INTERVIEW: The Growlers

The Growlers. Vijf gestoorde Californische pornosnorren die absurd lekkere muziek maken. We spreken ze in de EKKO en het is de laatste show van de tour. Voor het interview krijgen we al de bevestiging: “Ja… Ze zijn ècht zo smerig en gestoord als dat ze overkomen op foto’s en filmpjes. Het was een gekkenhuis, ik ben wel even toe aan wat rust”, zegt een lachende, maar vermoeid uitziende tourmanager Max.

“Ik heb het wel eens met hem te doen gehad deze tour”, lacht zanger Brooks Nielsen. Ze zullen er al wat versleten hebben, want de band is de laatste paar jaar bijna continu aan het toeren en aan het schrijven/opnemen geweest. Hoe houden ze het een beetje leuk met elkaar? “Nauwelijks eigenlijk, ha ha. We zijn natuurlijk wel heel vaak bij elkaar en we maken de gekste shit mee met z’n allen. Maar ik denk dat het ook leuk blijft omdat we veel, maar ook snel werken. We zien direct resultaat van wat we samen gedaan en gemaakt hebben. Dat houdt ons gemotiveerd.” Wat voor muziek wordt er zoal in de bus gedraaid om de urenlange ritten muzikaal leuk te houden? “We hebben vaak naar die plaat van Mozes and the Firstborn geluisterd eigenlijk. En best wel veel Pink Floyd, Talking Heads, Foxygen en Fuzz. We hebben een goede mix van oude en nieuwe muziek gehad deze tour.”

 

 

Iets anders?
De band is bijna altijd onderweg en reist met een volgepakt busje van show naar show. Tussendoor schrijft de band ook nog eens de ene na de andere plaat. Doen ze nog wel eens iets anders, besides making music? “Yeah, making a sandwich”, grapt gitarist Scott Montoya, die rustig een broodje jam aan het smeren is. Nielsen moet lachen en zegt: “Nee, we doen verder niet zo heel veel. We hebben eigenlijk geen tijd voor andere dingen, we zien onze vrienden en familie ook al bijna nooit. We zijn meestal zo’n zeven, acht maanden per jaar weg van huis en als we thuis zijn dan schrijven we en zijn we aan het opnemen.” Ze zijn zo vaak weg van huis, dat ze er niet eens eentje hebben: “Nee, toen we op tour gingen had ik geen huis meer. Ik heb mijn spullen in een loods gestopt ergens, maar ik heb wel weer iets gevonden waarschijnlijk. At some new psychedelic fuckin’ trailer park. Ik weet het ook niet precies.”

 

 

Being the best
Er komt de laatste tijd zo ongelooflijk veel goede muziek uit Californië dat we met gemak The Daily West Coast of The Daily California op kunnen richten en moeiteloos kunnen vullen. Hoe val je op in zo’n creatief en muzikaal klimaat? “Je moet gewoon de beste zijn!”, roept gitarist Matt Taylor vanuit een klein cocktailstoeltje achterin de kale backstage. Nielsen neemt het over: “Ik weet het ook niet precies. Maar het scheelt wel dat er ontzettend veel goede muzikanten rondlopen, dat iedereen bevriend is met elkaar. Misschien is dat het wel, dat we elkaar daardoor beïnvloeden. Het is niet competitief, het is juist inspirerend om je vrienden de ene na de andere goede plaat te zien maken en toffe shows te zien spelen. Daarnaast werken ook veel mensen met elkaar samen en dat geeft een goede en creatieve sfeer.”

 

 

Not. Psych!
De nieuwe plaat van The Growlers klinkt weer ouderwets losjes en zit weer vol goede, ontspannen vibes en onweerstaanbare hooks. Hoe verloopt het albumproces bij de band, hebben ze iets in gedachten voordat ze de studio indoken? “Nee, we denken er niet te veel bij na. En dat werkt ook het beste voor onze muziek, denk ik. Dat houdt het spontaan. We hebben ook geen groot geproduceerde albums, we schrijven de nummers snel en nemen ze dan ook direct op.” Hoe lang duurde dat proces bij de laatste plaat ongeveer? “Van schrijven tot mixen? Zo’n veertien dagen.” Wat?! Twee weken! “Ja. En we hebben nog een paar nummers weggegooid uiteindelijk.”

Wat is het tofste aan deze plaat? “Ik denk vooral het minimalisme, de mellow vibe en de soul die in de nummers zit. De nummers zijn niet al te ingewikkeld en ik zing ook minder dan toen we begonnen met de band. Toen zong ik die hele nummers vol en werd het een beetje te veel. I slowed myself down for this one.”

 

 

Weinig planning
The Growlers is een band die nog steeds erg DIY opereert. Ook het opnemen en het schrijven van ‘Not. Psych!’ deed de band compleet alleen: “We weten precies wat we willen, omdat we al sinds het begin eindeloos lopen te kloten met tape-machines en apparatuur om toffe sounds te krijgen, dus we weten onze weg in de studio wel te vinden. We houden vooral van reverb en een hoop oude, analoge apparatuur. De instrumenten die worden gebruikt op oude platen die wij tof vinden.”

 

 

Het chaotische leven van The Growlers gebeurt de band gewoon, volgens Nielsen: “We hebben de laatste paar jaar heel veel zelf gedaan, waarschijnlijk ook omdat we vaak helemaal geen plannen hebben. We zien wel wat er allemaal gaat gebeuren en we zijn misschien ook te peilen voor buitenstaanders. Net als deze Europese tour, die stond helemaal niet lang van tevoren gepland, zoals meestal het geval is bij andere bands. Het was meer zo van: ‘Oh, we kunnen nu een Europese tour doen? OK, let’s do it!’ Zaken worden altijd op het laatste moment geregeld. Ook op vragen als: ‘wat ga je doen op de volgende plaat?’ kunnen we nooit antwoord geven. We hebben gewoon echt geen idee. We hopen dat ‘ie beter is dan de vorige, ha ha.” The Growlers blijven dus nog lekker ongrijpbaar, en dat is maar goed ook. We zien ze vanzelf wel weer verschijnen met iets nieuws.