Black Box Revelation
Donderdag 28 maart

Eind maart is het raak in Deventer met de garageblues-smerigheid van Black Box Revelation. De Vlaamse band komt met zijn nieuwe album Tattooed Smiles onder de arm naar Burgerweeshuis en wij mogen deze show presenteren!

Lid van The Daily Indie? Dan maak je goede kans op vrijkaartjes voor deze show!

Het was alweer even geleden dat de band nieuw werk uit had gebracht, het album Highway Cruiser uit 2015 was het laatste wapenfeit voor Tattooed Smiles. Het duo Jan Paternoster en Dries Van Dijck is het in ieder geval nog niet verleerd, de vijfde plaat van de band werd door de Vlaamse krant De Morgen gerecenseerd met: ‘De sterkste song op deze langspeler? We gokken op de hymne-in-wording Blown Away. Maar gisteren zwoeren we nog bij Damned Body, en morgen wordt het vast Yellow Belly of Kick The Habit. Om de dag lijkt weer een andere song zijn vurige liefdesbrief te verdienen.’

Los van de samenwerking met Roméo Elvis en Seasick Steve op het nieuwe album, is het vooral opvallend hoe openhartig het nieuwe werk is geworden. De jongens zijn ouder geworden en laten meer van zichzelf zien dan ooit. Uiteraard nog steeds met donderende drums en stoïcijnse gitaarpartijen, maar Black Box Revelation gaat dieper dan ooit en komt hun onzekerheden onder ogen. Op 28 maart kun je de band in al zijn glorie aanschouw in Burgerweeshuis!


Wil jij naar de show van het Vlaamse duo in Burgerweeshuis en ben je lid van The Daily Indie? Stuur dan een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en dan gaat hij het regelen voor je. Check hier alle andere shows die we presenteren door het hele land!

WEBSITE BURGERWEESHUIS | FACEBOOK-EVENT | WORD LID

De klassieker binnen de rock-‘n-roll-clichés? Het is niet binnen je zonnebril op je neus houden of coke snuiven van de make-upspiegel. Nee, het zwarte leren jack, dat gaat boven alles. Het Antwerpse drietal vernoemde zich ernaar en maakt met overstuurde gitaren, pompende baslijnen en explosieve drums duidelijk waarom.

Nieuwe single Village People valt bovendien op door zijn eigenzinnigheid. Hier niet de platte bluesrock die we zo goed kennen van Black Box Revelation of The Sore Losers, maar garagerock met internationale allure. Alsof Ty Segall ineens een Vlaamse tongval heeft of Black Sabbath herboren is in België.

Heel ingewikkeld is het allemaal niet, en dat is eigenlijk alleen maar goed. Black Leather Jacket is simpelweg het geluid van drie twintigers die zich hebben verschanst in de studio. Een paar druppels goedkoop bier, een vleugje jonge mannenzweet en stiekem een traantje in de ketel: het resultaat moet dit voorjaar verschijnen in de vorm van een debuutalbum dat klinkt als een caravan die stuitert op een Vlaamse snelweg.

The Daily Indie Presents
Tony Clifton & Mexican Surf
Zaterdag 17 november

Afgelopen zaterdag ging het dak eraf in Patronaat, waar wij de homecoming-show van de lokale trots mochten presenteren: Tony Clifton! Van de week spraken we de band er nog even over en daarna besloten we fotografe Leonie Jansen de gevarenzone in te sturen om deze vuige garage-avond eens goed vast te leggen.

Zij kwam er nog maar net heelhuids uit, want de Tony’s kwamen niet alleen! Nee-nee, de bandleden hun vrienden van Mexican Surf waren eveneens van de partij. Dat resulteerde in een avondje gitaarvuurwerk. Hieronder vind je alle foto’s van de avond.

Voor nog meer The Daily Indie Indie Presents-avonden: check ons overzicht!

Psycho Mind Festival
21 & 22 september 2018
Patronaat, Cul de Sac & V39, Tilburg

 

Ze zijn krap twintig jaar oud, de gasten van BlackWaters. De Britten kwamen elkaar tegen op de universiteit van Guildford. Ze begonnen samen met het maken van rauwe punk en nog geen twee jaar later werkten de band al samen met hun idool: Carl Barât, zanger van The Libertines aan eigen nummers. Wij werden er zo enthousiast van dat we ze twee weken geleden behandeld hebben in de TDI Tipt over het Psycho Mind Festival in Tilburg en belden vervolgens naar Engeland om met zanger Max te praten over het prille bestaan van de band en over punk in een digitaal tijdperk.

Laten we terug gaan naar het ontstaan: het jaar is 2014 als Max Tanner, Ollie Franklin, David Carpenter en James Watkins elkaar tijdens hun muziekles op de universiteit tegen.

Hoe kwam die eerste ontmoeting tot stand?
“Ik ging naar de universiteit om een band te vormen, net als de andere drie. Toen we voor het eerst afspraken, speelden we een Kings of Leon-nummer. Use Sombody natuurlijk. We riepen tegen elkaar: laten we een band starten en we gingen ervoor. We hadden ook nog eens geluk met het feit dat onze bezetting in die tijd nooit veranderd is. Dezelfde vier kerels. Niemand kreeg er genoeg van. Ollie, de bassist, was eigenlijk een gitarist, maar gelukkig houdt ‘ie van zijn nieuwe instrument. We komen allemaal uit totaal verschillende gebieden van het land, maar we kregen het gelukkig allemaal voor elkaar om elkaar te treffen in Guildford. Ik kom uit Assix, wat in het zuidoosten ligt. James komt uit Londen en Ollie en Franklin komen uit North-Hampton. Die gasten uit North-Hampton zijn geweldig street smart.”

Zanger Max Tanner

 

Wanneer gingen jullie zelf nummers schrijven?
“We deden maar een paar covers om erin te komen en met elkaar leren te spelen op allerlei manieren. Onze eerste nummers waren ook wel echt shit. Als we dat terugluisteren denken we: ‘bah, wat verschrikkelijk. Waarom? Waarom hadden we dat als tekst?’ Een echte shittekst was het nummer As I Grow Younger. Het was de eerste tekst die we schreven, sindsdien hebben we zoveel fucking songs geschreven.”

Wanneer vonden jullie je sound?
“Een halfjaar geleden. Dat heeft ons zeker anderhalf jaar gekost. We zagen ooit de band FIDLAR, een punkband uit Los Angeles. Die zijn geweldig! We zagen de band live en waren compleet weggeblazen. We werden verliefd op die rauwheid. We wilde graag nummers met die puurheid creëren. Die eenvoud komt ook door in onze teksten. Ik ben niet heel metaforisch in mijn teksten. Ik ben groot fan van Jarvis Bucker en nog een paar andere poëten. Hun teksten zijn zo simpel dat mensen ze begrijpen en zich er meteen mee kunnen identificeren. Tegenwoordig zijn er tal van bands die zoveel zeggen, want, uiteraard, er gebeurt veel op politiek en sociaal vlak in de wereld. Als ik een fucking politicus wilde zijn, zou ik wel een politicus zijn geworden.”

Die eenvoud komt ook terug in de productie: jullie gebruiken nauwelijks digitale poetsmiddeltjes. Daarnaast is jullie sound volgens jullie sociale kanalen zwaar beïnvloed door punk uit de jaren zeventig. Als je zou kunnen kiezen, in welk decennium zou je willen leven?
“Te lastig man! Euhm… Waarschijnlijk de seventies, sixties. Ik zou de Pink Floyd-tijd willen meemaken, maar ook wel het Joy Division-tijdperk. Er is te veel om te kiezen. Als ik dan toch echt zou moeten kiezen zou het toch de sixties zijn. Iedereen was toen een beetje maf. Mensen genoten er echt van. Tuurlijk had je toen ook veel shit, zoals er altijd is. Het lijkt een tijd te zijn waar iedereen redelijk tevreden met zichzelf was.”

Over decennia gesproken: Jarr’ed Up Generation is geweid aan jullie eigen generatie, jullie decennium: ‘We Are the jarr’ed up generation. Hold of we got a lack of inspiration.’ Waarom zou je je eigen generatie zo benoemen?
“Dat was een van onze eerste singles. We waren jong, we waren zestien toen we het schreven. Het gaat over hoe iedere zestienjarige het huis wil verlaten en niet meer onder de duim van zijn ouders wil zitten. We zaten in een burgerlijke stad waar we graag uit wilden ontsnappen. Het gaat over echt pisssed off zijn.”

Even later omschrijf je ze als lui. Waarom lui?
“Dat gaat over die momenten dat ik terug naar mijn vrienden in Assix ga en dan hebben we gesprekken. Dan vraag ik: heb je gehoord over wat er laatst is gebeurd? Ik heb het dan over politieke issues. Ik was zestien, ik zou daar niks om moeten geven. Veel mensen boeit dat gewoon niet. Het interesseert ze niet dat mensen dakloos zijn en zo. Er zijn zoveel fucking problemen. Maar goed, dat is prima, ik zeg niet dat dat iets slechts is om daar geen interesse in te hebben.”

Ben je zelf lui?
“Wat een verschrikkelijke vraag, haha. Het is grappig. Soms ja. Dan lig ik in bed en denk ik: ugh, geef me nog een halfuurtje extra. Dan pak ik gewoon een bak koffie en drink ik die in bed op. Op die manier ben ik lui. Ik begin ook weleens met sporten en dan schei ik daar na een maand weer mee uit.”

 

Naast dat hij lui is, heeft de Jarr’ed up generation ook last van een gebrek aan inspiratie. Hoe komt dat?
“Dat ging over onszelf op dat moment. We zaten vast in Guilford, de stad waar wij op de muziekuniversiteit zaten. Het is een geweldige scene daar, maar het ontwikkelt niet echt. Er is een onbekende reden waarom het daar niet echt wil werken. We hebben twee podia en, you know, die zijn populair, maar het komt niet van de grond. Op het moment was alles best opgedroogd. Dat maakt mensen gefrustreerd, want daar zitten zoveel getalenteerde mensen maar er gebeurt dus niks. Dat is ook hoe wij dat voelden in die tijd. We wilden het eruit schreeuwen en feesten om de realiteit een beetje te doen vergeten. Het was een spannende song om te maken. Het had veel ballen.”

Over spannend gesproken, dit nummer heeft volgens mij nog een andere reden waarom het speciaal is.
“Klopt, ja. We hebben het samen met Carl Barât van The Libertines gemaakt. Hij heeft ons geholpen met dat nummer. Dat was fucking mad, want wij zijn grote Libertines-fan sinds onze tienerjaren. Hij gooide er zijn trashy Libertines-sausje er overheen.”

Een nummer dat over diezelfde generatie lijkt te gaan is Love is a Future Computer. Over een toekomst die van computers houdt. Jij bent voor een andere manier?
“Wat grappig. Niemand heeft ooit gevraagd naar dat nummer. Het gaat over mensen die mensen online ontmoeten, die ze nog nooit gezien hebben. Ze zitten in een chatroom met onbekenden. Russel Brand zei ooit iets grappigs hierover. Hij had er over hoe iedereen op datingwebsites een soort van vast zit in deze gigantische digitale orgie van mensen. Er zijn zoveel digitale mogelijkheden dat mensen zichzelf daar een beetje in verliezen. Mensen worden online verliefd. Ik persoonlijk niet, maar iedereen heeft het eens doorgemaakt dat ze online spraken met mensen die ze niet kennen. Het is een interessant concept hoe mensen hun traditionele manier van sociale interactie bijna verliezen. Het gebeurt nog steeds hoor dat mensen verliefd worden in een bar. Technologie verandert alles. Het wordt bijna robotisch en raar. Waarom niet eropuit gaan in plaats van achter je computer blijven hangen?”

 

Vorig jaar augustus was jullie eerste optreden in het buitenland. Jullie traden op in Barcelona. Hoe lastig was het om buiten het Verenigd Koninkrijk te spelen als band?
“Het bijzondere was dat zij ons ontdekt hadden. Zij vroegen ons, in plaats van dat wij daar een gig probeerde te regelen. Die was dus niet zo lastig voor ons. Als het een jaar eerder was geweest, hadden we geen schijn van kans. Dan hadden ze ons echt niet geboekt. Voor zover wij wisten, luisterde niemand in Barcelona naar ons. Om daar op te treden was briljant. Het was is een grote club. We dachten: wie gaat ons nou opzoeken daar, toch gebeurde het. Iedereen was goed dronken en had er behoorlijk zin in.”

Op 21 september gaan jullie voor het eerst optreden in Nederland. Jullie melden dat laatst heel trots op Facebook. Het is echter niet in Haarlem maar in Tilburg.
“I know. Het was mijn gitarist die dat opgeschreven had. Was jij dat die gereageerd heeft? Is Tilburg een andere plaats?”

Totaal andere plek. Haarlem ligt in de buurt van Amsterdam. Tilburg ligt in de provincie Noord-Brabant.
“Oh, shit.”

Dat is niet erg. We vergeven het je. Om bij het thema van eerste keren te blijven: jullie hebben tot nu toe alleen maar singles en EP’s uitgebracht. Kunnen we binnenkort jullie eerste full-length album verwachten?
“Geen idee, man. Als we genoeg songs hebben die achter elkaar passen, is dat het moment om het te doen. We hebben genoeg nummers, maar die zouden niet werken als een plaat met twaalf nummers erop. Als we die in kleine porties uitbrengen, is dat beter voor ons op de lange termijn. Ik denk dat we dat uiteindelijk wel doen, ooit. Er is niet echt een grote reden voor.”

Waar kijken jullie naar uit op het moment?
“Psycho Mind Festival in Tilburg, haha. That’s it man. We kijken er echt naar uit om weer eens uit om buiten Engeland te spelen.”


 

WEBSITE PSYCHO MIND | FACEBOOK-EVENT | TICKETS


 


 

In garages over de hele wereld gebeurt op muzikaal gebied ongelofelijk veel moois, maar wil je als band dat je herrie ook elders wordt gehoord, dan moet je toch ooit uit die garage komen. Zo sloegen The Parrots onlangs hun vleugels uit en dat gaat ze, afgaande op albumtrack Jame Gumb, geen windeieren leggen.

Hij heeft niet alleen de naam van een potentiële drugsbaron, Paco Loco is ook nog eens één van de betere underground producers van het Iberische Schiereiland. In het historische, Spaanse stadje Cádiz doken The Parrots met hem in de studio om voort te borduren op de sound van de onweerstaanbare EP Weed For The Parrots en de krakerige, garagepop in een albumvorm te gieten met als resultaat: het deze zomer te verschijnen Los Niños Sin Miedo (‘de kinderen zonder angst’).Eerste single Let’s Do It Again was redelijk middle of the road, maar met Jame Gumb laten de Madrileño’s -Spaans voor een inwoner van Madrid – zich van een zeer veelbelovende kant zien. De mechanische surfrock houdt het midden tussen Fat White Family en punkveteranen The Cramps. Die explosieve combinatie maakt het reeds spectaculaire fenomeen nog een heel stuk spannender. Laat dat debuut maar komen, por favor!

 

What a time to be alive! De meesters der psychedelische garagerock, Thee Oh Sees, komen deze zomer naar Europa met maar liefst twéé nieuwe langspelers op zak! En dat is niet eens alles, want bij de eerste van die twee, Live In San Francisco, verschijnt ook nog een live-dvd, opgenomen in een omgebouwd lijkenhuis. Van het in augustus te verschijnen zestiende album van de band, A Weird Exits, is er alvast de single Plastic Plant en man o man…

Voor wie inmiddels volledig de draad kwijt is in de waanzinnige warboel die het werk van Thee Oh Sees na bijna twintig jaar is geworden, is Plastic Plant een uitstekend moment om die draad weer op te pakken. Dit is vooral een dreigende track met slechts enkele furieuze uitbarstingen van groots gitaargeweld: de gekte die op de gemiddelde Thee Oh Sees-track al snel wordt ontketend blijft redelijk binnen de perken. Voor eenieder die al jaren tot de enorme schare fans behoort, is dit het zoveelste cadeautje, want hoewel een stuk minder grillig, laat deze track nog maar eens zien hoe fantastisch de Amerikanen hun eigen sound iedere keer weer opnieuw vorm kunnen geven.

 

We hebben weer wat uit Groningen, het zal weer eens niet zo zijn. En het is nog garagepunk ook. OOO spreek je uit als Out Of Order en de band opende in Vera al voor Knots, Peach Kelly Pop en Chastity Belt. De eerste single van de band heet 1, 2, 3 en gaat vandaag in première op uw favoriete muziekplatform.

Dankzij de eerder genoemde voorprogramma’s maakt OOO momenteel snel naam in de Groningse scene, en dus nu ook daarbuiten, als het aan ons ligt. De songs van de drie dames van OOO zijn kort, fel en no-nonsense, denk Bleached als voornaamste referentiepunt. Een EP van het trio is in de maak, voor nu moeten we het even doen met de single 1, 2, 3. Simpele titel? Het dekt de lading, luister zelf maar.

 

Van de naam is inmiddels het nieuwe wel af. Toch is St. Tropez zelf nog niet helemaal klaar met transformeren, getuige de nieuwste single Order. Hier geen jeugdige garageherrie, maar snoeiharde bluesrock – en daar kunnen wij best van genieten.

Drammende, vervormde basgitaren luiden een song in die bij het eerste gehoor net zo goed van Band Of Skulls had kunnen zijn. Nieuwbakken leadzanger Lars Kroon en kersverse tweede stem Cas Hieltjes galmen en gillen een eind weg, terwijl Order langzaam naar de climax toewerkt. Het is die climax die het geheel zo indrukwekkend maakt: een minutenlange opbouw ontaardt in een kakofonie van de vuigst gierende gitaren.Weldra is het voorbij en zit je als luisteraar nog even een poosje uit te hijgen. Order is in al zijn radio-onvriendelijkheid het zoveelste bewijs dat het starten van St. Tropezeen van de beste beslissingen is geweest die de ex-Go Back To The Zoo‘ers hadden kunnen maken.

 

“Jij, mijn vriend, hebt je laatste adem uitgeblazen”, zeg je op het moment dat je de trekker overhaalt. Voltreffer! Dit was vroeger. Toen je nog klein was, je fantasie nog rijk was en een Super Soaker nog een volautomatisch geweer.

Of misschien nog helemaal niet zo lang geleden, voor deze jongens uit het Brabantse Oploo. Want de The Super Soakers zijn nog erg jong. Maar jong of niet: Close To The Sun is een sterke single. De clip zullen we maar niet te veel woorden aan vuil maken. Om met hun eigen woorden te spreken: ‘We tried, but sometimes things just don’t work out’. Al mag wel gezegd worden dat instrumentale stukken goed worden opgevuld door het smoelwerk van Mart Boumans. Het nummer, opgenomen bij Studio San Francisco, blijft wel lekker in je hoofd hangen. Close To The Sun is samen met B-kant Weekend Rockstar uitgebracht door Coaster Records en is nu te beluisteren op Spotify en Bandcamp.

 

Normaal verwacht je van together PANGEA snoeiharde beukmuziek waar je een blauw oog van krijgt, maar uit deze nieuwe single blijkt dat ze ook een lieve kant hebben. Vrolijk, melodieus en bij vlagen ontroerend, de blauwe ogen zijn haast vervangen door natte ogen. Gerag op de gitaren maakt plaats voor getokkel.

Gelukkig brengt de nonchalante, recalsitrante stem van frontman William Keegan altijd iets rebels met zich mee. De ware aard van de beukers van Burger Records hoor je wanneer Will een gefrustreerde ‘goddamnit’ eruit perst. Moshpitten doen we maar weer bij het volgende nummer.

 

Beetje bij beetje wordt de Nederlandse scene op de internationale muziekkaart geprikt. Zo heeft Burger Records aangekondigd een Nederlandse mixtape te zullen maken die het label uitbrengt tijden SXSW. Naast de gouwe ouwe Mozes and the Firstborn, traumahelikopter, Jacco Gardner, Afterpartees, Mountain States, Earth MK II en nog een handje vol Nederlandse indiedarlings is ook Lookapony (met een beetje hulp van mede-Eindhovenaren Mozes and the Firstborn) opgevallen bij de nu al legendarische platenmaatschappij.

Wellicht heb je de dudes met de briljante bandnaam voorbij zien komen bij hun gig bij De Wereld Draait Door, een van de Poprondeoptredens van 2014, hun optreden tijdens Incubate of als de supportact van Go Back To The Zoo.  De jongens zijn sindsdien geëvolueerd in Lookapony 2.0 en ze zijn van de Britse indiepop vibes overgestoken naar de Amerikaanse garagerocksound.

Gisteren is de eerste videoclip van de ‘nieuwe’ Lookapony de wereld ingeslingerd bij de single YOU WILL DIE. In de videoclip maak je kennis met een paar waterpoloërs, hertjes en met de fashionista’s van de band op hometrainers, in de Albert Heijn, in speelgoedtreintjes, achter pooltafels, bij het zwembad, in hun tourbusje… You get the point. Het rock ’n roll leven. En dat allemaal in zwart-wit, begeleid door de verrukkelijke single.

 

Gelukkig voor ons komt er meer! Naar verluidt heeft Lookapony nog een flink stapeltje muziek liggen en zijn de jongens van plan deze om te toveren in een EP en misschien zelfs in een album.

But first things first, komende vrijdag presenteren zij de single YOU WILL DIE in het Stroomhuisje, Eindhoven, samen met The Black Tambourines.