We hebben op de redactie lang naar Misty Fields toegeleefd, het festival dat afgelopen weekend plaatsvond in Asten-Heusden en elk jaar weer een waanzinnige hoeveelheid toffe acts samen weet te brengen in de bosrijke omgeving van het festival. Vanuit The Daily Indie gingen er twee fotografen naar het festival om de magie van het festival op de gevoelige plaat vast te leggen.
Want er was genoeg te beleven en daarom waren Sabrine Baakman en Ab Al-tamimi te vinden in Brabant en schoten ze de ene na de andere toffe pic. Van Tony Clifton tot Cut Worms, Equal Idiots, METZ, Moaning, Tijuana Panthers, Korfbal en allerhande feestvreugde. Ja, het leven was mooi op Misty Fields.
The Daily Indie Presents Moaning & Cut Worms Donderdag 30 augustus
We ronden de zomer dit jaar wel erg mooi af op 30 augustus, wanneer we de show van Cut Worms en Moaning presenteren in EKKO. En van dat vooruitzicht worden we zo blij dat we besloten om Moaning-frontman Sean Solomon te bellen om te horen waar de band allemaal mee bezig is en uiteraard over de komende tour.
De ochtend is in Los Angeles net langzaam zijn kleuren over het land aan het schilderen, terwijl we Solomon aan de lijn krijgen. Sinds een paar jaar vormt hij met zijn twee vrienden Pascal Stevenson en Andrew MacKelvie de postpunkende band Moaning. Wij krijgen dit trio op de radar in december van het vorige jaar, met de release van de single Don’t Go. Daarbij werd ook meteen duidelijk dat de band bij Sub Pop had getekend en stond het al in de sterren geschreven dat deze band het weleens goed zou kunnen doen. Ondertussen volgden de singles Artificial en werd met Tired de laatste zet gegeven voordat het zelfgetitelde debuutalbum in maart dit jaar verscheen.
Nu zijn we weer een paar maanden verder en heeft de band inmiddels al op London Calling gespeeld en speelden de drie een paar weken later nog op Best Kept Secret. Nu komt Moaning terug voor een nieuw rondje Europa en komt de band de genadeslag toebrengen met zijn ijskoude sound. We vragen Solomon wat er de laatste tijd zo allemaal door zijn hoofd speelt. “Nou, ik moet over een paar dagen voor de eerste keer een verstandskies laten trekken, dat houdt mij op dit moment wel bezig, ja.”
Spelen/balanceren
Sinds we over de eerste single in december schreven tot en met nu, is er wel het een en ander gebeurd voor de band. Hoe kijkt Solomon terug op deze periode? “In onze dagelijks levens is er niet zoveel veranderd, behalve dat we nu ontzettend veel touren. Sinds maart hebben we zo’n 65 shows gespeeld, dat is best veel”, zegt hij. “Daarbij kwamen er wel dingen omhoog waar je niet zo snel bij stilstaat van tevoren, het is toch best zwaar om zoveel weg te zijn. Zo is het lastig om goede relaties met mensen thuis te onderhouden als je lang weg bent, maar ook om goed voor jezelf te zorgen als je zoveel reist.”
En zo heeft de band nog wel meer (goede) ervaringen opgedaan dit jaar. “Er waren veel goede momenten tijdens de laatste tour. Zo heb ik geleerd mijn gitaar op mijn hoofd te balanceren, dat was tof”, lacht hij. “Nee, maar we hebben wel een paar grote shows kunnen doen en veel bands gezien en ontmoet die we tof vonden. Zo stonden we tijdens één festival in Frankrijk geboekt tussen Beck en The Jesus Mary Chain geprogrammeerd, dat zijn mooie dingen.”
Sub Pop/stress Een grote hulp in het verspreiden van de bandnaam is zonder meer Sub Pop geweest, het legendarische label met een roster om U tegen te zeggen en Moaning tekende voor zijn debuutalbum. “Dat scheelt echt een hoop, ze financieren onze video’s, zorgen voor aandacht in de pers, doen al het fancy labelwerk en ze zijn erg aardig tegen ons. Het is zeker een grote reden dat mensen nu van onze band hebben gehoord. Daarvoor luisterde er niemand naar ons”, zegt de zanger. “Het is erg fijn om zo’n team achter je te hebben staan. Verder doen we nog best veel zelf, we hebben geen manager. Maar het is ook goed om zelf dingen blijven te doen.”
Sean, Pascal en Andrew kennen elkaar al jaren en weten ondertussen wat ze aan elkaar hebben. Toch is deze intensieve periode van touren en het uitbrengen van een album de groepsdynamiek nauwelijks veranderd volgens Solomon. “Uiteraard leer je een hoop van elkaar als je de hele dag in een bandbus opgepropt zit, maar we zijn al meer dan tien jaar vrienden en spelen al zo’n vijf jaar als band, dus dat zit wel goed. Het is alleen wel meer ‘werk’ geworden en het is allemaal een stuk stressvoller omdat het nu serieuzer is. Het is allemaal behoorlijk snel gegaan, dus we moeten nog een hoop verwerken wat er het afgelopen jaar allemaal op ons af is gekomen. Alleen daar is nog nauwelijks tijd voor geweest.”
Debuutalbum/nieuw materiaal/cults Het ging inderdaad hard vanaf het moment dat het album aan werd gekondigd en de eerste singles werden gelanceerd. Terugblikkend op het album: waar is Solomon eigenlijk het meest blij mee? “Met meerdere dingen wel. Ik ben erg blij met hoe het opgenomen is, de liedjes klinken op hun allerbest, we hebben er alles uit weten te halen voor mijn gevoel.” Dat lukte onder meer door de hulp van producer Alex Newport, die eerder met bands als At The Drive-in, Death Cab For Cutie, Bloc Party en Pissed Jeans werkte. Solomon: “Ja, hij heeft ons zeker geholpen om meer uit onze sound te halen. Voor een nieuwe plaat willen we ook zeker weer met hem de studio in duiken, ik vind het erg fijn om met hem te werken. Hij begrijpt onze referenties en wat we willen doen. En hij koopt altijd biertjes voor ons terwijl hij zelf niet eens drinkt.”
Er wordt dus alweer rustig geschreven aan nieuw materiaal, al is de beschikbare tijd om te schrijven hem niet altijd gegund. “Zodra ik thuiskwam van tour ben ik weer wat dingen gaan schrijven. Dat mis ik weleens tijdens het touren: de mogelijkheid om eventjes met je gitaar een liedje te schrijven. Maar dat komt wel weer, op het moment hebben we aardig wat demo’s liggen, alleen daar zijn we nog veel te kritisch over op het moment. Voor het nieuwe werk ben ik minder geïnteresseerd in het denken in genres of wat dan ook, maar wil ik puur de focus leggen op een goed liedje en vanuit daar werken. Met die manier van werken zal het nieuwe album diverser worden denk ik.”
Er is tijdens de tour in ieder geval genoeg tijd om over nieuw werk na te denken. Zo zijn er nogal wat uurtjes te doden, waarmee houdt Solomon zich zoal bezig de komende weken? “Ik lees aardig veel op tour en sinds kort heb ik een nieuwe iPad waarop ik boeken lees. Dat is wel een fijn ding, als ik daarop lees word ik minder misselijk dan als ik een papieren boek lees”, vertelt hij. “Op het moment lees ik Ain’t I A Woman van Bell Hooks over zwarte vrouwen, racisme, seksisme en feminisme en lees ik op het moment aardig wat boeken over kritische theorieën. Eentje daarvan is Capitalist Realism: Is there no alternative van Mark Fisher. Over de periode na de val van de Sovjet-Unie en het feit dat we eigenlijk geen alternatief kunnen bedenken voor ons huidige kapitalistische systeem. De schrijver van dit boek heeft trouwens vorig jaar zelfmoord gepleegd, nogal een verdrietig verhaal”, vertelt Solomon. “Verder luister ik graag naar podcasts over cults, eentje die ik graag luister is Heaven’s Gate.”
Heden/toekomst
Dan nog even vooruitkijkend naar de komende shows van Moaning. Want ondanks dat het allemaal zo hard is gegaan, zijn er toch bepaalde dingen die Solomon al geleerd heeft dit jaar? “Dat er altijd wel bier en eten is, maar dat je het niet altijd hoeft te nemen. De volgende dag is het er ook nog wel”, grinnikt hij. “Tijdens het touren leren we elke dag, het zit in kleine dingetjes als het geluid of communicatie. Ik heb echt het idee dat we als band elke dag beter worden tijdens een tour.”
Vanuit reflectie kijken we de toekomst in: welke weg zou Solomon graag willen bewandelen met de band? “Ik heb vooral erg veel zin om een volgend album op te gaan nemen en iets unieks te maken, te blijven touren en videoclips op te nemen”, vertelt Solomon. “En het lijkt alsof alles alleen maar beter en makkelijker gaat, we hebben de eerste grote stappen als band gezet en nu kunnen we verder. We bevinden ons op een plek waar we wat comfortabeler kunnen touren, coole shows kunnen spelen en dat we ook nog mensen bereiken met wat we doen. Vanuit hier wil ik graag naar een punt toe waar alles zo goed mogelijk is, van ons livegeluid tot de lichtshow en elk ander detail. Het is een proces van paying our dues tot een zekere hoogte en we moeten onszelf telkens iets verder omhoog werken.”
Het ene moment wil je het liefst je zwarte goth-outfit à la Siouxsie Sioux uit de kast trekken, het volgende moment denk je: ‘Nah, weet je, laat maar effe.’ Dat is wat er gebeurt met dank aan de titelloze debuutplaat van Moaning. De band is een ruwe diamant die nog flink geslepen moet worden, maar ook zeker al z’n sprankelende momenten kent.
Best een tijdje heeft het geduurd voordat de band met deze plaat kwam. Het trio ontmoette elkaar namelijk al zo’n tien jaar geleden in de punkscene van thuisstad Los Angeles, maar het vormen van de band liet nog even op zich wachten, evenals een album. Nu is dat debuut er, en het is er een van moodswings. Aan de betere, positieve zijde: Moaning heeft een groot talent voor het precies vangen van dat typische dreigende postpunk-geluid. Don’t Go is een briljante opening, met snelle, stuwende drums en heerlijk duistere zang van Sean Solomon. Of Artificial, dat door overstuurd klinkende gitaren overduidelijk flirt met de goth-grootheden van Bauhaus.
Opvulgehalte
Zo zonde dat een aantal van de tracks ook een hoog opvulgehalte heeft. Te zeer nét niet. Neem Useless, dat eigenlijk nergens naartoe gaat en wat voortkabbelt door gitaren waar te veel reverb op zit en die de boel erg overstemmen. Het is al vaak geprobeerd, zo’n dwars geluid te creëren. Niks mis mee, maar doe het dan goed. Want anders wordt het nummer, ja sorry, ook gewoon wat useless. Of afsluiter Somewhere In There, waarin Solomons zang verdrinkt onder al het geluidsgeweld. Waarom nou toch?
Het zit er dus wel in, maar Moaning moet leren selecteren welke liedjes beter nog even in de kast kunnen blijven staan, en ook dat luid gitaargeweld niet altijd alles beter maakt. Soms heerst er een gebrek aan originele ideeën bij de band en dat is jammer, zeker als de plaat ook genoeg spannende postpunk-momenten heeft. Want die zijn er echt wel. Dus kom op Moaning, even terug naar start en nog een keer gooien met die dobbelsteen. Ik geloof in jullie.
Moaning is uit via Sub Pop Records. Op zondag 10 juni staat de band op Best Kept Secret.
Je kent het vast: alle nieuwe muziek dendert constant door je hoofd, je hebt een waslijst aan nieuwe platen die je nog wilt checken en ondertussen blijven muziekblogs maar volstromen met toffe bands en andere muziekmakers. Het lijkt haast wel alsof al jouw favoriete indie-muzikanten gezamenlijk hebben besloten om állemaal tegelijk nieuw werk uit te brengen. TDI gaat je helpen!
Normaal is het komkommertijd, zo aan het begin van een nieuw jaar. Maar 2018 bewijst nu al het tegendeel: tientallen bands besloten maar gelijk in januari nieuwe tracks de wereld in te slingeren, en dat werpt zijn vruchten af. Wij selecteerden vijftien frisse tracks voor je, van zowel Nederlandse als buitenlandse bodem. Neem bijvoorbeeld de Amsterdamse band Steve French, dat met EP ‘Colinton’ een flink staaltje emo-indie-noise aflevert. Of Das Bisschen Totschlag (wiens clip we deze week in première lieten gaan), die hoge ogen gooit om de nieuwe Homeshake te worden. Ook Frankie Cosmos, Soccer Mommy en Sunflower Bean hebben na een lange stilte weer mooi nieuw werk! Genoeg om te checken dus.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
