Languit in het maaiveld met de scheikundige shoegaze op Beach Fossils’ Somersault

In het staartje van afgelopen winter verblijdden vier heren uit Brooklyn ons met hun terugkeer. Het mocht even duren, maar anders hadden we ook niet verwacht. Terwijl geestverwanten Real Estate en Wild Nothing het succes na hun debuut in rap tempo uitbouwden, bleef Beach Fossils jarenlang zijn eigen kabbelende koers varen – wars van alle mode. Een gapend gat van drie jaar viel tussen de eerste en de tweede en vier jaar na de tweede is er nu Somersault. Het lange wachten is beloond. Toch?

Dat de heren stonden te popelen om hun nieuwe geluid te delen, bleek wel aan de ongekende hoeveelheid singles die vooraf reeds het daglicht zagen. This Year, Saint Ivy, Down The Line, Tangerine, Social Jetlag – nagenoeg de helft van Somersault stond al lang en breed te schitteren in onze lenteplaylists, en dan moest het album nog komen. Het lijkt een gewoonte te worden in de muziekindustrie, ook voor Beach Fossils, maar daarin schuilt gevaar.

Beach Fossils is namelijk nooit de band geweest om je met de kracht van songs uit je sokken te blazen, en ook op Somersault is het slechts een viertal tracks dat écht beklijft: de eerste drie, waarna het gemoedelijk wegdromen is met enkel nog het sterke staaltje Slowdive-esque shoegaze Be Nothing om je aan het slot weer wakker te schudden.

Als scheikundigen der shoegaze zijn de boys uit Brooklyn duidelijk track voor track te lijf gegaan. Ieder element lijkt bijna formulair te zijn toegevoegd, zonder een druppel te verspillen. Een ‘expanded sonic palette’ beloofde de band in maart en daar is weinig van gelogen. Op Social Jetlag klinkt meditatieve piano à la Emahoy Tsegué-Maryam Guèbrou, terwijl terloops ook low key hiphopinvloeden zich een weg naar de oppervlakte banen. Orgels, strijkers en klavecimbels duiken her en der op – zo lichtvoetig dat je bijna zou vergeten dat Beach Fossils niet altijd zo geklonken heeft. Enkel de bijdrage van rapper Cities Aviv op Rise doet binnen het universum van de band vreemdsoortig aan.

Teleurstellen heeft Beach Fossils nooit gedaan en het is dan ook fijn ze terug te hebben. Toch knaagt er iets aan de kantjes, want hoewel er niets op het album aan te merken is, neemt Somersault, afgezien van het genoemde Be Nothing, nimmer een kijkje boven het maaiveld. Bij gebrek aan de intensiteit van het debuut en de dynamiek van voorganger Clash The Truth, resteert zo een dromerig, wonderschoon en meeslepend, maar ook wel heel egaal geheel. Voldoende voor de zomer is het zeker, maar of het voldoende is voor nog vier jaar…