Nazinderen op je retina: Arca vol op het orgel met een uur durende megamix-single @@@@@
6 maart 2020
Uitgezogen als een zwijn: de mogelijke toekomst die Alejandra Ghersi voorschotelt op @@@@@ staat in mijn retina gekerfd. Nog voordat ik ook nog maar één noot van de zestig minuten durende megamix-single heb gehoord, staart de levenloze-mannequin Arca mij vanaf een autowrak dood-hard aan. Naast dat het visueel allemaal nogal ingewikkeld is, kan ik helemaal niet meer de muziek op zichzelf wegspelen. Ik moet namelijk tegen wil en dank zelf bij dat autowrak staan, bijna net zo vastgeklonken als Ghersi zelf.
Ik ben visueel overmand.
Na een halfuur lijkt Arca dan vanaf haar podium toch de rust te vinden om een aantal relatief overzichtelijke muziekjes aaneen te rijgen: een huilende Kali Uchis op 34:10, nostalgische Four Tet-muziekjes op 40:07. Na het dystopische kabaal van de eerste helft is de herkenbaarheid dan zalf voor de oren en kan ik mentaal een paar stappen terugzetten. Als ik tegen het einde dan nog eens achterom kijk, zie ik Arca tijdens de laatste tien minuten langzaam ten hemel stijgen op een stapel brakke synthesizers. Dat is dan ontroerend: dat de muziek na een vol uur je ineens niet meer door de vingers lekt.
Conceptuele moeilijkdoenerij, hoogvliegerij: het is Arca er niet om te doen om de luisteraar bij het handje te nemen. Net als zuster-voorganger &&&&& zijn er op @@@@@ maar twee wegen: kilometers over het hoofd of er splijtend en dwars doorheen. De eerste weg is comfortabel, want minder pijnlijk. De tweede maakt splinters en zindert nog lang na. Als ik weer op adem ben denk ik: als die aansluitingen het niet zo moeilijk maakten had ik haar graag van het autodak getrokken, om te zien of er nog wat menselijks in zit.
