfecte hoofdpersoon voor deze video. Zo makkelijk kan het blijkbaar zijn!”

Wat is het verhaal van de EP Sip? 
“Sip is eigenlijk Gemiste Kansen vol. 4, maar dan met een andere titel. Het is een overzicht van een aantal nummers die ik recent heb gemaakt die ik zelf erg de moeite waard vond. 60% van de nummers, of misschien wel 90%, krijgt niemand ooit te horen, maar deze wel. Het heet Sip omdat dat een heerlijk Jip en Janneke-woord is voor je depressief voelen. Wie weet spreek ik hiermee weer een nieuwe generatie aan. Het credo – ‘Leven is een keuze’ – is voor iedereen relevant lijkt me, maar daar kom je dan gaandeweg achter.”

Hoe zien de komende maanden eruit voor Stippenlift?
“Ik heb de laatste tijd heel veel opgetreden in goedgevulde kleine zalen door het land. Het is voor mij bizar dat ik in Leeuwarden redelijk wat publiek weet te trekken, in Groningen een poezencafé twee keer vol krijg en in Tilburg zelfs een uitverkochte zaal had. Ik had dit drie jaar geleden, toen ik begon nooit voor mogelijk gehouden. Ik ga me de komende tijd weer even bezinnen en kijken welke thema’s nog écht besproken moeten worden in nieuwe liedjes. Een ding is zeker: ik zal nooit uitgezongen raken over de leegte van het bestaan.”

Het nieuwe album van Ezra Furman komt uit op 30 augustus, maar de lipstick-dragende punker trakteert ons nu alvast op een nieuwe single. Calm Down aka I Should Not Be Alone heet de korte track, een krachtig statement dat we vooral niet kalm moeten blijven. 

De 32-jarige Furman heeft al een aardig repertoire opgebouwd en flink wat getourd. Het is slechts een jaar geleden dat hij zijn laatste plaat Transangelic Exodus uitbracht met Ezra Furman & The Visions. Tussendoor werkte hij ook nog aan de Netflix-serie Sex Education, die zijn muziek als soundtrack gebruikte. Furman had zelfs een klein gastrolletje waarin hij zijn liefde voor over the top kitsch kleding goed kon etaleren. 

Zijn nieuwe album, Twelve Nudes, brengt hij uit onder de naam Ezra Furman & the band with no name. Het is de negende plaat voor de zanger, die niet in hokjes gelooft. Calm Down aka I Should Not Be Alone is de lead single van het album dat een stuk meer punk klinkt dan al zijn eerdere werk.

De clip – geregisseerd door Beth Jeans Houghton – ook wel Du Blonde, is een animatievideo die de struggles van Furman goed weergeeft. Hij heeft het lastig met ontwikkelingen in de maatschappij, laat hij in eerdere interviews weten. Zijn protestzang klinkt rauw: hij moet kalm zijn, maar kan het niet. Waar Furman voorheen nog wel eens zijn romantische kant liet zien, belooft dit album een heel andere kant op te gaan. Punk zat er altijd al in, maar komt er nu pas echt uit.  

Tyler, The Creator begon weliswaar als lid van de groep Odd Future, met Frank Ocean en Earl Sweatshirt, maar staat al jaren keihard aan de top. Al helemaal met Flower Boy dat twee jaar geleden uitkwam, een conceptalbum waarop pareltjes als 911/Mr. Lonely en Boredom opvielen. Het album vertelt een prachtig verhaal, een kunst die Tyler aardig in de vingers blijkt te hebben.

Toen Tyler IGOR aankondigde waren de verwachtingen hooggespannen. Flower Boy werd door critici én fans goed ontvangen, maar over IGOR zijn de eerste meningen verdeeld. Wie weer een album als Goblin of Cherry Bomb verwacht, komt in ieder geval bedrogen uit. Zelf gaf Tyler als gebruiksaanwijzing: “Igor. This is not Bastard. This is not Goblin. This is not Wolf. This is not Cherry Bomb. This is not Flower Boy. This is IGOR. Don’t go into this expecting a rap album. Don’t go into this expecting any album.” 

Ambitieus album
IGOR is een uitdagend en ambitieus album dat van de standaarden van hiphop afwijkt. Het is bij vlagen vrij abstract, songstructuren worden ingeruild voor sonische structuren, de harmonieën door het album heen zijn complex en er wordt geflirt met diverse genres. Het album moet gezien worden als een ervaring en van voor naar achter geluisterd worden om je te kunnen onderdompelen in Tylers IGOR-wereld.

Je kunt bijna niet anders dan parallellen trekken met Yeezus van Kanye West. IGOR lijkt alvast geïnspireerd te zijn op het album uit 2013, denk maar aan de structuren en uitdagende producties. Kanye zingt ook mee op Puppet, een nummer dat je scherp houdt door de onverwachte overgangen en prachtige akkoordprogressies. Als je maar één nummer kunt luisteren, is dat nummer de absolute winnaar, al doe je het album als geheel daarmee tekort. Het is namelijk een geheel en geen verzameling van individuele tracks.

Totaalplaatje
IGOR zit vol samenwerking met diverse artiesten. Naast Kanye West hoor je ook gastbijdragen van artiesten als A$AP Rocky, Frank Ocean en King Krule. Tylers productie zorgt dat al die diverse stemmen prima in het totaalplaatje passen. en doet zelf nog meer afstand van het rappen dan voorheen en waagt zich steeds meer aan ‘zang’, hoewel dat vaak verborgen gaat onder de vele effecten.

IGOR vertelt het verhaal van een liefde die uitgebloeid is. De plaat eindigt met Are We Still Friends?, een nummer waarin Tyler zich afvraagt of de oude liefde in kwestie nog wel vrienden wil blijven. Het album is een mooie vervolgstap op Flower Boy: Tyler durft nog meer te experimenten en creëert daarmee een samenhangend meesterwerk met een van zijn meest interessante producties tot nu toe. 


Kelly Lee Owens is een relatief nieuwe ster aan de ambient/techno-horizon. Twee jaar geleden bracht ze haar gelijknamige debuutalbum uit: een fraaie collage van diverse invloeden. Owens is een kei in het creëren van een ambiance waarmee je je zowel op de dansvloer als thuis in een waas waant. Haar dromerige en gedetailleerde synths, beats en vocalen, die ze ook al eerder op Daniel Avery’s album Drone Logic liet horen, maken haar werk opmerkelijk.

Owens zat niet stil en werkte in de tussentijd aan diverse projecten, maar met de veelbelovende release is ze helemaal terug. Let It Go/Omen is een nieuwe 12-inch-single waarvan Let It Go al eerder dit jaar al geïntroduceerd tijdens een DJ-set bij Fabric. Zelf zegt Owens er het volgende over: “While working on my second album, I had my Room 1 Fabric DJ set coming up, so I decided to make a track for fun, to play out. There’s no better way of testing out new stuff than on that legendary sound system.” Let It Go is met name voor de dansvloer gecreëerd. Een rechttoe-rechtaan four on the floor beat, een stabiel ritme en Owens’ vocalen die af en toe de titel van het nummer herhalen. Ze lijkt een nieuwe richting te zijn ingeslagen.

De A-kant zet ons echter op het verkeerde been. Waar Let It Go een geweldige track is voor de dansvloer, is Omen een des te interessantere B-kant. Zonder vocalen, maar met een wat subtielere, ietwat verstopte beat. Het nummer zou prima passen binnen de begin- of einduren van een set. Gaandeweg het nummer ontvouwen zich telkens meer lagen in de vorm van een extra baslijn en een beat. Het zijn die nieuwe elementen die het nummer pakkend maken, al dien je wel met een aandachtig oor te luisteren. Voor de ingetogenere techno-luisteraar is het een waar feest. De nieuwe 12-inch is een heerlijke warmmaker voor hopelijk een tweede album in de nabije toekomst. Owens zegt in ieder geval er druk mee bezig te zijn, dus wij laten ons verrassen!

Een onbekende in Nederland muziekland is Gerhardt zeker niet. Dat zeggen we niet zomaar, zo werd de muziek op All Is There ingespeeld door Triggerfinger en in 2011 werd hij uitgeroepen tot 3FM Serious Talent. Dat is alweer een tijdje geleden, maar vandaag gaat bij ons de nieuwe single Edge Of Time in première. Daar hoort ook een mooie video bij, die we natuurlijk maar wat graag de wereld in sturen.

Stilstaan. Een concept waar muzikant en theatermaker Gerhardt duidelijk niet aan deelneemt. Zijn laatste album What Lovers Do verscheen in 2016 via Excelsior Recordings. In de tijd die daarop volgde tourde Gerhardt met Peter Faber langs veertig theaters. De theatershow hoorde bij het album en werd geïnspireerd door dagboeken die Gerhardt vond op een rommelmarkt in Groningen.

Na de theaters is het weer tijd voor nieuw muzikaal moois dat we ook op de bank kunnen beluisteren. In de vorm van Edge Of Time krijgen we een mooi luisterlied dat een aangenaam en warm dekentje over je heen legt. ‘Could it be that we were perfect strangers. Trying to find our way through life‘, klinkt het op Edge Of Time. De video zit vol prachtige beelden: het noorderlicht, golden hour, watervallen en golven die zich een weg banen naar het land. Het nummer komt zo helemaal tot zijn recht, we zouden bijna emotioneel worden van al het moois dat onze planeet te bieden heeft.


Liefhebbers van Alex Cameron zijn flink verwend de laatste weken. Op 19 april bracht de Australische excentriekeling nog een live-album uit, waarop alleen de praatjes tussen de nummers al het beluisteren waard zijn. Afgelopen week kondigde hij zijn volgende tour aan die op 18 september aftrapt in Paradiso. Lekker nieuws, dus! Als je nog niet van plan was om aanstaande vrijdag een wekker te zetten voor de kaartverkoop, moet je misschien even naar Miami Memory luisteren.

De nieuwe single knalt er gelijk in met een harde drum en wat ge-‘ohooo‘ van Cameron. Op de achtergrond klinkt zachtjes het saxofoonspel van Roy Molloy, the best name in showbizz. De eerste teksten – over handjes vasthouden in de stripclub en op het strand – dienen als liefdesbrief aan Miami. Terwijl je je blijft verbazen over de bizarre lyrics, dreunt de beat maar door en voor je het weet staat het nummer alweer op repeat. 

In de clip van Miami Memory is de zanger gepoederd zoals Marie Antoinette, terwijl hij dansend gefilmd wordt door zijn liefje Jemima Kirk. Op Instagram droeg Cameron het nummer op aan de actrice uit Girls: ‘If you can’t afford a ring. You get on the mic and sing. Miami Memory is for Jemima.’

Romantisch, dat is zeker. Met lyrics als ‘Eating your ass like an oyster, the way you came like a tsunami‘ is het koppel niet te preuts om hun relatie te delen met de buitenwereld. We hebben al meerdere pareltjes te danken aan deze muze. Zo liet ze in de video van Stranger’s Kiss als stalkende na-aper haar beste Alex Cameron vertolking zien en in de clip van Studmuffin96 speelden ze samen een vervreemdende slaapkamerscène. In vergelijking is Miami Memory niet eens zo vunzig, dus veeg het schaamrood maar alvast van je kaken.