Het muzikale verleden van Jonathan Wilson valt min of meer samen te vatten aan de hand van de muzikanten met wie hij samenwerkte. Als producent of instrumentalist was Wilson de afgelopen jaren betrokken bij projecten van onder meer Father John Misty, Karen Elson en Roger Waters van Pink Floyd. Na Gentle Spirit (2011) het verdienstelijke Fanfare (2013) treedt Wilson nu nogmaals zelf in de spotlight en spreidt hij definitief zijn vleugels als solomuzikant.
Rare Birds – dat de Amerikaanse liedjesschrijver zelf omschreef als zijn ‘maximalistische’ album – is zonder twijfel Wilsons rijkste plaat tot nu toe. Niet alleen grossiert de veertiger hier zelf in grootse arrangementen die vanaf opener Trafalgar Square doen denken aan het beste werk van The War On Drugs (bijvoorbeeld bij leadsingle Over The Midnight).
Nee, hij krijgt ook hulp van verscheidene getalenteerde vrienden. Vaste sparringpartner Father John Misty (Wilson produceerde diens vorig jaar verschenen Pure Comedy) doet mee, net als Lucius, Lana Del Rey (die achtergrondzang verzorgt op Living With Myself) en de levende new age-legende Laraaji. Zij stellen Wilson stuk voor stuk in staat zijn voorheen wat traditionele sound in te ruilen voor bij vlagen best vooruitstrevende passages. Crosby, Stills, Nash & Young? Nee, die slaan niet langer de klok.
In plaats daarvan is het door Wilson zelf geproduceerde Rare Birds een album dat zich ontvouwt tot een zoektocht naar iets nieuws. Met dank aan drumcomputers en synthesizers duikt Wilson verder de diepte in dan hij tot nu toe deed. Niet dat Rare Birds een zwaarmoedige worp is, hoor. Wilson is een vakman die zijn liedjes op haast ambachtelijke wijze luchtig weet te houden. Jonathan Wilson heeft de tijd genomen te rijpen en plukt nu de vruchten van dat geduld.
