Een zak patat in je ene hand en een biertje in de ander, terwijl je luistert naar nieuw opkomend talent van Nederlandse bodem. Het is de leidraad van Patat Met, een maandelijks terugkomende avond bij poppodium De Vorstin in Hilversum. Een vol avondprogramma waarbij drie acts de mogelijkheid krijgen om hun kunsten te tonen op het podium. Als bezoeker een kans om artiesten te zien waarvan je later kunt zeggen: “ik was erbij toen ze nog klein waren.” 

Wij gingen langs in Hilversum, zochten de ruimte met de grootste tafel op om hier vervolgens rond te gaan zitten met Bob Donkers en Jim van Kooten, marketeer en programmeur bij De Vorstin. Karindra Perrier, de stem achter Faradays, schoof ook aan. Na een lange reeks shows op Popronde, genomineerd te zijn als 3voor12 talent en als voorprogramma van Blaudzun te hebben gespeeld, released Faradays op 12 april hun nieuwste EP. De daaropvolgende tour beginnen zij op de planken van de Vorstin tijdens de Patat Met editie van 19 april.

Gelukkig hebben we er ook over nagedacht om alles op te nemen, waardoor het hele gesprek is terug te luisteren als podcast.

---

Luister hier naar de EP Memories van Faradays

Ik wilde iets schrijven over muziek en daarin zou ongetwijfeld het woord ‘schaduw’ vallen. Muziek als schaduw, de meer aangename variant van een zomerse bloedhitte, een plaatselijke verduistering. Schaduw. Schemer en luwte: schaduw. Prettig.

Dus ik luisterde op een doordeweekse ochtend naar Promise van Faradays en ik dacht aan het woord ‘schaduw’. En vlak voordat ik naar de bushalte schoot schreef ik op: ‘Schaduw, een lokaal geval van schemer.’ De eerste regel in een fonkelnieuw kladblok: de zin om een een tekst op het nummer aan te hangen.

Context: Promise is het vervolg op Real, het enige liedje dat Faradays nodig had om een plek in de Popronde-selectie binnen te slepen. Van dezelfde materie maar-niet-helemaal is daar nu Promise, een stuk muziek dat galmt, dat in de ruimte hangt. Subtiel en afgemeten als Beach House, The xx misschien; tegelijk elegant en moeilijk te verplaatsen, omdat het aandacht wil. Frontvrouw Karindra Perrier zingt:

‘We are the promise that they gave us, the spoon-fed freedom got us numb.
A million chances to be happy, like youth is wasted on the young.’

Nog een gedachte om toe te voegen aan je eigen overpeinzingen, een zin aan je kladblok. Een overpeinzing als een soort lokale schaduw, als broodnodige onderbreking van de dagelijkse bloedhaast.

Faradays live zien? Hier kun je de band zien tijdens Popronde.

Het is hartstikke leuk om muzikant te zijn in Nederland, maar een vetpot? Nee, dat is het niet. De meeste zangers, gitaristen, drummers en toetsenisten hebben daarom ook een andere baan naast het muzikantenbestaan. Redacteur Bram van Duinen zoekt naar de meest bijzondere jobs van onze favoriete indie-muzikanten. 

Na kok Bas Prins van Niko, radiodiagnostisch laborant Niek van Nouveau Vélo en meubelmaker Lasse van The Stangs is deze editie voor Karindra Perrier, zangeres van Popronde-act Faradays. Er zijn waarschijnlijk weinig muzikanten die muziek op zo’n fundamenteel niveau begrijpen als Perrier. Ze is namelijk ook een flinke natuurkunde-nerd, waardoor de bewegingen van geluidsgolven geen geheimen voor haar kennen.

 

Karindra Perrier
PhD kandidaat aan het Debye Instituut voor Nanowetenschap van de Universiteit Utrecht

We beginnen met een natuurkundelesje. Karindra Perrier zet haar professorstem op: “Ik zit in de nanofotonica. Nano staat voor de grootte van een miljardste meter, enorm klein dus. Fotonica is alles wat met licht te maken heeft. We kijken dus op nanoschaal naar de interactie van licht met materie, in mijn geval specifiek naar fotonische kristallen. Deze zie je in de natuur bijvoorbeeld in vlinders of kevers, aan hun glimmende vleugels. Die fotonische kristallen reflecteren of sluiten het licht op een bepaalde manier op waardoor je mooie kleuren te zien krijgt. In het lab kunnen we die kristallen ook nagemaakt worden. Ik bestudeer deze dan door er licht van verschillende golflengtes (een andere golflengte van licht zorgt voor een andere kleur, red.) en sterktes op af te sturen. Die lichtkristallen zitten bijvoorbeeld op chips die je kunt gebruiken in computers of telecommunicatie. In de computers van tegenwoordig zit nog een elektrische chip, maar in de toekomst kan die misschien op licht gaan werken. Dan wordt je computer veel sneller. Je ziet dit bijvoorbeeld al bij glasvezel internet, dat is zo snel omdat licht de informatiedrager is.’

Je hoort altijd over veel publicatiedruk in de wetenschap, waardoor men veel te hard werkt. Hoe houdt Perrier tijd over voor muziek? “Ik heb een speciaal deeltijdcontract. Volgens mij ben ik de eerste hier die dat heeft, maar er zijn vast meer mensen die dat willen. Het is misschien helemaal geen gek idee om mensen in de wetenschap wat meer vrije tijd te geven, want er wordt echt veel te hard gewerkt, ook in weekenden en avonden. Ergens hoop ik dus wel te laten zien dat je niet per sé tachtig uur per week hoeft te werken om iets te kunnen bijdragen. Ik werk zelf 32 uur en kom daardoor ook aan muziek maken toe.”

“Ik vind het heel fijn om naast de muziek ook iets te hebben wat aanvoelt als een hele andere wereld. Een waar ook meer houvast is. Die houvast valt trouwens ook wel tegen soms: in een lab zie je soms dat dat er dingen gebeuren die je niet snapt of kunt verklaren. De ene dag werkt een zelfde opstelling wel, de volgende dag weer niet. Dat noemen we dan maar lab-voodoo. Toch vind ik de muziek een stuk onzekerder en persoonlijker. Als artiest ben je zelf het onderwerp, dat vind ik soms wel lastig. Het is dus fijn om iets te hebben waar de focus niet op jezelf ligt. Ook is het fijn om op wekelijkse basis mensen tegen te komen die niet vol met muziek bezig zijn, waardoor je je ook beseft hoe muziek overkomt op mensen die het gewoon voor de lol luisteren.”

 

Karindra Perrier
Zangeres en songwriter bij Faradays

Faradays is nog een erg jonge band. De eerste single, Real, kwam pas op 1 juni van dit jaar uit. Hoe plaatst de zangeres zichzelf in het muzieklandschap? “Ik denk dat we qua genre in de elektronische indie zitten, dromerig met een nostalgisch randje. Verder hoor ik wel eens dat het lijkt op Lana del Rey en ik ben erg fan van Maggie Rogers en Lorde. Ook laat ik me erg inspireren door artiesten als SOHN.”

De rest van Faradays bestaat uit Erik Brouwer, toetsenist in de band en pianoleraar in het dagelijks leven, Jesse Buitenhuis, gitarist in de band en programmeur, en bassist Thijs Visscher en drummer Thomas Bosveld, die beiden pizzabakker zijn. “Dit jaar doen we mee aan de Popronde, waar we veel boekingen hopen te krijgen. Verder releasen we binnenkort een tweede single en gaan we van de zomer een nieuwe EP afmaken. Die komt in de loop van 2019 uit. Eerst even zien hoe goed de Popronde gaat.”

De bandnaam Faradays is geen toeval, als je Perriers achtergrond in ogenschouw neemt. De Britse natuurkundige Michael Faraday heeft grote ontdekkingen gedaan in het elektromagnetisme, waardoor Perrier zijn naam vaak tegenkomt in boeken. De naam heeft ook een andere reden, legt ze uit: “Ten eerste vind ik Faradays als naam gewoon heel gaaf klinken. Voor veel mensen zal het niet meer zijn dan een andere bandnaam, omdat ze de associatie met wetenschap niet maken. Voor mezelf vond ik het wel leuk als het gaaf klonk én een link met mijn achtergrond in natuurkunde had. Ook vind ik de Kooi van Faraday symbolisch. Dit is een kooi van geleidend materiaal, bijvoorbeeld een afgesloten bol, waarin je volledig afgesloten bent van straling. Je kunt er dus bijvoorbeeld niet bellen of internetten. Faradays is eigenlijk een samentrekking van ‘Faraday’ en ‘days’. Het slaat op de dagen dat ik afgesloten als in mijn eigen Kooi van Faraday muziek zit te maken.’

Geen speld tussen te krijgen.

Ze schiet met lasers op kristallen, fotonische kristallen. Kunstmatige replica’s van de miniscule spiegels die de dekschilden van allerhande kruipbeestjes doen oplichten. Haar naam is Karindra Perrier en onder de naam Faradays maakt ze schone muziek in haar eigen lab: de studio. Real is de eerste proeve van een nieuwe EP, en The Daily Indie viert de première van de videoclip.

Karindra spreekt de telefoon in vanuit haar woonkamer, in Utrecht. Ze is enthousiast, spreekt bedachtzaam: “De wetenschap en de muziek die ik maak hebben raakvlakken – in beide gevallen heb je intuïtie nodig om een verbeeldingssprong te maken. Eerst is er niks, dan moet er iets gebeuren. En voor zowel muziek als licht geldt: everything goes in waves.” Aan de andere kant van de lijn hoor ik huiselijke geluiden.

En dan bevinden we ons maar zo in het domein van de grote thema’s. Zoals tijd, dat ding dat nergens vandaan komt en van geen ophouden weet. Karindra zegt: ‘Ik ben gefascineerd door de tijd. Tijd is hetgene wat alles waarde geeft: er zijn oneindige zeeën van tijd voordat je geboren bent en zeeën van tijd nadat je sterft. Het feit dat we hier niet oneindig zijn bepaalt dus hoe we leven. En precies daarom doen we de gekste dingen, zoals een vlag op de maan planten of Mount Everest beklimmen. Dat is allemaal echt niet nodig, maar we doen het toch.”

Wat betekent dat voor project Faradays? Ze zegt: “Faradays is mijn Mount Everest. Het zijn de dagen waarin ik me afsluit van de wereld en muziek maak. Als de kooi van wetenschapper Michael Faraday – een constructie waarin je niet kunt worden geraakt door straling, door bliksem, een plek waar je geen bereik hebt. Ik heb een tijdje heel diep in muziek gezeten, als een soort studie. Nu vind ik het belangrijk om naar buiten te communiceren, om naar buiten te gaan kijken en muziek te delen. Omdat er mensen zijn aan wie ik deze muziek wil laten horen. De reden dat ik muziek ben gaan maken is omdat andere muzikanten mij hebben gegrepen. Ik doe m’n best om mijn muziek persoonlijk te maken, qua stemgeluid en teksten. Ik houd ervan als je door de song heen een persoon kunt voelen, iemand kan leren kennen.”

Ik vraag of dat lastig is. “Om jezelf naar voren te plaatsen in de muziek? Soms wel ja, maar je hebt niet veel anders dan jezelf als je authentiek wil schrijven. Je zit op je eigen kamertje, dus de muziek is toch altijd iets wat uit je eigen hoofd komt, wat je hebt meegemaakt, waar je over nadenkt. Het is een enorm contrast om die muziek vanuit je eigen bubbel op het podium te brengen. Het is gewoon niet helemaal natuurlijk om op een podium te staan en dat mensen naar je kijken. Soms probeer ik me in te beelden dat ik in m’n eigen woonkamer speel, en dat de mensen op visite zijn.” Karindra lacht.

Dan de muziek van Faradays, die filmisch is. Die, zoals de bijgevoegde plaathoes van Real, bestaat uit nachtelijk blauwe schaduwen. Op Real laveert Faradays tussen schemer en windlicht, en waar er maar zo ruimte ontstaat voor een refrein, één dat glanst en menselijk is. Het is bijna spijtig dat Real gebonden moet zijn aan de wetten van tijd en ruimte: de schone dagmijmering stuit na drie en een halve minuut gewoonweg op een muur van stilte.

Bekijk hieronder de video van Real, geschoten door directorsduo Bagel&Lurch.