Op de eerste (en voorlopig enige) editie van het Loose Ends was het bloedheet op de NDSM-werf. Zo heet, dat maar bij een handjevol shows het publiek echt loskwam. Wat natuurlijk niet ideaal is op een gitaarbandjesherrie-festival, maar ga er maar vanuit dat het er veel harder aan was toegegaan als we toen wisten wat we nu doen.
Als ondergetekende terugdenkt aan bijvoorbeeld de show van Iceage op dat festival, krijg ik last van een soort retroactieve FOMO. Had ik maar wat extra gezweet en gesprongen tijdens de stevige show van de Deense punkband, toen het nog kon. Vendetta, de ijzersterke nieuwe single die de heren vorige week uitbrachten, helpt bepaalt niet om dat gevoel te verminderen. Maar aan de andere kant, als we Iceage weer eens live kunnen zien, dan heeft de band in ieder geval één gegarandeerde kraker aan de setlist toe kunnen voegen.
Apocalyptische sfeer Want Vendetta is het meest directe en impactvolle nummer van de band in tijden. Waar we op The Holding Hand, de eerste single van het in mei te verschijnen album Seek Shelter, de band op zijn meest theatraal hoorden, is dit nummer straight-to-the-point. Gesteund door de moddervette productie van Sonic Boom (een van de pioniers van Spacemen 3, die ook werk van Beach House en MGMT produceerde) zet de band een apocalyptische sfeer neer die direct voldoet aan het toonbeeld dat door de albumtitel geschetst wordt.
Terwijl frontman Elias Bender Rønnenfelt teksten als ‘Vendetta, Imma gonna getcha‘ bezigt, bouwt de rest van de band langzaam op naar een heerlijke climax, die door een gescandeerd ‘pa pa pa pa pa’, doet denken aan een soort Psycho Killer from hell. Wat zich natuurlijk bij uitstek leent om met een biertje in de hand door een kleine duizenden zweterige lichamen meegeschreeuwd te worden. Hopelijk snel weer, hitte of geen hitte.
Check ook vooral de video, met een glansrol van acteur Zlatko Burić, die een beetje cinefiel zou moeten herkennen uit de fenomenale Pusher-trilogie van een landgenoot van de Iceage-leden: Nicolas Windig-Refn.
De zomer is officieel begonnen, dus dat betekent natuurlijk dat het nu écht tijd is voor festivals. Dat zullen we weten ook, want op de allereerste editie van Loose Ends was het meteen kokend heet. Nu willen we natuurlijk niet klagen over mooi weer, maar voor een festival als Loose Ends waren deze omstandigheden misschien niet ideaal. Want in de brandende zon heb je toch minder snel zin om te moshen, toch?
Tekst Renier van der Zouw Foto’s Michael Kattenbeld
Dat er toch vrij veel moshpits ontstonden, is bewijs dat er duidelijk nog een behoefte is aan een dag vol herrieschoppers als deze. Laten we beginnen met de feiten: Loose Ends is dus een spiksplinternieuw festival op de NDSM-werf in Amsterdam, dat ze delen met Strange Sounds From Beyond de dag ervoor, komt uit de koker van Friendly Fire en staat geheel in het teken van de betere (gitaar)herrie. Deze eerste editie heeft genoeg klinkende namen op de line-up: relatief oudgedienden als Sleaford Mods en Metz vullen nieuwe beloftes in de scene als Sports Team en Fontaines D.C. goed aan.
Het terrein is erg klein en biedt naast een pop-up winkel waar concertposters en ander artwork gekocht kan worden geen randzaken, dus het is duidelijk; op Loose Ends gaat het om de muziek. Met die muziek zit het gelukkig wel snor. De verhouding Nederlandse en buitenlandse bands is precies fifty-fifty en het aanbod is breed genoeg dat iedereen wel aan zijn trekken moet kunnen komen. Tenzij je fan bent van het écht harde werk, heel veel hoger dan bij Metz of Ploegendienst sloeg de decibellenmeter niet uit vandaag.
Indiefeestje Nadat we het terrein verkend hebben – wat je dus in een minuut of vijf kan doen – beginnen we bij Personal Trainer. Deze Canshaker Pi-afsplitsing was ook al te zien op Best Kept Secret, dus de formule is bekend: Willem Smit en een hele hoop vrienden zorgen voor een ongeremd indiefeestje, waarbij de muziek net iets minder hard schuurt dan bij de grote broer. Ook vandaag op het kleine podium aan het water waar de band speelt is het weer een gezellige bedoening. Op het podium wordt er dermate veel gesprongen dat het af en toe lijkt alsof we bij een sessie ochtendgymnastiek zijn terechtgekomen. Vooral de toetsenist weet van geen ophouden. Het speelplezier is op zich aanstekelijk, maar slaat nog niet echt over op het publiek, daarvoor is het waarschijnlijk nog wat te vroeg en bovenal te heet. De springende toetsenist eindigt overigens bovenop een van de speakers, dus aan hem heeft het niet gelegen.
Ploegendienst
Daarna gaan we naar de tent voor Ploegendienst. Even geen zon dus, maar dat betekent niet dat er niet gezweet gaat worden. Ray Fuego’s punkband raast als een malle over het podium en zorgt vanaf de eerste minuten al voor de eerste pit die wij op Loose Ends zagen. Wij zijn overigens niet de enige die het heet hebben: Fuego komt al op zonder shirt, maar trekt ongeveer halverwege zelfs zijn broek uit, waarna hij ook het eerste heldenapplaus van de dag in ontvangst mag nemen. Maakt het dan uit dat zijn teksten niet te verstaan zijn en vrijwel ieder nummer hetzelfde klinkt? Mwah. Er zijn veel technisch verfijndere bands te vinden, maar er zijn er maar weinig die het publiek zo makkelijk mee krijgen als Fuego en zijn mannen.
Ploegendienst
Want dat dat niet altijd makkelijk gaat, bewijst Mozes and the Fistborn even later op het hoofdpodium. De band speelt prima, maar lijkt in de eerste helft niet helemaal hittebestendig. “Ik zie echt niks in de zon”, verzucht frontman Melle Dielesen als hij zijn gitaar probeert te stemmen en de uitroepen van ‘spéleuh!’ die daarop volgen lijken daadwerkelijk voor wat irritatie te zorgen. De sfeer is dus soms wat ongemakkelijk, wat misschien ook verklaart waarom hit Sad Supermarket Song enigszins doodslaat. In de tweede helft komt de band gelukkig meer op stoom. Vanaf een fijn meeslepend Scotch Tape/Stick With Me is het publiek mee. De aanhouder wint.
Mozes and the Firstborn
Vermakelijk Hoewel er dus op zich genoeg verschillende bands te vinden zijn, ligt de boventoon toch duidelijk op indierock met een punk- en garagerandje. Dat is geen probleem, maar dat zorgt er soms wel voor dat het lijkt alsof je keer op keer naar dezelfde show staat te kijken. Zo kunnen we over Sports Team eigenlijk hetzelfde zeggen als over Mozes: prima band, maar het wil niet helemaal vlotten, totdat het dat uiteindelijk wel doet. Afsluiter Stanton mag zich zelfs tot de hoogtepunten van het festival rekenen. Overigens is het zelfs als de show nog niet helemaal los komt wel heel vermakelijk om naar te kijken, want Sports Team heeft met Alex Rice een frontman waar je je ogen niet vanaf kan houden. Zijn capriolen zijn ook een goed contrast met de zeer stoïcijnse toetsenist annex tamboerijn-speler Ben Mac, die op het podium staat alsof hij voor iedere beweging die hij maakt belasting moet betalen. Als het met de band niks wordt, kunnen ze altijd nog als komisch duo op tour gaan.
Yak
Yak in de tent heeft vervolgens alle in zich om een kolkend hoogtepunt te worden. De live-reputatie van deze Britten is met recht ijzersterk en hun nieuwe album Pursuit of Momentary Happiness behoort tot de fijnste herrieplaten van dit jaar (lees hier het interview dat we onlangs met de band deden terug). Helaas blijkt de tent een maatje te groot voor Yak. In de zaal van een poppodium is het heerlijk zweten op de schurende riffs en slepende zang van Oli Burslem, maar hier komt het niet helemaal over. Het is ook jammer dat prijsnummer Harbour The Feeling wordt overgeslagen. Een band hoeft natuurlijk niet te pleasen, maar Yak heeft nou ook weer niet zó’n geweldige discografie dat de grootste hit niet gemist wordt als die niet voorbij komt. Een heerlijk venijnig Victorious (National Anthem) in de slotfase maakt een hoop goed, maar gezien de hoge verwachtingen mag dit optreden toch de boeken in als een gemiste kans.
Als de middag op zijn einde begint te lopen, beginnen er toch wat kinderziektes op te vallen. Dat het terrein vrij kleinschalig is, is op zich lekker knus, maar zorgt er wel voor dat het gedeelte waar je eten kan halen rond etenstijd volledig volloopt, waardoor je makkelijk een half uur in de rij staat en er voor de langste rijen niet eens echt ruimte is. Daar komt dan ook nog bij dat het aanbod qua eten vrij beperkt is, al zijn we misschien gewoon verwend door de Best Kept Secrets en Down The Rabbit Holes van deze wereld.
(De tekst gaat door onder de afbeeldingen)
Dead on arrival Niet dat wie in de rij staat heel veel mist, want precies op dit punt begint het programma wat in te kakken. Indian Askin en Iguana Death Cult spelen gelijktijdig degelijke shows, maar wel shows die we van beide bands al wel vaker hebben gezien, zonder dat er echt iets aan opvalt in positieve of negatieve zin. Dat geeft tijd om na te denken, waarna we tot de conclusie komen dat de line-up toch wel iets avontuurlijker had mogen zijn. Op een paar nieuwe talenten na, zien we toch vooral veel namen die al váák in ons land te zien geweest zijn.
Indian Askin
Dat de shows van Nederlandse bands niet echt uniek zijn is natuurlijk onvermijdelijk, maar je kan je bijvoorbeeld best afvragen wat precies de toegevoegde waarde is van deze show van Sunflower Bean. Diens album Twentytwo in Blue stamt alweer uit maart 2018 en de band was sindsdien al twee keer te zien in ons land. Daar komt dan nog eens bij dat het drietal qua sound hier niet enorm op zijn plek is en frontvrouw Julia Cummings er vocaal wel eens naast zit en je hebt een show die eigenlijk dead on arrival is.
Sunflower Bean
Gelukkig is daarna Iceage de optater die we wel konden gebruiken. Oké, de laatste worp van deze Denen is ook al weer meer dan een jaar oud en ook hebben we ze sindsdien al wel een paar keer kunnen bewonderen, maar muzikaal gezien past hun theatrale postpunk Loose Ends als een handschoen. Frontman Elias Bender Rønnenfelt struint over het podium alsof de duivel hem op de hielen zit en sleurt de tent moeiteloos mee in het duistere universum die de band met zijn muziek creëert, waar het een klein uur lang goed toeven is. Al kan dat blijkbaar niet iedereen goed smaken: de tent loopt al vrij snel leeg, maar voor de liefhebber is dit onvervalst genieten.
Iceage
Aan METZ vervolgens de taak om het publiek klaar te maken voor de eindsprint. Dat lukt redelijk, maar toch zien we ook deze band veel liever in pak hem beet de bovenzaal van Paradiso, dan op een open veld in de zon. Aan de Canadezen ligt het niet. Zoals we van ze gewend zijn voeren ze hun stuwende noise-rock met enorm veel passie op. Je voelt het zweet bijna op het podium druppelen, maar vanaf een afstandje is het toch minder meeslepend dan in een setting waar je echt up close and personal met de band mee kan zweten.
METZ
Beste rockshow in tijden Op het dipje rond het avondeten na hebben we ons prima vermaakt hoor, maar een echt hoogtepunt zijn we nog niet tegengekomen. Enter Fontaines D.C. Dit Ierse vijftal dat we onlangs interviewden heeft waarschijnlijk ook wel de meeste buzz rond zich hangen van alle bands vandaag, met name dankzij het ijzersterke debuutalbum Dogrel. In april zagen we ze nog op Motel Mozaique, waar de show helaas niet helemaal uit de verf kwam. Vanavond gaat gelukkig wel alles goed. Sterker nog, de band geeft een van de beste rockshows die ondergetekende in tijden gezien heeft.
Fontaines D.C.
Fontaines D.C. is simpelweg de juiste band op de juiste plaats. Frontman Grian Chatten is een bijzondere podiumpersoonlijkheid, heeft dankzij zijn Ierse accent een stem uit duizenden en wordt bijgestaan door een band in bloedvorm. Heel Dogrel komt voorbij, waardoor duidelijk wordt dat die plaat eigenlijk geen zwak nummer kent. Tranentrekkende meezingers voor in de pub (Roy’s Tune, Dublin City Sky) worden afgewisseld met krakers (Chequeless Reckless, Liberty Belle, Boys In The Better Land) die zorgen voor de grootste moshpit van heel Loose Ends. Maar bovenal is Fontaines D.C. vanavond een band die verbroedert. Grote, zweterige mannen vallen elkaar zingend in de armen en pinken bij de ballads misschien zelfs stiekem een traantje weg. Soms zagen we vandaag een bewijs dat de moderne gitaarmuziek een beetje saaiig aan het worden is, maar dit was rock op zijn mooist.
Helaas is na dit zinderende hoogtepunt headliner Sleaford Mods juist de verkeerde band op de verkeerde plaats, want wat geeft dit dynamische duo een strontvervelende show. De formule – Jason Williamson spuwt in zijn zware Britse accent venijnige teksten uit in een gedesinteresseerd toontje, terwijl zijn kompaan rustig de beats op het publiek afvuurt – kan best leuk zijn, maar op Loose Ends slaat het in als een lul op een drumstel. Nummer na nummer komt voorbij zonder dat er maar een enkele klik met het publiek ontstaat. Na een minuut of veertig begint het geheel eindelijk een beetje tot leven te komen, maar dan is voor Sleaford Mods de wedstrijd al lang verloren.
Als afsluiter is dat dus een beetje een domper, maar verder beleefde Loose Ends een degelijke eerste editie. Een echte identiteit heeft het festival nog niet gevonden – geen van deze bands had misstaan op een Best Kept Secret of Down The Rabbit Hole – maar het was aangenaam om even een dag lang ondergedompeld te worden in, meestal, de betere herrie. Een tip van ons: zowel in de aankleding als in de programmering mag het allemaal best wat meer schuren. We waanden ons maar op een paar selecte momenten echt op een ode aan de betere herrie, nog iets te vaak was het een wat brave bedoening. Om de wijze woorden van Fontaines D.C. maar even te citeren: ‘you’re not alive until you start kicking‘.
Frontman van Iceage, Elias Bender Rønnenfelt, staat niet graag stil. En dan hebben we het niet alleen over zijn beweeglijke live-performance. Marching Church is zijn soloproject, dat hij in het leven blies in 2014, net 22 jaar oud.
Een waar multitalent, dus. De invloeden van Rønnenfelts band zijn zeer duidelijk hoorbaar, hoewel hij bij dit project een minder directe aanpak kiest dan met Iceage. Jij hebt de kans om dit zelf te evenaren. Marching Church staat namelijk op 23 februari in ACU, Utrecht en wij mogen twee keer twee kaarten weggeven!
Winnen? Mail dan waarom jij moet winnen naar prijsvraag@thedailyindie.nl!
De Deense bad boys/nihlistische punkers van Iceage kwamen weer even flink huishouden afgelopen zondag in Amsterdam. De Melkweg bol van muzikaal kruid dat elk moment kon ontploffen tijdens de altijd in duister gehulde sets van de Denen. Elias Bender Rønnenfelt gedroeg zich weer als een op hol geslagen stier, de monitoren op de rand van het podium moesten het weer eens ontgelden. We hebben genoten, nu nogmaals met een heerlijk fotoserie van Dennis Wisse.
Kopenhagen mogen we inmiddels wel een muzikaal broeinest noemen; de Deense stad brengt ons alweer een tijdje een voortdurende stroom aan jonge bands. Nu horen we de jongens van het jonge indie-gitaarpopviertal Communions.
Opvallende stadgenoten als Iceage, Holograms en Shiny Darkly zijn perfect voor de donkere herfst- en wintermaanden, Communions brengt met Out Of My World de lente waar we smachtend naar uit zaten te kijken. Dit hoekige galmgitaarliedje werkt bijzonder bevrijdend en laat de frisse voorjaarszon fonkelend de lucht van de zomer bezwangeren. Het nummer zal verschijnen op EP ‘Communions’, die in juni wordt uitgebracht via Tough Love, dat ook platen uitbrengt van Autobahn, Big Ups, Girls Names en Cymbals Eat Guitars.
De wat vlakkere synth-pop van Lust For Youth’s vorige elpee ‘Perfect View’ blijkt een upgrade te hebben gekregen op de nieuwe single Epoetin Alfa. Met een voller geluid en een stuk meer drive klinkt de band een stuk overtuigender dan in het verleden.
Copenhagen Nog steeds is het ‘dansmuziek voor buitenbeetjes’, maar de single laat een lichtere en diepere kant van mastermind Hannes Norrvide zien. Met de drijvende beat, lichte punk-vocals en semi-heldere synths heeft het nogal wat weg van het project Vår dat vorig jaar een plaat uitbracht. Waar, toevallig of niet, Elias Bender Rønnenfelt van iceage deel van uitmaakt. Ditmaal is de iceage-frontman te horen op gitaar in Epoetin Alfa, en dat klinkt nog verdomd lekker ook.
Het nieuwe album ‘International’ komt 10 juni uit via Sacred Bones.
Morgen en overmorgen staat er alweer een hartstikke leuk festival op het programma! Wat dan?! Wat dan?! Nou, dat zullen we je eens vertellen en vooral laten zien/horen. Het REWIRE Festival in Den Haag heeft namelijk weer een bijzonder diverse line-up en daar lichten wij onze favoriete artiesten uit. De derde editie van het festival speelt zich af in het hart van het centrum, waarover je meer informatie vindt op de site van REWIRE.
VRIJDAG 08 NOVEMBER Onze tips voor de vrijdag spelen zich vooral af in ’t Paard. Met drie bands die toevalligerwijs allemaal geïnterviewd hebben ’t afgelopen jaar, je verzint ’t niet, maar het toont wel aan dat ’t bands zijn waar wij van houden! Afsluiter van de dag is toch zeker wel de DJ-set van Modeselektor. Naast fijne muzikale activiteiten, kun je ook naar de expositie ‘Momentum: as art has to happen now’ in de vrije academie van GEMAK.
Bekijk ook zeker het tijdschema om rustig te puzzelen met venues, artiesten en tijden.
BLACK MARBLE
THE KVB
ICEAGE
ZATERDAG 09 NOVEMBER De zaterdag van REWIRE opent met twee pareltjes in Teresia van Avila (klinkt nu al goed). De geliefde Lucrecia Dalt en Julia Holter uit L.A. staan respectievelijk om 20:15 en 21:45 op de planken. Vervolgens is het tijd om als een malle richting ’t Paard te gaan voor Baths om 22:45. Daarna kun je daar rustig blijven, want daarna speelt het intrigerende Cloud Boat, Nathan Fake en Lone.
LUCRECIA DALT
JULIA HOLTER
BATHS
CLOUD BOAT
NATHAN FAKE
LONE
TICKETS Genoeg te doen en te zien dus. Een kaartje voor het hele weekend kost je 37,50 euro, dagkaarten van 25 euro zijn ook beschikbaar. Check voor beschikbaarheid en eventuele kortingen de website van REWIRE.
Deze exclusieve, handgemaakte 28 pagina’s tellende uitgave van The Daily Indie Zine bevat interviews met Kurt Vile, iceage, Daughter, Earth Mk II & Halasan Bazar. Daarnaast natuurlijk ook veel muziektips, recensies en een concertagenda!
BESTELLEN Via zine@thedailyindie.nl kun je een bestelling plaatsen. Via de post kost een zine 2,75 euro inclusief verzending.
DISTRIBUTIEPUNTEN The Daily Indie Zine is ook te koop in bepaalde winkels sinds deze editie. Op dit moment is de zine o.a. te koop bij Plato (Utrecht) en Concerto (Amsterdam) voor 1,50 euro per stuk.
The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.
The Daily Indie | Issue #05
In de vijfde editie zijn er interviews te lezen met Kurt Vile, CocoRosie, Daughter, Dead Ghosts, Iceage, Earth Mk. II, Halasan Bazar, Kim Janssen, Torre Florim & Roos Rebergen, Herrek, COPPERSKY, Kleinindustrie, Warm Soda en The Men.
Verder doet Pien Feith deze keer mee aan de rubriek ‘Elf vragen aan…’, geven we een wegwerpcamera mee op tour aan The Black Atlantic, hebben we Nouveau Vélo gevraagd een Spotify Mixtape te maken, een lijst met kersverse nummers, een hoop albumrecensies en een bomvolle concertagenda.
Daarnaast hebben we een special gemaakt over het tienjarig bestaande indie-label Snowstar Records uit Utrecht, zijn er losse rubrieken als The Daily Video en Best Of The Blog en hebben we columns van Casper Pennings en Tim Maarten Verheijen. Dat, en nog veel meer!
The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest
Android? Er wordt gewerkt aan een app voor Android, in de tussentijd kun je The Daily Indie uitstekend lezen als je de app van Issuu hebt geïnstalleerd op jouw Android device. Of je kunt het magazine hier downloaden en lezen via je pdf-reader op je smartphone of tablet!
Nu de kreet #lente viraal gaat is de tijd voor festivals echt aangebroken. Deze week zullen Where The Wild Things Are en Bruis@TheDocks de spits afbijten, maar daarna zullen er vele volgen. Doordat men in de hoofdstad deze week bezeten is van het electronica- en dancefestival 5 Days Off, is er verder helaas niet heel veel te beleven.
Iceage
De jonge honden van Iceage komen uit Denemarken en hebben live al een enorme reputatie. Harde punk zoals men het ooit bedoelde! Er is geen touw aan vast te knopen, doet pijn aan de oren en is razendsnel voorbij, maar god wat is het lekker.
Woensdag 6 maart, Area51 Eindhoven.
Zaterdag 9 maart, Vera Groningen.
Chad Valley
Deze week presenteren wij Chad Valley uit de Subbacultcha!-stal. Jaren 80 pop met een grote hoeveelheid aan synthesizers. Zeker zijn cd checken want daar staan ook mooie samenwerkingen op met onder andere Active Child en Twin Shadow.
Donderdag 7 maart, Spiegelbar Tivoli Utrecht.
Vrijdag 8 maart, Sugar Factory Amsterdam.
Nelson Can + Sir Yes Sir
Gratis bandjes kijken is natuurlijk iets waar wij geen nee tegen zeggen. Ditmaal in het Patronaat in Haarlem. Zo komen de drie Deense dames van Nelson Can. Met alleen drums, een bas en zang zorgen ze voor een simpele sound, maar zeker met pit. De Antwerpse band Sir Yes Sir zag je misschien al bij De Wereld Draait Door. Frontman Tijs Delbeke zorgt voor een goede portie indie rock.
Je kan overigens Nelson Can ook vandaag in Paradiso bewonderen, alleen betaal je dan wel zeven euro.
Donderdag 7 maart, Patronaat Haarlem.
Bruise@TheDocks
Om de opening van het nieuwe pand van het Maastrichtse poppodium Muziekgieterij te vieren, is er een nieuw mini-festival in het leven geroepen: Bruise@TheDocks. Voor nog geen luttele 45 euro zie je onder andere DeWolff, Mozes And The Firstborn, Wallace Vanborn, Fidlar en Mister And Mississippi.
Vrijdag 8 en zaterdag 9 maart, Muziekgieterij Maastricht.
Girls Names
Het kwartet van Girls Names stond al eerder op Le Guess Who? en Eurosonic. Men neme wat synthesizers, een galmpje en wat rammelende gitaren. En zo heeft men er weer een fijn lo-fi noisepop bandje bij. Count us in!
Zaterdag 9 maart, De Nieuwe Anita Amsterdam.
Verder deze week
I Am Oak + Herrek. Donderdag 7 maart, LuxorLive Arnhem.
Where The Wild Things Are. Vrijdag 8 t/m zondag 10 maart, De Eemhof Zeewolde.
Villagers. Zaterdag 9 maart, Tivoli Utrecht.
Daar zijn we weer! De zaterdag ligt klaar om ontdekt te worden. Maar oh oh, wat is er weer veel te zien vandaag. En ook zoveel tegelijkertijd! We nemen je mee door de hoogtepunten die wij vandaag in ieder geval willen zien.
Om te beginnen, beginnen we met een onofficieel Incubate-evenement: Lepel | Subroutine | De Ronde van Tilburg // Incubate Weekender. Deze middag zal om 14.00 uur beginnenin Studio, hieronder het tijdschema.
Ondertussen kun je om 16.15 de Kleine Zaal van 013 weer onveilig gaan maken met Cheek Mountain Chief.
Ondertussen kan je nog even snel naar Killed By 9V Batteries lopen. Poolse noise rock indie in Cul de Sac om 16.45. UPDATE: INCUBATE HEEFT NET GEMELD DAT THE SILHOUETTES KILLED BY 9V BATTERIES OVERNEMEN. (Gelukkig is The Silhouettes een band die wij bijzónder aan kunnen raden!)
Neem vervolgens een kleine break om 17.30 klaar te staan bij John Paul Keith. Lekkere rockabilly garage rock! Eveneens in de Kleine Zaal.
Is het ondertussen alweer 18.00 uur en kan je eveneens Warm Digits gaan checken in Cul de Sac (een beetje de stamkroeg van TDI deze week). Nou denkt u: “Warm Digits, waar moet ik dan aan denken?” Nou, eigenlijk aan elektronische krautrock. Die luister je hieronder.
Tegelijekrtijd speelt helaas ook Die Jungen in Café De Plaats om 18.00. Romantische en lekker wiegende muziek die doet denken aan de fifties. Nostalgie-snuivers kunnen hier hun lol dus op.
Om 19.30 en daar bestaat geen enkele twijfel over: iceage. Snoeiharde postpunk uit Denemarken. Meestal komen die gasten niet zonder bloed het podium af, dus voor de zekerheid gaan we maar niet helemaal vooraan staan.
Om 20.00 speelt er direct een heel fijne band in Extase en dat is het Nederlandse Nouveau Vélo. Wat we graag erbij willen zeggen, dit is een Nederlandse band die je nog vaak genoeg kunt zien, maar echt niet wilt missen!
Check hier hun EP: http://nouveauvelo.bandcamp.com/album/moestuin-ep
Pfff, dan is er om 20.15 ook nog Young Colour in Weemoed te zien. En dat is eigenlijk ook wel heel erg leuk om te zien… Deze band maakt psychedelisch, dubby, lo-fi ambient-muziek. Wat het ook is, het klinkt ongeveer zo.
Daarna is een kleine pauze wel goed voor de beentjes en de oortjes. Maar om 21.00 willen we graag bij het Belgische Joe Speedboat gaan kijken in Kafee ’t Buitenbeentje. Lekkere lo-fi om even een rustmomentje te hebben.
Maarrrr, om 21.00 speelt ook één van de hoogtepunten van Incubate. En dan hebben we het over Yann Tiersen. Bekend van de soundtracks van Amélie en Goodbye Lenin. Hij doet ook genoeg andere dingen en hij heeft anderhalf uur de tijd in de Dommelsch Zaal van 013.
Wat hebben we dan nog? Ik denk in ieder geval Mogwai dan. Om 23.15 in de Dommelsch Zaal van 013. We hebben het Incubate-schemaatje nog ingescand, kan je alles even rustig bekijken.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
