Khruangbin: “Mordechai is een ode aan vriendschap en persoonlijke groei”
26 juni 2020
Khruangbin is inmiddels geen onbekende meer in het internationale indielandschap. In 2018 gooide het drietal hoge ogen met het psychedelische salsafeestje Con Todo El Mundo en nu is de Texaanse band terug met Mordechai, dat vandaag uitkomt via Dead Oceans en Night Time Stories. Hoog tijd voor een babbel met bassiste Laura Lee en gitarist Mark Speer over deze onmiskenbaar persoonlijke plaat.
“Mordechai is de naam van iemand waar ik inmiddels goed mee bevriend ben. Hij heeft mij bijgestaan toen ik een van die dingen in het leven doormaakte die je voor altijd vormen en waardoor je je gaat afvragen waar je het allemaal voor doet,” vertelt Laura. “We waren tien weken onafgebroken op tour, maar ook al vier jaar de wereld rond aan het reizen en zoveel mogelijk aan het spelen. Ik had een break nodig en die kreeg ik door hem. We gingen met zijn familie op wandeltocht, ik sprong van een klif in een rivier. Het klinkt natuurlijk lekker cliché, maar ik voelde mij herboren.” De plaat is een hommage aan deze ervaring, maar ook aan de hulp die je elkaar kunt bieden als het even allemaal niet zo lekker gaat. Aan vriendschap in alle mogelijke vormen.
Zang of geen zang: altijd op wereldreis
Wie Khruangbin een beetje kent, hoort die persoonlijke noot vooral terug in de vocalen. Het overgrote deel van het oeuvre van Khruangbin is instrumentaal – op de hitsingle en EP met Leon Bridges, Texas Sun, na – maar bij Mordechai komt daar verandering in en vloeien de zanglijnen in verschillende talen als rode draad door het album heen. Zang of geen zang, de band weet het ‘zichzelf opnieuw uitvinden’ nog steeds tot ultieme kunst te verheffen. “Ik spreek eigenlijk alleen Engels, hoor”, lacht Laura. “Een piepklein beetje Spaans misschien.” De andere talen op Mordechai zijn geïnspireerd door vrienden van de band. “Die spreken zoveel verschillende talen! We vragen ze wat het zinnetje dat we willen overbrengen in hun taal betekent en vragen ze het in te spreken, zodat we kunnen oefenen”, legt Mark uit.
Tussen het interview door gaat het brandalarm af en zijn we Laura heel even kwijt. “Door deze rare tijden kunnen we niet repeteren, of tenminste niet in dezelfde ruimte”, legt Mark uit. “Dus Laura zit nu in Miami.” Toch wordt er nog volop muziek geschreven – ook met zang. “Ik vind het altijd mooi als zangeressen in een vreemde taal zingen”, legt Laura uit als ze terugkomt (vals alarm, gelukkig). “Jane Burton zingt bijvoorbeeld in het Frans, terwijl dat niet haar moedertaal is. Dat voegt echt een extra dimensie toe en dat heeft ons zeker geïnspireerd op deze plaat.”
Geen expliciete betekenis
Ik ben natuurlijk niet de enige interviewer die naar de teksten vraagt. “Het is grappig, want wij stonden er eigenlijk nooit zo bij stil dat we instrumentale muziek maakten. We luisteren zoveel verschillende soorten muziek,” legt Mark uit. “Maar toen we begonnen, klaagden mensen soms dat we instrumentale muziek maakten, het duurde even voordat dat werd geaccepteerd voor wat het was. Dus nu voelt zang als een logische stap”, vult Laura aan.
Die stap ging niet zonder slag of stoot. “Onze levens zitten vol verhalen en zonder dat ik het zelf doorhad, ben ik in de zomer van 2019 dingen gaan opschrijven. Die woorden gingen een eigen leven leiden en daar is Mordechai uit voortgekomen, maar Mark en DJ (drummer, red.) hebben mij enorm geholpen om ze vorm te geven. Het was een reis op zich om dat samen te bereiken – we waren niet op zoek naar een expliciete betekenis.”
Dat samenwerkingsproces moet interessant zijn geweest, want de band heeft efficiëntie en doelmatigheid hoog in het vaandel staan. “Je praat tegen een band die niet graag zijn tijd verdoet. We blijven graag bezig”, lacht Laura. Toch is niets aan Khruangbin gejaagd of geforceerd. “Mijn enige vraag is altijd: ‘Wat is de twist?!’ Als iets te specifiek klinkt, al is het een toonsoort of genre, dan gooi ik de knuppel in het hoenderhok”, grijnst Mark hoorbaar door de telefoon. “Het moet fris klinken. Altijd.”
