Vorig jaar maakte we een duidelijk statement in onze reportage over REC. Festival: rock-’n-roll is dood, leve de rock-’n-roll. Het genre is absoluut rock-’n-roll is niet voorbehouden aan gitaren. We zagen vernieuwende en experimentele muziek op een niveau waar genres eigenlijk niet meer te onderscheiden waren. Dit jaar kozen we weer voor het experiment en doken we de vrijdagavond in van deze derde editie van het festival.

Als de duisternis is gevallen, gaat het licht aan op REC. Dat begint bij Perron. Dat is eigenlijk wel een unieke plek. Het cultuurpodium dat in 2011 gevestigd werd was voorheen een postcentrum. Het ging dicht en toen ging het voor de eerste editie van REC. in 2016 tóch weer een keertje open. En toen zou het dichtgaan, maar toch echt weer definitief open. De plek staat ondanks zijn diverse programmering echt bekend als technokot en dat is het deze avond ook. Min of meer. Want bij onze binnenkomst om halfzeven is Ma Spaventi bezig om bezoekers te teleporteren naar zijn planeet met zijn ambient experimental live set. De rode lichtstralen die uit het plafon komen lijken zo uit een sci-fi te komen. Ondertussen schiet Spaventi basgolven uit over de zaal. Je kunt de metalen constructies in het gebouw horen bewegen als hij aan de knoppen draait. Echter dansen de bezoekers nog niet echt, die gaan ontspannen zitten op de banken die tegen de muur zijn geplaatst. Misschien is dat ook wel the right thing to do om te doen op deze ambient. ‘Here we come’, zegt een sample van de deejay ons. Echter verwachten we eerder een landende ufo in deze zaal dan een beat die landt.

 

De beat!
De mensenmassa blijkt namelijk heel ergens anders te zitten: bij Lövestad in Annabel. De beat ook trouwens. Wat ook meer is, is het aantal mensen én instrumenten vermeerderd. Het duo bestaande uit Jørgen Hvirring & Sjors Lammertink heeft een gigantische installatie bestaande uit een flink aantal synths om zich heen gebouwd. Het klinkt vrij tropisch en soms zelfs vrij jazzachtig door de klanken van de toetsen en saxofoons.

We wandelen het parkeerterrein over om weer even terug naar Perron te gaan, waar het donker is. Die duisternis wordt onderbroken door de lasers. Juist: Nick Verstand & Boris Acket zijn daar bezig. De klanken die de twee produceren laten zich het best omschrijven als een golvende ruis waar tussendoor industriële geluiden zijn te horen. Alsof Einstürzende Neubauten zorgt voor de beat. Soms slaat het geluid om een techno-achtige beat, maar ook dit is iets van onder de brede paraplu die ambient heet. Hoe dat ritme ook mag klinken, echt veel activiteit komt er niet in de zaal. Mensen blijven rustig op de bank zitten of proberen de lasers te onderbreken.

 

 

 

Knarsende en klakkende takken
Gidge zijn ritmes klinken juist weer heel natuurlijk. Achter de setup in Annabel tonen de instrumenten van de twee Zweden zich: de bossen van  hun woonplaats Umeå. Daar probeert Gidge je ook mee naartoe te nemen in hun muziek. De beat klinkt alsof je het bos in vlucht, je hoort knarsende en klakkende takken, druppels water en een stem die bijna om hulp lijkt te roepen. Hoe experimenteel dat ook mag klinken, het publiek lijkt het prima te snappen en het tweetal ontvangt dan ook veel applaus.

Gaan we weer even terug naar Perron, waar de zaal tijdens de technoset van VC-118A weer wordt gebruikt waarom deze bekend staat. Stevige techno inclusief drukke lichtshow. Slechts één persoon op de vloer lijkt het op dit vroege uur al te snappen: deze muziek is gemaakt om in extase op te dansen.

 

 

Moody techno
Weval gaat er ondertussen voor en zet gewoon een dikke geluidsmuur neer in de Annabel. Het Amsterdamse duo bouwt met dikke beats tussen vette lagen synthesizers en doet precies waarvoor de band naar REC. is gehaald: een vette show neerzetten. Onze avond eindigt voor nu met Conforce in Perron. De Londenaar noemt zijn muziek zelf moody techno. Wij vonden het veel weghebben van triphop zonder vocalen. Het klinkt soms bijna analoog. Er zijn momenten dat je je afvraagt waar die basgitarist of drummer zich verstopt.

 

Doorhalen
Wij groeten iedereen die hier de nacht gaan doorhalen, want die gaan een programma tegemoet dat tot in de vroege morgen doorgaat. We mogen in ieder geval concluderen dat de toekomst op deze vrijdagavond tijdens REC. 2018 kei-, maar dan ook keihard gevierd werd. En dat zonder de classics van de elektronische genres uit het oog te verliezen.