Sufjan Stevens overtreft zijn eigen ambities: Convocations is een ambientplaat van 2,5 uur

Zelfs als je nog geen noot ervan hebt gehoord, fronste je vast je wenkbrauwen even toen je hoorde over Sufjan Stevens’ nieuwe plaat. Of beter: platen. De Amerikaanse songwriter bracht afgelopen vrijdag Convocations uit, een verzameling van vijf (!) platen gevuld met ambient (!!) van in totaal tweeënhalf uur (!!!).

Tuurlijk: het cv Stevens is niet geheel verschoond van ambitieuze projecten (we bedoelen: tegen het megalomane aan). Ooit was zijn plan om een album te maken over elk van de vijftig Amerikaanse staten, ondanks dat de teller bleef steken op twee stuks (Michigan uit 2003 en Illinois uit 2005).

Ook ambient is geen geheel onontgonnen terrein voor Stevens. Op diverse albums uit zijn oeuvre komt het genre voorbij. En vorig jaar verscheen Aporia, die hij maakte met zijn stiefvader Lowell Brams, inderdaad de persoon uit de titel van Stevens’ bekendste album en tevens oprichter van zijn vaste label Asthmatic Kitty. Die plaat was al grotendeels instrumentaal, maar met de tweeënhalf uur aan behoorlijk experimentele soundscapes van Convocations gaat Stevens een grote stap verder, zowel qua concept als composities.

Fases van rouw
Convocations bestaat zoals gezegd uit vijf platen met ieder negen of tien, simpelweg genummerde tracks van reguliere lengte: Meditations (meditaties), Lamentations (klaagliederen), Revelations (openbaringen), Celebrations (vieringen) en Incantations (toverspreuken). De titels weerspiegelen de fases van rouw die Stevens doormaakte toen zijn vader vorig jaar overleed.

Elke plaat is voorzien van dezelfde psychedelisch aandoende, geometrische draaikolkvorm in verschillende kleuren, wellicht bedoeld als visuele weergave van het spirituele wormhole waar je je na tweeënhalf uur luisteren in bevindt. Hoewel de vijf delen onderling niet sterk verschillen, klinken ze wel degelijk alsof Stevens op vrijgevochten wijze de verschillende uithoeken van zijn emotionele spectrum verkent in een mentale ontdekkingsreis. Dat doet hij, net als in zijn meer reguliere muziek, subtiel: drama heeft nergens de overhand in de grotendeels organische en rustgevende sound, maar de onheilspellende rand van de afgrond is ook nooit ver weg.

De muziek op Convocations mag niet de makkelijkst te behappen zijn die Sufjan Stevens ooit gemaakt heeft, maar voor wie doorgaans geen reet van ambient begrijpt of het associeert met van die Café Del Mar-achtige toestanden, is dit een goede instapper. Overal hoor je de hand van een van de veelzijdigste artiesten van deze eeuw, de onderliggende emotie is oprecht en de sound van Stevens reguliere folkpopliedjes is nooit ver weg. Ga er maar voor zitten.