Het is er weer de tijd voor: lome zomerse dagen met de barbecue en de koelbox binnen handbereik. Een dosis goede muziek daarbij doet wonderen. Zoek je die soundtrack? Zet dan vooral eens de psychedelische klanken van Summerlong van Rose City Band op. Je zakt moeiteloos weg in die hangmat op de cadans van deze perfecte zomerplaat.

Het brein achter Rose City Band is niemand minder dan Ripley Johnson, die je waarschijnlijk nog veel beter kent als de excentrieke frontman van Wooden Shjips en de ene helft van Moon Duo. Johnsons productiviteit kent geen grenzen. De zon schijnt eindeloos, in gedachten bevind je je in een klassieke Amerikaanse slee uit de jaren zeventig ergens niet ver van de Mojave. Deuntjes als Real Long Gone en Only Lonely laten je hoofd moeiteloos wiegen en wegdromen bij de eindeloze wegen en andere vergezichten. Kijk naar de hoes van Summerlong en je snapt het idee. Als je ooit een plaat al kan beoordelen op de cover, dan zeker deze wel.

Dit plaatwerk wordt gedragen door het bedwelmende gitaarwerk van Johnson als een aangenaam meanderend en rustgevend riviertje. Natuurlijk doet het denken aan Wooden Shjips – hoe kan het ook anders met die stem – maar dan veel subtieler en spaarzamer ingekleurd. Twangy ook, als een bloedverwant van het uitgesponnen werk van Jonathan Wilson. Het is de meest pure versie die je maar van Ripley Johnson kan krijgen: fascinerend, gedreven, broeierig en meeslepend.

Zelf zegt hij erover: “Ik dreigde mijn vrienden vaak dat ik een countryrockband zou beginnen, zodat ik met pensioen kan gaan en iedere donderdagavond tijdens happy hour in de kroeg kan spelen. Ik houd van toeren en reizen, maar ik ben ook verzot op het idee van gewoon een lokale band hebben. Meer een sociale muzikale beleving.” En toch is dit vooral een plaat die bij uitstek geschikt is voor op een lange roadtrip. Of – voor nu – om je die vooral in te beelden vanuit de achtertuin.

---

Je kent het vast: alle nieuwe muziek dendert constant door je hoofd, je hebt een waslijst aan nieuwe platen die je nog wilt checken en ondertussen blijven muziekblogs maar volstromen met toffe bands en andere muziekmakers. Het lijkt haast wel alsof al jouw favoriete indie-muzikanten gezamenlijk hebben besloten om állemaal tegelijk nieuw werk uit te brengen. TDI gaat je helpen! 

Normaal is het komkommertijd, zo aan het begin van een nieuw jaar. Maar 2018 bewijst nu al het tegendeel: tientallen bands besloten maar gelijk in januari nieuwe tracks de wereld in te slingeren, en dat werpt zijn vruchten af. Wij selecteerden vijftien frisse tracks voor je, van zowel Nederlandse als buitenlandse bodem. Neem bijvoorbeeld de Amsterdamse band Steve French, dat met EP ‘Colinton’ een flink staaltje emo-indie-noise aflevert. Of Das Bisschen Totschlag (wiens clip we deze week in première lieten gaan), die hoge ogen gooit om de nieuwe Homeshake te worden. Ook Frankie Cosmos, Soccer Mommy en Sunflower Bean hebben na een lange stilte weer mooi nieuw werk! Genoeg om te checken dus.   

Sta je vandaag lekker shows vast te leggen vanaf je telefoon? Een boomerang van een headbangende Gonjasufi voor op je socials? Die chorus van Kevin Morby’s I Have Been To The Mountain even filmen voor de groeps-WhatsApp? Dan ben je waarschijnlijk al zowat vergroeid met je smartphone – je phantom limb, zoals Palaceer Lazaro van Shabazz Palaces het doeltreffend verwoordt.

Tekst Freek Verhulst, Matthijs van Rumpt en Dave Coenen

We leven in een vreemde tijd die we zelf nog maar amper kunnen bevatten tussen (en door) een eindeloze stroom aan prikkels. De machtigste man op aarde, die in de holst van de nacht als een teleurgestelde peuter over zijn spanningen met andere wereldleiders tweet, vat het misschien nog het beste samen. De telefoonimpuls is alom aanwezig; de makkelijke manier om snel vergankelijke onderbuikgevoelens te ventileren, om alle nare gevoelens van de analoge wereld te verdringen met hersenloos entertainment en een lading infinite content én de manier om het kader te delen dat je aan de rest van de wereld wil laten zien. Frame it and name it.

Probeer dat eens niet, communiceert spiritual jazz-icoon Pharaoh Sanders, voorafgaand aan zijn show in de Grote Zaal. Vriendelijk verzoekt hij het publiek geen foto’s te maken of de show door een smartphone vast te laten leggen. Gewoon, kijken met die analoge lenzen in je hoofd en genieten van de show. Andere artiesten communiceren eenzelfde boodschap, maar op een meer genuanceerde manier. Prog-hiphop-duo Shabazz Palaces levert middels de bars op hun Quazarz-tweeluik en een scala aan visuals vanavond commentaar op de gedigitaliseerde schermenmaatschappij en smartphone-vergroeiing. Het tweetal maakt zelf echter ook regelmatig gebruik van een Instagram Story of Facebook-post. Wat men in ieder geval wil op deze Le Guess Who?, is stappen vooruit maken. Niet alleen middels muzikaal experiment en sonische vernieuwing, maar ook op spirituele en maatschappelijke vlakken. Stop dat doosje vol entertainment eens in je broekzak, en luister naar die ene persoon, band, of act die je nog nooit gezien hebt, wiens cultuur je misschien niet begrijpt, wiens genre je helemaal niks leek. Verwerk het. Denk erover na. Begrijp het verhaal, de afkomst, de boodschap, of doe er op z’n minst je best voor.

En daar is op deze Le Guess Who? veel moeite in gestoken. Door de organisatie en de artists-in-residence, ja, maar ook de bezoeker doet moeite op dit festival. Het maakt van deze editie een wereld an sich, waarbij er als collectief moeite wordt genomen om vooruit te gaan. Misschien komt dat bij Sumach Ecks aka Gonjasufi nog niet helemaal over. Deze yoga-goeroe, Flying Lotus- en Gaslamp Killer-kompaan en overall vreemde eend in de bijt, creëert een brei van geluid die hem niet alleen tot buitenbeentje in de door Shabazz Palaces gecureerde hoek op Le Guess Who? bestempelt, maar ook een wereld an sich op het hele festival maakt. Wat zijn muziek haast onverdraagbaar maakt – een alom ronkende bas, vervormde vocalen gebracht met een agressieve catharsis, een onbereikbare podiumattitude – doet je juist blijven staan bij deze show. De twee beatmakers en knoppenfanaten die Sumach Ecks ondersteunen, schieten de vervormde rock-, jazz- en soul-invloeden nog wat verder de ruimte in door 2-stepritmes, drone-geluiden en IDM-elementen toe te voegen. Wat Gonjasufi nu precies wil overbrengen, is niet duidelijk. Er is immers geen donder van wat hij in zijn microfoon brult te verstaan. Wat hij wel bewijst, is dat de scheidslijn tussen irritatie en fascinatie flinterdun is. (DC)

Een van de vroegere acts op de avond is Cate Le Bon in de Jacobikerk. Het is een mooi gezicht: mensen zitten in de kerkbanken, op de stenen grond (waar belangrijke dode mensen uit de veertiende eeuw onder liggen) en er hangen er een paar over een dooptafel. Intussen speelt Le Bon al haar nummers in een kalmere versie op de piano en galmt haar stem heerlijk door de middeleeuwse parochiekerk.  (MvR)

 

Of het nu bij Kevin Morby in de afgeladen Grote Zaal van Vredenburg is, in de broeierige Pandora bij Gonjasufi, of zelfs op de roltrappen in de gangen; het is vroeg op de avond al proppen in TivoliVredenburg. Leuk, zo’n ontdekkingsfestival waar je je als bezoeker wil laten verrassen, maar wie niet vooraf weet waar hij/zij wil zijn, loopt door de drukte voortdurend achter de feiten aan. Ook bij Colin Benders & Maarten Vos in de Hertz, invallers voor Robert Aiki Aubrey Lowe, moet men op de trappen zitten.

Voor wie het gemist had: Benders is geen Kyteman met trompet meer, maar bedwingt met Maarten Vos tegenwoordig de modulaire synthesizer. Elke set is een nieuw experiment, de muziek ontwikkelt zich als een levend organisme. Het ontwaakt langzaam en onhandig, met wat gepiep en gekreun, maar groeit steeds verder en groter. Het levert het soort synthporno op voor wie de Stranger Things-soundtrack nog lang niet beu is, maar het betekent ook dat er soms een minder aantrekkelijke afslag wordt genomen. Al is dat ook weer deel van de charme, natuurlijk. Niet voor niets klinkt er regelmatig júíst enthousiast gejoel als het even stil valt. Nog meeslepender zou het kunnen zijn als de zaal niet tegelijkertijd ook in gebruik was voor een aantal drukke vergaderingen, of zo lijkt het in ieder geval. (FV)

 

Toen ik van tevoren een beetje door de Spotify-playlist van Le Guess Who? wandelde, kwam het nummer Nem Kaldi van Derya Yildirim bovendrijven. De Turkse zangeres met haar Grup Şimşek verrassen de hele EKKO met hun ongelofelijke muzikaliteit. De professionaliteit van iedere muzikant in de band is indrukwekkend en ook zij lijken op hun beurt weer onder de indruk van het enthousiasme van de aanwezigen. Er komt nog een dwarsfluit om de hoek kijken en een Turks instrument dat in ieder geval niet ‘een soort banjo’ is, zoals iemand in de zaal omschreef.  (MvR)

Bij Shabazz Palaces, even later in een stampvolle Pandora, worden we meteen meegenomen naar een andere wereld. Een schets van een Tatooine-achtige wereld als backdrop en een soulclassic – geheel reversed and distorted – zijn al genoeg om de zaal aan te laten voelen als een portaal. Niets op de bühne lijkt dan vandaag ook van moeder aarde te komen, buiten de percussieset van Tendai Maraire: we zijn hier om een karakterschets van onze planeet te maken vanuit buitenstaander Quazarz, die zich verbaast over massale schermverslaving, wapenbezit en onderdrukking van mensen op basis van hun huidskleur. De nevelige raps van Ishmael Butler, de kneiterharde basdrum uit de sampler en de Afrikaanse drums van Maraire vormen een geheel dat nog uren in je hoofd nagonst. De teksten zijn al lastig genoeg om te ontleden op plaat, maar om je zienswijze een handje te helpen zijn er de waanzinnig scherp gekozen visuals, die Black Panther-iconen, historisch straatbeeld in The Bronx, massaconsumptie en schermverslaving vertonen en overduidelijk communiceren welke kant we op moeten.

 

We moeten liever zijn voor elkaar, stilstaan bij problematiek en niet wegkijken, ook niet naar die zoveelste notificatie die vanuit je retina-display in je hoofd kruipt. Een universeel gevoel van verbintenis en vrede handhaven; een kostbaar en makkelijk vergankelijk concept. Het klinkt heel zweverig, maar het ligt eerder binnen handbereik dan je denkt. Je zou kunnen stellen dat het al in de lucht hangt in de Grote Zaal van TivoliVredenburg vanavond. Al een half uur voor aanvang van spiritual jazz-legende Pharoah Sanders zitten alle stoelen in de gigantische concertzaal vol. Mensen proppen zich tussen traptreden, veroveren verhogingen groot genoeg voor een mensenlichaam of klimmen op deurposten(!). Het kan niet anders: dit is de grote naam van Le Guess Who?.

 

Sanders strompelt het podium op, en moet regelmatig zitten. Hij is zeker niet de jongste meer; de vergankelijkheid begint overmacht te krijgen. Maar de energie van het zeer respectvolle en euforische publiek geeft hem de kracht om in een energieke virtuoos te veranderen als hij zijn saxofoon aan zijn mond zet. Een soort Master Yoda met een lightsaber, zou je kunnen stellen. Er komt magie uit die alt sax – als hij speelt hoor je hoe fris en scherp van geest hij nog is, en de eenvoudige bezetting geeft hem alle ruimte voor improvisatie en optimale benutting van zijn capaciteit. Geen koebellen, hoorns, of gejodel zoals op zijn compromis-loze free jazz-platen, maar een show die tot de kern komt met een talentvol kwartet. Bij iedere solo, dansbeweging, zangregel, of thank you van Sanders tijdens The Creator Has A Master Plan licht de zaal op van euforie. Hier ontstaat een geheel van mensen dat samen komt door muziek, zingt, het leven viert en geniet. Zonder telefoons. Als je op je zevenenzeventigste je muzikale vredesboodschap nog zo goed kan overbrengen, behoor je tot de meest fantastische muzikanten en zielen op deze aarde. En ook daarbuiten. Wat een zegen voor iedere Le Guess Who?-bezoeker om deze man te kunnen aanschouwen. (DC)

 

Ook bij de krasse soulveteranen van The Como Mamas in Cloud Nine, nota bene a capella, heeft het publiek vervelend veel last van loslippigheid. Gelukkig zijn de avonturiers die voor het vraagteken in de Jacobikerk kiezen wel in staat om stil te zijn. De enige fanatieke prater is dus verhalenverteller Gruff Rhys (oa. Super Furry Animals) met zijn aanzwellende folkballads, waarop de kerkelijke galm een perfecte aanvulling is. Bovendien is Rhys ontzettend grappig, of het nu in gesprek is met zijn metronoom ‘Ahmed’, dat iets te snel wil, of in zijn uitleg hoe het is om ‘vraagteken’ te zijn. “Ik voel me vereerd, ik denk dat ik mijn naam in ? ga veranderen. Het was alleen wel wat onhandig met melden bij accreditaties, als je naam nergens op een lijst vermeld staat.” (FV)

 

En omdat het zo’n feestje is in EKKO, vliegt de tijd en voor je het weet begint dan ineens de iconische John Maus al over vijftien minuten. Een stukje rennen over de Sint Jacobsstraat blijkt bij aankomst geen zin gehad te hebben: de Pandora in TivoliVredenburg zit propvol. Op basis van filmpjes en verhalen van de dolenthousiaste klootzakken die me deze pijnlijke misser even extra inwrijven, was het wel ‘echt een heel goed concert’. Hij heeft zelfs nog een prachtige versie van Cop Killer gedaan. Super. (MvR)

 

Je zou verwachten dat er heel wat mentale inspanning nodig is om van een lange Pharoah Sanders-show over te stappen naar een experimentele James Holden-performance, maar gek genoeg hangt in de Ronda dezelfde meditatieve sfeer als in de Grote Zaal. Want Le Guess Who? zou Le Guess Who? niet zijn als er dan niet een zaal verder een andere topartiest stond te spelen. Holden speelt met een drummer, saxofonist, trompettist en percussionist en samen leggen ze een stevige en hartstikke strakke bodem voor de rest van de avond vol ‘elektronische muziek’. Klinkt een beetje kut natuurlijk, net als de ‘bandjesmuziek’ die sommigen al lang dood wanen. Het is nu eenmaal niet makkelijk om alle muziek op dit festival te plaatsen en het voelt alsof ieder genre tekort doet aan de experimentele en toch toegankelijke mix die Holden hier de zaal in gooit. Zoals een man schuin voor mij omschrijft in een weloverwogen tweetje op zijn telefoon: ‘Zo James Holden ga je lekker?’ Ja, James Holden gaat lekker #LGW17′. (MvR & DC)

 

Dat kan ook bij King Britt-alter ego Fhloston Paradigm, die desondanks zijn uitgebreid gevierde verjaardag in een bijzonder gefocuste gemoedstoestand verkeert. Ambient à la Nicolas Jaar bouwt hij uit met beats die Floating Points de das om zouden doen, met een progressieve emancipatoire lading. Gedichten als Jackie Earley’s  1.968 Winters worden herhaald over sci-fi soundscapes die de Cloud Nine eer aan zijn naam bezorgt.

“Got up this morning

feeling good & black

Thinking black thoughts

Did black things

Played all my black records

And minded my own black bidness

Put on my best black clothes

Walked out my black door

And

Lawd have mercy

White Snow!”

Driemaal dit gedicht, speeches van Martin Luther King, dromerige muziek: King Britt is trots op zijn afkomst, zijn cultuur en zijn visie op muziek. Prachtig en uiterst belangrijk dat een voornamelijk blank publiek als dat van LGW? deze boodschap en muziek meekrijgt. (DC)

 

Dit keer wel op tijd in de Pandora, wacht ik op Moon Duo. Het duo bestaat uit drie mensen vanavond. Een drummer die heel constant en strak een uur lang krautrockritmes knalt, een vrouw genaamd Sanae Yamada achter de synths en andere machines en Ripley Johnson, bekend van psychrockband Wooden Shjips, op de gitaar. Samen staan ze garant voor mooie combinatie tussen krautpop en psychedelische rock. Met visuals van een autobahn, bliepjes en lange nonchalante gitaarsolo’s krijgen ze alle hoofden aan het knikken. (MvR)

 

Terwijl Ben Frost de Ronda doet opstijgen met wat lijkt op een stroboscoopfeest voor 40 vierkante meter aluminiumfolie, doet hij het overkomen alsof hij middels zijn soundscapes zijn apparatuur op het randje van ontploffing wil brengen. Vlak erna begint OCnotes aan een haast onnavolgbare set in Cloud Nine. Met visuals overladen door soapseries, tekenfilms, storingsbeelden en versnelde klokken, gooit OCnotes de overprikkelende popcultuur in je gezicht door allerlei elementen te verweven, hyperactief te mc’en van genre naar genre te springen – van jazz, tot R&B, tot industrial. Heel iets anders dan wat hij op plaat doet en zeker niet spiritueel verrijkend, maar toch interessant. (DC)

 

Een stuk minder gemoedelijk is het in De Helling bij METZ. En dat is, voor alle duidelijkheid, precies de bedoeling bij de Canadezen. Zo ’s nachts in een zweterige, donkere zaal, zijn de Canadezen helemaal op hun plek en ook het publiek geeft veel terug. Indrukwekkend hoe een band die zoveel energie in een show pompt een uur lang zo constant kan blijven. Tegelijkertijd valt op hoeveel controle de band inmiddels over zijn geluid heeft: alles schiet in het rood, maar nooit wordt het te veel. Geen moment gunt het trio zichzelf of het publiek een moment van adempauze. Pas op het einde begint het een beetje te wankelen als de bril van frontman Alex Edkins al lang en breed is beslagen en zijn blouse is doorweekt. Deze set had geen moment langer moeten duren, en de vraag is of dat überhaupt had gekund: dit is METZ op z’n allerscherpst en meest intens. (FV)

 

De Pandora slaat pas aan het dansen als Hieroglyphic Being staat te spelen. De acid house-achtige set die hij live bij elkaar speelt heeft helemaal de potentie om de warme bovenzaal los te laten gaan, maar het blijft een beetje kalm. De aandacht voor de artiest blijft bij veel mensen te groot om een dansje te wagen dat verder gaat dan een stapje hier en daar. Echt ruimte voor veel meer gedans is er in de propvolle zaal ook niet. Daarvoor moet je naar Cloud Nine, waar Natasha Kmeto speelt. De R&B-achtige jams met jaren tachtig-tint maken alle heupen los. Vanwege het late tijdsslot (drie tot half vier) is het rustig, maar daar lijkt niemand zich druk om te maken. Groovy acts als deze hadden we nog niet veel gezien dit festival en dat had eigenlijk best gemogen, wordt duidelijk bij Kmeto.  (MvR)

 

Maar hoe gek de shows ook zijn, hoe ontoegankelijk de settings lijken, hier op Le Guess Who? staat een publiek dat luistert, dat de smartphones vandaag ook grotendeels wegstopt en de tijd en moeite neemt om weggevoerd te worden. Weg in een eigen analoge wereld, haast niet van deze planeet, die ons leert over onderdrukken en onderdrukt worden, vrijheid, gelijkheid, saamhorigheid en vrede. Hopelijk kunnen we met deze uitstekende muzikale les van de zaterdagavond individueel ook stappen vooruit. En wie het nog niet begrepen heeft, krijgt nog een kans om zich te laten activeren en inspireren door de Black Tarot-lezing en -tentoonstelling op weg naar de uitgang. (DC)

Het was ons weer het maandje wel bij The Daily Indie. Naast Issue #19 hebben wij ons ook ontfermd over London Calling Times: het krantje dat tijdens het showcasefestival twee avonden te lezen was in Paradiso. Maar uiteraard blijft TDI MAG ons kindje. Wacht, zeiden we TDI MAG? Ons magazine heeft weer een update gehad; The Daily Indie Magazine is nu de naam! Behalve een nóg mooiere voorkant is er echter weinig gesleuteld aan de inhoud. Het nieuwe tijdschrift staat als vanouds bol van de interviews, specials en nieuwe muziek zoals jullie die van ons gewend zijn. 

Foto: Melanie Marsman

Voor deze issue hebben wij weer een flink rondje Nederland gedaan, zo waren wij in Rotterdam om Purity Ring te interviewen, vroegen wij Jacco Gardner en Will Butler het hemd van het lijf in Amsterdam. Ook Drenge en East India Youth moesten aan ons vragenvuur geloven. Alle artiesten zijn uniek op hun eigen manier en hebben elk een bijzonder leeswaardig gesprek opgeleverd. Eén ding hebben deze backgroundstory’s gemeen: de artiesten vertellen namelijk allemaal over hun nieuwe album, en die zijn beslist eindlijstjeswaardig. 

 Foto: Ida Blom

Genre-starters

Speaking of which: zelf hebben wij ook het een en ander te melden over albums. Zo is ‘II’ van Metz ons Album van de Maand en ook de albums van onder andere Mikal Cronin, Palma Violets, Circa Waves en Sufjan Stevens ontkomen niet aan onze pittige, maar o zo rechtvaardige mening. En nu we toch nog in de albumvibe zitten, wij stellen je vol enthousiasme voor aan onze nieuwste rubriek: Avant la Lettre. Wij van The Daily Indie zijn dan wel 24/7 met nieuwe muziek in de weer; we weten wel waar het vandaan komt. Daarom bespreken wij elke maand een album die de grondvesten vormt voor zoveel artiesten waar wij nu van genieten. Met allereerst: ‘Nuggets.’ De allereerste Garagerock-compilatie, gesierd door artiesten zoals The Kingsmen, The Sonics en Birdwatchers. Pittig spul!

Eindhoven Psych Lab

Ook op het gebied van livemuziek is mei niet bepaald zuinig en hebben we weer een mooie lijst samengevat van de tofste gigs. Juni begint ook lekker met het Eindhoven Psych Lab Festival, dat weer plaats zal vinden in de Effenaar en met een line-up, gevuld met onder andere Moon Duo, The Soft Moon, Morgan Delt, Ultimate Painting en Bed Rugs, die er niet om liegt. Wij hebben dit festival eens even goed uitgelicht in een mooie spread, dus je kunt je alvast goed inlezen voordat je naar het zuiden gaat 5 en 6 juni (want ja, je moet erbij zijn!). 

TDI Radar

Zeker niet over het hoofd te zien is onze Radar, want daar draait het tenslotte allemaal om. Nieuwe muziek! Deze maand plukten wij onder andere Communions, Spring King en Sheer Mag uit de bergen bandjes die deze wereld te bieden heeft. Daarnaast wordt onze verkering met EKKO verder uitgelicht, samen met een prachtige poster van Jeroen Klootsema voor de avond op woensdag 20 mei (met Warm Soda, The Miseries en The Black Cult). En als de slagroom op de taart, hoe kan het ook anders, hebben wij weer de beste nummers van de afgelopen maand op een rijtje gezet; met als song van de maand The Maccabees – Marks To Prove It. TDI MA….. The Daily Indie Magazine Issue #19 is vandaag uitgekomen! Koop hem hier!

 Foto: Robin Alysha Clemens

Tekst Mabel Zwaan & Jente Lammerts

Lusts
Lusts is al enige tijd een vertrouwde gast op onze radar. De twee Britse broertjes – die zijn er wel meer deze editie – openen dapper (met een bos sleutels om de nek) de kleine zaal, en daarmee het festival. De synthesizers en basgitaar tovert Lusts uit een bandje, maar dit doet niks af aan de, nogal timide, performance van het tweetal. Toch doet het publiek niet z’n best dit timide sfeertje te veranderen. Tot Temptation. Deze track betekende hun bescheiden doorbraak en is waarschijnlijk ook de reden dat de gebroeders Stone dit podium hebben bestegen. Hij zou perfect werken op een festivalweide, maar in de kleine zaal van Paradiso gaan de voetjes ook al voorzichtig van de vloer.

 

Spring King
De grootste belofte van de poster van de eerste dag van London Calling is misschien wel de jonge band Spring King. De zingende drummer Tarek Musa verbouwde zijn badkamer tot studio, nodigde zijn BFF’s uit en Spring King was geboren. Wie is er tenslotte geen goede muzikant in de badkamer? Het viertal weet zich daarbuiten ook prima te redden. De pittige, korte, catchy nummers komen uit hun tenen en weten, in tegenstelling tot Lusts, onze tenen dit keer echt van de grond te liften. Musa laat ons zuchtend weten hoe uitgeput zij wel niet zijn, maar ook hoe intens gelukkig ze zich voelen met onze Nederlandse koppies voor hun neus. Deze sympathieke dudes uit de UK komen er wel.

Happyness
De band Happyness, die gisteren nog de London Calling Times-cover sierde met een interview, begint na het ongemakkelijke betreden van het podium meteen met de flauwe grap ‘this is how one of our songs goes’. Na hun optreden vorig jaar in de bovenzaal van Paradiso is het nu tijd voor het echte werk: met een veel dikkere en meer geraffineerde sound kan de lo-fi sleazy rockband de grote zaal van de Nederlandse poptempel gemakkelijk aan. De drie jongens staan nog steeds even sarcastisch en nonchalant op het podium: één van hun grootste charmes. De aparte samples en Julian Casablancas-achtige vocals maken maken dit optreden tot een van de beste van de avond. Van een paar ballads is de band ook niet vies. Het maakt de set niet minder saai, wat best een prestatie is voor een festival met zo’n praatgraag publiek als London Calling. Afsluiter Montreal Rockband Somewhere verhoogt het serieusheidsniveau van de ontzettend vette en onverwacht strakke show.

Foto: Remco Brinkhuis 

Slaves
“AMSTERDAAAAAAAM, SO NICE TO BE HERE!” Aldus de kale gasten van Slaves. Wat volgt is hard. Heel hard. Zonder twijfel het meest harde wat London Calling vandaag te bieden heeft. Isaac Holman ramt alsof zijn leven er vanaf hangt op de drums met de blik van een soldaat middenin een slagveld. Deze agressie is perfect in balans met de (hilarische) anekdotes die Holman tussendoor verteld. Iets over onderbroeken, iets over metro’s, iets over suiker dat smaakt naar zout. Maar vooral over Bigfoot, en de eindeloze zoektocht naar een auto in Where’s Your Car Debbie. Zijn shirt ligt ondertussen in een hoek, een waterval van zweet sijpelt tussen zijn borstharen door en zijn oorbelletje glimt in de spotlights. Het publiek smult ervan, en uiteraard kan een moshpit niet ontbreken.

 Foto: Remco Brinkhuis

Moon Duo
Laten we eerlijk zijn: Moon Duo is de kleine zaal van Paradiso ondertussen al dik ontgroeid. De zaal staat dan ook stampvol wanneer het psychedelische trio (trio?!) het podium betreedt. Gewapend met de beste merchandise, de beste visuals en de beste verzameling pedalen sleept Moon Duo ons mee naar de krochten van ons bewustzijn. We worden meegezogen door de extreem trippy visuals en de slepende, ietwat langdradige ritmes. De psychedelische lovebirds, en het mysterieuze derde mannetje achter de drums, hebben ons in hun greep. Het publiek weet hier echter uit te ontsnappen door er zo nu en dan een verlegen moshpit tegenaan te gooien. Alles kan. Maar de volgende keer zien we Moon Duo in een grotere zaal, that’s for sure.

The Districts
Het eerste wat opvalt bij een optreden van The Districts uit Lititz, Pennsylvania is de moves van de bandleden. De krullenbos van frontman Rob Grote zwiept naar elke hoek van het podium en hij maakt spastisch bewegen cool. De zaal bruist van de jeugdige energie. De jongens creëren niets wat we nooit eerder hebben gehoord, maar de tempoverschillen in Long Distance en 4th and Roebling houden de show waanzinnig spannend en in balans. Bij het laatste nummer gaat er even iets mis. Grote ramt verwoed op zijn pedalen en pakt uiteindelijk maar een andere gitaar. Dat The Districts een ontzettend goed op elkaar zijn ingespeeld, blijkt uit de manier hoe zij dit kleine drama opvangen: gewoon doorspelen.

 

 

Op 24 en 25 april is het weer tijd voor de (inmiddels legendarische) lente editie van London Calling in Paradiso! De afgelopen jaren werden de twee podia gesierd door onder andere The Kooks, Blur, Franz Ferdinand, Royal Blood, London Grammar, Spoon, Jungle, Fat White Family, Childhood…

Zo kunnen we nog even doorgaan. Ook dit keer is de line-up weer niet mis. Of Montreal, Moon Duo, Drenge, As Elephants Are, Cosmo Sheldrake, Slaves, Happyness en The Districts zullen ongetwijfeld niks van dit weekend heel laten. Daar kun jij getuige van zijn!

Deel de Facebook-post of retweet op Twitter om kans te maken op 2×2 kaarten!

Bekijk hier de aftermovie van London Calling 2014 #2

 

Op 5 en 6 juni presenteert de Effenaar samen met het Liverpool International Festival of Psychedelica het Eindhoven Psych Lab! Nadat de eerste editie al een succes was in 2014, belooft het voor de tweede keer op een rij een dik psychedelisch spektakel te worden in Eindhoven. Zeker met nieuwe namen als Moon Duo, Earth, The Soft Moon, Klaus Johann Grobe, Ultimate Painting, The Soft Walls, zZz en The Lucid Dream, die vandaag zijn toegevoegd aan het programma. 

Niet alleen is het bovenstaande rijtje al genoeg reden om naar eens een lekker weekendje naar Eindhoven af te zakken, maar ook Jacco Gardner, Morgan Delt, Doug Tuttle en The Limiñanas staan genoteerd op de line-up. Voor de gehele line-up, check de website van het festival.

Visuals
Eindhoven spat begin juni dus weer uit zijn voegen van de psychedelica. Niet alleen vanwege de meer dan dertig bands die op het festival spelen, maar ook omdat het festival altijd meer biedt dan dat. In de Effenaar is er opnieuw een expo, ditmaal van Glenn Peeters (van Radar Men From The Moon) en Pernilla Ellens, foto’s uit de jaren tachtig van het Natlab in Eindhoven die gemaakt zijn door Ed van der Elsken en het ‘Waterballet’ van Kamiel Rongen. Er wordt binnenkort nog meer bekend gemaakt, we houden je op de hoogte!

 

 

Tickets:
Weekend tickets: € 67.50
Day tickets: € 37,50
Weekend including hotel for two people € 275,-

Website: http://www.eindhovenpsychlab.com
Facebook: https://www.facebook.com/eindhovenpsychlab
Twitter: http://www.twitter.com/EhovenPsychLab 

 

Het Valkhof Festival in Nijmegen heeft weer een paar nieuwe namen toegevoegd aan de toch al prachtige line-up van 13 tot en met 19 juli. Een hoop nationale en internationale acts staan geprogrammeerd op het festival dat door te breken artiesten een mooi podium biedt. De laatste namen die aan de line-up toegevoegd zijn: Tangarine, BlackBoxRed en Amber Arcades. Zij staan naast bands als Jacco Gardner, Earth Mk. II, Spilt Milk, Suit And Tie Johns, White Fence, Warm Soda, The Wytches, Moon Duo, White Denim, Nouveau Vélo, WOLVON en Austra op het programma.

 

Schema
Het volledige programma kun je hieronder checken, voor meer informatie ga je naar de website van Valkhof Festival. Altijd goed om te vermelden is het feit dat het ook nog eens een gratis festival is. Als je je alvast wilt inluisteren, dan is er ook nog een speciale Spotify Playlist.

Zaterdag 13 juli

19.00 – 19.45 Tangarine

19.45 – 20.15 Earth Mk. II

20.00 – 20.15 Rather Real | Chocolade

20.15 – 21.00 Colin Stetson

20.15 – 20.45 Aziz | Chocolade

20.45 – 21.30 Flow & Co | Chocolade

21.00 – 21.30 DNMF

21.30 – 22.30 Tamikrest

21.45 – 22.30 Coely

22.30 – 23.15 BlackboxRed

23.00 – 00.00 BadBadNotGood

23.15 – 00.30 Bixiga 70

 

Zondag 14 juli

14.30 – 15.00 Spilt Milk

15.00 – 16.00 Two Gallants

15.30 – 16.00 The Naked Sweat Drips

16.00 – 16.45 Amber Arcades

16.30 – 17.00 Rectum Raiders

16.45 – 17.30 Orlando

17.30 – 18.15 Mary Ocher & Your Government

17.30 – 18.00 Mannheim

18.30 – 19.30 Akron/Family

18.30 – 19.00 Ashes of Many

19.15 – 20.00 Suit And Tie Johns

19.45 – 20.15 Stonerfront Nijmegen | FortaRock

20.00 – 21.00 Jonathan Wilson

20.45 – 21.30 Raketkanon | FortaRock

21.00 – 21.45 Warm Soda

21.45 – 22.45 RocketNumberNine

22.00 – 23.00 Hacride | FortaRock

22.45 – 23.30 The Wytches

23.30 – 00.30 Midnight Juggernauts

23.30 – 00.30 Kvelertak | FortaRock

 

Maandag 15 juli

19.00 – 19.45 Ignatz

19.45 – 20.45 Terakaft

19.45 – 20.45 Truckfighters

20.45 – 21.30 King Ayisoba

21.30 – 22.30 Moon Duo

21.30 – 22.30 Sinkane

22.30 – 23.30 Camera

23.30 – 00.30 Uncle Acid and the Deadbeats

23.30 – 00.30 José James

 

Dinsdag 16 juli

19.00 – 19.45 Tessa Rose Jackson

19.45 – 20.45 Concrete Knives

20.00 – 21.15 Guus | Give It Dub

20.45 – 21.30 Nouveau Vélo

21.15 – 22.30 Obscure | Give It Dub

21.30 – 22.30 Puggy

22.30 – 23.30 Swindle | Give It Dub

22.30 – 23.15 Mr. Vast

23.30 – 00.30 Kensington

23.30 – 00.30 BeeVee | Give It Dub

 

Woensdag 17 juli

19.00 – 20.00 Alela Diane

20.00 – 21.00 DBS

20.00 – 20.30 Camilla Sparksss

20.35 – 21.30 Jacco Gardner

21.00 – 22.00 Shigeto

21.30 – 22.05 Only Real

22.00 – 23.00 Phacts

22.05 – 23.00 Meridian Brothers

23.00 – 23.30 Wolvon

23.00 – 00.30 Cashmere Cat

23.30 – 00.30 White Denim

 

Donderdag 18 juli

19.00 – 19.45 Ásgeir Trausti

19.45 – 20.30 Postmodem

20.00 – 21.00 Makx | Planet Rose

20.30 – 21.15 Rangleklods

21.00 – 22.30 Tripeo | Planet Rose

21.15 – 22.00 J.C. Satàn

22.00 – 22.45 Sexy Sushi

22.30 – 00.30 Rødhåd | Planet Rose

22.45 – 23.30 White Fence

23.30 – 00.30 Austra

 

Vrijdag 19 juli

19.00 – 19.45 Guild of Stags

19.45 – 20.30 Lavalu

20.00 – 21.00 Mical Rhebess | NEW

20.30 – 21.30 Stuurbaard Bakkebaard

21.00 – 21.45 Julien Mier | NEW

21.30 – 22.15 Gelbart

21.45 – 22.30 Kalima featuring  Unannounced Guest (live) | NEW

22.15 – 23.15 De Tweede Speeldoos door Roos Rebergen & Torre Florim

22.30 – 23.15 Near Earth Object | NEW

23.15 – 00.00 Hausmagger

23.15 – 00.30 Vincent Leijen | NEW

00.00 – 01.00 De Rooie Neger

 

De blauwe maandag op het werk is weer voorbij en de maandagavond kan weer beginnen (ik vind ’t zelf altijd een bijzonder fijne avond. Geen idee waarom overigens, ’t is een gevoel). Daarom dacht ik: zal ik eens even wat leuke liedjes op een rij zetten om lekker de avond mee in te gaan? Komt ‘ie dan!


Balthazar – The Oldest Of Sisters



Bat For Lashes – All Your Gold



Cold Showers – Violent Cries



FIDLAR – Cheap Beer



The Brights – Our Teenage Years



Egyptian Hip Hop – Yoro Diallo



Moon Duo – Sleepwalker



Fawn Spots – Spanish Glass



Elementary Penguins – Everybody Knows My Name Especially On The Dance Floor



Peace – EP Delicious

Hij is er weer! De Spotify Playlist voor september van The Daily Indie staat klaar om geluisterd te worden. Met 51 nieuwe nummers, die bij elkaar  garant staan voor weer genoeg indie-plezier!

Zo vonden we deze maand onder andere de volgende bands:
Met onder andere: Animal Collective, Anne Soldaat, Ariel Pink’s Haunted Graffiti, Bloc Party, Blonde Summer, Conveyor, Deap Vally, Diamond Rugs, Dum Dum Girls, Fergus & Geronimo, FIDLAR, Grizzly Bear, The History Of Panic, Hooded Fang, How To Dress Well, Jen Schande, Jessie Ware, John Coffey, John Maus, King Tuff, Koko Beware, Mind Spiders, The Minutes, Moon Duo, Niki & The Dove, Opossom, Permanent Collection, Purity Ring, Spector, Spider Bags, Stealing Sheep, The Tenant, Theme Park, Trails And Ways, The Vaccines, Villagers, White Rabbits, Woods, Work Drugs & Yeasyer

Check de lijst hier!!

Alle oude playlists zijn hier te vinden!