Door de jaren heen hebben we over honderden, dan wel niet duizenden bandjes en artiesten geschreven. Maar er gaat natuurlijk nog een hele wereld schuil achter al die albums, video’s, foto’s, festivals en shows. Van boekers, (tour)managers, programmeurs en fotografen, tot videomakers, marketeers, publishers en labels. Er komen een hoop mensen bij kijken om al die artiesten, letterlijk en figuurlijk, een podium te bieden en in jouw oortjes te laten belanden. Wij lichten in deze serie muzikale smaakmakers voor je uit! 

Eerder las je al over het leven van Eva van Netten, Marije van Veen, Lisa Moree, Petra Randewijk, Marlies Waters en Eef van der Vliet deze keer is het de beurt aan Lisa de Jongh. Iemand die we al wat langer kennen, want in de begindagen van The Daily Indie interviewde Lisa regelmatig artiesten voor ons platform. Daar is ze inmiddels te druk voor, want als Hoofd Programma & Marketing van Patronaat heeft zij hele andere zaken aan haar hoofd.

Met wat voor spannende dingen ben jij op dit moment bezig?
“Ik ben druk bezig met de programmering van Patronaat. Het najaar staat vol, nu is het weer de uitdaging om een mooi voorjaar te boeken en alvast vooruit te kijken naar nieuwe projecten, of nieuwe locaties. En ik ben ook nog aan het nagenieten van een hele mooie zomer.”

Wat heb je (samengevat) hiervoor allemaal gedaan?
“Op mijn twintigste was ik afgestudeerd, daarna ben ik direct de muziek ingerold als publiciteitsmedewerker bij Paradiso. Daarnaast heb ik gewerkt als muziekjournalist voor onder meer Nu.nl, KindaMuzik en The Daily Indie en heb ik mijn eigen boekingskantoor gerund. De marketing- en communicatiekant vond ik erg boeiend, maar rond mijn vijfentwintigste wist ik dat ik wil programmeren. Na diverse kleine concertreeksen in Amsterdam ben ik toen voor een paar festivals begonnen, en daarna aan mijn eerste échte programmeursbaan bij Sugarfactory. In 2016 begon ik bij Patronaat, waar ik momenteel Hoofd Programma & Marketing ben.”

Hoe ziet een ‘gemiddelde’ week van jou er ongeveer uit?
“Veel mensen denken dat ik altijd in de avonden op pad ben, maar ik zit ook gewoon vijf dagen per week tijdens kantooruren achter mijn computer. Dat combineer dan met het bezoeken van de concerten in de avond, plus het bezoeken van andere zalen, festivals, feestjes en evenementen om een beetje rond te kijken wat er allemaal gebeurt. Ik woon in Amsterdam en dat is een prima uitvalsbasis om bijna elke dag van de week wel een band live te zien of inspiratie op te doen. Maar gemiddeld ben ik ook twee tot drie avonden per week in Patronaat. Zoals je begrijpt, ben ik niet veel thuis!”

 

“Wat programmeren voor mij zo dankbaar maakt, is dat je soms naar wel duizend blije gezichten kijkt bij een concert”

 

Waarom doe je wat je doet en wat vind je er het leukst aan?
“Wat programmeren voor mij zo dankbaar maakt, is dat je soms naar wel duizend blije gezichten kijkt bij een concert. Die daar anders, zonder jouw werk, niet waren geweest. Natuurlijk moeten alle credits ook naar de artiest en de boeker gaan, want je doet dit absoluut niet in je eentje, maar je bent wel degene die de exacte locatie en faciliteiten voor de avond heeft geregeld. Dat is een enorme eer. Als een band dan terug wil komen, omdat het zo goed beviel op jouw locatie, is dat het grootste compliment dat er is.”

Wat is een recent project/event waar je aan hebt gewerkt en waar je erg trots op bent?
“Met pijn in het hart moet ik wel antwoorden dat dit Camp Moonrise – A Boutique Weekender is geweest. Het festival dat uiteindelijk een maand van tevoren werd afgelast, maar wat een fantastisch nieuw fenomeen in de Nederlandse festivalwereld had moeten zijn. Ik had mezelf enorm uitgedaagd en in korte tijd heel erg veel geleerd; er stonden bijna negentig acts op het affiche met een groot pallet aan dance-artiesten, live-dj’s, soul- en reggae-artiesten, pop en allerlei nieuw talent. Een wereld ging voor mij open. Op alle vlakken had ik mezelf ontwikkeld en was ik mega trots met de programmering. Nou ja, dat ben ik nog steeds, alleen eeuwig zonde dat ons een mooie editie werd ontnomen.”

Hoe houd je jezelf scherp en blijf je leren?
“Dat gaat vanzelf. In dit vak geldt echt: ‘never a dull moment‘. Nét als je denkt, nu gaat alles soepel en op z’n gemak, geen wolkje aan de lucht, dan maak je weer iets mee en kom je in een nieuwe situatie terecht en sta je oog in oog met een nieuw probleem.  Of maak je iets mee waarvan je nooit had gedacht dat je het mee zou maken. Ik heb dit jaar al een tourbus gehad die onder een viaduct zichzelf vast had gereden, een concert dat door noodweer afgelast moest worden en een drumclinic waarbij de volledige bagage van de drummer kwijt was geraakt op Schiphol. En ga zo maar door… En op dat moment is dan vervelend, maar je leert er wel van. Rustig blijven en snel schakelen!”

Wat vind je het mooiste aan muziek?
“Ik vind het mooi hoe tijdloos muziek kan zijn, dat een hele generatie bijvoorbeeld met een bepaalde artiest kan opgroeien en dat die artiest weer een nieuw publiek vindt zodra de boodschap weer relevant wordt. Bijvoorbeeld Talking Heads, Patti Smith of Iggy Pop. Een jongere generatie ontdekt de kracht van deze ‘oude’ muziek en dat fascineert mij.”

Wat is je favoriete nummer van dit moment?

“Percy Faith van Damien Jurado. Op een gedeelde eerste plaats met Number 10 van Interpol.

 

Favoriete album van dit moment?
“Constant Image van Flasher.”

 

Favoriete artiest van dit moment
“Flasher, Bodega en Moaning.”

 

Hoe ontdek jij nieuwe muziek?
“Online en op festivals. Ik ben wel koppig wat betreft ‘new release-playlists’ en dat soort dingen. Ik heb liever een bekende of vriend of een betrouwbare bron die mij muziek tipt.”

Hoe blijf je op de hoogte van alles wat er speelt in de bizz?
“Ik merk dat in het poppodia-circuit de meeste zalen wel met zichzelf bezig zijn, terwijl er veel meer informatie uitgewisseld kan worden en iedereen er sterker uit kan komen. Dus dan probeer ik het gesprek aan te gaan, op te bellen, brutale vragen te stellen: ‘Hoe doen júllie dit nou?’ Het levert mooie inzichten op.”

 

“Voor de instrumentale postrock, postpunk en noise van eigen bodem, is het volgens mij nog nooit zo moeilijk geweest. Zodra het even géén kaartjes verkoopt, komt het op de zwarte lijst”

 

Zijn er bepaalde shows/festivals waar je dit najaar erg naar uitkijkt?
“Jazeker, ik ben heel blij dat Doe Maar weer in Patronaat staat, dat wordt legendarisch. Ook het Take Me To Church Festival, in drie kerken in Haarlem, heeft weer een mooi programma.”

Hoe staat de Nederlandse muziekscene er op het moment voor volgens jou?
“Er is veel nieuwe muziek, maar ik denk wel dat de underground-muziek steeds meer platformen en podia mist. Zodra je een aanstekelijke hit schrijft, staat iedereen voor je in de rij. Maar voor de instrumentale postrock, postpunk en noise van eigen bodem, is het volgens mij nog nooit zo moeilijk geweest. Zodra het even géén kaartjes verkoopt, komt het op de zwarte lijst. Gelukkig zijn er nog een paar overblijfselen van het bloeiende Nederlandse underground-circuit die zich uitsloven – Subroutine, Black Rice Bookings, Black Current Magazine, et cetera. Maar daar zou veel meer steun en geld en energie en aandacht voor moeten komen.”

Is er een opmerkelijke/interessante trend die jij ziet in de muziekwereld?
“De crisis lijkt – even – voorbij, mensen zijn bereid weer iets meer uit te geven aan een avondje uit. Dat zie je in de voorverkoop, maar ook op de avond zelf. Ik moet zeggen dat het de sfeer enorm bevordert, zo’n cultuur waarbij iedereen eigenlijk een fantastische avond wil beleven en niet te veel na gaat denken over geld, of consumpties, of ‘waar kan ik nog gratis een kaartje of blikje bier bietsen’. En uiteindelijk komt het allemaal ten goede van de artiest, die kaarten en platen verkoopt.”

Heb je nog andere toffe aanraders: op het gebied van film, kunst, websites, boeken, theater, series, noem het op?
“Bezoek weer eens een museum. Zal je goed doen! Stedelijk Museum, Bonnefantenmuseum en De Pont in Tilburg als ultieme tips.”

Wie zouden we hierna echt moeten vragen voor deze rubriek?
“Ik zou gaan voor Ruby van den Brink!”