The Daily Indie mag Womba, de nieuwe single van Faces on TV, de ether in slingeren! Het laatste album Night Funeral stamt alweer uit april 2018, maar Jasper Maekelberg heeft totaal niet stil gezeten. Hij bevindt zich eigenlijk constant in een kweekschaal en produceerde dit jaar bijvoorbeeld nog Fever van Balthazar. Maar deze videorelease belooft nieuwe muziek van Faces on TV, en dat is toch erg mooi. We spraken Maekelberg over toekomstplannen en zijn dansmoves.

Etymologie: de oorsprong van de woorden die we spreken. Het is waar het allemaal begint, zo ook ons telefoongesprek. Ik klink als de achterkant van een hagelslagpak: “Wist je dat womba bij de Aboriginals gek betekent?”. Dat wist Maekelberg nog niet toen hij het nummer schreef: “Dat woord komt voor mij gewoon van de klank. Womba! Maar de betekenis blijkt perfect te passen.” Womba kwam tot stand toen Maekelberg toerde met Balthazar. “Ik was veel aan het experimenteren met loops en drumcomputers. Womba was eigenlijk een jamsessie met mijzelf.”

Dansen
De solojam is nu uitgewerkt met een koortje dat het aanstekelijke refrein zingt: ‘womba, womba, womba, aaah!’, en bij een catchy dansplaat hoort een dansvideo. De videoclip is opgenomen in Eldorado, een feestzaal in Humbeek, “dat is een gat dichtbij Brussel”. Met glimmende reflecties van het discolicht lijkt het net op een rollerskatevloer. “Ik kon heel goed sliden op die vloer. Ik zit erover na te denken om die vanaf nu mee te nemen naar mijn optredens”, lacht Maekelberg. In een slick dierenprintjasje danst Maekelberg zelfverzekerd door de zaal. “Normaal dans ik enkel op trouwfeesten, maar nu dans ik ook in een clip! Ik had het nummer aan een vriendin  laten horen en zij vond het echt een dansnummer. Ze had er zo een dansje bij en zei ‘ik trommel wel wat mensen op om te komen dansen.’” De keuze van de dansers op de choreografie van Sarah Hadadia en Gill Requière bleek een perfect te zijn voor Womba. Het dansende koor kijkt direct de camera in met een grijns op het gezicht: de videoclip creëert een lichtelijk onwennig gevoel. “Het is vrolijk, maar toch naar.” 

Tekstueel is het nummer gelaagder dan een doorsnee dansplaatje. “Het nummer is een samenvatting van een deel van een avond, van een interessante ontmoeting.” De teksten lijken kreten van verlangen, maar komen ook wat stalkerig over: ‘We’ll both be put on trial if I dare to touch your lips’. En: ‘If you wanna run then let me run with you’. Maekelberg had er nog niet zo over nagedacht. “Nee, ik zie het niet als stalkerig, meer aanbiedend… Het hof makend.” Ik verontschuldig me – de enorme rode vlaggen die rond worden gezwaaid in de clip, hadden blijkbaar toch invloed op mijn interpretatie. Soms zit ergens geen diepe betekenis achter verscholen. Dan is een vlag gewoon een vlag en is womba gewoon een geluid.

De Toekomst
En dan de onvermijdelijke vraag: wat brengt de nabije toekomst voor Faces on TV? Maekelberg is nu vooral bezig met nieuwe muziek maken zonder uitgewerkt plan voor een album. Hij kijkt er naar uit om weer te spelen met nieuwe muziek. Terug on the road dus: ergens in het voorjaar van 2020. Mogelijk zien we hem snel weer in onze hoofdstad, waar hij voor het laatst in de AFAS Live was met Balthazar.

Ik vraag hem of hij nog mooie afsluitende woorden heeft voor het zijn Nederlandse publiek, een sprankje wijsheid om te delen of een mooi boek dat hij heeft gelezen. Dat boek was Twee Vrouwen van Harry Mulisch (“Die mooie schrijver van jullie”), maar de laatste woorden voor nu: “Don’t forget to be Womba!”

Warhaus, Zimmerman, J. Bernardt: drie zijprojecten die alleraardigste platen opleverden, maar toch zaten we stiekem te hopen dat het niet te lang zou duren totdat Maarten Devoldere, Jinte Deprez en Simon Casier de koppen weer bij elkaar staken voor een nieuw Balthazar-album. Het heeft even geduurd – laatste worp Thin Walls stamt alweer uit 2015 – maar onze wensen zijn verhoord: 25 januari verschijnt de spiksplinter nieuwe plaat Fever.

Een plaat met een bitterzoet randje, want het is het laatste album waarop violiste Patricia Vanneste te horen zal zijn. Maar laat dat de pret niet drukken: in de vorm van het titelnummer heeft de band al een eerste voorproefje uitgebracht, eentje die bepaald niet teleurstelt.

Slechts de eerste dertig seconden zijn even schrikken, opeens horen we marimba-achtige geluiden die meer klinken als de intromuziek van een retro-videogame dan als een nummer van onze favoriete zuiderburen. Gelukkig duurt het niet lang voordat het nummer echt losbarst en we onszelf in vintage Balthazar-territorium begeven. Een vertrouwd warm klankenpalet, heerlijke meerstemmige samenzang en een lekker hakkelende gitaar die halverwege op een geweldige manier tot uitbarsting komt. Fever bewijst dat we ons in onze handjes mogen wrijven dat Balthazar weer terug is.

Om de feiten even op een rijtje te zetten: 25 januari de nieuwe plaat en op 7 maart een show in AFAS Live. ‘I get the fever every time it crosses my mind.’

De nieuwe roman Na Mattias van journalist en schrijver Peter Zantingh is een ode aan de muziek. De lezer krijgt bij aankoop niet alleen een intrigerend boek maar ook een playlist aangereikt met nummers die specifiek aansluiten op de verschillende hoofdstukken. Zantingh: “Mijn boeken zijn eigenlijk distributiekanalen voor het delen van muziek die ik goed vind.” Let wel op, boekenwurm: dit artikel kan spoilers bevatten.

Muziek en literatuur, het zijn twee kunstvormen die lastig te combineren zijn en daarom ook zelden samen voorkomen. Hoeveel echt goede romans zijn er nou geschreven waarin de liefde voor muziek de boventoon voert? Nick Hornby’s High Fidelity is misschien nog wel het beste voorbeeld. Toch gaat Peter Zantingh (1983) met zijn derde boek Na Mattias nog een stap verder. Hij reikt de lezer niet alleen een boek vol leuke muzikale verwijzingen aan, maar ook nog eens een playlist met nummers die de hoofdstukken moeten versterken.

De roman neemt een interessant gedachte-experiment als uitgangspunt. Wat zou er gebeuren als je ineens van deze wereld zou verdwijnen? Op welke manier zou dat de levens van anderen beïnvloeden? Aan de hand van acht portretten blijkt hoe het leven van familieleden, vrienden en vage kennissen verandert door de dood van hoofdpersoon Mattias. Wat er met hem gebeurd is, leert de lezer vervolgens door de ogen van deze mensen.

“Ik stond in oktober 2015 op de luchthaven van Dublin en vroeg me af: wat zou er gebeuren als mijn vliegtuig neerstort? Wie zouden, los van de directe familie, vrienden en mijn vriendin, mijn afwezigheid merken?”, vertelt Zantingh in het Amsterdamse eetcafé De Brakke Grond. “De huisarts, waar ik de volgende dag een afspraak had en die dan pas zou merken dat ik er niet ben. Mijn voetbalteam zou het ineens met een speler minder moeten doe. En het aantal verhuurde OV-fietsen zou zeker afnemen.”

“Wie zou mijn afwezigheid merken als mijn vliegtuig neerstort?”

Hij werkte het idee uit tot een verhaal. Een verhaal over negen mensen die in ieder geval twee dingen gemeen hebben: ze kenden Mattias en ze hebben allen op hun eigen manier iets met muziek. Zo is zijn vriendin Amber celliste, is Quentin een fervent hardloper die tijdens zijn rondjes luistert naar The National en werkt Mattias zelf voor een boekingskantoor en begeleidt hij bands.

Bovendien wil Mattias samen met Quentin een koffiebar beginnen waar ze bezoekers achterop hun bonnetje aanreiken welke muziek ze hoorden tijdens hun bezoek. Ter inspiratie. Om de liefde voor muziek door te geven. Het is precies wat Zantingh ook doet met zijn roman. Wie het boek koopt, krijgt er een playlist bij. Eén nummer per hoofdstuk, passend bij het beschreven personage. Denk aan artiesten als: Death Cab For Cutie, Songs:Ohia, Spinvis en Wir Sind Helden.

Sommige nummers of platen sluiten naadloos aan bij de thematiek van het boek, zoals de twee songs van Carrie & Lowell, het album waarmee Sufjan Stevens de dood van zijn moeder verwerkte. Ze zijn gekoppeld aan Amber. “Het mooie aan die plaat en Amber is dat ze de dood zien als iets dat gebeurd is maar ook alweer voorzichtig kijken naar een leven daarna. Het is niet gitzwart, er glinstert ergens weer een nieuwe toekomst. Stevens weet dat op zijn plaat prachtig in muziek en tekst te vatten.”

Want, zo zegt Zantingh, er spreekt uit de personages ook iets van hoop. “Ze zijn aan het eind van elk hoofdstuk verder dan aan het begin.” Zo krijgt Tirra Distant Sky van Nick Cave mee. Zoals de Australische zanger de dood van zijn zoontje verwerkte, moet Tirra dealen met het handelen van haar zoon, die in het boek iets verschrikkelijks doet. “Het is niet de bedoeling dat we onze kinderen en onze dromen overleven. Maar dat gebeurt wel bij Cave en Tirra.” Toch gloort er ook in haar leven ergens een toekomst, of zoals de zanger het bezingt: ‘Let us go now/ my only companion/ set out for the distant skies/ Soon the children will be rising, will be rising.’

Niet elk nummer leende zich overigens voor een personage, hoe mooi het qua thematiek ook leek te passen. “Mount Eerie maakte vorig jaar een prachtige plaat over rouwverwerking. Die zat echter nog zo dicht op de dood van zijn vrouw dat elk woord wanhoop ademt. Mijn personages zijn net een stap verder.”

Inspiratie uit muzikale voorbeelden
Voor het verhaal zelf haalde Zantingh veel inspiratie uit concrete voorbeelden uit de muziekwereld.  Het gesprek komt bijvoorbeeld op Overcome, het nummer van Live dat na 11 september een hit werd. “U2 trad na de aanslag in de Bataclan op in Parijs. Dat kwam toen heel sentimenteel over, maar na zo’n aanslag mag dat ook. Bono is heel goed in het zeggen dat we elkaar moeten liefhebben. Als je dat niet kan zeggen zo kort na zoiets verschrikkelijks, wanneer dan wel?”

In het boek komt de fictieve, wat ingekakte popband Lamentors met het nummer Black Feathers, dat op dezelfde manier omarmd wordt. Black Feathers vormt standaard de afsluiter bij de concerten van de formatie.  Het zorgt bij de fans voor een mengeling van extase en collectieve rouw. Zantingh had bij het schrijven van zijn ‘troostnummer’ vooral het Belgische Balthazar in gedachte.  “Die sluiten hun concerten altijd af met Blood Like Wine, wat muzikaal dan helemaal wordt uitgesponnen.  Het is een collectief moment van ontlading, een nummer dat een verandering in het gemoed teweegbrengt. Dat is wat een goed concert met je kan doen. Je kunt het niet uitleggen, het is iets ongrijpbaars.”

“Als je na iets verschrikkelijks niet mag zeggen dat we elkaar moeten liefhebben, wanneer dan wel?”

Na Mattias is daarmee een ode aan de muziek, voornamelijk aan de bands die Zantingh zelf erg kan waarderen. “Ik heb weleens het idee dat ik boeken schrijf zodat ik aan mensen kan laten zien welke muziek ik goed vind en waarom. Zo speelden The Beatles een prominente rol in mijn tweede roman. Boeken zijn eigenlijk distributiekanalen voor het verspreiden van muziek. Daarnaast heb ik er gewoon heel veel lol in gehad om bijvoorbeeld albumtitels te verzinnen voor de Lamentors.”

De liefde voor muziek kan hij daarbij naar eigen zeggen veel beter kwijt in een roman dan in een artikel of recensie. Zelf had Zantingh de website Lowlove, over Lowlands, en schreef hij voor Festivalinfo en 8weekly. Nu is hij redacteur bij NRC, maar schrijft hij zelden nog over muziek. “Fulltime muziekjournalist zijn zou me te eenzijdig worden. Schrijven over muziek is als dansen op een schilderij: je legt twee kunstvormen over elkaar. Muziek is vaak iets dat je moet beleven. Daarom ben ik zo blij met dit boek: daarin kun je er veel meer het gevoel kwijt dat muziek kan oproepen zonder dat je het direct hoeft te benoemen.”

Na Mattias van Peter Zantingh is woensdag 7 maart verschenen bij uitgeverij Das Mag. Mocht je dit boek willen lezen? Goed nieuws: we hebben een actie voor nieuwe leden online staan! 

Op 6 april kun je in het Deventer genieten van de voorlopig enige Nederlandse clubshow van Warhaus. Het optreden is ook nog eens het begin van een lange gloedvolle samenwerking tussen het Burgerweeshuis en The Daily Indie – tenminste, als het aan ons ligt. Reden genoeg om eens te bellen met het brein achter het prachtige We Fucked A Flame Into Being van vorig jaar.

Op 6 april speelt Warhaus samen met Tamino op een The Daily Indie Presents-show in Het Burgerweeshuis. Onze leden krijgen korting, word hier lid!

Maarten Devoldere klinkt opgewekt, maar is lang niet altijd verstaanbaar. Uit het achtergrondgeluid onderscheiden we vooral wind, ruis en af en toe een kinderstem. Daarbij slikt Devoldere, al ware hij een Vlaamse Groninger, af en toe het laatste gedeelte van zijn woorden in. Vervelend, maar de vrolijke Vlaming vergoedt een hoop met zijn tomeloze beleefdheid. Devoldere geniet met Warhaus nog even van een maand verlof. Hij blijkt net uit het zwembad geklommen en wandelt terwijl we bellen door zijn woonplaats Gent.

Je bent nu halverwege de sabbatical van Balthazar, de band waar je al sinds 2004 in zit. Ben je al gewend geraakt aan het zijn van Warhaus?
“Ja, om eerlijk te zijn, went alles heel rap. Het is wel een gekke situatie, want Warhaus ben ik eigenlijk maar heel kort. Binnenkort duiken we weer de studio in met Balthazar en ik denk dat dat echt weer wennen wordt. Jinte zijn soloplaat moet nog uitkomen, daar wachten we nog op (Balthazar-zanger en gitarist Jinte Deprez startte soloproject J. Bernardt – red.). Als alle soloplaten zijn uitgekomen, beginnen we weer aan Balthazar.”

Voelt een show met geesteskind Warhaus nog anders dan een Balthazar-show?
“Ondertussen valt dat wel mee. Ook omdat we toch wel wat getourd hebben nu, door Europa. Op een duur kun je er wel mee werken, want het went. Maar in het begin was ik wel echt heel zenuwachtig. Ze verwachten dat je uw ervaring vanuit Balthazar meeneemt, maar zo werkt het niet. Het eerste Warhaus-optreden voelde ik me echt weer zeventien jaar. Ik had een throwback naar de eerste keer dat ik met Balthazar op het podium stond.”

Wat zijn tot nu toe de hoogtepunten van de tour geweest, waar ben je het meest trots op?
“Oost-Europa was heel speciaal. We hebben in Oekraïne gespeeld, in Kiev. Het was heel raar om daar te zijn. Er was best wel veel publiek, terwijl we dachten dat er niemand zou zijn door de omstandigheden en omdat niemand ons kent. Maar iedereen was ontzettend enthousiast, dat was ook in Polen en Tsjechië zo. Oost-Europeanen zijn net iets uitbundiger.”

Is het harder gegaan dan je vooraf gedacht had?
“Ja, eigenlijk wel. Ik had het niet verwacht, anderzijds heb ik er op voorhand ook niet echt in concrete termen over nagedacht. Ik had niet echt een doel voor ogen. Ik wilde gewoon een plaat maken en verder zal het allemaal wel. Balthazar is natuurlijk al succesvol, dus er zat bij mij totaal geen druk. Het voelt echt als een soort hobbyproject en totaal niet iets als wat commercieel moet slagen.”

Warhaus ben je met je meisje Sylvie Kreusch (Soldier’s Heart). Verandert dit de dynamiek van jullie relatie?
“Ze gaat niet altijd mee op tour en dat is maar goed ook. Als we altijd samen op tour zouden zijn, dan komt dat niet goed. Te veel business and love mixed up. Touren met de boys heeft iets charmants. En een koppel in de band is ook niet ideaal voor de andere bandleden.”

Vorig jaar las ik een interview waarin je zei: de beste Warhaus-show komt nog. Heb je het idee dat je nu een perfecte show kunt spelen?
“Het is nog in ontwikkeling en dat is ook heel tof. Het is een luxe om met deze muzikanten te spelen, want die improviseren heel veel. Maar nee, ik denk dat we nog niet aan ons limiet zitten. Je bent nog altijd opzoek naar bepaalde klanken.”

Een ontwikkeling die stopt zodra Balthazar weer begint. Heeft Warhaus überhaupt een toekomst?
“Misschien wel. Het is nog wel vroeg om het daarover te hebben. Ik bekijk het plaat tot plaat. Het eerste dat ik nu weet, is dat Balthazar weer op mijn agenda komt en dan zal ik wel zien waar ik zin in heb. Maar ik vind het raar om het er zo over te hebben. Ik ben muzikant geworden om vooral niet te veel op voorhand te plannen. Het is wel zo dat ik niet stil kan zitten. Het bezig blijven is gewoon een soort therapie.”

“Ik kijk er ook zeker niet tegenaan om weer aan Balthazar te beginnen. Het plezier zit ‘m in de afwisseling. Nu heb ik vooral zin om verder te gaan met Warhaus, maar dat is ook waar dit jaar voor is. Maar tegen dan zou ik het waarschijnlijk ook weer tijd vinden om iets anders te gaan doen. Te veel routine is dodelijk voor de creativiteit”

Kun je nog elementen uit Warhaus meenemen naar Balthazar?
“Dat moet sowieso wel gaan lukken. Ik denk dat eenieder van ons veel aan het leren is nu. Het interessante is dat Jinte en ik totaal verschillende richtingen op gaan. Hij maakt iets elektronisch, heel modern en ik maak juist iets heel klassieks. We zullen zien welke invloeden er overeind blijven op de volgende plaat.”

Toch niet overeind blijven in de letterlijke zin?
“Nee, we zijn als personen allemaal rustig. We zijn geen Fleetwood Mac-achtige band die veel overhoop ligt. Het is wel redelijk relaxed. Het zou wel kunnen dat we nog meer samen gaan schrijven. We zijn nu allemaal iets voor ons zelf aan het doen, maar het bandproces heeft ook zijn charmes. Daarin moet je samenwerken, elkaar herontdekken.”

Laatste dingetje: in je teksten ben je erg maatschappijkritisch. Waar ergerde je aan toen je vandaag de krant opensloeg?
“Het soort arrogantie tegenover andere manieren van leven, zoals religie. Het is alsof de weg tussen werelden is verlegd. Ik vind het altijd heel raar dat iedereen gelooft in zijn eigen kleine wereldje.”

Hopelijk niet toevallig de sportpagina opengeslagen?
“Jawel, ik heb het gezien (lachend). Jullie zijn niet zo goed bezig he? Voetbal interesseert me eigenlijk niet zoveel, maar Nederland deed het altijd zoveel beter dan België. Dus voor ons wel een keer leuk dat het anders is.”

Meer van dit soort verhalen blijven lezen? Word lid van The Daily Indie (en ga meteen met €3 korting naar Warhaus in het Burgerweeshuis!)

Onlangs kondigde de Belgische band Balthazar aan dat drie bandleden besloten hebben zich toe te leggen op een soloproject. Maarten Devoldere, één van de frontmannen, brengt als Warhaus nu een eerste nummer uit. 

The Good Lie is intrigerend, meeslepend en staat mijlenver van de gekende poppy sound van Balthazar. De intrigerende attractieve vrouwenstem die te horen is op The Good Lie is Sylvie Kreusch, frontvrouw van Soldier’s Heart en tevens levensgezellin van Devoldere. De volledige debuutplaat We Fucked A Flame Into Being is vanaf 2 september beschikbaar.

Dat het muzikale gras bij onze zuiderburen groen is, is duidelijk. En dat Balthazar sinds debuutalbum ‘Applause’ geldt als een van de kroonjuwelen van de Belgische muziek, mag een understatement heten. Opvolger ‘Rats’ overtrof het debuut met vlag en wimpel en nu stond het vijftal voor de opdracht deze lijn door te zetten met ‘Thin Walls’. En dat terwijl de tourbus al meer als thuis voelt dan welke plek dan ook.

Tweeënhalf jaar eerder zat The Daily Indie al eens tegenover dezelfde heren (frontmannen Jinte Deprez en Maarten Devoldere) van dezelfde band (Balthazar) op dezelfde locatie (Backstage Hotel te Amsterdam) in eenzelfde situatie (praten over de nieuwe plaat). Maar in deze periode is er veel gebeurd met het vijftal. Drummer Christophe Claeys stapte uit de band. Zijn plek wordt nu ingevuld door Michiel Balcaen. Ook is de band sinds de release van ‘Rats’ in alle opzichten gegroeid, de grootte van de fanbase door heel Europa incluis. “Zien we er tweeënhalf jaar ouder uit?” vraagt de inmiddels bebaarde Deprez. “De eerste grijze haren ontstaan langzaamaan, enfin.” Maar een groot verschil is, op Deprez’ baard en Devolderes’ langere haren na, nog niet prominent aanwezig. Wie weet over tweeënhalf jaar wel.

Europa
Vorige keer spraken de heren de twijfel uit of ‘Rats’ wel een goed album zou zijn om heel Europa mee rond te reizen. Die twijfel bleek compleet ongegrond te zijn. Deprez: “Dat hadden we zelf niet aan zien komen. Nu achteraf is het misschien minder gek als ik toen dacht. We hebben de tours langer zien worden, hebben de zalen zien groeien en voller zien staan dan ooit.” Middenin alle tour-drukte was daar opeens Leipzig, een one-off single en naar verluid de eerste Balthazar die volledig on the road gecreëerd is. “Het had wel iets, om nog voordat er aan een nieuw album begonnen was een nummer uit te brengen. Het was ook fijn dat het een nieuwe song betrof en niet een oude die nog overgebleven is van de vorige sessies. We hebben altijd open gelaten of Leipzig op de nieuwe plaat zou komen of niet. Leipzig paste net niet bij het gevoel en de sfeer die op ‘Thin Walls’ aanwezig zijn. Het was niet logisch om die song op een nieuwe plaat te zetten”, zegt Devoldere.

Thin Walls
Een koerswijziging heeft Balthazar nog nooit ingezet en het al jaren toenemende vertrouwen in eigen kunnen, was ook nu de basis van de werkwijze. “We hebben ook niet het gevoel dat het nodig is”, vindt Deprez. “Het schrijf- en opnameproces was dusdanig anders bij ‘Thin Walls’, dat het ook niet nodig was om iets in de kern te veranderen.” Alle nummers zijn op tour geschreven, iets wat niet zo specifiek anders is ten opzichte van eerdere schrijfsessies: “Tijdens een lange tour kun je je verdoofd voelen, alsof je in een lange rush zit. De melancholie die in ‘Rats’ zit, heeft ‘Thin Walls’ hierdoor in mindere mate”, vertelt Devoldere. “‘Thin Walls’ is in mijn ogen emotioneel directer dan eerdere platen”, vertelt Devoldere. Deprez vult aan: “We hebben op zoveel plekken zoveel songs of delen van songs opgenomen dat er, anders dan bij Leipzig, niet één specifieke locatie aan de songs gehangen kan worden. Daar zijn het gewoon te veel nummers en te veel locaties voor. In dat opzicht hadden we het album ook best ‘Europa’ kunnen noemen.” De albumtitel ‘Thin Walls’ komt uit een songtekst van Last Call: “I will tell you all the truth that I heard through the grapevine and the thin walls.” Het gemis van privacy is het gevoel dat dit album tekent, vindt Devoldere. “Dat we het de titel ‘Thin Walls’ hebben gegeven, voelt logisch.”

Nieuwe drummer
Enkele dagen voordat Balthazar de laatste ‘Rats’-show op eigen bodem speelde, maakte toenmalige drummer Christophe Claeys bekend uit de band te stappen. Niet veel later vond de band een nieuwe slagwerker in Michiel Balcaen. De tot dan toe een onbekende in de Belgische scene zou vanaf dat moment achter de Balthazar-drums zitten. “Voor Michiel is alles nieuw, hij heeft voor Balthazar nooit getourd. Hij is bijvoorbeeld erg verbaasd als we na een optreden naar een hotel gaan. Dat werkt verfrissend. Het zorgt bij ons ook voor bewustwording dat het heel goed gaat en dat veel dingen die bij ons inmiddels nu als standaard worden ervaren, niet voor iedereen zo zijn”, legt Devoldere uit. “Ondertussen is hij wel een verwend nest geworden, haha! Hij zat muzikaal al heel erg dicht tegen het Balthazar-gevoel aan. Toen we hem hadden gevonden, hebben we hem op een trainingskamp gestuurd en heeft hij enkele shows gespeeld. Hij was er klaar voor.”

Het vele touren heeft ondanks de nadelen – dunne muren en weinig privacy – toch voor gewenning gezorgd in de dagelijkse levens van Balthazar. “Het is nu zo dat er op tour meer dagelijkse consistentie is dan thuis. Het voelt lang niet altijd zo, maar het zijn in wezen werkdagen. Als ik thuis ben, sta ik dan zo in de keuken met de gedachte: ‘oké, en nu?’ Het zijn dat soort momenten, waarop dat duidelijk naar boven komt.”

Het is inmiddels alweer de achttiende editie van TDI MAG. Onze redactiebureaus puilen uit van net-niet-omvallende-stapels-promo’s en ons digitale mapje ‘TO LISTEN ALBUMS’ slokt langzaam alle vrije harde schrijf-geheugen op. Het was een periode waarin de releases je om de oren vlogen en de poppodia weer goed gevuld waren door het hele land. The Daily Indie reisde stad en land af en vulde een extra dikke april-editie van maar liefst 56 pagina’s.

Zo zijn we naar Rotterdam gegaan om een van Nederlands beste bands, Rats On Rafts, te interviewen en spraken we met Tobias Jesso Jr., dé ster van morgen waar inmiddels onze hele redactie en de hele blogosphere verliefd op is. Een a; gevormde ster die een tijd niet heeft geschenen is Jamie T, de Britse sensatie die na jaren weer terug is met een overweldigend en ontzettend goed ontvangen nieuwe plaat. Tijdens zijn show in de Tolhuistuin zochten wij hem op, om te vragen hoe het gaat met de artiest die al jaren lijdt aan onder andere heftige paniekaanvallen.

Voor diepe en duistere lagen zit je goed bij het uitgebreide interview met The Soft Moon, wat weer kleurrijk wordt gecontrasteerd door de white boy soul stars van de Britse band Peace. Precies tweeënhalf jaar na ons eerste interview met de band, spraken we dezelfde frontmannen op dezelfde locatie over hetzelfde onderwerp. Namelijk: Balthazar over hun nieuwe album, deze keer ‘Thin Walls’ getiteld. Binnen de Nederlandse grenzen is er de laatste jaren een ruime keuze aan toffe bands om voor te stellen en te interviewen, deze keer gingen we voor de Haagse boys van The Womb. Die bloedstollende psychedelica maken en op 1 mei met hun debuutalbum komen via Suburban Records.

Niet alleen voor de achtergrondverhalen zit je deze editie geramd, ook de categorie New Music is over zes pagina’s uitgesmeerd met de beste, nieuwe nummers en ook een column van Elias Elgersma (Yuko Yuko, The Homesick), die zijn nieuwe muzikale aanwinsten deelt met ons. Harde keuzes moesten er worden gemaakt voor TDI Radar, maar we zijn na nachten wakker liggen tot vijf bands gekomen die je écht eens zou moeten luisteren. Met onder andere Mini Mansions, Floris Bates en Pretty Vicious. Tussen al deze rubrieken kom je onderweg ook nog langs een special over het aanstaande London Calling Festival in Paradiso op 24 en 25 april en vroegen we vier artiesten naar hun platencollectie in een feature over Record Store Day dat op 18 april weer plaatsvindt over de hele wereld.  Zo vertelt Corto van Mozes and the Firstborn onder andere over zijn elpee-rangschikking, doet Carsten van John Coffey een duit in het zakje door zijn laatste gekochte en favoriete zomerplaat met ons te delen, vertelt Mark van traumahelikopter over zijn favoriete nachtplaat en heeft Brian van PAUW nog een mooie anekdote over zijn zwangere moeder en Pink Floyd.

Nog lang niet alles hoor, want achterin het blad vind je verse Album Reviews van bands als Lower Dens, Courtney Barnett, Purity Ring, of Montreal, Clarence Clarity, Roy Santiago, The Afterveins, Krill, Will Butler en Modest Mouse. Om af te sluiten kom je terecht bij een dikke Concertagenda waarmee je jezelf weer heerlijk kunt gaan verheugen op allerlei toffe shows. Dat – en nog veel meer – in deze extra vette editie van TDI MAG!

Concertagenda Week 50
December is inmiddels al goed op stoom en over twee weken is het dan ook alweer Kerst. Naast eten en cadeautjes is dit ook een tijd waarin ‘muziek’ een korte vakantie neemt. Maar we hebben gezocht naar een aantal leuke concerten deze week en we hebben zeker wel wat gevonden.


Roosbeef
Vanavond is de Grote Demo Show van Roosbeef te zien in de Melkweg. Een muzikale gluurpartij. Een kijkje in de keuken, een vlieg op de muur. Zouden we niet allemaal een keertje heel zachtjes, heel stiekem, getuige willen zijn van de geboorte van een liedje. Waar denkt ze dan aan? Welke akkoorden waren er het eerst? De band gaat terug naar het ontstaan van een aantal liedjes van hun twee cd’s ‘Omdat ik dat wil’ en ‘Ze Willen Je Hond Wel Aaien Maar Niet Met Je Praten’. Naakt en onaf, ongepolijst, vaak klein en toch rauw.

Maandag 10 december, Melkweg Amsterdam



Balthazar
Je had het misschien al gelezen in ons tweede Daily Indie magazine: de sympathieke Belgen van Balthazar zijn terug met het nieuwe album Rats. Live staan de vier heren bekend om hun goede podiumpresentatie, energieke shows en prachtige samenzang. En daar kunnen we geen genoeg van krijgen. Er zijn twee kansen om deze band de aankomende week te zien, zorg ervoor dat je dit ook echt doet!

Dinsdag 11 december, Tivoli Utrecht.

Donderdag 13 december, Rotown Rotterdam.



White Fence + Jacco Gardner
Mensen in Eindhoven zitten woensdag bijzonder goed, met maar liefst White Fence en Jacco Gardner op één avond! Beide bands stonden vorige week ook op Le Guess Who? en we kunnen uit eigen ervaring zeggen dat het twee bijzonder fijne concerten waren. Lucky Brabanders…

Woensdag 12 december, Area 51 Eindhoven.

Zondag 16 december, OCCII Amsterdam (zonder Jacco)



Moss + The Silhouettes 
Naast de verfijnde popmuziek van Moss krijg je er ook nog eens de toffe surfpoppers van The Silhouettes bij. Mooi affiche, dat langs Nijmegen, Groningen en Rotterdam zal trekken deze week.

Woensdag 12 december, Doornroosje Nijmegen.

Donderdag 13 december, De Oosterpoort Groningen.

Zaterdag 15 december, Off Corso Rotterdam



Rats On Rafts
De post-punkers van Rats On Rafts heb je al vaak genoeg kunnen zien afgelopen jaar, maar in Nijmegen en Hoorn (en Gent voor de Vlaamse lezers) speelt de band deze week nog een aantal shows. (En voor geïnteresseerden: we hebben in het huidige magazine nog een kort interview met zanger David Fagan gedaan.)

Donderdag 13 december, Merleyn Nijmegen.

Vrijdag 14 december, Manifesto Hoorn.

Zaterdag 15 december, Glimps Gent.



Chris Cohen
Op zaterdag speelt Chris Cohen in de überhippe De Nieuwe Anita te Amsterdam. Chris, die eerder o.a. in Ariel Pink’s Haunted Graffiti en Deerhoof speelde, heeft nu in zijn eentje een plaat gemaakt. Vol licht psychedelische sixtiesmuziek, die blurry, lief, raar, ouderwets, (on)comfortabel klinkt, een kleine Tame Impala/Ariel Pink/Dirty Projectors-twist heeft op moment en altijd lekker mid-tempo is.

Zaterdag 16 december, OCCII Amsterdam



Verder deze week

!!!NU IN DE APP STORE!!!

The Daily Indie is een gratis DIT (Do It Together) muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol met interviews, muziektips, fotoshoots, prijsvragen, columns en verhalen van de mensen uit de alternatieve/indie-scène.

The Daily Indie | Issue #02

In de tweede editie zijn er interviews te lezen met onder andere DIIV, Tame Impala, Balthazar, Two Door Cinema Club, Jacco Gardner, A Place To Bury Strangers, Amatorski, Best Coast, Cold Specks, Crocodiles, Family Of The Year, Hot Chip, Husky, Japandroids, The Bony King Of Nowhere, The Cribs, The Crookes en We Are Augustines.

Interessante columns komen ditmaal van: Theo Ploeg, Harm de Kleine, St. Paul, Daniël Evers en Admiraal Oosterbroek.

Daarnaast hebben we twee specials in deze editie. De ene staat vol met Nederlands talent dat de afgelopen maanden door heel Nederland trok met de Popronde. De andere special gaat over het indie-festval Incubate, met daarin interviews en live-verslagen.

Verder is er ook een prachtige fotoshoot te vinden van de band APRIL, die we samen met het modeblog Modereporters hebben opgezet. ‘Elf vragen aan…’ David Fagan van Rats On Rafts, het ‘Vriendenboekje’ met Bart Constant en een boeiend gesprek met het New Yorkse indie-label Captured Tracks. Dat, en nog veel meer!

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren, de band/artiest kan liken en volgen op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

—————————————————————————————————————————————————–

Downloaden & Issuu
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store 

[issuu viewmode=presentation layout=http%3A%2F%2Fskin.issuu.com%2Fv%2Flight%2Flayout.xml showflipbtn=true documentid=121203160159-5a0dff5343a8486fb200e184ec8bb5ab docname=issue2 username=thedailyindie loadinginfotext=The%20Daily%20Indie%20%7C%20Issue%20%2302 showhtmllink=true tag=alternative width=420 height=560 unit=px]


*Android zal later volgen!

—————————————————————————————————————————————————–

Speciaal voor de iPad & iPhone
Het magazine is speciaal ontworpen voor de iPad & iPhone, wat inhoudt dat je het magazine gewoon kunt downloaden, waar ook ter wereld. Momenteel wordt er ook gewerkt aan een versie voor Android, daarover later meer! Daarnaast is het magazine interactief. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ook direct de bijbehorende muziek kunt luisteren, een videoclip kunt bekijken of de band kunt volgen op Facebook.

The Daily Indie Plus
Daarnaast deelt The Daily Indie elke dag nieuwe liedjes op Facebook en houden we een maandelijkse Spotify-lijst bij.

—————————————————————————————————————————————————–

Previews

I



Woensdagochtend, tijd voor nieuwe liedjes. Naast het zoeken naar nieuwe liedjes, mocht ik voor het festival Let’s Get Lost een leuk gastblog schrijven over Jacco Gardner: die vind je hier. Tijd om over te gaan naar andere nieuwe muziek. Ik dacht dat ik niet zoveel had, maar we hebben eigenlijk best een aardig lijstje weer.


Ducktails – The Flower Lane



GLOSS – Front Porch

[bandcamp track=2070449054 bgcol=FFFFFF linkcol=4285BB size=grande]


Ty Segall – Thank God For Sinners

http://youtu.be/bwRudwqPc0o


Wild Nothing – Paradise



A Place To Bury Strangers – And I’m Up



CHROMATICS – Looking For Love



Menomena – Plumage



Jim Noir  – Sunny



Balthazar – Do Not Claim Them Anymore

De blauwe maandag op het werk is weer voorbij en de maandagavond kan weer beginnen (ik vind ’t zelf altijd een bijzonder fijne avond. Geen idee waarom overigens, ’t is een gevoel). Daarom dacht ik: zal ik eens even wat leuke liedjes op een rij zetten om lekker de avond mee in te gaan? Komt ‘ie dan!


Balthazar – The Oldest Of Sisters



Bat For Lashes – All Your Gold



Cold Showers – Violent Cries



FIDLAR – Cheap Beer



The Brights – Our Teenage Years



Egyptian Hip Hop – Yoro Diallo



Moon Duo – Sleepwalker



Fawn Spots – Spanish Glass



Elementary Penguins – Everybody Knows My Name Especially On The Dance Floor



Peace – EP Delicious