Jonathan Wilson
Zaterdag 8 september

 

Zo makkelijk als Jonathan Wilson zingt, zo lastig praat hij. Een prachtige tegenstelling. We Facetimen terwijl Wilson in Oslo zit, waar hij op tournee is met Roger Waters, de grootste tournee uit zijn carrière. Daarnaast, maar eigenlijk is dit de hoofdzaak, ligt zijn nieuwe soloplaat Rare Birds in de winkel. Zijn derde in Europa, en de langverwachte opvolger van Fanfare uit 2013. Bovendien is hij een gewilde producer (onder meer voor Father John Misty) en sessiemuzikant met een voorliefde voor georkestreerde popmuziek uit de jaren zestig en zeventig. Weinig artiesten die we hier bespreken hebben zo’n indrukwekkend cv en toch zit er een naar bijsmaakje aan. Zijn show in de Melkweg wordt daarom zijn laatste in Nederland, onthult hij in dit interview.

Op het moment van schrijven is Wilson dus op tournee. Een eindeloze tournee. Maar als hij thuis is, in North-Carolina, werkt hij gestaag door in zijn eigen studio. Wilson is een echte muzikant, die vrijwel continu werkt aan zijn eigen muziek. Ook een met een echte visie, die de mooiste geluiden uit het verleden naar het heden vertaald. “Gisteren kwam er een nummer van mij voorbij op de radio in Oslo. Ik vind het bijzonder om mijn eigen muziek weer te horen. Het voert mij terug naar de tijd dat ik het opnam. De melodieën, de geluiden, de drums. Over elk geluidje is nagedacht en doet mij denken aan het team waarmee ik het heb gemaakt. De love en care die in elk nummer is gelegd. Futuristic, weird.”

Rare Birds werd inderdaad door een heel team opgenomen. Net als bij zijn vorige platen staan er interessante, verrassende namen in de liner-notes. “Het is inderdaad de eerste plaat waar je zowel Laraaji als Lana Del Rey op hoort. Het zijn allemaal vrienden van mij. Ik ben lang met deze plaat bezig geweest, zo’n drie jaar, en telkens dacht ik: wie kan dit nummer nog ietsje mooier maken? Het zijn geen zwaarwichtige samenwerkingen, ze ontstonden spontaan. Zowel Lana als Laraaji voegen iets kleins, maar perfects toe aan mijn liedjes. Weet je, Laraaji zag ik samen met Father John Misty toen we mushrooms deden. De hoes werd gemaakt door mijn vriendin, die me beter kent dan wie dan ook. Ze heeft de perfecte, weirde afbeelding gemaakt die de vibe van de plaat dekt. Wacht, laat mij even roomservice bellen, momentje. Hallo, ik wilde even checken of mijn kruidenthee onderweg is? Ja, perfect. Thanks, man.”

 

“Mijn vriendin kent me beter dan wie dan ook”
Als je Wilson hoort praten of spelen weet je: deze man heeft een groot muzikaal hart. Geen wonder dat oud en nieuw Wilson weten te vinden. Bonnie ‘Prince’ Billy en Conor Orberst zijn vaste gast en als rechterhand van Father John Misty speelt hij een grote rol in diens succes. “Josh zocht mij op. Hij had wat liedjes geschreven en die waren onwijs bijzonder. Zijn teksten zijn fantastisch. Iemand fluisterde hem in dat hij mij moest ontmoeten en we became best friends. Ik bracht mijn vrienden mee, mijn sounds, mijn favoriete keyboards, drums en favoriete strijkers. Eigenlijk alle geluiden die we opnamen in mijn studio. Het orkestrale, dat wilden we beiden wel proberen. Zijn eerste album zette de toon voor de vibe, expansief orkestraal, die perfect past bij de teksten van Father John Misty. Hij is enorm cocksure. Hij weet nu de grote zaal van Paradiso te vullen en zalen van drieduizend tot vijfduizend man, als je eenmaal in dat circus meedraait gaat het goed.”

We vragen hoe het is om op tournee te zijn met Roger Waters. “Hij is een van mijn jeugdhelden! Mensen bellen mij vaak om op andermans materiaal te spelen. Zo raar was de vraag van Waters dus ook weer niet. ik mocht gitaarspelen op het album en later werden we de tourband. Toen werd het opeens een lange termijn-project. Het eerste gesprek met Waters was zakelijk, over een song die hij inbracht. De tweede dag gingen we meteen de studio in. Hij was aardig, maar zat midden in het opnemen van een album en moest even aan het idee wennen van een aantal jongere gasten die plotseling in de studio betrokken werden. Hij speelde eerder met Clapton en Gilmour, dus in het begin had hij wel zoiets van: who is this guy Jonathan, who is this fucking punk? It took a while, maar nu hebben we 130 optredens samen gedaan en voelt het vertrouwd. Het is een onverwachte reeks evenementen. We spelen vaak voor twintig, vijftig of zelfs zeventigduizend mensen. Het rekt je grenzen als artiest op. Publiek waar maar weinig muzikanten uit de indiescene voor mogen spelen, maar ik zing toch liever mijn eigen liedjes voor vierhonderd man dan die van iemand anders voor veertigduizend.”

 

“Who is this guy, Jonathan? Who is this fucking punk?”
Hoewel hij inmiddels alweer dik zeven jaar een gevestigde naam is, brak Wilson relatief laat door, toen hij midden dertig was. In Nederland zagen we hem voor het eerst samen met zijn vrienden van Wilco, over wie Jonathan vol liefde praat. Daarvoor was hij al lange tijd actief in de muziekscene. Hij bouwde gitaren, speelde in een bluegrassband en onderzocht wat hij als muzikant wilde doen. “Toen ik erg jong was, maakte ik veel shitty muziek. Dat was meer een poging om uit te vinden hoe muziek werkt en dat duurde lang. Maar ik wist altijd dat ik de muziek in wilde. Toen ik veertien was kreeg ik mijn eerste platencontract bij Warner Brothers aangeboden. Muziek was voor mij echt de enige optie. Inmiddels ben ik trots op het werk dat ik maak, zoals mijn laatste plaat.”

 

“Natuurlijk is het een geweldige ervaring, maar dat festivaloptreden kostte mij ook zeker 15 grand”

 

We vragen of zijn leven in de muziek geworden is wat hij er vroeger van verwachtte. Daarmee verandert ons gesprek plotseling totaal van richting. Wilson zucht heel diep. “Ik weet niet hoe ik hierop moet antwoorden”, zegt hij. Het wordt stil. Prima; niet iedere vraag hoeft beantwoord te worden. Voor we een volgende vraag kunnen stellen breekt Wilson echter los. “No. No, it wasn’t. Ik had niet verwacht dat de muziekwereld zó met ups-en-downs werkt, mentaal belastend is en financieel verre van vruchtbaar is. Je haalt Lowlands 2014 aan, dat weet ik nog heel goed. Iemand als jij, een vrolijke festivalganger, begrijpt niet wat er werkelijk gaande is in die situatie. Ik kom daarheen met mijn band, doe Lowlands en een tour met Wilco, dat zie je. Maar wat je niet ziet is dat het mij meer kost dan dat het oplevert. Not funny. I’m still paying for that. It’s bittersweet. Natuurlijk is het een geweldige ervaring, maar dat festivaloptreden kostte mij ook zeker 15 grand.”

 

“De indiescene is één grote getto”
“Ach”, vervolgt Wilson zuchtend. “Laten we de muziek een interessant spel noemen. Sommige mensen hebben de muziekwereld nodig om zichzelf goed, beter te voelen. Dat is niet het geval voor mij. Ik doe dit omdat ik kwaliteit wil leveren, mooie muziek wil maken en dat wil delen met mensen. Ik ga op tour en het kost mij iedere keer veel geld. Heel eerlijk: ik zou niemand een muzikantenbestaan aanraden. Echt niet. Tenzij je een mainstream poptalent bent en de prille, gemaakte indie-scene over kunt slaan. Het is een getto. Op dit moment, om als Amerikaans bandje in Nederland te spelen, kost je dat 15.000 dollar. Niemand gaat dat voor je betalen.”

 

“Om deze reden maakt de Melkwegshow van september deel uit van mijn laatste Europese tour ooit”

 

Uit onbegrip begint Wilson te lachen en ergens begrijpen we dat wel. Terwijl The War On Drugs naar de Ziggo Dome groeit, blijft Jonathan Wilson een niche-muzikant. Amerikaanse media als Pitchork prees zijn muzikale maatje Father John Misty de hemel in, maar negeerde doodleuk alle platen van Wilson, zonder wie Father John Misty niet Father John Misty zou zijn geworden. Maf, want zijn laatste plaat moet aanslaan bij liefhebbers van Father John Misty of The War On Drugs. Wilson is zeker zo’n begenadigd gitarist als Granduciel. “Het is gewoon een grote grap, man. Ik speel misschien quitte als ik een solotournee doe, met zaaltjes als de Amstelkerk. Dat is leuk voor een keer, maar niet de echte show. Niet iets waar je je compleet in kan verliezen. Niet wat ik wil doen. Ik ben heel eerlijk tegen je nu, ik speel iedere dag, mijn show is nog nooit zo goed geweest, met projecties en een zeskoppige band, maar ik kom niet verder. Ik wil niet klagen, maar touren is niet vol te houden. Door twee wereldtournees heb ik een schuld opgebouwd van 200.000 dollar. Afgelopen maart stond ik weer 15.000 in het rood, september wordt hetzelfde verhaal. Maar dat wordt in de media verzwegen.”

“Jonathan Wilson als coole rockster is de ene kant van het verhaal, liefhebbers zoals jij denken dat het goed met mij gaat, dat ik binnen ben, maar nee, ik ben mijn eigen financier. Sommige mensen doen dat graag, het voedt hun ego en het maakt hun leven zinvol. Voor mij, als veteraan in de muziekwereld, bekijk ik dit vanuit een ander perspectief. Het gaat niet om mij. Het gaat om de liefde voor muziek en niet mijn fucking ego. Ik ben geen asshole die dit spelletje maar blijft spelen. Ik kom terug voor mijn fans, die graag mijn liedjes en mijn specifieke sound willen horen, maar voor mij is het achteruitgang. Ik ga niet meer half dood hiervoor. Om deze reden maakt de Melkwegshow van september deel uit van mijn laatste Europese tour ooit. Ik hoop dat je ieder fucking woord hiervan opschrijft. Ik wil niet negatief overkomen, maar dit is de realiteit.”


 

WEBSITE MELKWEG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS


 

Het muzikale verleden van Jonathan Wilson valt min of meer samen te vatten aan de hand van de muzikanten met wie hij samenwerkte. Als producent of instrumentalist was Wilson de afgelopen jaren betrokken bij projecten van onder meer Father John Misty, Karen Elson en Roger Waters van Pink Floyd. Na Gentle Spirit (2011) het verdienstelijke Fanfare (2013) treedt Wilson nu nogmaals zelf in de spotlight en spreidt hij definitief zijn vleugels als solomuzikant.

Rare Birds – dat de Amerikaanse liedjesschrijver zelf omschreef als zijn ‘maximalistische’ album – is zonder twijfel Wilsons rijkste plaat tot nu toe. Niet alleen grossiert de veertiger hier zelf in grootse arrangementen die vanaf opener Trafalgar Square doen denken aan het beste werk van The War On Drugs (bijvoorbeeld bij leadsingle Over The Midnight).

Nee, hij krijgt ook hulp van verscheidene getalenteerde vrienden. Vaste sparringpartner Father John Misty (Wilson produceerde diens vorig jaar verschenen Pure Comedy) doet mee, net als Lucius, Lana Del Rey (die achtergrondzang verzorgt op Living With Myself) en de levende new age-legende Laraaji. Zij stellen Wilson stuk voor stuk in staat zijn voorheen wat traditionele sound in te ruilen voor bij vlagen best vooruitstrevende passages. Crosby, Stills, Nash & Young? Nee, die slaan niet langer de klok.

In plaats daarvan is het door Wilson zelf geproduceerde Rare Birds een album dat zich ontvouwt tot een zoektocht naar iets nieuws. Met dank aan drumcomputers en synthesizers duikt Wilson verder de diepte in dan hij tot nu toe deed. Niet dat Rare Birds een zwaarmoedige worp is, hoor. Wilson is een vakman die zijn liedjes op haast ambachtelijke wijze luchtig weet te houden. Jonathan Wilson heeft de tijd genomen te rijpen en plukt nu de vruchten van dat geduld.

eagulls-20131

 

Het Rotterdamse festival Motel Mozaïque staat altijd garant voor topnotch acts. Laten we er anders eens een paar noemen die begin april afreizen naar het prachtige Rotterdam: Angel Olsen, Àsgeir, Aufgang, Cashmere Cat, Eagulls, Erlend Øye Acoustic Trio, Gardens & Villa, Girls In Hawaii, Howler, Larry Gus, Jonathan Wilson, Jungle, Kurt Vile, La Luz, Nick Waterhouse, Quilt, Temples, Thumpers, Wild Beasts.

En dan hebben we het nog alleen over de muzikale line-up, want ook op het gebied van performance & art is er van alles te beleven. Afijn, het is wel duidelijk volgens mij. Het eerste weekend van april staat volledig in het teken van Rotterdam! Wij hebben alvast een playlist gemaakt met bands die je zeker te weten niet mag missen!

indie_1

 

Foto Cover: Melissa Houben

 

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

 

The Daily Indie | Issue #09
In de negende editie zijn er interviews te lezen met Damien Jurado, Warpaint, TOY, The Growlers, Jonathan Wilson, The Oscillation, Afterpartees, Jaakko Eino Kalevi, The Lucid Dream, ERAAS en Double Veterans.

 

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Literature en Best Of The Blog, is onze wegwerpcamera deze editie meegegaan met Mozes and the Firstborn en hebben we Wooden Shjips gevraagd om een mixtape te maken.

 

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard weer een hoop bladzijden volgeschreven met kersverse nummers, redactietips, een hoop albumrecensies, vind je achterin een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

 

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step

icon-Available-on-the-AppStore

—————————————————————————————————————————————————––

 

 

 

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

 

 

Screenshots