Microshift van Hookworms is een ideale plaat om jezelf eens goed in te verliezen

Op het eerste gehoor was het even schrikken, die nieuwe Hookworms-single Negative Space die begin november de ether in werd geslingerd. De dreigende noiserock van voorgaande platen had plaatsgemaakt door een dansbare, naar psychedelische synthpop neigende sound, met als gevolg een dansvloer-anthem van bijna zeven minuten. Het nummer blijkt een paar maanden later dan ook een perfecte albumopener voor derde plaat Microshift te zijn.

Met zijn geweldige opbouw zet het nummer goed de toon voor de waanzinnige muzikale trip waarop de band je 45 minuten lang meeneemt. Mede door die geweldige plaatopener schiet Microshift echt als een gek uit de startblokken. Daarna volgt de wat puntigere tweede single Static Resistance, wat vervolgens prachtig overvloeit in het onbetwiste hoogtepunt van de plaat: Ullswater. Een nummer wat zich qua opbouw kan meten met het allerbeste werk van LCD Soundsystem en eentje waarop zanger MJ zich helemaal uit kan leven. Hij gaat moeiteloos van gekke gilletjes – vooral zijn uitroep van “How! You! Comfort! Me!” is uiterst meeschreeuwwaardig – naar loepzuivere, haast zalvende zang die op een heerlijke manier uitkomt in een sentimentele climax.

Die gevoelige lijn zet de band vervolgens voort op The Soft Season, een heuse verstilde ballad en tranentrekker van jewelste. Als dat vervolgens weer overgaat in het heerlijke dromerige intro van Opener en dát nummer na een paar minuten weer uitgroeit tot net zo’n ontzagwekkend synth-epos als Negative Space, lijkt Microshift eventjes al een gedoodverfde topfavoriet voor de jaarlijstjes. Het is in ieder geval lang geleden dat ik een plaat heb gehoord die zo sterk begon.

 

Uitgesponnen karakters
Helaas weet de band die sterke lijn net niet helemaal vast te houden. Each Time We Pass is het eerste nummer op de plaat dat zijn lengte niet helemaal kan waarborgen, daarvoor mist het een echt memorabele hook. Krautrock-uitstapje Boxing Day voelt dan juist weer wat afgeraffeld en houdt op net als het op gang lijkt te komen. Dieptepunt is het ambient-aandoende Reunions, wat vooral overkomt als vulling. Gelukkig is daar dan afsluiter Shortcomings. Alweer een heerlijk opgebouwd en uitgesponnen kraker, met een melodie die voortborduurt op het einde van Negative Space en zo de plaat op een gepaste wijze afsluit.

Zo is Microshift dus niet het absolute meesterwerk geworden wat er met een consistentere tweede helft misschien wel had ingezeten, bovenal is het een plaat die bij uitstek geschikt is om jezelf in te verliezen. Wie zichzelf iedere dag even drie kwartier lang laat onderdompelen in de zee die Microshift heet, zal elke luisterbeurt nieuwe details of favorieten kunnen ontdekken. Ook is het een plaat die definitief bewijst dat Hookworms een van de meest interessante (gitaar)bands is die momenteel rondloopt, en eentje waar we met een beetje geluk nog váák tegen gaan komen.

De nieuwe plaat Microshift van Hookworms is nu uit via Domino Records.