INTERVIEW: The Pains Of Being Pure At Heart

Vijf jaar kan een wereld van verschil maken voor een band. Zo ook voor The Pains of Being Pure at Heart, waarvan na vijf jaar alleen frontman Kip Barman nog over is van de originele formatie. Met het derde album ‘Days of Abandon’ levert de band een fantastisch album af. We spraken de frontman voor hun optreden in Bitterzoet.

Het mag gezegd worden: Kip Barman is wellicht de vriendelijkste frontman in het muziekcircuit. Ook al was hij op het eerste afgesproken interviewtijdstip voetbal aan het kijken. En op het tweede tijdstip spoorloos verdwenen, waarna de complete band hielp met zoeken. De derde keer was hij er wel en bood hij met de grootste glimlach zijn excuses aan. Dan kun je het ’m onmogelijk kwalijk nemen.

Er is veel veranderd de afgelopen vijf jaar, onder andere het vertrek van mede-oprichtster Peggy Wang na het vorige album. Kwam haar vertrek onverwacht?
“Ik kan niet zeggen dat ik het zag aankomen, maar zo’n beslissing komt nooit helemaal uit het niets. Ze wilde andere dingen met haar leven doen, en daar paste dit niet meer bij. Lastig, maar het is niet anders. Dat is iets wat een band kan overkomen. Het heeft ook mooie dingen meegebracht: fantastische, nieuwe muzikanten brengen weer nieuwe energie, nieuwe ideeën. Die energie hoor je ook goed terug op ‘Days of Abandon’ denk ik.”

Een albumnaam als ‘Days of Abandon’ klinkt best deprimerend.
“Ik voelde me ook ontzettend gedeprimeerd in de periode dat we het opnamen. Ik was depressief en dacht dat het nooit meer goed zou komen. Peggy had de band net verlaten en ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik wist niet wat we moesten doen als band, voelde me vreselijk. Daarom heb ik het album zo genoemd. Het is trouwens vernoemd naar een boek van de Italiaanse schrijfster Elena Ferrante. Dat boek heet ‘Days of Abandonment;, maar ik vond het te stom om het album precies zo te noemen. Dit dekte de lading ook.”

We hoorden dat je je album eigenlijk Welcome to the Jangle wilde noemen. Klopt dat?
“Haha, dat was een van mijn vele slechte ideeën, ja. Ik heb veel slechte ideeën in de studio. Welcome to the Jangle was een kreet die ik vaak gebruikte destijds: een verwijzing naar ‘Welcome to the Jungle’ van Guns ’n Roses uiteraard. De rest van de band vond het niet zo’n goed idee, dus hebben we het niet gedaan.”

De nummers klinken wel veel vrolijker dan je eerdere werk.
“Die vraag krijg ik vaker. Mijn vraag is dan: waarom zou je niet beide emoties op het album kunnen laten zien? Ik heb het gevoel dat mensen denken dat het cool is om maar

één emotie te hebben. En die emotie is bij voorkeur altijd intens ongelukkig. Maar dat is totaal onrealistisch – niemand is toch altijd ongelukkig? We wilden juist positieve popmuziek maken. Het opnameproces was één groot feest, en dat wilden we terug laten komen in het album.”

Popmuziek? Er zijn weinig bands die dat vol overtuiging durven zeggen.
“Dat klopt ja, maar ik vind dat er te moeilijk over wordt gedaan. Er is niks mis met popmuziek. Rihanna is popmuziek, maar muziek van The Ramones is ook popmuziek. Ik kan er weinig aan doen dat pop meer wordt geassocieerd met muziek die mensen slecht vinden.  Jammer, want het kan zo veel dingen betekenen. Alle popnummers delen een zeker gevoel voor commercie, maar niet in de slechte zin van het woord.”

In welke zin wel?
“In de zin dat het catchy is, dat het blijft hangen. Dat is popmuziek: een gevoel dat het mensen moet aanspreken en blij moet maken. Dat is wat ik met Rihanna deel, maar ook met The Ramones. Het kan van alles zijn.

In een eerder interview vertelde je dat, van de tien nummers op het album, openingsnummer Art Smock je favoriet is. Een verstild, klein liedje.
“Dat is iets wat ik nog niet zo vaak heb gedaan, maar ik vind het een prachtig nummer. Het heeft niet veel tekst, maar ik geloof dat je niet veel tekst nodig hebt om een mooi liedje te maken. Dat is iets wat veel mensen geloven, maar het klopt niet. Ik zie het vooral bij de emo-pop die tienermeisjes draaien: de songteksten zijn enorm uitgebreid, en ieder detail van hun melodramatische ziel wordt uitgelicht. Niet nodig, als je het mij vraagt. In songteksten is less more. Echt, geloof me.