REVIEW: Pink Mountaintops – Get Back
7 mei 2014
Vijf jaar heeft het geduurd voordat Stephen McBean onder de noemer Pink Mountaintops een nieuwe plaat uit heeft gebracht. De gruizige Canadese rocker, die je misschien wel kent van zijn andere band Black Mountain, is terug met een hoop glorieuze herrie onder begeleiding van een hoop getalenteerde rockers. Op ‘Get Back’ kiest McBean er voor om te dienen als de fuzz-geladen dirigent van een orkest briljante muzikanten, waaronder J Mascis (Dinosaur Jr), Steve Kille (Dead Meadow), Daniel Allaire (Brian Jonestown Massacre) en Annie Hardy (Giant Drag). Een indrukwekkende cast op een indrukwekkende plaat.
Roekeloze tienerjaren
Hoewel Pink Mountaintops begint als een liefelijkere en iets experimentele variant van Black Mountain, is ‘Get Back’ goed grof, hard en rechttoe-rechtaan: zelfs de albumtitel neemt geen blad voor de mond. McBean gaat terug naar zijn jeugd, ‘naar steegjes, stoepjes, muren, door sigaretten gebrande concert-pamfletten, Slayer posters, naar The Second Summer of Love, zijn summer of love in 1987.’ Nee, voor McBean betekent dit niet een vintage-fetisj, maar een simpele en vooral pure rock-‘n-roll plaat die je terugbrengt naar je roekeloze tienerjaren.
Jeugdige zomermaanden
Met Ambulance City en The Second Summer of Love begint ‘Get Back’ met het gevoel van jeugdige zomermaanden. Rusteloosheid, eerste liefdes, drugs en nachten lang wakker blijven, dat is waar Stephen McBean op doelt. Toch is de eerste helft van de plaat niet waar Get Back écht floreert, pas bij de bijna Springsteen-achtige Sell Your Soul komt hij tot de grimmige, zelfdestructieve kant van de jeugd. North Hollywood Microwaves, die nu al verwezen wordt als het smerigste lied in de gehele catalogus van Jagjaguwar, bevestigt de ondoordachte objectivering van een nét ontsluierde seksualiteit, al dan wel in hilarisch vrouwelijke gedaante. Shakedown, met de afschuwelijk briljant én lelijke J Mascis, tilt samen met de afsluiter The Last Dance deze plaat tot een geheel ander niveau. ‘Get Back’ blaast je weg met grove teksten en vuige riffs en is daarom zeker een plaat waarbij het langer duurt voordat het kwartje valt, maar dat is het meer dan zeker waard.
Domenico Mangione