Nieuws

Een profiel van Kane Strang: muzikant op weg naar monumentaal indierockalbum


17 mei 2017

London Calling Festival
26 & 27 mei

We zaten er even aan te denken om London Calling om te dopen in ‘Oceania Calling’, zo ontzettend veel fijne acts staan er eind mei op het programma. Het muzikale talent op al die eilandjes aan de andere kant van de wereld is natuurlijk bekend, maar ook deze London Calling-editie krijgen Australische en Nieuw-Zeelandse artiesten weer een duidelijk gezicht in de line-up.

Met POND, Flyying Colours, Fazerdaze, Hazel English, Skegss en Gold Class zijn er tijdens London Calling in ieder geval genoeg Kiwi’s en Aussies te vinden in Paradiso. Toch willen wij ons graag richten op één artiest in het bijzonder: Kane Strang. Zijn debuutalbum Blue Cheese is niet voor niets uitgebracht via Flying Nun Records, het invloedrijke Nieuw-Zeelandse label da&t sinds 1981 onder meer de muziek uitbrengt van The Clean, The Bats, The Chills, The Courtneys, The Verlaines, Ghost Wave en Aldous Harding.

De typische Nieuw-Zeelandse janglepop-invloeden zijn goed terug te horen bij de uit Dunedin afkomstige muzikant, die al eens the next Stephen Malkmus werd genoemd. Strang is zo’n multi-indierocktalent dat eens in de zoveel jaren opstaat, net zo eentje als Will Toledo van Car Seat Headrest. Net als Toledo is ook Strang zo’n jonge ziel zonder enige rust in zijn donder. Op zijn zolderkamer in zijn ouderlijk huis knutselde Strang zijn plaat in elkaar, met zijn gitaar op schoot. Op internet gingen de nummers vervolgens een eigen leven leiden. Toch laat hij op zijn eind juni te verschijnen album Two Hearts And No Brain de teugels wel een beetje vieren. De livegitarist heeft voor de plaat namelijk drie partijtjes in mogen spelen en de drums komen niet meer uit een kastje, maar zijn afkomstig van een drummer van vlees en bloed.

 

 

Dat hij zijn muziek sinds dit jaar uitbrengt via Dead Oceans (o.a. Slowdive, Kevin Morby, Ryley Walker) is goed te horen op de eerste singles van dat album. Het label heeft er wat geld tegenaan gegooid, om Strang een dikker en beter geproduceerd album te laten maken. Een goede keuze, want daardoor komt de muzikaliteit van Strang veel meer naar voren dan op zijn charmante, maar houtje-touwtje klinkende debuut. Je hoort namelijk aan alles dat Strang zijn hoofd overstroomt van muzikale ideeën en dat hij ze steeds beter op de band krijgt. Hij is waanzinnig ambitieus en elk nieuw nummer klinkt dieper, rijker en beter dan alles wat hij daarvoor heeft gemaakt. Het huidige werk is nog maar een schets van zijn muzikale kunnen, een opwarmertje naar een monument van een indierockplaat.

Zijn associatieve teksten, monotone stem, kale sound en stuwende gitaarpartijen zijn indie-athems in de dop. Je gaat ze ongetwijfeld nog veel vaker horen dit jaar. Het optreden op London Calling is Strangs allereerste Nederlandse soloshow. Extra bijzonder, dus.