Nadat half september een eerdere lichting namen bekend werd gemaakt voor DDW Music Festival, komt het Eindhovense festival nu met de laatste lading namen aanzetten met onder meer Blanck Mass, Tim Dawn, Meetsysteem en A Million Squeeks Will Do You No Harm.

Eerder werd de komst aangekondigd van onder meer Walt Disco, Just Mustard, Personal Trainer, Swimming Tapes, Echo Beatty, Paracetamøl, City Park en Blue Crime. Dat het tijdens de wereldberoemde Dutch Design Week ook op muzikaal gebied één groot feest is in Eindhoven, zien we al een aantal jaar gebeuren. Sinds het begin volgen we het festival op de voet en zagen we artiesten als Ryley Walker, BEA1991, Demob Happy, Loyle Carner, Ray Fuego, Khruangbin, Benjamin Francis Leftwich, C Duncan, Porches, (Sandy) Alex G, Fontaines D.C. en Viagra Boys.

Strak ontworpen programma
Dit jaar liegt het programma er wederom niet om, het door Effenaar en Friendly Fire georganiseerde festival komt nu met de kers op de taart: Blanck Mass, Kikok, Tim Dawn, Les Robots, Shaemless, Kléo, Meetsysteem, A Million Squeeks Will Do You No Harm en ‘DDW Music Specials’ in de Grote Zaal van Effenaar van Rico & Sticks en Altın Gün. Er komt misschien nog wel een verrassinkje links of rechts, daarover later meer…! Een gevoel krijgen bij een avondje DDW Music? Vorig jaar maakten we van tevoren een rondje langs een aantal locaties van het festival en waren we aanwezig voor een vlammende reportage die lekker uit de klauwen liep.

De volledige line-up van DDW Music Festival 2019:
Amy Root – Blanck Mass – Glauque – Echo Beatty – Eva van Manen– Gaygirl – Swimming Tapes – Personal Trainer – Job Roggeveen – Noah Vanden Abeele – The Intergalactic Republic of Kongo – Müholos – Flexual – Meetsysteem – Les Robots – Tim Dawn – Just Mustard – Your Smith – Blue Crime – Plasma – Elle Rich – Automatic – Saida – DJ NEN-C – Shaemless – A Million Squeeks Will Do You No Harm – Marassa – Lauran Hibberd – Blair Jollands – Wolf & Moon – Mottron – Paracetamøl – Neon Dreams – Kalax – Dj Devereaux85 – Timecop1983 – Brian’s Magic Tears – City Park – Walt Disco – Sadhu – Nicon – Franky Nuts – Sadhu b2b Crimson Scar – Chackie Jam – Cry – Do Nothing – Emma Mc Grath – Far Caspian – Gnoomes – Heavy Lungs – Jan Verstraeten – Kolonel DJafaar – Kosmo Sound – Mk. Gee – Patawawa – Sheer Mag – SHHT – Someone – Ted Jasper – Tessa Dixson – Wally A$M – Wasuremono – Wooze – Yallah! Yallah! – Yellowstraps – Volcano Boys – Ihemyo – Blackwax.


WEBSITE DUTCH DESIGN WEEK | FACEBOOK-EVENT | TICKETS
*Voor 33 euro kun je naar alle shows toe.

Dutch Design Week is misschien niet het eerste festival waarbij ‘gitaren’ behoren tot de eerste associaties. Ook geen moshpits, headbangen en vuisten die de lucht in gaan. En juist dat troffen we op de vrijdagavond van het festival aan in Eindhoven, tijdens het inmiddels losgebroken DDW Music Festival. 

Tekst Midas Maas
Foto’s Tineke Klamer

Want niet alleen wordt muziek steeds belangrijker tijdens deze Eindhovense week, ook is activisme dit jaar een groot thema. En punk, dat we deze avond veel te zien krijgen, is een muziekstijl die bijna synoniem is voor verzet, een reactie op de ontwikkelingen in de wereld.

Een zwaardgevecht tegen de bezetting
We beginnen deze avond bij de TAC, Temporary Arts Centre, en zoals de naam doet vermoeden, draait het hier om kunst. We kwamen hier een maand geleden ook al toen we langs alle bijzondere locaties van DDW-Music werden geleid. Toen werd ons verteld dat hier zo’n tachtig kunstenaars hun atelier hebben zitten. Je vindt hier vernieuwende kunst op alle vlakken en vanavond ook op muzikaal vlak.

“Alsmaar rechtdoor, door het restaurant en daarna naar rechts”, vertelt de uitsmijter als we het gebouw binnenlopen. We komen terecht in de zaal waar Mourn de avond opent. Een wissel, want eigenlijk zou The Tubs de avond beginnen. Openen doet dit kwartet in ieder geval overtuigend: de vier staan rond de drumkit en wijzen ieder met drumstok in de hand naar het midden. Gezamenlijk beginnen ze te spelen op de drumkit. Het gevecht is begonnen.

 

De metafoor van het zwaardgevecht past ook erg goed bij de muziek van de twintigers. Het viertal komt uit Catalonië en de onafhankelijkheidsstrijd die in hun thuisland gaande is, weerspiegelt in de muziek. Nummers als Fun At The Geysers, President Bullshit of Devorce. Eén zin uit de laatstgenoemde en je snapt meteen wat de band wil zeggen: ‘At nineteen years old/We’re signing our divorce’. Duidelijke taal die met datzelfde vuur wordt gebracht: zangeressen Carla en Jazz hebben een bijna puberale woede in zich. Het doet denken aan bands als Sleater-Kinney, Le Tigre of Bikini Kill. Bands die in de jaren negentig de ‘riot grrrl-beweging’ begonnen, een beweging van underground feministische punkbands. Alleen gebeurt dit nu. Eigenlijk zou je dan ook hopen dat er in de zaal de vuisten in de lucht gaan en de geest van de muziek compleet op het publiek overslaat. Dat lijkt niet helemaal het geval te zijn. Het publiek feest liever. Maar ach, een revolutie mag ook gevierd worden.

 

Alle hoeken van de kamer
Inmiddels lopen wij richting het Stroomhuis, om op tijd te zijn voor Jagd. De zaal is knus, zeer knus. Het publiek staat tegen de muren van het gebouw aangedrukt en de capaciteit toont dan ook gauw zijn limiet: net zoals we vorig jaar merkten krijgt niet iedereen een kans om binnen te staan. Regisseur Wouter Sessink vertelde The Daily Indie bij de première van Jagd zijn single Civic nog hoe zangeres Nanne van de Linden ongewild het unique selling point van de band is, omdat ze vrouw is. De focus zou volgens hem moeten liggen op de muziek. Die gedachte blijkt in de praktijk toch niet heel makkelijk toepasbaar te zijn, simpelweg omdat Van de Linden het meest opvalt. Niet omdat ze vrouw is, maar omdat ze de meeste energie van de band lijkt te hebben. Dat begint al met de start van het concert, waar ze furieus het intro van de laatstgenoemde single begint te spelen. Waar veel bandleiders ervoor kiezen om over het publiek heen te kijken, staart zij iedereen recht aan met een bijna beangstigende blik. En dat gezegd hebbende is de muziek van het indierockviertal uit Amsterdam erg goed, maar wordt niet zo in je gezicht geworpen als de performance van de frontvrouw. Hoe de gitaar de klanken van de synthesizer lijkt op te pikken en daarmee gewoon verder lijkt te gaan en hoe strak de drums klinken, is (gelukkig) iets dat ook opvalt.

 

Slapstick
Halverwege de set móeten we wel weg om The Tubs nog te kunnen zien in TAC. Zanger Simon opent met de zin: “We zijn in Nederland”, en doet dat met een nep-Amsterdams accent. De band komt namelijk uit Vlaanderen. Het doet een beetje flauw aan. Als een Nederlandse band die in Vlaanderen zou openen met ’s werelds slechtste Kabouter Plop-imitatie. In zijn zang doet Simon dan eerder een Amerikaan na en doet dat ook niet al te fijntjes. De muziek klinkt wel aardig: een opvallend mengsel van surfrock, garagerock en een kleine dosis americana (dat laatste komt vooral door de pedal-steel). Echter vragen wij ons lichtelijk af hoe deze band vooruitstrevend is met al zijn flauwigheid.

 

Leren voor het slapengaan
Hetgeen dat je voor het slapengaan doet, onthoud je het best en daar hebben we deze avond profijt van. Viagra Boys sluit deze avond namelijk af in het Stroomhuis. Dat doet de band wel met slechts twee originele leden. Behalve bassist Benke Höckert en zanger Sebastian Murphy, had iedereen bepaalde ‘omstandigheden’ waardoor touren niet mogelijk was. Een halfuur voor het concert begint, staat de zaal al stampvol. De bandleden van Jagd en Viagra Boys schuiven langs elkaar heen met hun apparatuur. Ondertussen lijkt het enthousiasme behoorlijk groot te zijn. Mensen staan te headbangen op de afspeellijst van punksongs die door de speakers knallen. Als alles staat, komt zanger Sebastian Murphy rustig met zijn pilsje in de hand door de propvolle zaal heen en zegt met zijn hese stem iets onverstaanbaars door de microfoon heen.

Na zijn zegje slaat passiviteit om in activiteit. Het gaat van nul naar standje eleven in precies drie seconden. Voor iemand er erg in heeft ligt Murphy bijna kermend op de grond en krijst het uit. Murphy vindt dat het echter wel een tandje harder kan. Hij trekt zijn shirt uit, waaronder een vol getatoeëerd lijf vandaan komt en het publiek juicht alsof ze een wonder gezien hebben. Dat is niet genoeg voor de frontman: “This is fucking ridiculous! Move, you punks.” Hij besluit de mensenmassa dan maar fysiek op te roeren en stapt de moshpit in. “These guys are out of control.” Hij lijkt tevreden te zijn.

 

De nummers van Viagra Boys bevatten een zwartgallige humor en die lijkt te komen uit de autobiografische onderwerpen van de teksten. Denk aan Just Like You: ‘I’m so glad I never wandered down the wrong path/And ended up some kind of addict/Or looser or some kind of some kind of/Some kind of psychopath.’ Juist, nummers over de blijdschap om niet meer verslaafd te zijn en geen onderdeel te zijn van de ‘fucked up society’. Vanavond creëert Viagra Boys een eigen society waar de buitenstaander gevierd wordt. En dat is een reactie op de huidige samenleving en sluit aan bij het aanwezige activisme tijdens de best bezochte editie van de Dutch Design Week ooit.

DDW Music Festival
20 tot en met 28 oktober

Eindhoven is van 20 tot en met 28 oktober het decor van de wereldberoemde Dutch Design Week. De afgelopen jaren is er gewerkt aan een sterk muzikaal randprogramma, dat inmiddels een op zichzelf staand festival is geworden: DDW Music Festival. Wij komen regelmatig in Eindhoven voor leuke shows op toffe plekjes, maar er is nog altijd wel iets nieuws te ontdekken in de Lichtstad. Zo lieten wij ons onlangs verrassen door een aantal mooie festivallocaties tijdens een verfrissend ‘Rondje Eindhoven’.

Allemaal van die plekjes die je ‘net even moet kennen’ en waar een wereld voor je opengaat als je eenmaal hebt ontdekt. Zo kwamen wij tijdens onze route langs ’t Rozenknopje, Stroomhuis en TAC, drie locaties die eind oktober een flink aantal shows hosten tijdens DDW Music Festival. Maar niet alleen eind oktober, want op de locaties is uiteraard wel meer gaande.

Café ’t Rozenknopje 
Zo lopen we eerst langs ’t Rozenknopje, ook wel De Knop in de volksmond, waar we worden ontvangen door Niek van de Klundert. Hij is een van de vele eigenaars van het café, dat hier al sinds het einde van de negentiende eeuw is gevestigd. In het grote witte café op de hoek van de Eindhovense Hoogstraat wandel je nietsvermoedend een muzikaal walhalla binnen. Een café als een warme knusse huiskamer uit vervlogen tijden. Door de speakers komt de muziek van Kevin Morby, links bevindt zich een klein en intiem podium en boven vind je nietsvermoedend de klassieke zaal van het café. Een lichte ruimte met smalle hoge ramen en een podium onder een koepel waar je nog echt op de planken staat. De Knop is zeven dagen per week open, je kunt er eten, van allerlei drankjes doen en dagelijks worden er evenementen georganiseerd.

Niek: “Zo’n drie, vier keer in de week hebben we hier livemuziek. We zitten met name in de roots-hoek en de helft van de programmering bestaat uit Amerikaanse bands”, vertelt Niek, die in de zaak rolde toen hij hier een aantal jaren geleden begon met programmeren: “Ik organiseerde iedere woensdagavond een avond met een aantal acts en zo’n twee jaar geleden kwam het hier op het punt dat ik mijn muziekavond ergens anders moest gaan organiseren of dat ik de zaak over moest nemen. Ik heb voor het laatste gekozen en sindsdien zijn er een flink aantal zaken veranderd.”

 

Authentieke gezelligheid
Zo is Niek flink aan het programmeren geslagen. “Alle vrijdagavonden hebben we vinyl-dj’s staan en gaan alle meubels aan de kant voor een dansfeestje. Op zaterdag hebben we vaak een band boven of beneden staan en op zondag eigenlijk ook wel. De woensdagavond organiseer ik nog steeds en ondertussen plannen we met bijvoorbeeld Effenaar één avond per maand”, zegt hij. “Wat betreft de muziek is er in Noord-Brabant een hechte scene en met z’n allen zorgen we ervoor dat we bepaalde buitenlandse bands naar Nederland kunnen halen. Door ze bijvoorbeeld korte tours aan te kunnen bieden in meerdere steden, maar ook onderdak en faciliteiten. Op die manier kan het allemaal net en kunnen we artiesten dus direct een aantal shows aanbieden waarbij alles voor ze geregeld is.”

En dat weten een hoop bands en boekers ondertussen, want die komen er graag. Het leuke aan ’t Rozenknopje is dan ook de authentieke gezelligheid van het café, het is gemoedelijk en de real deal. “Het zit hier al zo ontzettend lang en het is nog steeds echt een buurtcafé, die functie is erg belangrijk. Alle dagen van de week zit het hier dan ook vol. Rond een uur of vijf komen mensen van hun werk hiernaartoe en zie je een aanloop van mensen uit de buurt. Op maandag eten we hier met alle vaste klanten en loopt alles door elkaar heen, van stelletjes tot expats, alleenstaanden, ouderen, jongeren. Die sfeer gaat heel erg goed samen met de muziek en de muzikanten die we hier boeken.”

 

Van zangkoren tot vernieuwende country
Zo kun je voor van alles terecht bij het café en vanaf dit jaar zal de zaal gebruikt worden voor DDW Music Festival. “Je kunt van alles doen met die zaal, we organiseren filmavonden, muziekquiz-avondjes en het wordt gebruikt voor dansavonden, feestjes en zangkoren”, vertelt Niek. “In oktober doen we mee aan DDW en het is de eerste keer dat we dit jaar meedoen, dus ik ben erg benieuwd welke mensen er allemaal op de events af gaan komen. Waar ik zelf naar uitkijk? Toch zeker naar Garrett T. Capps, ik vind het ontzettend tof dat hij hier staat. Het is een soort jaren zeventig-cowboy en hij maakt geweldige muziek.”

Tijdens DDW Music Festival spelen Garrett T. Capps en Van Common op dinsdag 23 oktober plus Honey Harper en Wildwood Kin op vrijdag 26 oktober.


 

TAC (Temporary Art Centre)
Na de Brabantse gezelligheid in ’t Rozenknopje, lopen we via de kronkelende Mauritsstraat en Vonderweg tot we het Philips Stadion in zicht krijgen en daarmee TAC, dat recht tegenover de fanstore van de landskampioen voetbal is gevestigd. We krijgen eerst even een rondleiding van artistiek directeur Astrid Riona Cats door de kunstzinnige vrijplaats. Door de witte gangen komen we in het sfeervolle bar- en restaurantgedeelte van TAC, waar de openslaande deuren uitkomen op een knusse en levendige binnentuin.

 

Temporary
Ze praat ons bij over het ontstaan van de plek. “De naam slaat op de oorspronkelijke tijdelijkheid van het TAC, we zijn een broedplaats voor kunstenaars en ontwerpers die zich bezig houden met vernieuwende beeldende cultuur. Er zijn hier tachtig studio’s en daar werken allerlei soorten makers aan hun toekomst: van architecten tot autonoom kunstenaars, VR-ontwerpers en gaming developers”, vertelt Astrid. “Het leuke is dat je tegenwoordig steeds meer crossovers ziet binnen de kunst en dat muziek daar vaak een belangrijke rol bij speelt. We zijn een van de hoofdlocaties van de Dutch Design Week, dus het voelde niet meer dan logisch om vernieuwende muziek binnen ons programma een plek te geven.”

 

Design & maatschappij
“Dat gebeurt eind oktober in de ruime Tuinzaal die je hieronder in al zijn ‘ombouwglorie’ ziet. Tijdens DDW zijn onder meer The Courtneys, Lada’s Golden Arches en Someone te zien in deze prettig donkere en spannende zaal. “De muziek past altijd goed bij wat we hier overdag allemaal aan het doen zijn en ik vind het zelf ook heerlijk om ’s avonds hier de dag af te sluiten met een drankje en goede bands. We kunnen op die manier soms bands programmeren waarvan ik denk: ‘Are you kidding me?!’ Vorig jaar hadden we And So I Watch You From Afar hier bijvoorbeeld staan, daar heb ik thuis alle platen van liggen.”

Van de jaarlijkse hoeveelheid mensen die TAC bezoekt, komt zo’n twintig procent over de vloer tijdens de Dutch Design Week. Het is daarmee licht uitgedrukt dat het een ‘belangrijke week’ is voor de locatie. “Vanuit de hele wereld ontvangen we die week mensen. Van professionals die werkzaam zijn in de creatieve sector tot een hoop dagjesmensen. Bij TAC proberen we met name bezoekers te laten zien dat design een stuk verder gaat dan: ‘hé, wat een mooie stoel’ en zo geldt dat ook voor DDW Music Festival. We proberen met alles wat we hier doen te laten zien hoe we door middel van cultuur alles om ons heen vormgeven. Het is een ontzettend groot onderdeel van de maatschappij.”

 

Het ideale klimaat
Tijdens het interview gaan de ogen van Astrid in ieder geval iedere keer glinsteren als de Dutch Design Week ter sprake komt, ze kijkt er duidelijk naar uit. “Ja, het is echt een week waar alles samenkomt. In principe ‘doen wij niets’ als TAC zijnde, onze doelstelling is om met TAC het ideale klimaat te vormen waarin kunstenaars en ontwerpers vooruit kunnen komen, een plek waar hun werk zo goed mogelijk tot hun recht komt”, vertelt ze. “Wat dat betreft zorgen wij ervoor dat de artiesten niets tekort komen, maar verder laat ik mezelf tijdens DDW altijd lekker verrassen door wat er allemaal geboekt wordt. Ik heb nu alweer een flink aantal mooie ontdekkingen gedaan.”

Tijdens DDW Music Festival spelen Someone, Sheverine & Hypergoods op woensdag 24 oktober, The Courtneys & Mourn op vrijdag 26 oktober en Lada’s Golden Arches & Elsa Lester op zaterdag 27 oktober.


 

Stroomhuis
Van de warme binnentuin van TAC, lopen we in de richting van het station en zijn we twee minuten later bij het Stroomhuis. De plek die veel van onze lezers kennen en anders zouden móéten kennen. Deze plek staat garant voor de allerbeste garageshows, hiphopfeesten, hardcoreparty’s en zo’n beetje alles wat er in het kloppende hart van de Eindhovense underground gebeurt. Wij krijgen Meis te spreken, een van de programmeurs en drijvende krachten achter Stroomhuis. Vanuit de overweldigende en vol met spulletjes staande backstage, lopen we langs allerlei slaapvertrekken en de grote keuken door een de meest bijzondere venues van Nederland. Eentje zoals je ze haast nergens meer ziet.

“De energie komt uit de ziel van deze plek”, vertelt Meis terwijl we haar in de lege zaal spreken en we omringd worden door de vele muurschilderingen tot aan het plafond en 1.001 voorwerpen overal waar je kijkt. De zaal die ’s avonds al een rauwe vrijheid uitstraalt door zijn unieke sfeer, blijkt overdag minstens zo mooi te zijn. “Als het zo langzaam donker begint te worden en het licht verandert, met die ‘stilte voor de storm-vibe’, dat is echt magisch”, vertelt ze. “Dit gebouw was, zoals zo vaak in Eindhoven, een Philips-gebouw en is Stroomhuis in zijn huidige vorm geworden nadat het het begin deze eeuw is gekraakt. Het waren vooral een hoop ontwerpers en kunstenaars, waarvan Andre Amaro overbleef en onder meer van alles is gaan organiseren in Stroomhuis en Ketelhuis. Het begon aanvankelijk met allerlei technofeestjes onder de grond, tot het te lastig werd om daar feestjes te organiseren en deze zaal op de begane grond in gebruik is genomen voor concerten.”

 

Community
Al snel blijkt hoe deze plek gerund kan worden, namelijk door de grote en gemeenschappelijke liefde voor muziek van een grote vriendengroep. “Beneden hebben we een aantal repetitieruimtes van bandjes die op mijn label Bagdaddy Records zitten en die bands oefenen hier niet alleen, ze staan ook in de rij om mee te helpen tijdens avonden die we organiseren. Om achter de bar te staan of te koken voor bandjes die hier spelen. Dat is ook nodig, want we doen echt alles zelf. Dat is een van de mooie dingen van deze plek, het is een community en een tweede huis voor veel mensen. Bands vinden het onder meer leuk om hier te spelen door de sfeer die er hangt. We verzorgen ze als mensen die bij je thuis over de vloer zouden komen. Ze kunnen hier blijven slapen, ’s ochtends krijgen ze nog een ontbijtje, we willen dat ze niets tekort komen”, zegt Meis. “Uiteraard hebben we ook tekortkomingen, maar we compenseren heel veel met ‘hoe’ we het doen.”

Meis van het Eindhovense Stroomhuis

 

Alles-in-één
Tijdens DDW Music Festival is Stroomhuis een van de centrale plekken, zo zijn er vijf avonden met niet de minste acts gepland tussen 20 en 28 oktober. “Dat soort festivals zijn voor ons natuurlijk te gek, we zien altijd veel nieuwe gezichten tijdens die avonden.” En het woord ‘veel’ is zeker van toepassing weten wij uit eigen ervaring, vorig jaar zagen we bij sommige avond flinke rijen van mensen die niet meer naar binnen konden. “Dat zou dit jaar ook zomaar eens kunnen gebeuren”, zegt ze glimlachend.

Naast een kleurrijke venue heeft Stroomhuis niet zolang geleden een label opgericht: Stoked Records. “We hebben nu drie releases van Tsar Bompa, Vovokai en Polly & Bruce en dat zijn allemaal 7-inches die we met de hand hebben gemaakt”, zegt Meis. “En zo doen we nog van alles en nog wat hier. Het enige dat we nog missen is eigenlijk een studio, maar alles op zijn tijd.”

Tijdens DDW Music Festival spelen Black Acid, Rey Tranquilo, Ocho & lbs op maandag 22 oktober, Ancient Shapes & Fontaines DC op woensdag 24 oktober, A Giant Dog & Hater op donderdag 25 oktober, Viagra Boys & Jagd op vrijdag 26 oktober en Ploegendienst & Rascalton op zaterdag 27 oktober.


 

WEBSITE DDW MUSIC FESTIVAL | FACEBOOK-EVENT | TICKETS