INTERVIEW: White Fence

Tim Presley a.k.a. White Fence is al jaren een dagelijks voorbeeld op de redactie van The Daily Indie. Zijn werklust, ambitie, kwaliteit, output en drive zijn ongekend en om na te streven. In 2012 spraken we de fuzzmeister al, tijdens de legendarische Fuzzbox-avond op Le Guess Who?. Sindsdien is Presley alleen maar beter en beter geworden. The Daily Indie gaat met de songwriter zitten voor zijn show in Bitterzoet om te praten over zijn laatste plaat, opnemen, instrumenten en een nieuwe plaat met Cate Le Bon.

Het album ‘For The Recently Found Innocent’ is inmiddels alweer een tijdje uit en dat betekent voor een artiest – zo productief als White Fence – dat er waarschijnlijk al minimaal één album is opgenomen in de tussentijd. “Ja, dat laatste album was alweer helemaal uit mijn hoofd,” begint Presley meteen. “Ik heb kort geleden een plaat opgenomen met Cate Le Bon, die ook gitaar speelt tijdens deze Europese tour. Op dit moment wordt alles gemixt, dus daar ben ik nu mee bezig. We hadden het er al langer over om ooit eens wat samen te doen. Op een gegeven moment had ik een nummer geschreven en had ik echt het gevoel dat Cate haar stem daar fantastisch bij zou passen. Ik liet het aan haar horen en vanuit daar zijn we samen gaan schrijven en opnemen.” Opwindend nieuws, maar we kijken er aan de andere kant ook haast niet meer van op. Presley verzekert ons dat de plaat dit jaar nog uit zal komen. Later meer daarover, dus.

For The Recently Found Innocent
Over die ‘oude’ plaat moest nog even nagedacht worden: “Het duurde nog wel even voordat we naar Europa gingen om met deze plaat te touren, dus we moesten eerlijk gezegd nog wel wat songs opnieuw instuderen, maar ik beleef ze daardoor ook weer opnieuw”, zegt Presley. Het was de eerste keer dat hij met White Fence buiten de muren van zijn eigen slaapkamer opnam. Dat gebeurde in de ‘Fiat sized garage studio’ van Ty Segall, die ook de plaat produceerde. “Na het opnemen van ‘Hair’, de plaat die we samen maakten in 2012, wist ik dat ik bij Ty terecht kon voor opnames met mijn eigen nummers”, zegt Presley over zijn buddy, waarover hij ook wel eens zei: ‘Different hands, similar hearts’. “Het voelt heel relaxt, er is geen druk. Gewoon twee vrienden die wat rondhangen en muziek maken. Daardoor hebben we echt ‘momenten’ vast kunnen leggen en dat werkte heel goed,” vertelt de gitarist tevreden. “We hebben 75 procent van de plaat op zijn Tascam eight track opgenomen en daarna zijn we naar Eric Bauer in San Francisco gereden om de laatste puntjes op de i op te nemen.”

Songwriting
White Fence bevindt zich op de golf van hippe garage- en psychbands van de Amerikaanse westcoast die de laatste jaren Europa overspoelden. Toch zijn de nummers en de sound van Presley wezenlijk anders en unieker. “Het is moeilijk te zeggen waarom, maar misschien komt het wel omdat ik in mijn eentje echt bezig ben met het schrijven van liedjes. Ik probeer een zo goed mogelijk liedje te schrijven en dat kleed ik sonisch langzaam aan,” zegt de songwriter. “Het is anders dan wanneer je met een paar gasten eens effe lekker een potje gaat staan rammen in een oefenhok. Dat is ook cool, heb ik ook gedaan, maar het hele White Fence-ding is dat het opnemen helpt om de nummers te schrijven. Ik heb niet zo’n heel goede gear, dus ik moet dagen en nachten experimenteren met sounds. En als een bepaald geluid echt goed werkt, dan bouw ik daar een nummer omheen. Dat opnameproces, samen met mijn Tascam 414 en een computer, is echt heel belangrijk voor mij. Als het opnemen niet lukt, lukt het schrijven ook niet. It’s weird.” Dure gear is volgens Presley geen noodzaak voor een goed eindresultaat: “Sinds ik achter the power of mastering ben, weet ik dat ik geen outboard gear en dure apparatuur nodig heb, want degene die het mastert heeft dat. They try to make something that sounds like shit into something really good. Patrick Haight doet bijvoorbeeld veel Burger Records bands en hij is – vanzelfsprekend, haha – heel erg goed met lo-fi opnames. Ik geef het aan hem en hij weet er zulke vette dingen mee te doen.”

Guitar Hero
Al vrij snel had Presley door dat muziek zijn grote liefde in het leven was. “Als klein kind vroeg ik een akoestische gitaar aan mijn ouders en begon het met wat kerkliedjes enzo. Toen dacht ik al snel: Ah man, this sucks! Ik liet het een tijdje liggen, maar toen ik een tiener was, kwam ineens Nirvana om de hoek kijken. Dat was het punt waarop ik dacht: my brain can handle this, I can do that! Net als de Ramones. Die muziek is te gek en kun je al snel meespelen.” Vanuit daar ontwikkelt de gitarist zijn unieke en volkomen eigen stijl. Zelf kan Presley het niet verklaren, maar muzikale stijlen worden volgens hem ‘gevormd door het samenvallen van ervaringen die je meemaakt in je persoonlijke leven’. Presley leeft vrij sober en ook voor zijn sound gebruikt de gitarist weinig. Een paar pedalen, waaronder de Sovtek Big Muff,wat handgemaakte effecten van EarthQuaker, zijn tapemachines en de klassieke Twin Reverb. Naar wat voor soort sound is Presley op zoek? “Poe, dat vind ik moeilijk te zeggen. Qua referentiepunt voor mijzelf is denk ik ‘S.F. Sorrow’ van The Pretty Things heel belangrijk. Maar ook zeker de latere platen van The Beatles en de muziek van Love.”

Trademark Jazzmaster
Onmisbaar voor Presley is zijn trademark Jazzmaster van Fender. Met een pickup van een Jaguar en een Gibson-humbucker. “Deze gitaar is inderdaad soort gekke mix tussen Gibson en Fender. Hij heeft de beaviness van Gibson en de twangy sound van Fender,” zegt Presley terwijl we de gitaar erbij pakken. “Deze Jazzmaster was eigenlijk van een vriend mij en hij wilde de gitaar meer laten lijken op eentje van Lee Ranaldo van Sonic Youth, dus heeft hij andere pickups in de gitaar laten zetten, door de gitaartechnicus van Queens Of The Stone Age trouwens. Vervolgens leende ik deze gitaar heel vaak van hem omdat ik hem zo lekker vond klinken en spelen. Toen was er een moment dat hij geld nodig had voor zijn huur en heb ik hem meteen gekocht van hem.”

Nieuw werk
Het is inmiddels bekend dat Presley – naast roken als een schoorsteen – verslaafd is aan muziek. “Het is zo’n beetje het enige waar ik iets om geef en waar ik gelukkig van word, naast tekenen en schilderen. Ik heb trouwens ook wel eens gelezen dat je er meer serotonine van aanmaakt. Misschien is het wel een drug (lacht).” Voor zijn nieuwe werk met White Fence kijkt Presley wel waar het schip strandt, hij heeft in ieder geval genoeg materiaal liggen. “Ik heb sindsdien alweer zo veel geschreven en opgenomen, ik ben altijd dag en nacht bezig. I have so many, dude”, vertelt hij haast zuchtend. In eerdere interviews zei Presley dat hij soms nauwelijks buiten komt en niet uitgaat, omdat hij bang is om een goed geschreven nummer mis te lopen. Hij verwoordt het allesomvattend op zijn laatste plaat: ‘I live in fear of wasting time’. Draait hij niet eens door van die muzikale bezetenheid? “Ik denk dat ik daardoor juist níét doordraai”, grijnst hij.