INTERVIEW: Ty Segall

Na een paar dagen wachten heb ik het Skype-adres van Ty Segall. Enigszins zenuwachtig maar vooral nieuwsgierig tuur ik vanuit mijn raam naar de Herengracht in Leiden. Een opvallend groot contrast tussen mijn leefwereld en de zijne openbaart zich in de stilte van de gracht. Een stilte, slechts verstoord door een irritant en onophoudelijk gesuis dat al jaren mijn oren teistert. Tinnitus, verstorend en dissonant, jammer genoeg versterkt door de vele platen die ik luister. Bloed suist dan ook in mijn oren als ik ‘Manipulator’ hoor, voor het eerst lijken de inherent dissonante tonen en pulserende ritmes van mijn tinnitus aan te sluiten bij de muziek. Opeens is duidelijk dat die Ty fuckin’ Segall al het werk dat hij ooit heeft geproduceerd in één plaat heeft weten te proppen. In één verdomd goede plaat ook nog. Een innerlijke chaos gestild door de nuancering van deze chaos op ‘Manipulator’.

‘‘Hi? How are you doing?” klinkt er vanuit L.A.. Denkbeeldig hoor ik de orgels van het nummer Manipulator in mijn hoofd, er is contact. Voor ‘Manipulator’ was er Ty Segall & Mikal Cronin, Ty Segall & White Fence, Fuzz en the Ty Segall Band, een shitload aan projecten, die individueel erg goed zijn. Verschil is er, stuk voor stuk passend in het spectrum van Ty Segall als songwriter.

Bij deze plaat lijk je alle hoeken van je hersenpan bij elkaar te hebben geschraapt en dit eens flink in een blender hebben gegooid! Het is een mix van hard en zacht, luid geschreeuw en zacht gesproken woorden. Waar kun je ‘Manipulator’ plaatsen in het hele spectrum van ‘Ty Segall’-platen?
“Ik weet het niet, ik denk dat ik gewoon een album wilde maken met een beetje van alles wat. Het idee was om simpelweg de beste nummers te schrijven die ik kon schrijven, niets meer en niets minder. Dat was eigenlijk mijn enige doel! Uiteindelijk groeide dat uit tot een album met een beetje van alles. Ik durf eigenlijk niet te zeggen waar dit album in past… Het enige wat ik weet is dat ik wilde dat het gewoon goed was. En daarvoor was ik tot alles in staat. Ik wilde elke mogelijke optie toepassen of het nou een stijl of een instrument was! It turned into what it turned into.”

Veertien maanden waarvan dertig dagen in een studio is een drastische verandering ten opzichte van het absurd snelle tempo waarin je je vorige albums schreef. Wat dreef je hiertoe?
“Het was eigenlijk dezelfde reden waarom ik elke soort instrumentatie of stijl wilde gebruiken. Ik wilde de beste plaat maken die ik tot nu toe heb gemaakt. Het idee was dan ook om twee keer zoveel tijd te nemen, dan naar een studio te gaan en daar zo lang mogelijk te werken. Ik wilde een soort album maken dat ik nog nooit heb gemaakt, ik wilde ergens komen waar ik nog nooit was geweest.”

Heb jij dit bedacht of werd het door je label Drag City geopperd?
“Het was mijn idee! Gelukkig heeft Drag City me daarvoor heel veel vrijheid gegeven. Mijn eerste plaat heb ik op een four-track opgenomen, mijn tweede op een eight-track, de derde op een sixteen-track, dus het was wel een natuurlijke ontwikkeling om nu een échte studioplaat op te nemen.”

Ik stel me voor dat jij het merendeel van je leven vertoeft op je slaapkamer met een eight-track recorder en nummers schrijft, klopt dat? Was er een groot verschil in de benadering van het schrijfproces van deze plaat ten opzichte van je andere (solo)platen?
“Ik wil dat elk album uniek is, dat elk album een uniek schrijfproces heeft. ‘Sleeper’ was bijvoorbeeld de terugkeer naar een ‘slaapkameralbum’, ‘Slaugtherhouse’ was een ruwe opname, live vertolkt door een hele band én ‘Manipulator’ is een volledig gepolijst dubbelalbum. Dus ja, voor mij is er altijd een groot verschil tussen de platen, zelfs mijn soloplaten. Ik heb ‘Sleeper’ en ‘Melted’ op een eight-track opgenomen, een Tascam 388. Op die Tascam schrijf ik nog steeds alles! Ik heb zelfs voor deze plaat die Tascam gebruikt, alhoewel ik nu wel alles opnieuw heb opgenomen in de studio. Mijn benadering van het schrijfproces is zoals ik zei altijd anders. Toen ik voor het eerst begon, schreef ik de gitaarpartijen eerst, gevolgd door zang. Tegenwoordig wil ik gewoon de routine verbreken, hoe ik dat doe maakt niet veel uit, zolang ik maar op een andere manier iets goeds neerzet. Op ‘Manipulator’ viel me op dat ik voornamelijk ben begonnen met drums, gevolgd door een gitaarpartij. Ik had vaak echt geen flauw idee waar de fuck ik mee bezig was, the song would just come from another place!”

Met zeventien nummers is Manipulator de langste plaat die je ooit hebt gemaakt. Een dubbelalbum is vaak erg lastig, het kan of érg goed zijn of buikkrampen inducerend. Vaak hangt de sterkte van een dergelijk lang album af van de volgorde van de nummers. Waarom heb je deze tracklist gekozen?
“Het was echt een héél lang proces. Meestal begin ik door alle nummers in een afspeellijst te zetten en deze continu te reorganiseren totdat er een nieuw nummer aan wordt toegevoegd. Mijn grootste angst bij dit album was dat het té topzwaar werd. Bij een dubbelalbum kom je daar gewoon niet mee weg, je moet voorkomen dat je begint met de hardste, vreemdste en meest pakkende nummers. Als je wilt dat mensen de plaat luisteren als één album moet het album zich langzamerhand opbouwen zonder stabiliteit te verliezen. Dat was bij een album als ‘Melted’ compleet anders, waar ik gewoon een één-twee-drietje kon knallen!”

 

 

De repetitieve referenties naar de titel van het album met nummers als The Faker, The Crawler, Who’s Producing You? en natuurlijk titelnummer Manipulator laten steeds een nieuwe kant van een manipulator zien. De veranderende invalshoek doet afvragen wat de betekenis van het woord manipulator voor jou is. Kortom: hoe definieer jij het woord manipulator?
“Ik hou ervan om over dubbelzinnige dingen te schrijven. Mensen kunnen dat dan zelf interpreteren en met die vrijheid kunnen ze hun eigen betekenis vastleggen. Voor mij is de manipulator in deze wereld een soort sympathieke showman, je baas, een politicus, muzikant of je ouders, noem maar op! De manipulator is een poppenspeler, vlees geworden mensen die je dagelijks confronteren en met je conflicteren. Elk nummer gaat dan ook over een karakter in deze wereld van dwangmatige manipulatie.”

Waarom heb je deze wereld gecreëerd?
“Het gebeurde eigenlijk gewoon, ik had al drie of vier nummers geschreven die verbonden waren door dit thema. Nee, beter gezegd, verbonden waren door dit gevoel. Het was erg fijn om er een wereld bij te scheppen, om deze gevoelens te uiten via iemand anders dan mijzelf.”

Voel je jezelf soms ook wel eens als een manipulator?
“Nee, zo zie ik mezelf niet. Althans, ik ben het zelf niet, maar mijn imago kan het wel zijn. De mensen die over mij schrijven, het medium, de vertaling, alles zorgt voor de manipulatie van mijn intenties. We manipuleren uiteindelijk allemaal, zelfs als we het niet weten. We are the ultimate self-manipulators.”