Destroyer
Donderdag 30 augustus

 

Je leest het goed, wij zorgen er gewoon voor dat je 30 augustus naar een van de mooiste shows van de maand kunt! Als je dertigste nog niet geblokt had in je agenda voor deze schitterende Destroyer-show (waarbij er dan toch van een kleine schande mag worden gesproken), dan vertellen we je nog even wat meer over het project van Dan Bejar en over supportact Elsa Lester.

De fabuleuze reeks Destroyer-albums (ondertussen alweer elf) van Bejar begonnen in 1998 alweer met City Of Daughters en spande zich via jazzy pop, glam, barokke pop, synthprojecten uit tot het ‘lynchiaanse’ en jaren tachtig klinkende new wave-album Ken dat vorig jaar verscheen.

Een plaat die overal lovende recensies ontving en waarover wij nog schreven: “Een van de redenen waarom Ken zo toegankelijk klinkt is dat Bejar terugvalt op de jaren tachtig, met zijn schaamteloze melodieën en bezwerende baslijnen. Het resultaat is een geluid vol glitter en glamour dat tegelijkertijd al tekenen van verval vertoont, net als nostalgie naar tijden waarvan je wist dat ze niet voor altijd zouden duren. Ken is, kortom, een zorgvuldig in elkaar geknutseld zoekplaatje. Maar wie door zijn wimpers kijkt en een poosje niet knippert zal, tussen de regels van dit rijke document door, de contouren van Dan Bejar terugvinden.”

Luister hieronder naar een van de prachtige singles van het album: Tinseltown Swimming In Blood.

 

Support van Elsa Lester
Dan nog even over de opener van de avond: Elsa Lester. Deze muzikante houden we sinds dit jaar in de gaten en specifiek toen we haar single Pretty Bad Man in première mochten laten gaan in juni. Toen schreven we onder meer over de DIY-artieste: “Ze speelde eerder al met Big Thief, Yungblud en Chemtrails en laat zich inspireren door acts als Twin Peaks, Her’s, Hockey Dad en The Lemon Twigs. In drie minuten gaat deze garagepopper als een speer in de slipstream van acts Courtney Barnett en Pip Blom. Gitaar in de overdrive, soepel door de akkoordjes wandelen, mooi refrein erop schroeven: niks meer aan doen.” Wil je nog meer weten over Lisa van Kampen (zoals ze echt heet)? Check dan die première waarin we haar ook nog interviewden.

 

Winnen?!
Hallo-hallo: je bent nog steeds aan de lijn, dus jij wilt naar die show van Destroyer! We kunnen je geen ongelijk geven, want dat wordt een schitterende avond in de Pandora van TivoliVredenburg. Wat je moet doen voor de tickets? Dat zullen we je eens vertellen! Stuur vóór 28 augustus een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl met daarin simpelweg de reden waarom jij graag naar het optreden wilt. Doe het, want voordat je het weet sta jij met een vriend of vriendin vooraan bij deze prachtige gig.


 

WEBSITE TIVOLIVREDENBURG | FACEBOOK-EVENT

Muziek moet anno 2017 meer en meer verdeeld worden in hapklare stukjes. In het tijdperk der streamingservices is tijd immers geld: wie de luisteraar geen dertig seconden vast weet te houden, kan fluiten naar zijn schamele loon. Sommige dingen duren daarentegen langer dan dertig tellen: coupletten van Destroyer bijvoorbeeld, die juist nu nog meer tot de verbeelding spreken. Op Ken klinkt Dan Bejar toegankelijker dan ooit, maar is hij tegelijkertijd onverminderd ongrijpbaar.

Dat Dan Bejar zijn teksten op zijn twaalfde album als Destroyer relatief bondig houdt, zegt dan ook meer over de normale lengte van die zinnen dan over Ken. “Het blijft mij vervelen hoe de woorden in songteksten 99 procent van de tijd variëren van nutteloos tot slecht”, vertelde hij onlangs nog aan Pitchfork. En dat hebben we geweten. ‘Come one, come all, dear young revolutionary capitalists’, opent Bejar met Sky’s Grey. ‘The groom’s in the gutter and the bride just pissed herself! I’ve been working on the new Oliver Twist.’ Elders is zijn poëzie effectiever, maar minstens zo prachtig. ‘In Berlin it’s sunny’, zingt Bejar in A Light Travels Down The Catwalk. ‘In Barcelona it snows.’

 

Het zijn rare tijden, lijkt hij te willen zeggen. Ongeveer net zo vreemd als de laatste jaren van het bewind van Margaret Thatcher in Groot-Brittannië, waarop Ken grotendeels gebaseerd is. Volgens goed gebruik is het album dan ook doorspekt met referenties naar kunstwerken uit andere tijden. Het album zelf is zelfs vernoemd naar de werktitel van The Wild Ones, de betoverende Britpop-ballad die Suede in 1994 uitbracht. In Cover From The Sun refereert Bejar in twee zinnen aan zowel The Smiths als Shakespeare en verwijst hij bovendien naar Jim Gillespie’s film I Know What You Did Last Summer. Elders gaan we nóg verder terug in de tijd, als Bejar een nummer vernoemt naar de in 1939 verschenen romantische komedie La Règle Du Jeu. Zulke verwijzingen zijn allerminst meer vorm dan inhoud: La Règle Du Jeu handelt bijvoorbeeld over een extravagant feest aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Bejar hoeft de vergelijking met deze tijd niet eens zelf te trekken om het verband zichtbaar te maken.

Die strategie past Bejar wel vaker toe op Ken, dat tot stand kwam tijdens een akoestische tour dwars door de Verenigde Staten ten tijde van de presidentsverkiezingen. Bejar bevindt zich als het ware in het oog van de storm, maakt geen onderdeel uit van het geweld, maar observeert als een soort objectieve buitenstaander. Het is een rode lijn die door het inmiddels uitgebreide oeuvre van Destoyer loopt. Geen van Bejars albums lijkt toe te behoren aan een bepaald tijdperk, maar tegelijkertijd is de context van bepaalde periodes essentieel voor zijn platen. De Amerikaan sluipt steevast rond in de schaduw, de spotlight mijdend, maar continu meekijkend over je schouder. En als hij dan spreekt, prikt Bejar met speels gemak door alle poses heen. ‘Srike an empty pose’, beveelt hij op het eerdergenoemde hoogtepunt A Light Travels Down The Catwalk, voor hij beseft: ‘A pose is always empty.’

 

The world is fucked, but just romanticize. Find beauty in this dance with death”, filosofeerde Bejar onlangs in een interview met Spin. En dat is precies wat hij doet op Ken, zijn beste album sinds meesterwerk Kaputt. Een van de redenen waarom Ken zo toegankelijk klinkt is dat Bejar terugvalt op de jaren tachtig, met zijn schaamteloze melodieën en bezwerende baslijnen. Het resultaat is een geluid vol glitter en glamour dat tegelijkertijd al tekenen van verval vertoont, net als nostalgie naar tijden waarvan je wist dat ze niet voor altijd zouden duren. Het beste nummer van het album, Tinseltown Swimming In Blood, doet denken aan New Order en Pet Shop Boys, terwijl de titel verwijst naar een uit 1984 afkomstige culthit van The Blue Nile, Tinseltown In The Rain. Ken is, kortom, een zorgvuldig in elkaar geknutseld zoekplaatje. Maar wie door zijn wimpers kijkt en een poosje niet knippert zal, tussen de regels van dit rijke document door, de contouren van Dan Bejar terugvinden.

 

Oh oh oh, we zwijmelen op ons koude kantoor nog dagelijks weg bij de relaxte en warme herinneringen die de laatste editie van Beaches Brew in Italië opwekt. De hele dag niets anders doen dan heerlijk op het Italiaanse strand hangen, een boekje lezen en tussendoor even een baantje trekken in de Adriatische Zee. Dit jaar vindt het (gratis!) festival voor de vijfde keer plaats, van 6 juni tot 10 juni. 

Beaches Brew is voor ons altijd een hoogtepunt in het jaar. Naast luieren op het strand,  word je in de tussentijd omsingeld door allerei lekker eten en drinken, dat vers uit de keuken van de bijbehorende strandtent Hana-bi komt rollen. Alleen al het bovenstaande is eigenlijk al de moeite waard om een weekje richting Marina di Ravenna te trekken!

Ultiem relaxt festival
Maar kan allemaal niet op in het Italiaanse strandstadje, want in de avond krijg je ook nog de meest sicke bands voorgeschoteld op het strand (vorig jaar speelde o.a. Thee Oh Sees, Viet Cong, Iceage, Mikal Cronin, Kevin Morby en Moon Duo op het festival). In 2016 zal deze ultiem relaxte festivalervaing niet anders zijn, zeker niet met de eerste namen die vandaag door het festival bekend zijn gemaakt.

Voor nu zijn de volgende acts bekendgemaakt, en daar komt dus nog meer bij!

Ty Segall & the Muggers
Destroyer
SUUNS
Ata Kak
Föllakzoid
Car Seat Headrest
Cate Le Bon
White Fence
Royal Headache
Ninos du Brasil
Girls Names
Audacity
Adrian Crowley
The Abigails
Dirty Fences

Met dit rijtje heb je al een erg fijn festival te pakken volgens ons. Ik zou zeggen: boeken maar!

Zo, daar zijn we weer. Nadat we gisteren in alle gekte Issue #02 van The Daily Indie hebben verstuurd naar de App Store, bleven er in de tussentijd natuurlijk allerlei nieuwe clips en liedjes uitkomen. We hebben het even op een rijtje gezet voor je, want er kwamen weer een aantal fijne dingen uit de afgelopen. Zoals (eindelijk weer!) Foals, maar ook Suuns, Virals, Allah-Las, Skaters, Telepathe en alt-J (∆). Let’s begin!


Allah-Las – Busman’s Holiday




VIRALS – Summer Girls




Alt-J (∆) – Fitzpleasure




Foals – Inhaler




Double shot: Foals – My Number




Purity Ring – Lofticries




skaters – I Wanna Dance (But I Don’t Know How)




Telepathe – Destroyer




SUUNS – Edie’s Dream



Crystal Castles – (III)