Op 30 juni verzamelt onbekend, maar veelbelovend talent zich in het Zuiderpark in Rotterdam. Opvallende, vernieuwende en verrassende muziek vormt de rode draad voor het eendaags festival waar we op vorige edities onder meer The xx, De Likt, Sevdaliza, The Vaccines en Interpol zagen. Ook dit jaar is er weer ruimte voor lokaal talent zoals Les Robots.
Veel is er niet bekend over de Rotterdamse band Les Robots, maar we hebben ons laten vertellen dat het viertal live een utopisch scifi-landschap weet te creëren. Vorig jaar bracht de band zijn eerste 7-inch-vinyl uit via Spazz Records. Verwacht op Metropolis futuristische taferelen met een retro-twist die binnen het genre rock te categoriseren zijn.
Wij vroegen Les Robots een inspiratie-playlist te maken ter voorbereiding op Metropolis. Robots vormen de rode draad doorheen de playlist, maar ook een meer ruimtelijke thematiek is duidelijk aanwezig. Zeventien nummers lang geniet je van nummers die je volgens de band perfect voorbereiden – in de mate van het mogelijke – op de band zijn live-set tijdens Metropolis.
We komen onder meer The Tornados, Los Baby’s, The Moontrekkers, Joe Meek & The Blue Men, Mister Ondioline, The Bunnys, Frank Chacksfield en Les Yper Sounds tegen. We vroegen de band nog even naar wat inspiratie bij de nummers, maar wij kregen te horen dat “robots geen interviews geven” en dat snappen we eigenlijk ook wel. Luister hem hieronder en kom de robots op 30 juni zelf aanschouwen.
Ten eerste even goed opletten: Metropolis Festival vindt voor de eerste keer niet plaats op de eerste zondag van juli, maar de laatste zondag van juni. Gelukkig verandert er niets aan de formule van het festival: toffe bands in het Zuiderpark met lekker eten, drinken, het is gratis én die Rotterdamse gezelligheid krijg je er gewoon bij!
Door de jaren heen stonden er bizar goede artiesten op Metropolis Festival, van The Strokes tot Japandroids, Parquet Courts, The xx, Jagwar Ma, Glass Animals, Spoon, Bonobo, The Prodigy, Primal Scream, Soulwax, Kurt Vile, Thee Oh Sees en vorig jaar nog Confidence Man, Day Fly, Lewsberg, Bad Sounds en Caroline Rose.
Voor de aankomende editie worden vandaag de eerste namen zeven namen bekendgemaakt door het festival. Te weten: Tabitha, The Murder Capital, The Slow Readers Club, Underground System, GRiZ, Mt. Joy en All Them Witches.
Hoe die acts allemaal klinken? Hieronder nemen we de eerste selectie met je door in de vorm van een aantal audiovisuele voorproefjes! Zet hem maar in je agenda, dat wordt een fissa in het Zuiderpark!
Heet van de naald: nieuwe namen voor Metropolis Festival! Het Rotterdamse festival viert dit jaar zijn dertigste jubileum op zondag 8 juli, wanneer het Zuiderpark weer omgetoverd wordt tot een terrein met niet alleen lekker eten en drinken, maar ook nog eens de heetste, nieuwe acts.
Vandaag kondigde Metropolis aan dat ze voor de jubileumeditie in juli The Garden terugkeert naar het Zuiderpark. Nee, niet de band, het podium, dat voor het laatst deel uitmaakte van het festival in 2014, maar nu dus terug van weggeweest is. De line-up van The Garden bestaat grotendeels uit nieuwe, jonge smaakmakers uit de Nederlandse hiphop. Zo voegde het festival vandaag Kevin, Bokoesam, Latifah, Leafs en Poke aan de line-up toe. The Garden is daarnaast ook het podium voor (piep)jong talent; muzikanten die via de open call van Talent Stage een plek in de line-up van Metropolis weten te bemachtigen spelen eveneens op dit teruggekeerde podium. Aanmelden voor Talent Stage kan nog tot en met 7 juni.
Een tijdje geleden hadden we al de eerste namen voor Metropolis voor de editie van dit jaar, met onder meer Caroline Rose, Confidence Man, Lewsberg, Alice Merton, Arcane Roots, Bad Sounds en Tamino. Check hieronder de nieuwe toevoegingen aan het programma!
Juni is alweer halverwege en dat betekent dat Metropolis Festival staat te popelen in onze redactieagenda. Op zondag 2 juli komen er weer tienduizenden bezoekers naar het Zuiderpark in Rotterdam om nieuw, muzikaal talent te ontdekken op het gratis festival. Om nog dieper in het festival te duiken – dat bands als The xx, The Strokes, Thee Oh Sees, The Black Keys en Kurt Vile al vroeg in de smiezen had – gingen we in gesprek met festivalprogrammeur Joey Ruchtie.
Vorige week las je al een interview met een van de acts waar we onwijs naar uitkijken: IDLES. Deze week zijn ook de laatste namen aangekondigd. Met dit interview blikken we vooruit met niemand minder dan de programmeur van het festival: Joey Ruchtie. Hij zorgt ervoor dat al deze bands naar Rotterdam komen. De programmeur (o.a. ook verantwoordelijk voor de programmering van De Oosterpoort, ESNS, Paaspop en Noorderzon) schijnt voor ons een licht op de achterzijde van het festival, dat alweer sinds 1988 wordt georganiseerd in de Maasstad.
Blank canvas Een vraag die bij ons al snel omhoog komt: met ál die honderden toffe bands die er rondlopen, waar begin je? “Ja, waar begin je? Je hebt een blank tijdschema voor je en die moet gevuld worden”, lacht de programmeur. “Zo rond november, december begin ik in mijn hoofd met het festival en ik heb er natuurlijk wel een bepaald idee bij. Al heb ik van tevoren echt geen idee waar het schip gaat stranden. Vaak begin ik gewoon door een band of vier, vijf uit te nodigen waarvan er één of twee kunnen, en op die manier is er alvast een muzikale richting. Dan heb ik bijvoorbeeld twee gitaarbands binnen en dan ga ik op zoek naar iets dat ik daar tegenover kan zetten. Naar iets folks of iets werelds om maar iets te noemen, om dat contrast en die breedte op te zoeken. En zo vormt dat programma zich dan heel geleidelijk.”
“Je moet proberen een verhaal te vertellen met het aantal beschikbare plekken dat je hebt. Dat kunnen dus absoluut geen fillers zijn, elke band moet spot-on zijn.”
De wildgroei aan festivals van de laatste jaren, is wel te merken volgens Ruchtie. “Het begint steeds vroeger en omdat wij een relatief klein festival zijn, moeten we tegen een hoop grotere festivals opboksen. Niet alleen in die periode, maar zelfs al in dat weekend. Van Roskilde, Main Square tot Rock Werchter, en iedereen zit in dezelfde vijver te vissen. Je moet dus echt heel scherp zijn en een goed verhaal hebben, maar dat maakt het wel een mooie uitdaging.”
Je moet in principe dus gewoon een glazen bol hebben. “Dat klopt, maar je voelt ook wel of een band iets gaat worden en hoe zich dat ongeveer gaat ontwikkelen. Die zijn natuurlijk ook met dingen achter de schermen bezig en plannen aan het maken. Maar goed, er moeten altijd alsnog een hoop lastige keuzes worden gemaakt”, vertelt de programmeur. “Je probeert elk jaar een verhaal te vertellen met het aantal beschikbare plekken dat je in het programma hebt. Dat kunnen dus absoluut geen fillers zijn, elke band moet spot-on zijn.”
Relevant en urgent Waar moeten die bands dan allemaal aan voldoen om op Metropolis te mogen spelen? “Het zijn een beetje van die holle termen, maar de acts moeten vooral urgent en relevant zijn. Ze moeten er nú toe doen”, vertelt Ruchtie. “Een gedeelte van het publiek komt naar het festival toe zonder dat ze acts van tevoren al kennen en het is natuurlijk de kunst om ook die te overrompelen. Het is niet alleen een breed, maar ook een gratis festival. Dus ik probeer een divers en tegelijkertijd vernieuwend programma neer te zetten, maar ook met de indeling van het terrein te spelen en elementen aan het festival toe te voegen.”
“Ik kijk vooral vanuit de kleuren van het festival. Door welke andere act zou een band als Priests nog beter tot zijn recht komen, bijvoorbeeld?
“De laatste twee jaar hadden we bijvoorbeeld een soundsystem–area gemaakt voor Masego Soundsystem, en dit jaar willen we ook graag weer zoiets organiseren. Zodat er ook een plek is om de hele dag los te gaan op reggae, Afrikaanse klanken, rocksteady en dub. Dat wisselt ook lekker af met alle bands die de hele dag spelen.” Uiteindelijk gaat het vooral om het zoeken naar het juiste evenwicht volgens Ruchtie. “Ik kijk vooral vanuit de kleuren van het festival. Door welke andere act zou een band als Priests nog beter tot zijn recht komen, bijvoorbeeld? Het gaat om het creëren van een mooi palet aan toffe bands die elkaar versterken.”
Talent Stage Een van de onderdelen van Metropolis is de Talent Stage (powered by Popunie), waar vijf acts met leden onder de achttien jaar hun opwachting maken voor de Lekker Bezig Bokaal. Ruchtie is telkens verbaasd over al het jonge talent dat er in de regio rondloopt. “Dat zijn voor mij ook elke keer compleet nieuwe namen en het valt mij op wat voor muzikale kwaliteit er in van die piepjonge lui zit van een jaar of vijftien, zestien. Dat is echt bizar bij sommige acts”, vertelt hij. “Het is tof om te zien hoe bands van vorige edities nu zo goed bezig zijn, om The Tambles maar als voorbeeld te nemen. Door hun Metropolis-optreden konden die jongens de band van Jerry Hormone worden en nu spelen ze samen door het hele land de ene na de andere show.”
“En dat de jongens er zin in hebben is duidelijk, want die show was echt binnen een kwartier bevestigd, dat was echt de snelste boeking van het jaar”
Uiteraard kijkt de programmeur uit naar alle acts op 2 juli, toch is er wel een band waar hij bijzonder naar uitkijkt. “Waar ik zelf echt enthousiast over ben, is een band die ik vorig jaar in Austin op SXSW zag spelen: Joseph. Dat zijn drie zusjes die folk maken en ik vond het echt direct van uitzonderlijke kwaliteit. Ik ben dus wel heel nieuwsgierig hoe zij het nu gaan doen op Metropolis, ik verwacht dat ze alleen maar beter zijn geworden natuurlijk!” IDLES is een andere favoriet van de Ruchtie. “Naar verluidt vindt de band Rotterdam erg tof en ik vind ook zeker dat die gasten hier een nog breder publieker verdienen. Het was ook de eerste band die we dit jaar bevestigd hebben, dat was net na Eurosonic, waar de band toen ook speelde. En dat de jongens er zin in hebben is duidelijk, want die show was echt binnen een kwartier bevestigd, dat was echt de snelste boeking van het jaar”, vertelt de programmeur enthousiast.
Rotterdam De toegenomen populariteit van de stad kan ook geen kwaad: “De situatie is wel even wat anders dan toen ik hier begon. Rotterdam is nu ineens erkend als ‘coole stad’ en artiesten voelen dat ook, waardoor ze misschien net iets sneller naar een festival als Metropolis komen”, vertelt Ruchtie. “Niet dat artiesten nou koste wat het kost in Rotterdam willen spelen of zo, maar het maakt mijn werk wel makkelijker, laat ik het zo zeggen. Ik hoef niet meer uit te leggen dat het een toffe stad en dat het booming is, dat weten ze al.”
IDLES, Priests, Beach Slang, The Orwells, Jo Goes Hunting, Altin Gün en meer stonden al genoteerd, en nu heeft Metropolis Festival met toevoeging van een laatste scheut namen de line-up compleet. Neem het van ons aan dat je dit niet wil en mág missen. Het is tenslotte gratis!
Nieuw in het programma van Metropolis, zondag 2 juli in het Rotterdamse Zuiderpark, zijn J. Bernardt, Yungblud en Naaz op de hoofdpodia, en The Brightt, Beyond The Moon, The Spvrk, Hearing Dogs For Deaf People en SpeakEasy op de Talent Stage. We zullen ze even voor je uitlichten!
J. Bernardt heeft inmiddels al een flinke ronde gemaakt door het Neerlandsch clubcircuit. Nu gaat Jinte Deprez, voorman van Belgisch trots Balthazar, met zijn soloproject ook de festivals trotseren. De plaat, Running Days genaamd, verschijnt aanstaande vrijdag. Genoeg tijd om de snikhete triphop à la Chet Faker uit je kop te leren! Houd onze site ook in de gaten voor een speciaal interview met Deprez.
Dompel de Arctic Monkeys onder in een hiphopbadje en het resultaat is Yungblud. De nieuwste hype uit Engeland muziekland kent duidelijk zijn oorsprong in de gitaarwereld, maar zoekt en passeert actief de grenzen van het genre. Vissend in dezelfde vijver als RAT BOY is de muziek van Yungblud fel, dynamisch en oeeerrrrr-Brits.
Ze heeft Koerdische roots, maar voor Naaz is dit festival een thuiswedstrijd. Na een lange aanloop is de muziekcarrière van de 19-jarige singer-songwriter eindelijk op stoom. The Line Of Best Fit en The Fader waren reeds lovend over de verstilde dreampop op haar eerste singles. Als dat geen stamp of approval is, weten wij het ook allemaal niet meer.
En dan zijn er nog de Benjamins, de broekies of – iets minder kleinerend – de beloftes van de toekomst. Op de Talent Stage strijden zoals ook de afgelopen jaren vijf bands om de vermaarde Lekker Bezig-bokaal en een royaal prijzenpakket. Wij zetten ons geld in op de plezierige pokkeherrie van Hearing Dogs For Deaf People.
Metropolis Festival Zondag 2 juli
Met Brutalism heeft de Britse band IDLES een van de beste debuutalbums van 2017 op zak. Zowel qua teksten als thema’s is de toepasselijk getitelde plaat grimmig doch goudeerlijk. Zo gek is dat niet, want Brutalism is het gevolg van de persoonlijke problemen waar IDLES’ fascinerende frontman Joe Talbot zich de afgelopen periode doorheen worstelde. Zijn moeder overleed na een zwaar ziekbed, maar Talbot rustte niet voor hij zijn leven terug op de rails had.
Dat lukt inmiddels best aardig. Terwijl Talbot The Daily Indie toelichting geeft over Brutalism en de bijbehorende ontwikkelingen van zijn band is hij bezig met verhuizen. Een dag eerder heeft hij de aankoop van zijn huis rondgemaakt, een woning die hij binnenkort zal betrekken met zijn vrouw, die zwanger is van een dochtertje. De band speelde een belangrijke rol in de totstandkoming van die toekomst. “Toen mijn moeder overleed, was de band een soort vorm van therapie voor mij”, vertelt Talbot over de telefoon. “Het heeft me geholpen om in het leven gelukkig te blijven zijn.” Het belangrijkste element daarin vat Talbot samen onder het woord ‘catharsis’, een concept dat Aristoteles voor het eerst introduceerde als de reiniging die mensen meemaken als ze toeschouwer zijn van een tragedie. “Ik kan in mijn kunst duidelijk maken wat ik voel en dat daardoor zelf beter begrijpen. Je haalt het probleem als het ware buiten jezelf en kunt het dan makkelijker deconstrueren.”
Die deconstructie gaf uiteindelijk de aanleiding tot de reconstructie van Talbot en de band, die zich ook in een moeilijke periode bevond. “Het voelde alsof we met het album iets bouwden waarmee we tegelijkertijd onszelf weer oprichtten,” zegt de zanger. Het vormt een deel van de verklaring van de albumtitel. Talbot: “Het brutalisme was de stijl waarin Groot-Brittannië werd herbouwd na de vernietigingen die door de Duitsers waren aangericht in de Tweede Wereldoorlog. Men bouwde snel betonnen gebouwen, zoals scholen en parkeergarages, om de samenleving weer sterk te maken.”
Wie naar het album luistert (en dat is aan te raden), heeft waarschijnlijk wel door wat de andere reden voor de naam van de plaat is. “Toen we het album aan het schrijven waren, kregen we al snel door dat het nogal brutal klonk”, herinnert Talbot zich. “We waren echt muren van geluid aan het metselen. We beschouwden het album als één blok beton.” En een blok beton, dat is Brutalism. Veel meer dan de eerdere EP’s die IDLES in de voorgaande jaren uitbracht. De plaat past in een ongelofelijke ontwikkeling die de band uit Bristol qua sound en stijl doormaakte. Een bewuste beslissing was dat volgens Talbot niet. “Die overgang vond op een heel natuurlijke manier plaats. We kwamen erachter dat het geluid dat we eerder hadden eigenlijk niet echt bij ons paste. In de tussentijd hadden we onszelf en onze instrumenten beter leren kennen. We kregen meer vertrouwen in onszelf en voelden niet meer de behoefte om bewust of onbewust andere bands na te apen.”
Kortom, het geluid van IDLES werd harder. Talbots teksten volgden. Op Brutalism zijn ze soms zo eerlijk dat het pijn doet ze aan te horen. De zanger is zo open over zijn persoonlijke problemen dat het haast onmogelijk lijkt dat het schrijfproces een ontspannen onderneming was. Vond Talbot het niet moeilijk zich zo bloot te geven? “Nooit. Eerlijkheid is absoluut noodzakelijk”, zegt de Brit vastbesloten. “Ik zou niet weten waarom ik teksten zou schrijven als ze niet eens eerlijk waren. Onze muziek is een uitlaatklep van emoties, dus ik moet wel eerlijk zijn over die emoties. Sommige bands nemen je mee op een reis, hun muziek draait om escapisme. Ik ben een realist.”
“Humor zit vaak in de donkerste hoekjes” Voor een realist is Talbot zeer geïnspireerd door abstracte kunst. Zijn teksten vallen soms in de categorie ‘iedereen kan het, maar slechts één iemand doet het’, net als veel moderne schilderijen. “Ik vind het leuk om abstracte teksten te schrijven”, zegt hij. “Ik hoef toch zeker niet alles voor de luisteraar uit te spellen?” Talbot hecht er dan ook niet te veel waarde dat zijn boodschap exact begrepen wordt. Dat ontdekte hij toen de teksten van een van de nummers, Stendahl Syndrome, door sommige luisteraars anders werden begrepen dan de zanger zelf bedoeld had. Hij schreef het nummer, dat draait om een syndroom waarbij mensen lichamelijk overweldigd worden door kunst, vanuit het oogpunt van een kunstcriticus in dienst van de Britse tabloid The Sun. “Did you see that selfie what Francis Bacon did? / Don’t look nothing like him, what a fucking div, I tell ya / Did you see that painting what Basquiat done? / Looks like it was drawn by my four-year-old son, I tell ya”, zingt Talbot, hetgeen opgevat werd als kritiek op moderne kunst. “Ik schreef dat nummer zoals ik het dacht”, lacht de Brit. “Ik voel niet zo de behoefte om mensen ervan te overtuigen dat ik in werkelijkheid juist heel veel van kunst houd. Dat ontdekken ze vanzelf als ze een beetje research doen.”
Hoewel Brutalism een serieuze plaat is, speelt humor een belangrijke rol op het album. Donkere Britse humor welteverstaan. “How many optimists does it take to change a lightbulb?”, vraagt Talbot op White Privilege. Antwoord: “None, their butler changes the lightbulb.” Voor Talbot fungeren dergelijke droge grappen als een soort Trojaans Paard. “Vreugde en humor zijn in deze tijden vormen van verzet. Je moet om jezelf en de wereld kunnen lachen, hoe slecht de situatie soms ook lijkt. Gelukkig zit humor soms – of juist vaak – in de donkerste hoekjes”, vertelt Talbot. Die donkere hoekjes zijn er op dit moment genoeg. In de context van Trump en de Brexit kan Brutalism niet anders dan worden opgevat als een sociaal statement. Dat is volgens Talbot meer een gevolg van de periode waarin we ons bevinden, dan van de plaat zelf. “Ik denk niet dat het belangrijk is om politiek te zijn, maar dat het belangrijk is om eerlijk te zijn”, houdt hij vol. “Daarbij: muziek kan ook best politiek zijn zonder het over politici te hebben. Zelfs het meest optimistische liefdesliedje kan anno nu politiek zijn. Eerlijkheid is politiek. Daarom wil ik niet bekend staan als een politieke band, maar gewoon als een goede band.”
“Ik denk niet dat het belangrijk is om politiek te zijn, maar dat het belangrijk is om eerlijk te zijn”
Toch is de Brit zich ervan bewust dat juist de omstandigheden in Groot-Brittannië hebben bijgedragen aan de doorbraak van zijn band. “Onze populariteit heeft er ook mee te maken dat we voorheen gewoon niet zo goed waren, maar de situatie in de wereld heeft ons waarschijnlijk wel geholpen”, denkt de zanger. “Dat is best verdrietig om te bedenken, maar ik hoop dat we altijd relevant zullen zijn.” Talbot is zich er dan ook van bewust dat politieke betrokkenheid steeds meer een marketingstrategie wordt, al maakt hij zich er niet bepaald druk om. “De wereld zal je altijd uitbuiten op de een of andere manier, maar je kunt dat je er niet van laten weerhouden te doen wat je wilt doen”, meent hij. “Dat Pepsi of modemerken feminisme gebruiken om reclame te maken voor hun producten, betekent niet dat het niet belangrijk meer is om feminist te zijn. Je moet in zulke zaken geloven omdat je in ze gelooft, niet omdat je denkt dat je er geld mee kunt verdienen.”
“Politiek is het leven, maar dan op papier”
Talbot heeft dan ook genoeg andere dingen om zich druk over te maken. Zoals gezegd is zijn vrouw hoogzwanger en heeft hij net een huis gekocht. Dat zet zaken als politiek in een nieuw perspectief. Minder belangrijk wordt het er echter niet door. Integendeel, zo zegt de zanger: “Dat ik binnenkort een dochter heb, maakt politiek juist nog belangrijker. Mijn stem heeft invloed op het leven van iemand anders. Op haar educatie, op hoe er voor haar wordt gezorgd als ze ziek is.” Talbot slaat het beleid van de zittende Britse regering dan ook gespannen gade. “Als de conservatieve regering aan de macht blijft, moet ik me druk maken over de manier waarop ik voor haar zorg kan betalen”, verzucht hij. “Politiek is niet zo maar een hobby, het is je leven. Het gaat over je toekomst, je gezondheid, je geld. Politiek moet ervoor zorgen dat je je veilig voelt, dat je gezond bent, en gelukkig. Politiek is het leven, maar dan op papier.”
“Dat ik binnenkort een dochter heb, maakt politiek nog belangrijker.”
Talbot kan als geen ander weten hoe groot de invloed van een conservatief Westminster op de werkelijkheid is. Zijn leven speelde zich grotendeels af in ziekenhuizen. Op Divide & Conquer zingt hij kort maar krachtig over de bezuinigingen op de NHS, het openbare gezondheidsstelsel van Groot-Brittannië: “A loved one perished at the hand of the barren-hearted right”, zingt hij. “Ik had als kind veel problemen met mijn gezondheid”, vertelt de Brit. “Toen mijn moeder ernstig ziek werd, bracht ik weer veel tijd door in het ziekenhuis. Dat deed mij eraan denken dat we fucked waren geweest als we in Amerika gewoond hadden. Dan hadden we gewoon op straat gestaan. Hoe kun je arme mensen nou straffen omdat ze ziek zijn? Dat is walgelijk. De gezondheidszorg is een zaak waarvoor ik met vreugde zal vechten.” In de nasleep van de verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk maakt Talbot zich op voor dat gevecht. “Ik denk dat het alleen nog maar slechter zal worden”, zegt hij zacht – en zoals we na de uitslag van gisteren weten, enigszins ten onrechte. “Labour gaat niet winnen, dat zie ik niet gebeuren.”
“Ze snappen niet hoe gevaarlijk het overheidsbeleid kan zijn”
Als ergens al voorzichtige hoop schuilt, is het in de schaduwen van het haast vanzelfsprekende pessimisme. “Op een gegeven moment zal alles wel weer veranderen, maar mensen zijn gewoon lui. Ze snappen niet hoe gevaarlijk het overheidsbeleid kan zijn. Straks ben je duizenden ponden kwijt omdat je een gebroken arm hebt. Voor zo’n scenario ben ik stiekem bang.” Toch lijkt uit alle ellende die Talbot beschrijft een onuitputtelijke energie te spreken. Hij zal zich niet zomaar neerleggen. Dat kan niet natuurlijk ook niet met een dochter op komst en een huis om tot een thuis te maken. Gelukkig heeft IDLES een brutalistisch bastion om vanuit te strijden voor verandering. Het beste nieuws dat vanaf daar te melden valt? De opvolger van Brutalism is al bijna af. “We hebben al zo’n zestien nummers geschreven, geloof ik. Later dit jaar gaan we het album afmaken en opnemen, zodat we het volgend jaar uit kunnen brengen.” En zo komt voor Joe Talbot en de zijnen, met muzikale zevenmijlslaarzen, het ideaalbeeld van huisje, boompje, beestje steeds een stapje dichterbij.
Wat was het een schitterende dag in onze hometown Rotterdam afgelopen zondag! Het was druk, de zon scheen en de bands waren prachtig. Fotografen Rudy Sablerolle en Sabrine Baakman doken weer voor de podia met hun camera en kwamen met de volgende platen thuis.
Morgen is het zo ver! Laatste in deze serie mixtapes voor Metropolis Festival is een artiest die we eerder al omschreven als de dreampop-evenknie van onze psychedelische held Kevin Parker. Niet alleen is de zolderkamer waar Jake Webb zijn muziek produceert gesitueerd in Perth, Western Australia, ook de liefde voor grootse arrangementen en glammy psychedelica deelt hij met de frontman van Tame Impala. Hier is de mixtape van Methyl Ethel!
Op de dit jaar verschenen debuutplaat Oh Inhuman Spectacle combineert Methyl Ethel zonnige dreampop met glam-invloeden die we eerder terug hoorden bij de bands landgenoten van Empire Of The Sun. Het resultaat is muziek die onweerstaanbaar zwoel en zonnig klinkt, maar die ook melancholiek en moeilijk te grijpen is.
En als we de keuzes van Webb voor deze mixtape zien, snappen we waar deze paradox vandaan komt: van campy classics (Björk, Michael Jackson) langs obscure TDI-darlings (Amen Dunes), vunzige seksuele frustratie (Fat White Family) en een ode aan vrouwelijk schoon (DROOL). De rode draad: in alle songs sluimert de ingehouden, sensuele spanning en verlangen door. Oh, en gospel komt ook nog voorbij.
Zelf zegt de zanger erover: “This is our smash bang fusion of June 2016. We’re living in both a sunny Ozzie winter and a drizzly Euro summer, so this playlist reflects and absorbs this.”
Methyl Ethel live aan het werk zien? De band speelt aanstaande zondag om 16:30 uur op de Workers Stage van Metropolis Festival.
Björk – Unison
Michael Jackson – Maria (You Were The Only One) (Emily Hayne Remix)
Amen Dunes – Lonely Richard
Fat White Family – Touch The Leather
The Walker Brothers – The Electrician
Rev. James Cleveland and the Angelic Choir – Peace Be Still
DROOL – End Girl
Kaytranada feat. Anderson Paak – Glowed Up
In navolging van de mixtapes die we door artiesten van Beaches Brew lieten maken, tellen we deze week af naar Metropolis Festival. En hoe kunnen we beter aftrappen dan met een bijdrage van eigen bodem? Deze band is koud terug van een ongetwijfeld hectische tour naar Berlijn en nam toch de tijd om ons hun favoriete tracks te sturen. Hier is de mixtape van Iguana Death Cult!
Zanger Jeroen heeft zijn voorliefde voor de obscuriteiten en complete camp die hij op deze mixtape heeft gezet, ook meteen even toegelicht. Althans, hij deed een poging, want regelmatig zorgde zijn enthousiasme vooral voor een welgemeende ‘fuck yea’. Dus druk op play en leer begrijpen waarom Iguana Death Cult op het podium zo’n volslagen gekte is.
Zelf zien? De band speelt aanstaande zondag om 19:00 uur op de Workers Stage van Metropolis Festival.
The Stranglers – Hangin Around The Stranglers, fuck yea.
J. J. Burnel – Jellyfish Toen we ons nummer Jellyfish aan het opnemen waren zei Chris (van Velde a.k.a. The Earl Grey Christ, LGM Studio represent) dat J. J. Burnel (de bassist van The Stranglers) ook een nummer heeft dat zo heet. Staat op zijn soloplaat Euroman Cometh, waarop hij pleit voor een verenigd Europa. Dus ook nog eens effe super actueel en relevant enzo.
Chrome – Electric Chair Nog een tip van Chris. Heel die plaat aan gort gedraaid onderweg naar Berlijn vorige week. Vet experimentele postpunk en proto-industrial.
Esin Afsar – Zühtu Deze komt altijd wel een keer voorbij als we onderweg zijn of ergens stoer aan het doen zijn.
Talking Heads – Girlfriend Is Better (Stop Making Sense) Ja, veel beter dan dit wordt het niet. Iedereen zou Stop Making Sense (een concertregistratie van Talking Heads uit 1984, red.) een moeten kijken. Staat gewoon voor gratis op Youtube. Geniale band, geniale frontman. Staat voor mij op grote hoogte, tussen gasten als Bowie en Iggy Pop.
Donna Summer – I Feel Love (Patrick Cowley Remix) En dan hier een betoog over hoe dit nummer grote invloed heeft gehad op de moderne dancemuziek. Maar dan zestien minuten lang. Echt een topplaat.
B-52’s – Rock Lobster De goeie, manische energie waar wij zo van houden.
Toots and The Maytals – Monkey Man Toen ik een jaar of zes was, liet m’n moeder me zien hoe haar oude platenspeler werkte. Het eerste nummer dat er toen uit de speakers kwam, was Monkey Man van de eerste plaat van The Specials. Ik ben nooit gestopt met dansen. Deze versie van The Maytals, volgens mij het origineel, is ook geweldig.
Chaka Khan – I Feel For You Ja…
In navolging van de mixtapes die we door artiesten van Beaches Brew lieten maken, tellen we deze week af naar Metropolis Festival. En hoe kunnen we beter aftrappen dan met een bijdrage van eigen bodem? In de laatste editie van The Daily Indie las je al een interview met deze band. Vandaag presenteren we: de mixtape van Indian Askin.
Hieronder vind je de nummers die Indian Askin op zijn mixtape zet. De band heeft ook meteen even toegelicht waarom precies die tracks! Dus druk op play en laat je meenemen langs de uiteenlopende smaak van Bart, Ferry, Chino en Jasja. Zo komt er rasechte 60s-psych voorbij, garage, grunge en… een Amsterdamse volkszanger.Hoe dat op het podium klinkt, zie je aanstaande zondag om 17:45 uur op de Workers Stage van Metropolis Festival.
Holy Wave – She Put A Seed In My Ear Heel nice surfy, droney, psychy nummer van hun nieuwe album. Perfecte mix tussen lange opbouw en orgastisch einde. (Bart)
Johnny Jordaan – Een Pikketanussie Klassiekertje! Heerlijke meezinger en gegarandeerd karaokesucces. Ik heb me menigmaal behoorlijk vergist in de hoeveelheid gezelligheid die je krijgt van de jonkies. Deze wordt dan ook vaak gezongen. (Ferry)
Soundgarden – Pretty Noose Jaren geleden kreeg ik de cassettebandjesverzameling van mijn zus (eigenlijk had ik die gejat) en daar zat Down On The Upside tussen. Ik kende toen alleen Superunknown. Ik knalde de cassette in m’n boombox en hoorde dit voor het eerst en dacht: ‘what the fuck zo vet’. (Chino)
The Kills – U.R.A. Fever Meest sexy nummer ever. Dat was het. (Jasja)
West Coast Pop Art Experimental Band – A Child Of A Few Hours Is Burning To Death De weirde titel is tevens ook de hook. Het is een van de beste protestsongs over de Vietnamese oorlog in de 60s, met een Captain Beefheart-achtige gitaarpartij en scherpe lyrics. De band heeft helaas niet lang bestaan, doordat de zanger, op een dezelfde manier als Brian Wilson en Syd Barett, steeds meer en meer LSD gebruikte en uiteindelijk te vaag werd om nog mee te werken. (Bart)
Pink Floyd – Great Gig In The SkyEpische track die je meesleurt in euforische sferen. Heb tevens veel meegemaakt terwijl deze track aanstond en hilarische ervaringen gehad met Thijs Boontjes. Mocht je willen weten wat: contact Thijs via Facebook. (Ferry)
Soundgarden – Head DownDeze gitaarpartijen vind ik mooi en die drum-outro is leip. En hallo, twee Soundgarden-liedjes in je pleelijst is beter dan één. Hoor dan. (Chino)
Parquet Coarts – Berlin Got Blurry Een van de beste live-bands van dit moment. Na een nogal onbegrijpelijk noise-album gelukkig weer een meer garage-poppy album. Met misschien wel dit als vetste song. (Bart)
Ty Segall – Finger Hé, dat is mooie samenzang. Wat een fijne harmonie. Oh, shit, wacht, het gaat beuken! En hoe… Mijn twee favoriete dingen in een nummer. (Jasja)
Op zondag 3 juli vindt Metropolis Festival plaats het Rotterdamse Zuiderpark, met op de planken onder andere Børns, Methyl Ethel, Hælos, Vince Staples, White, DOOXS, Alex Vargas, Iguana Death Cult en Indian Askin. Het festival is gratis toegankelijk. We gaven je eerder al een paar mixtapes van Methyl Ethel en Iguana Death Cult. Hou The Daily Indie in de gaten voor meer mixtapes van artiesten!
Naast alle heerlijke gekte en gezelligheid rondom de Tour afgelopen weekend, was het in Rotterdam ook goed raak met Metropolis Festival. Een mooi toetje op een geslaagd weekend. Fotograaf Rudy Sablerolle ging naar Rotterdam om in het Zuiderpark alles vast te leggen.
All Tvvins
Die Nerven
Ezra Furman
Glass Animals
Halfway Station
Jungle
Meridian Brothers
Too Many Zooz
Tourist LEMC
Vintage Trouble
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
