Drie dagen geslapen in een te kleine DDR-tent, uw verslaggever Giordano Mellin heeft het allemaal moeten verdragen, voor u. Here we go!
Foto’s: Rudy Sablerolle
Down The Rabbit Hole: Dag 1
Death From Above 1979
De band besloot in 2006 te stoppen, er was een reünie tijdens Coachella in 2011, een nieuw album in 2004 en ze stonden op Where The Wild Things Are in maart. Death From Above 1979 voelde een beetje als een knipperlichtrelatie, het was namelijk een veelbewogen periode voor de Canadezen. Maar vandaag staat de band in Beuningen. “You guys doing okay? Please go swimming after the show” klinkt er, en eigenlijk voelt het alsof we al de borstkrol doen in een ietwat krappe Speedo in een zee van zuur zweet. Dit, en het snoeiharde geluid, is waarschijnlijk de reden waarom het publiek zich inhoudt in een nogal benauwde Hotot. De heren zijn nog steeds rauwe rockers, hebben weinig interactie met het publiek, maar desondanks laten ze zien dat DFA1979 godvergeten goede herrie maken en nog steeds een topteam zijn.
zZz
De heren uit Amsterdam hebben onlangs het album ‘Juggernaut’ – dat vijf jaar op zich liet wachten- uitgebracht. Vijf jaar! ‘zZz’ wordt er mysterieus door de microfoon gefluisterd tijdens het optreden waarbij er direct kippenvel bij ons ontstaat. De alom bekende combinatie van een orgel, drums en synthesizers is typisch zZz, maar de aanvulling van een tamboerijn op zijn tijd is ook aangenaam. Hoe veelzijdig zijn deze gasten? De zogenaamde two-man-bands zijn erg in trek op Down the Rabbit Hole, zoals we al zagen bij Death From Above 1979. Dit zorgt ook voor een unieke sound; zZz heeft namelijk in de loop der jaren een typisch geluid gecreëerd: een kraut-geluid dat voor de Teddy Widder-tent om vijf uur ’s middags misschien te moeilijk én te technisch blijkt te zijn voor het publiek.
Rats On Rafts
Iets wat wij vandaag nog niet eerder zagen zijn visuals tijdens optredens; Rats on Rafts creëert een buitenaardse omgeving in de Teddy Widder met hun trippy effecten. In het begin lijkt het alsof ze de wat hardere garagerock nummers in Rotjeknor hebben gelaten en een bagpack gevuld met festivalvriendelijke nummers meegenomen hebben. Maar, bij het derde nummer laten de Rotterdammers eindelijk horen waar ze goed in zijn: het spelen van vunzige garagerock. Zodra gitarist Arnoud zowaar begint te grunten, komt dit als een aangename verrassing. Dit blijkt het tweede startschot te zijn voor de keiharde garagerock-nummers. Tijdens het optreden blijkt er een select groepje te zijn dat Rats on Rafts kent, maar de rest van het publiek moet nog overtuigd worden van hun kunsten.
Patti Smith
Het is superdruk in de Teddy Widder en de grijze lokken van Smith maken ons vrolijk en ietwat nostalgisch. Met wapperende handen zingt ze: “She looks so good. She looks so fine.” En we kunnen stiekem niet ontkennen dat we dan aan Smith denken in plaats van aan Gloria (red.). Wat opvalt is, dat naast de oude garde, er ook een hoop jonge mensen aanwezig zijn tijdens het optreden. Smith laat ons constant met luide kreten horen waarom zij nog altijd relevant en de koningin is. Verder had Smith ons ook nog het volgende te melden: “I’m sorry, I’m having some troubles with my voice”, daar hebben wij helemaal niets van gemerkt. Terwijl de oude garde verder speculeert over welk nummer ze nu gaat spelen, maakt de rest zich geen zorgen, it’s fuckin’ Patti Smith! En zo is het.
Omar Souleyman
In het publiek worden er sterretjes afgestoken om de komst van Souleyman te vieren. Een traditie of gewoon een hipsterding? Dan volgt direct de volgende prangende vraag in ons op: het is Ramadan, hoe zal hij hiermee omgaan op een festival? Souleyman is een persoonlijkheid an sich met zijn karakteristieke outfit incluis de bekende handklapjes en verscheen zo ongeveer op elk festival dat je je kunt voorstellen. Alhoewel wij helemaal niets begrijpen van de nummers, is er toch een verbintenis tussen ons en Souleyman. Wat we in elk geval ook snappen is als Souleyman “Hey” roept, je godverdomme mee moet klappen. Eventjes lijkt het alsof we ons begeven in een absurde grote shisha-lounge. Souleyman blijkt een markante persoonlijkheid te zijn en met weinig handgebaren weet hij de Fuzzy Lop om te toveren in een 1001-nacht sprookje, en dat tijdens Ramadan!
Down The Rabbit Hole: Dag 2
Dolomite Minor
Twee schuchtere, ietwat iele jongens uit Southampton betreden het podium. Maar zoals het volgende cliché gezegde luidt: “don’t judge a book by it’s cover”, deze jongens zijn dodelijk! De gitarist, wie je het liefst een stevige knuffel zou willen geven, speelt met z’n veel te grote Ibanez-gitaar de sterkste gitaarpartijen die we in de Fuzzy Lop gehoord hebben. Vunzige, distorted gitaareffecten en old skool metal invloeden met veel tempowisselingen, dit is goed. Heel goed! Nog even werken aan de stageperformance en Dolomite Minor wordt groot! Je hebt het hier als eerst gehoord!
Alabama Shakes
“We’re down in the rabbit hole, huh? Let me get some”, zo spreekt Brittany Howard, de zangeres van Alabama Shakes als de diva die ze is. Haar karakteristieke stem is nog rauwer en funkier dan ever in de Hotot-tent. We hebben altijd al een zwak gehad voor artiesten die een Nederlands woordje spreken tijdens een optreden: “Dankjewel, everybody.” Howard heeft haar hele team meegenomen; haar achtergrondzangeressen en zanger geven ons het gevoel alsof wij op zondag voorin zitten tijdens de kerkmis. Howard’s stem breekt barrières en geeft je soms het gevoel dat de speakers daadwerkelijk op ontploffen staan, een enge gedachte. Gedurende de show is zij onze rock-’n-roll-moeder en geeft ze een tutorial over hoe je het hardst kunt rocken op een festival inclusief elektrische gitaar, een blonde mohawk én een bloemenjurk. Een bloemenjurk! Naast ons staan er wat meisjes uit de UK die gedurende het concert meerdere malen “We love you, Brittany” roepen. Na de zesde keer besteedt ze hier uiteindelijk aandacht aan en komt met een subliem antwoord: “I hear you, but do you feel me?”
Foto: Jack Parker
Foto: Jack Parker
GOAT
GOAT komt uit Zweden en is een ‘alternatieve, experimentele band’. Alle leden verschuilen zich achter maskers en intrigerende kostuums. Dit stemt ons benieuwd naar het optreden. Een band zoals Empire of The Sun hult zich achter maskers en in outfits tijdens hun set, maar GOAT gaat een stap verder en vult dit aan met traditionele Arabische danspasjes en kledij. Dit is geen band, maar voelt meer als een kleinkunst act gecombineerd met wat muziek en gekke outfits. Desalniettemin vinden wij GOAT tof, maar zijn we ook benieuwd naar hoe de twee mysterieuze zangeressen er zonder maskers uit zien!
Foto: Jack Parker
Foto: Jack Parker
Iggy Pop
In de foto-pit is het nog nooit zo druk geweest. Heeft Iggy wat huisfotografen ingeschakeld? Iggy is gewoon weer lekker Iggy vanavond: sexy danspasjes, een ontbloot bovenlijf, vrouwelijke bewegingen en de nodige gesprekken tussen de nummers door: “Hi, I’m Iggy. What’s your name? That’s cool.” Voor iemand van 68 (!) jaar is hij nog springlevend en vitaal, om godverdomme jaloers op te worden. “I have a lust for life”, en dat merken we als we Iggy rond zien huppelen als een wulps konijn over het podium. Crowdsurfen is alweer een tijdje ‘verboden’ op festivals, en daar balen we natuurlijk van, maar tijdens het optreden ontstaat er een heuse marathon aan crowdsurfers en worden tieners – eentje ervan was rond de tien jaar – stuk voor stuk afgevoerd! Een ander belangrijk puntje: de eerste set tieten tijdens Down The Rabbit Hole zagen we tijdens dit optreden! Rock-’n-roll!
Down The Rabbit Hole: Dag 3
Young Fathers
Het verhaal achter deze Schotse groep is dat ze alle drie de naam van hun vaders dragen en toevallig hebben ze ook allemaal dezelfde leeftijd. Tijdens een hiphop-event in Edinburgh kwamen de drie elkaar tegen toen ze slechts veertien jaar waren en vormde direct een groep. Ze zijn echter niet alleen met zijn drieën, tijdens de set worden ze namelijk ook begeleid door Steven Morrison, de drummer/DJ in de band, waar we eigenlijk ook een apart artikel aan kunnen wijden. Morrison heeft een pikzwarte bomberjack aan en slaat op zijn drums als een bezetene waarbij we bijna in een hypnotische staat belanden. Maar neen, we moeten ons ook focussen op de rest van de groep die energiek bezig is op het podium; variërend van Michael Jackson-achtige danspasjes tot zoete R&B vocalen, raps en spoken word, het is teveel om op te noemen. Young Fathers is een act waarbij je héél gefocust moet zijn, want er gebeurt te veel tijdens een optreden. Tof en bijzonder!
Natalie Prass
Het is zondagmiddag en best vroeg (13.30) voor een festival. Natalie Prass uit Richmond, Virginia treedt op. De irritante ‘goed gestijlde’ presentatrice waar we al drie dagen tegenaan moeten kijken (festivalpresentatrices zijn altijd irritant) van de Fuzzy Lop, kondigt Prass aan met een gedichtje waar Prass zelf over begon. Het gedichtje is niet de moeite waard. De muziek van Prass blijkt gelukkig wel perfect te zijn voor deze zondagmiddag; niet te zwaar op de maag, simpele, lieve singer-songwriter muziek. Prass oogt zelf heel onschuldig, schattig en breekbaar, net als haar muziek. “Watskebeurt” zegt Prass veelvuldig tijdens het optreden, schattig, maar op den duur vrij irritant. Vanuit het publiek klinkt er coyote gehuil en dit blijkt Prass op te vangen en speelt hier mee tijdens het optreden, leuk! Ergo, Natalie Prass: lief en onschuldig – typische muziek voor op een zondag.
Ook Gezien!
Birth Of Joy
King Gizzard & The Lizard Wizard
Happyness
The War On Drugs
