Met Infinite Granite ontwikkelt Deafheaven zich zonder zichzelf uit het oog te verliezen
31 augustus 2021
Deafheaven heeft altijd een bijzondere positie gehad binnen het alternatieve muzieklandschap. Met zijn typische blackgaze-geluid (een samentrekking van black metal en shoegaze) vormde de band een soort brug tussen twee scenes waar eigenlijk nauwelijks tot geen uitwisseling tussen was.
Vanzelfsprekend kwam deze unieke positie niet zonder de nodige weerstand. Veel black metal-puristen zijn gatekeeping niet vreemd en waren er snel bij om de band met de grond gelijk te maken. Een black metal-album met een roze cover (zoals die van hun bekendste plaat Sunbather)? Dat is als vloeken in de kerk.
De neiging van Deafheaven om voor toegankelijke melodieën en een ongewoon opgewekt geluid te kiezen werd het vijftal uit San Fransisco niet in dank afgenomen. Het maakte van de band een soort ‘metal voor mensen die eigenlijk niet naar metal luisteren’. Natuurlijk doe je band sterk tekort met dat soort beschrijvingen. Sunbather en zijn opvolgers New Bermuda en Ordinary Corrupt Human Love zijn alle drie ontzettend sterke platen die een goede balans tussen metal en shoegaze weten te vinden en daarmee een geluid weten te creëren dat niet door velen wordt nagedaan.
De gaze van blackgaze
Op Infinite Granite verlaat Deafheaven die zo zorgvuldig bewandelde grens tussen twee werelden en stort het zich volledig op het gaze-deel van blackgaze. Weg zijn de oorverdovende blast beats. Frontman George Clarke heeft zijn intense grunts en growls ingeruild voor een meer conventionele manier van zingen en spreidt zijn woorden zacht uit over de weeldige instrumentatie. Al met al is Infinite Granite een sterke shoegaze-plaat, met best een aantal momenten waar de band zichzelf weet te ontstijgen. Nummers als In Blur en Other Language vloeien vrijelijk voort tot ze in het laatste kwart openbarsten en je naar hogere sferen tillen.
De kracht van Infinite Granite zit in het feit dat het ondanks de koerswijziging nog steeds als een echt Deafheaven-album klinkt. Het voelt niet alsof we naar een coveralbum van een band als DIIV of Ride aan het luisteren zijn. Integendeel zelfs. Deafheaven heeft eigenlijk altijd al een bepaalde vloeibaarheid met zich meegedragen, een die de band in staat stelt om uitstapjes als deze te maken zonder het onwennig of onnatuurlijk aan te laten voelen. Goede kans dat de volgende plaat weer helemaal de andere kant op gaat. In ieder geval zijn wij voorlopig wel even zoet met Infinite Granite.