NEW MUSIC (week 33): o.a. Meatbodies, FEWS, Menace Beach en Axxa/Abraxas

Meatbodies – Tremmors

Ergens op deze wereld is een death metal band jaloers op de naam van deze band: Meatbodies. Gelukkig hebben we hier te maken met een band die tapt uit het  garagevaatje. De band rond Chad Ubovich (speelde o.a. in Fuzz en Mikal Cronin’s band)  zal in oktober hun eerste full-length uitbrengen. 

In een onlangs verschenen video-interview vertelde Chad dat hij gitaar is gaan spelen omdat gitaren er zo tof uitzien. Waarschijnlijk doelde hij op versleten en met stickers volgeplakte gitaren. Gitaren die door fuzz-pedalen vervormd worden en versterkt door metershoge gitaarversterkers. Dat is namelijk precies hoe Meatbodies klinkt.

Tremmors is alvast één van de nummers die op het komende album zal staan, en oh, wat is dit te gek! Fans van Ty Segall, en Fuzz in het bijzonder, dienen dit acuut te beluisteren. Dat het soms wel héél erg veel weg heeft van Ty’s andere bandjes, dat interesseert ons helemaal
niets.
Julian Klaassen 

 

Aestrid – Seattle Or Portland

Met de single Seattle or Portland geeft de band uit Utrecht een fijn voorproefje van hun derde plaat ‘No Map Or Address’, die via Suburban Records uitkomt op 3 oktober. Met het album, opgenomen in acht dagen in Canada gaat de band terug naar haar roots.

Zanger en gitarist Bo Menning zegt hierover: “Ik stond vroeger vaak tegenover mijn gitaarversterkers en zong en schreeuwde tegen de muur van geluid in dat uit te speakers kwam. Een geluid dat je over je heen kon trekken als een deken. Niets was overweldigender dan dat.”

En dat is helemaal geen slechte keuze geweest, Seattle or Portland heeft een stuwende en krachtige bite die hier en daar wat doet zelfs wat doet denken aan de klanken van The War On Drugs. Gemengd met een dikke en pompende sound waar Glen Marshall (Daniel Lanois en Brian Eno) mede verantwoordelijk voor is, worden we zeer benieuwd naar meer werk van die plaat. ‘No Map Or Address’ wordt op 1 oktober gepresenteerd in Poppodium Ekko te Utrecht.
Ricardo Jupijn

 

Menace Beach – Lowtalkin’

Slechts 1.43 minuten heeft Menace Beach met hun dikke, fuzzy Lowtalkin’ nodig om alles wat in de buurt is omver te blazen. Dit is de stevige kant van de single Tennis Court/Lowtalkin van de band uit Leeds die gevormd is rond het tweetal Ryan Needham en Liza Violet. Met leden uit onder meer Pulled Apart By Horses en Hookworms, …dus.

Een vette song in slechts twee zuchten. Stuwende gitaren, duwende drums, gruizige zang en een onafgebroken repeterend “Lowtalkinlow…” blazen binnen een minuut al je muren omver. Halverwege pakt de band even rust, om een flinke teug vochtige lucht in te ademen en vervolgens in de tweede minuut je speakers te verpulveren met een gecontroleerde partij gitaar-noise. Na deze heftige ontploffing een verbouwereerd publiek achterlatend, want de pit dampt nog en de stagedivers namen nét een aanloop voor een duik. Dus rewind en druk maar weer op play.
Teun Guichelaar

 

Sun Machine – Tamaho Hitman pt. 1

Toen ondergetekende nietsvermoedend op play klikte omdat hij de zwaar bebaarde Texaanse psychrockband The Sun Machine verwachtte, was het even drie keer goed kijken.

Eerst een fijn orgeltje, oké, kan, maar vervolgens een zangstem die nog het meest aan Conor Deasy The Thrills doet denken? Nee, dat kan niet. Maar als je dan toch doorluistert, blijkt dat helemaal niet zo’n vergissing. Sun Machine, zonder ‘The’ dus, is een viertal uit Londen en maakt heerlijk zomerse 60’s psych-pop, die eerder aan de eerder genoemde The Thrills doet denken dan aan een, pak ‘em beet, Temples.

De band bracht tot nu toe een handjevol singles uit, waarvan Tamaho Hitman pt. 1 de meest recente is. Sun Machine is getekend op Rough Trade en nam deze single nergens minder dan in de Abbey Road Studio op, dus dat belooft een hoop goeds. In de gaten houden dit.
Robin van Essel

 

Axxa Abraxas – I Almost Fell

Het self-titled debuutalbum van de jonge Amerikaan Ben Ashbury liet al een voorliefde horen voor psych-pop uit lang vervlogen tijden. De popliedjes zijn behapbaar maar net een beetje vreemd, zodat het toch fris en nieuw klinkt en moeiteloos weet te intrigeren.

Ook I Almost Fell komt van dit album, maar is opnieuw opgenomen en gemastered en deze cleanere versie is nu als single uitgebracht, inlcusief heerlijk spacy en kleurrijke clip. Niet voor niks is Ashbury opgenomen bij het kwaliteitslabel Captured Tracks.

Dat genregenoot Jarvis Taveniere van Woods achter de knoppen zit is bovendien goed te horen. Ashbury heeft een vergelijkbare hoge piepstem en voorliefde voor oude muziek met ontzettend catchy refreintjes en I Almost Fell doet hier in niks voor onder. OK OK, het is niet baanbrekend en aangezien het nummer al ruim een jaar eerder op plaat is verschenen, is ‘t ook niet per se nieuw te noemen. Maar het is een prima reden om het album van vorig jaar nog eens op te zetten, want die heeft zeker niet de aandacht gekregen die het verdient.
Wymer Praamstra

 

The Black Angels – The Flop

Een liedje The Flop noemen, daar heb je lef voor nodig. Zeker als dat liedje ook nog eens afstamt van een EP met studio-overblijfselen. Gelukkig stelt de bijhorende bandnaam gerust: The Black Angels. 

The Flop is een van de nummers van de zojuist verschenen  ‘Clear Lake Forest’ EP, welke gevuld is met overblijfselen van de ‘Indigo Meadow’ sessie. Lekker makkelijk, zo’n release? Wellicht. De moeite waard? Jazeker! The Black Angels is vandaag de dag niet voor niets één van de smaakmakers in de psychedelische rockwereld. Ook op dit voor hun doen opvallend snelle nummer laten ze horen waarom. Wapperende gitaarriffs, hypnotiserende orgelpartijen (die misschien wel erg prominent aanwezig zijn) en de vertrouwde monotone zang van Alex Maas.

Er zijn een paar zekerheden in het leven, één daarvan is dat The Black Angels geregeld met nieuw werk komt dat niet erg vernieuwend, maar altijd verdomde goed is. Draai The Flop, sluit je ogen en de caleidoscopische beelden zullen je hersenpan binnenwaaien.
Julian Klaassen

 

Oslo Parks – Twin

Het hippe DIY Magazine bombardeerde dit nummer onlangs nog als nummer van de week, dat is niet niets, maar is het nummer de hype wel waard? De hippe Britten van Oslo Parks (afkomstig uit kuststad Brighton) springen mee op kar van de bleekschetenfunk en wat blijkt, ze doen het nog goed ook.

Uw trouwe dienaar heeft het reeds vele keren geprobeerd, maar het is werkelijk niet mogelijk om stil te blijven zitten tijdens Twin. Het swingt, het klinkt, het is catchy en mijn (niet al te lenige) lijf wringt zich in duizend bochten om toch maar de juiste beweging te kunnen maken. ‘Our love is like a coma’ klinkt het in de belangrijkste en meest herhaalde zin van het nummer en zo voelen we ons ook. In een coma uit liefde voor dit nummer.
Arnout Coppieters

 

FEWS – The Zoo

Het zijn barre tijden voor de liefhebber van de betere gitaarmuziek. EDM (vakterminologie voor Electronic Dance Music) neemt het muzieklandschap in de hele wereld over. Je kan de radio niet aanzetten of de zoveelste David Guetta-remix van een Avicii-edit van een nummer van Steve Aoki passeert.

Neen, daar wordt een mens niet al te vrolijk van. Gelukkig zijn er, voor wie goed zoekt, toch nog wel een aantal gitaarpareltjes te vinden. Een van die pareltjes is The Zoo van de Zweden van FEWS. Denk aan The Drums, voor de catchy gitaarlijnen en de dromerige zang. Denk ook aan DIIV en Beach Fossils als mogelijke inspiratiebronnen. Alsof je gaat surfen in Hawaii en golf na golf je overspoelt, zo word je in dit nummer eveneens ondergedompeld in de golf van heerlijk gitaargeluid die je helemaal opslokt en meesleurt naar een paradijselijk eiland waar het bijzonder aangenaam toeven is. Momenteel hebben ze nog geen platencontract, maar met dit visitekaartje kan dat echt niet al te lang meer duren.
Arnout Coppieters

The Raveonettes – Endless Sleeper

Plotseling zijn daar The Raveonettes met nieuw werk! Endless Sleeper is de opener van het nieuwe album van deze twee Denen: ‘Pe’ahi’. Het liedje wisselt het dreigende en noisy gitaargeluid van hun eerste platen af met rustige stukken waarin de ijzige zang van zangeres Sharin Foo zoet galmt.

We balanceren hier tussen dierbaarheid en onheil. Die twee bekruipen je en spelen lieflijk met elkaar op een ogenschijnlijk zonnig surfstrand aan de diepe oceaan. Na een dreigende gitaarintro zingt de stem heel zoet ‘I have sand in my shoes, and death on my mind’. En dan, na een herhaling van deze ballade, komen alle instrumenten samen met de echoënde, gelaagde zang alsof we even een hint van MGMT horen. Tenslotte een piano die eenzaam de achterblijver uitzwaait. Slaap zacht mijn lief en word misschien nooit meer wakker.
Teun Guichelaar