Welcome to The Village
18 t/m 21 juli 2019

Ja-ja, dames en heren: het festivalseizoen van 2019 is achter de schermen alweer lang begonnen. Zo komt Welcome to The Village vandaag met de eerste namen voor zijn festival in juli. En wát voor namen: goedemorgen!

Het festival viert komend jaar zijn zevende editie en wij hebben sinds 2013 nog geen enkele editie overgeslagen op het gebied van voorbereiding, verslaggeving, interviews en bovenal: lekker vooraan staan bij al die mooie shows die er op het festival altijd te zien zijn en alles wat daaromheen gebeurt.

Welcome to The Village staat namelijk voor veel meer dan muziek, zo is er van alles te beleven in het bosrijke gebied op alle vlakken van theater, dans, kunst, design en een uitgebreid innovatie- en voedselprogramma. Zo spraken wij het festival al vaker over de programmering, maar bijvoorbeeld ook al eens over de Snackbar van de Toekomst en het ponyvlees dat tijdens Welcome to The Village op de kaart stond. 

Eerste namen
De Earliest Birds-tickets gaan vanaf komende vrijdag in de verkoop (nog met het BTW-tarief van zes procent dat volgende jaar naar negen gaat), maar eerst zoomen we in op de namen die nu al op het affiche staan. Zo wordt Thomas Azier een van de hoofdacts tijdens het festival, de Friese trots die net zijn gloednieuwe en derde album Stray uitbracht en waarover we de muzikant onlangs nog uitgebreid spraken. 

Een van de makers van de meest catchy liedjes van de laatste tijd is Husky Loops met Love You Wrong, de Britse band die de laatste jaren al behoorlijk furore aan het maken is in Nederland, zo gingen festivals als Sniester, Motel Mozaique, London Calling en Eurosonic al plat. Wij schreven eerder: ‘Schaar het onder altrock of onder arty farty rock-‘n-roll, het maakt allemaal niet uit. Deze band laat serieus veel interessante ideeën horen.’

Een van onze favoriete bands in de bescheiden geschiedenis van The Daily Indie is zonder twijfel The Soft Moon. Een band die we in 2013 al interviewden, maar ook in 2015 en talloze andere keren dat we over de duistere industrie-band schreven. Er is geen show van deze Amerikanen die je ongeroerd achter zal laten. Hieronder hoor je weer eens hoe dat voelt.

En dan hebben we RAKETKANON nog niet eens gehad: de alles op zijn pad verwoestende band uit België. Als kernwoorden als ‘rauwe sludge’, ‘Steve Albini’ en ‘psychedelische hardcore’ je wel kunnen bekoren, dan weet je waar je moet zijn komende zomer. Krijg hieronder nog een lekkere muzikale klap voor je muil. 

WEBSITE WELCOME TO THE VILLAGE | FACEBOOK-EVENT  

Laurens Hilbrandt van der Meulen is zo iemand die nooit stil lijkt te zitten. De Friese muzikant schreef muziek voor verschillende theatervoorstellingen en is een van de gezichten achter kunstenaarscollectief Heksenhamer, dat zich richt op eigentalige alternatieve popmuziek. Daarnaast bracht hij onder de naam Hilbrandt eerder al een plaat uit, het afgelopen jaar is hij met zijn eigen werk een andere weg ingeslagen. Hij verzamelde een groep met bandleden om zich heen en samen schreven ze, zoals ze het zelf noemen: ‘pompende synthrock voor een wereld die alleen maar harder wil’.

Vandaag gaat de nieuwe single SBMII bij ons in première, met superstrakke live-video waarin Hilbrandt en zijn bandleden centraal staan. We spreken Hilbrandt over de single en zijn toekomstplannen.

Waar gaat SBMII over?
“Dat kan ik wel allemaal precies gaan uitleggen, maar ik denk dat het beter is dat mensen daar zelf achter komen. Muziek en teksten kun je op meerdere manieren interpreteren, maar ik probeer wel een richting te geven. Een manier van kijken naar de wereld. Er is wat aan de hand en ik ga dat in mijn muziek niet ontkennen. Ik zit niet in de business van luisteraars onderschatten en entertainen. Ik wil mensen anders laten kijken.”

Ben je veel bezig met die manier van kijken naar de wereld?
“Ik denk veel over hoe het gaat met de wereld. Dat er allerlei krachten zijn die ons op grote en kleine schaal beïnvloeden. Dat dat allemaal heel snel gaat. Dat ik niet weet hoe mij te verhouden, of te ontsnappen en dat ik het gevoel heb dat heel veel mensen dat voelen.”

Waarom een live-video bij SBMII?
“We hebben twee jaar met veel verschillende muzikanten aan deze muziek gewerkt. Met deze samenstelling voelde het ‘af’, dit is voor mij de perfecte band. Het was tijd om te laten zien wat we kunnen, dus besloten we een live-video te maken.”

Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?
“We hebben allerlei plannen en de groep waarmee we nu werken is erg toegewijd en positief. Het belangrijkste is dat we willen groeien, qua bereik, qua inhoud, qua muziek, maar dat willen doen op een manier waar we gelukkig van worden. Er zijn veel verhalen om te vertellen en we willen mensen een hart onder de riem steken: de wereld is niet alleen maar leuk, perfect en mooi en dat hoeft ook niet. Muziek is onze manier om die verhalen uit te dragen en kracht bij te zetten en dus gaan we ons best doen om dat zo goed mogelijk te vatten op een album, in videoclips en optredens. Het wordt sick!”

 

We hadden wel door dat er op muzikaal gebied iets bijzonder lekkers gaande is in het noorden van het land, we noemen alleen maar The Future’s Dust en Sväva. Maar The Daily Indie wist tot van de week nog niet dat Bradford Cox (Deerhunter/Atlas Sound) een kleine broer in Friesland had wonen die op zijn nieuwe plaat ‘Cultlove’ helemaal niet onder doet voor zijn broer. Yuko Yuko, ook wel Elias, weet nostalgische en stoffige klanken op een bijzonder puike manier te combineren.

 

Als we van tevoren één kernwoord los moeten laten op de muziek van Yuko Yuko, dan is het ook wel ‘lo-fi’ (of: low-budget). En er wordt hier maar eens weer bewezen dat daar mooie dingen uit kunnen ontstaan. Het begint al sterk met de heerlijke groove op het verdomd fijn en analoog klinkende Desire Song,  maar op hoogtepunt Would You Join My Cult? komt de plaat echt los en slokt die je helemaal op tot het einde. Je verdwaalt acht nummers lang in een wereld vol ruis, felle kleuren, verspringende beelden en draaiende tape-machines. 

 

Zolderkamertje
We’re The Fertile People en Artificial Father maken een middenstuk om je vingers bij af te likken. Klinkend als een zolderkamertje zie je Elias ook helemaal voor je: opgesloten op zijn kamer pielt hij dag en nacht aan zijn nummers en bouwt hij ze vanaf de grond in zijn eentje op. Met een kluizenaars-gevoel waar we zo dol op zijn (zoals Morgan Delt dat ook heeft bijvoorbeeld).

 

Het klinkt allemaal lekker gruizig en ouderwets en waarschijnlijk is de luisterervaring van ‘Cultlove’ ook het best als je hem op een walkman luistert. Met alle iele gitaartjes, jaren tachtig drumcomputers en plastic synthesizers ga je terug in de tijd. Naar de tijd dat ik zelf nog klein was, je teevee een bol beeldscherm had en een klap gaf als je hem aanzette. Toen je met een potlood je bandjes recht moest trekken en je Scooby Doo en Teenage Mutant Ninja Turtles keek op ouderwetse videobanden. En daar hebben we direct nog een ander kernwoord te pakken die het artwork van Yuko Yuko in één woord vat: ‘VHS’.

 

Eerste live-show
Op het vederlichte Angel Jane en het intieme Crying In The Discotheque laat Elias nogmaals horen wat ‘ie allemaal in zijn mars heeft. Hij zit ook niet bepaald stil, want in januari heeft hij ook al ‘Diary of Purple Songs’ uitgebracht, een negentien nummers tellende plaat met kort achter elkaar opgenomen nummers. En we hebben het gevoel dat er vrij snel weer iets uit zal komen van deze productieve Fries. Live is Yuko Yuko in ieder geval op 5 maart te zien in Studio/K te Amsterdam, wat ook direct de eerste live-show ooit van de band zal zijn. Een knappe en zeer intrigerende artiest. Luister het voor je eigen bestwil.

 

 

 

Uit de schilderachtige contreien van Friesland komt het betoverende en magistrale The Future’s Dust. Een naam die we al vaak voorbij zagen komen omdat ze o.a. op Into The Great Wide Open en Incubate speelden en meedoen met de huidige Popronde. Aankomend weekend komt er een debuut-EP uit genaamd ‘Marrakech’, waarvan The Fields laatst gereleased werd via Kicking The Habit. Het nummer is, eigenlijk net als de cover v/d single, een pareltje. Denkend aan The xx en James Blake bouwt de band het nummer rustig en subtiel op, creëert ’t haar eigen weidse en fonkelende wereld en klinkt de melancholische samenzang van Rosan en Nick spannend en intiem. Alle ingrediënten voor een mooi nummer en alle reden om beneden dat YouTube-clipje een slinger te geven.

 

There’s more
Meer info en tourdata vind je op de site van de band. Meegluren via Facebook doe je hier en die EP kopen kan via Bandcamp.