‘Multi-Love’ is een overduidelijke verwijzing naar de polyamoreuze relatie van frontman Ruban Nielson. Het thema van de plaat is 180 graden omgedraaid na voorganger ‘II’, van duistere gedachten, naar het overdadige optimisme van ‘Multi-Love’. Nielson, berucht om zijn insomnia en familieproblemen, heeft door zijn werk als muzikant vaak moeite gehad met zijn rol als vader. Het continue touren had drastische gevolgen voor zijn mentale gezondheid en was een reden voor het veelvoudig gebruik van drugs. 

Tijdens het schrijven van ‘Multi-Love’ probeerde Nielson zijn leven helemaal om te draaien. Een driehoeksrelatie begon, een utopische ervaring die hem dreef tot het schrijven van een album over het vinden van een (persoonlijke) utopie. Net als het getatoeëerde oog dat uit Nielsons nek staart, kun je niet om ‘Multi-Love’ heen. De plaat staart je aan, helder en scherpzinnig, een herontwaking van de muzikaliteit van de bandleider.

Hoewel de versterkte vermenging van soul ten opzichte van de vorige platen interessant is, kan het sporadisch ook te overduidelijk zijn. Vooral Like Acid Rain doet af aan de rest van de plaat door de Jackson 5-achtige koortjes. Zonde, want de subtiele mengeling van soul zonder overdadige nasmaak was juist hetgeen dat Unknown Mortal Orchestra sterk maakte. Toch blijft ‘Multi-Love’ een geweldige plaat, wat bewezen wordt door nummers als The World is Crowded, de titeltrack en de trompet geladen Necessary Evil. Je kunt niet meer om Unknown Mortal Orchestra heen. UMO is life.

Lees het interview met Ruban Nielson in ons nieuwste blad!

Vijf jaar heeft het geduurd voordat Stephen McBean onder de noemer Pink Mountaintops een nieuwe plaat uit heeft gebracht. De gruizige Canadese rocker, die je misschien wel kent van zijn andere band Black Mountain, is terug met een hoop glorieuze herrie onder begeleiding van een hoop getalenteerde rockers. Op ‘Get Back’ kiest McBean er voor om te dienen als de fuzz-geladen dirigent van een orkest briljante muzikanten, waaronder J Mascis (Dinosaur Jr), Steve Kille (Dead Meadow), Daniel Allaire (Brian Jonestown Massacre) en Annie Hardy (Giant Drag). Een indrukwekkende cast op een indrukwekkende plaat.

Roekeloze tienerjaren
Hoewel Pink Mountaintops begint als een liefelijkere en iets experimentele variant van Black Mountain, is ‘Get Back’ goed grof, hard en rechttoe-rechtaan: zelfs de albumtitel neemt geen blad voor de mond. McBean gaat terug naar zijn jeugd, ‘naar steegjes, stoepjes, muren, door sigaretten gebrande concert-pamfletten, Slayer posters, naar The Second Summer of Love, zijn summer of love in 1987.’ Nee, voor McBean betekent dit niet een vintage-fetisj, maar een simpele en vooral pure rock-‘n-roll plaat die je terugbrengt naar je roekeloze tienerjaren.

Jeugdige zomermaanden
Met Ambulance City en The Second Summer of Love begint ‘Get Back’ met het gevoel van jeugdige zomermaanden. Rusteloosheid, eerste liefdes, drugs en nachten lang wakker blijven, dat is waar Stephen McBean op doelt. Toch is de eerste helft van de plaat niet waar Get Back écht floreert, pas bij de bijna Springsteen-achtige Sell Your Soul komt hij tot de grimmige, zelfdestructieve kant van de jeugd. North Hollywood Microwaves, die nu al verwezen wordt als het smerigste lied in de gehele catalogus van Jagjaguwar, bevestigt de ondoordachte objectivering van een nét ontsluierde seksualiteit, al dan wel in hilarisch vrouwelijke gedaante. Shakedown, met de afschuwelijk briljant én lelijke J Mascis, tilt samen met de afsluiter The Last Dance deze plaat tot een geheel ander niveau. ‘Get Back’ blaast je weg met grove teksten en vuige riffs en is daarom zeker een plaat waarbij het langer duurt voordat het kwartje valt, maar dat is het meer dan zeker waard.
Domenico Mangione

Alright, Sharon van Etten is terug! Op 26 mei zal ‘Tramp’ op worden gevolgd door haar nieuwe plaat ‘Are We There’, die op 26 mei via Jagjaguwar uit wordt gebracht. En nu is er een aangenaam voorproefje van dat album in de vorm van Taking Chances. 

Electric Lady Studios
Voor haar nieuwe plaat ‘Are We There’ dook Van Etten met producer Stewart Lerman (St. Vincent, Regina Spektor) de fameuze Electric Lady Studios in om alles op te nemen. De eerste, overtuigende single Taking Chances mag er zeker zijn, dat niet meer nodig heeft dan de drums, Sharon’s stem en ritmische, gruizige gitaarpartijen die het geheel afmaken.

)

Af en toe komen er van die bands voorbij die je compleet voor je muzikale smoel slaan. Bij de eerste luisterbeurt zie je alleen nog maar het beeld van jezelf die de naald op de draaiende vinylschijf zet. Als trouw volger van The Daily Indie heb je ze misschien al een paar keer langs zien komen, zo niet: bij deze! We hebben het over Foxygen. Sam France & Jonathan Rado zijn de masterminds achter deze band. De twee maken een onweerstaanbare mix van Bowie, The Stones, The Velvet Underground, The Kinks, met zo heel af en toe een vleugje Brandon Flowers (die gozer van The Killers). Allemaal legendarische bands die ook een hoop crap hebben uitgebracht, maar Foxygen brengt je terug naar de hoogtijdagen van al deze artiesten. Voeg daar nog een beetje freewheel-gehalte van Ariel Pink bij en voilà!

Luister bijvoorbeeld eens naar het nummer ‘Waitin’ 4 U’

Toch? Of niet! Nou, dat vond ik ook. Om nog een voorbeeldje te geven hebben we de opening van de plaat.



Al een beetje warmgelopen voor Foxygen? Luister dan hieronder de hele plaat op Spotify.
Geen Spoti, dan Bandcamp:  http://foxygen.bandcamp.com/

Foxygen – Take The Kids Off Broadway